หวานใจ(ที่รัก)นายเตชิน

ข้อแม้

เช้าวันต่อมา

ณ โรงพยาบาล

"ยายจ๋า กลับบ้านกันนะคะ" ข้าวหอมวิ่งเข้ามาหายายขวัญที่นั่งรออยู่บนเตียงพูดขึ้น

"บ้านของคุณเตชินนะเหรอ" ยายขวัญถามขึ้น

"ทำไมยายเรียกนายคนนั้นว่าคุณละคะ"

"เขาไม่มาด้วยเหรอ" ยายขวัญถามพรางมองหาเตชิน

"มาคะ จัดการเรื่องค่ารักษาพยาบาลยายอยู่ข้างล่าง" ข้าวหอมตอบออกมาแล้วลากเก้าอี้มานั่งลงตรงข้ามยายขวัญทันที

"เกิดอะไรขึ้นคะยาย" ข้าวหอมพูดพร้อมกับมองไปที่หน้าของยายด้วยความสงสัย

"ข้าว รู้ใช่ไหมว่าคุณเตชินเขาเป็น เอ่อ เขาเป็น" ยายขวัญมองไปที่ประตูแล้วพูดขึ้น

"ข้าวรู้คะยายแต่ยายคะถึงเขาจะเป็นนักเลงเป็นคนที่ใครๆ ก็มองว่าเป็นคนไม่ดี แต่ยายอย่าลืมนะคะว่าเขาคือคนที่ช่วยพวกเราไว้ ถ้าไม่มีเขาปานนี้ข้างคงไม่รู้ว่าจะไปหาเงินจากที่ไหนมารักษายาย อีกอย่างเขาก็ไม่เคยทำร้ายข้าวเลยสักครั้ง คนที่เรามองว่าเป็นคนไม่ดีอาจจะดีกว่าที่เราคิด ส่วนคนที่เราคิดว่าดี อาจจะไม่ได้ดีอย่างที่เราคิดนะคะ" ข้าวหอมพูดออกมา

"ตอนนี้หลายสาวของยายโตแล้วจริงๆ ใช้ถึงคุณเตชินเขาจะเป็นมาเฟีย นักเลง หรืออะไรก็ช่างแต่เขาก็ดีกับเรามากจริงๆ" ยายขวัญพูดออกมา ข้าวหอมได้แต่นิ่งเงียบไป

"อย่าบอกยายนะว่า" ยายขวัญหยุดคำพูดไว้แค่นี้

"ใช่ค่ะยาย หนูคิดว่าหนูชอบนายคนนั้นไปแล้ว ไม่รู้ว่าทำไมแต่ในใจหนูบอกว่าเขาคือคนดีและจะไม่ทำให้หนูต้องเสียใจ" ข้าวหอมตอบยายออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นใจ

"ยายก็คิดว่ายายมองคนไม่ผิดหรอก" ยายขวัญยิ้มให้ข้าวหอม

ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ไม่นานเตชินก็เดินเข้ามาในห้อง

"เป็นยังไงบ้าครับ" เตชินถามยายขวัญขึ้น

"ดีขึ้นมาแล้วค่ะ" ยายขวัญยิ้มกว้างตอบออกไป

"งั้นเรากลับบ้านกันเลยไหมครับ คุณยายจะได้พักผ่อนด้วย" เตชินพูดจบก็เดินมาพยุงยายขวัญเดินออกจากห้องไป

ณ บ้านของเตชิน

"บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ทำงานบ้านคงลำบากน่าดู" ยายขวัญพูดขึ้น

"สวัสดีค่ะ" ป้านวลยกมือไหว้ยายขวัญ

"สวัสดีค่ะ" ยายขวัญยกมือรับไหว้ด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ

"คนนี้ชื่อป้านวลคะ คนนั้นชื่อ อ้อย" ข้าวหอมพูดแล้วกำลังจะพูดต่อ

"คนนี้ชื่อน้ำฝน ต่อไปจะดูแลยาย 24 ชั่วโมงมีอะไรให้บอกน้ำฝนนะครับ" เตชินพูดขึ้น

"หมายถึง คนที่มาดูแลยายเหรอคะ"

"หมายถึงคนที่จะมาอยู่ด้วย คอยดูแลว่าอะไรขาดเหลือ มีอะไรก็เรียกใช้ได้ตลอดนะคะ" น้ำฝนพูดขึ้น

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ยายเป็นแค่"

"ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ ฝนเป็นลูกจ้างที่นี้หรือจะพูดง่ายๆ ก็คนรับใช้นั่นแหละคะ" น้ำฝนพูดแล้วยิ้มให้ยายขวัญเบาๆ

"เอาตามที่ทุกคนบอกนะครับ อยู่ที่นี้ไม่ต้องทำอะไรเองทั้งนั้น มีอะไรให้เรียกใช้เด็กเอา" เตชินพูดขึ้น ยายขวัญมองไปที่หน้าของข้าวหอม ข้าวหอมพยักหน้าให้ยายขวัญ

"ไปคะ ดิฉันจะพาไปดูห้องนอนนะคะ" ป้านวลและน้ำฝนช่วยกันพยุงยายขวัญเดินขึ้นข้างบน เตชินและข้าวหอมรีบเดินตามไป ใบหน้าของข้าวหอมเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เตชินรู้สึกดีใจทุกครั้งที่ข้าวหอมยิ้ม

