หวานใจ(ที่รัก)นายเตชิน

เรื่องของเรื่อง

"หนูข้าวหอมฉันมีเรื่องจะคุยกับหนูหน่อย" เจสันพูดออกมาตามตรง ข้าวหอมตอนนี้หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เพราะไม่รู้ว่าเจสันจะพูดอะไรกับตัวเอง

"ออกไปกันก่อน พวกเธอพาหลายๆ ฉันออกไปด้วย" เจสันหันมาบอกทุกคน ทุกคนเดินออกไปตามคำสั่งของเจสัน ระรินเดินมานั่งลงข้างๆ ยายขวัญ ข้าวหอมตั้งใจฟังในสิ่งที่เจสันจะพูดออกมา

"ไอ้เจ้าเตมันเป็นคนดื้อ ปู่อยากจะฝากหนูให้ช่วยดูแลมันหน่อย ไอ้เจ้านี้มันชอบทำตามอำเภอใจตัวเอง" เจสันพูดขึ้น

"หนูคงไม่มีความสามารถที่จะไปจัดการคนอย่างเขาได้หรอกค่ะ" ข้าวหอมพูดออกมา

"เอาตรงๆ ฉันคิดว่าเธอมีความสำคัญกับเจ้าเตมากพอสมควร ไม่เช่นนั้นมันคงไม่พาหนูมาอยู่ที่นี้" เจสัน

"แต่หนูว่า"