เย็นต่อมา

"มาทานอาหารกันนะครับ" เตชินตักกับข้าวให้ยายขวัญ

"คุณยายทานข้าวก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเลยเวลาทานยาหลังอาหาร" พยาบาลสาวเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น ทุกคนลงมือทานอาหารจนอิ่ม ต่อด้วยของหวานที่ไม่หวานมาก ส่วนมากจะเป็นขนมไทยที่ยายขวัญและข้าวหอมชอบ หลังจากยายขวัญทานยาแล้ว เตชินก็พยุงพายายขวัญเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

"เรื่องหนี้ของพ่อข้าวหอม ผมจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะครับ" เตชินเริ่มต้นประเด็นขึ้น

"นาย มันไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนะ" ข้าวหอมทำเสียงตกใจแล้วพูดออกมา

"นี้โฉนดที่บ้านของเธอข้าวหอม ยายครับผมคืนให้ยายเป็นของขวัญต้อนรับยายกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านนะครับ" เตชินเดินเข้ามาหายายขวัญแล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้ยายขวัญ

"แต่ว่า"

"นะครับ ถือว่าทำให้ผมสบายใจก็ได้ แต่มีข้อแม้อยู่หนึ่งข้อ" เตชินจับมือยายขวัญแล้ววางซองสีน้ำตาลนี้วางไว้ที่มือของยายขวัญแล้วเดินกลับไปนั่งที่นั่งของตัวเอง

"ว่าแล้วคนอย่างนายต้องมีแต่ กับทุกเรื่อง"ข้าวหอม

"ผมขอแค่ข้าวหอมกับยายต้องมาอยู่ที่นี้ เพื่อความปลอดภัยของทั้งสองคน อีกอย่างบุญคุณที่ยายช่วยผมไว้มันมากมายมหาศาลเกินกว่าผมจะตอบแทนได้" เตชิน

ครืนนน ครืนนนน เสียงรถหลายคันวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านของเตชิน

"ว่าไงไอ้หลานรัก" เจสันเดินเข้ามาพร้อมกับเจย์เดน ตามด้วยระรินที่เดินอุ้มจัสมินเข้ามา

"สวัสดีครับปู่ ว่าไงเจได หลานรัก" เตชินเดินไปหาปู่เจสันแล้วเดินแวะหาเจได้ หลานชายเพียงคนเดียวของเตชิน

"สวัสดีค่ะ" ข้าวหอมยกมือขึ้นไหว้ พร้อมกับพยุงยายขวัญไว้

"สะ สะ สวัสดีค่ะ" ยายขวัญพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

"ไม่ต้องเกร็งครับ พวกเราก็คนเหมือนกัน นั่งก่อนๆ" เจสันพูดออกมาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

"ทานอะไรกันแล้วเหรอครับ" เจย์เดนถามขึ้น

"ใช่ ยายขวัญต้องกินยาน่ะ" เตชินตอบแทนยายขวัญ

"สวัสดีครับยาย ผมชื่อเจย์เดน" เจย์เดนแนะนำตัว

"มาเฟียเหรอ" ยายขวัญถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตกใจเล็กน้อย

"ยาย" ข้าวหอมเรียกผู้เป็นยายออกมาเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ใช่ครับผมคือมาเฟียแต่อย่างว่าผมจะไม่ทำร้ายใครถ้าไม่มีใครมาทำร้ายคนที่ผมรัก" เจย์เดนพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ไม่ต้องกลัวนะคะ พี่เจย์เดนน่ารักมากๆ" ระรินเดินเข้ามาจับมือยายขวัญไว้แล้วยิ้มให้ยายขวัญ ยายขวัญยิ้มตอบทันที ข้าวหอมยิ้มกว้างให้ระริน

"คุณยายไม่ต้องกลัวอะไรนะคะ ใครกล้าทำอะไรคุณยายบอกรินได้คะ รินจะจัดการให้" ระรินยังพูดต่อ ทุกคนส่งเสียงหัวเราะออกมาทำเหมือนว่าสิ่งที่ระรินพูดออกมามันเป็นเรื่องตลกขบขัน ทุกคนพยายามทำให้บรรยากาศไม่ตึงเครียดมากนัก เพราะรู้ดีกว่าข้าวหอมกับยายขวัญเองคงกลัวพวกของเจย์เดนและเจสันไปไม่น้อย เพราะดูจากท่าทางครั้งแรกแล้วยายขวัญดูกลัวเจสันมากเป็นพิเศษ

"หนูมีขนมมาฝากคุณข้าวหอมกับคุณยายด้วยนะคะ" ระรินหยิบถุงขนมที่ไปฝึกทำกับแม่ของดาวเหนือออกมา

"หน้าตาน่าทานมากเลยค่ะ" ยายขวัญพูดออกมาแล้วยิ้มกว้างให้ระริน

"ป้านวลคะ ฝากใส่จานหน่อยนะคะ" ระรินพูดแล้วส่งถุงขนมให้ป้านวล ป้านวลมารับถุงขนมแล้วเดินเข้าครัวทันที

หลังจากทานขนมแล้ว ทุกคนก็มานั่งรวมกลุ่มกัน ตอนนี้ยายขวัญไม่ได้มีอาการหวาดกลัวเท่าตอนแรกแล้ว ข้าวหอมเองก็เข้ากันได้ดีกับระริน ทั้งหมดนั่งคุยเรื่องสนุกกัน ก่อนโทรศัพท์ของเตชินจะดังขึ้น เตชินและเจย์เดนเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่หน้าบ้าน เหลือแค่ข้าวหอม ระริน ยายขวัญ และปู่เจสันที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก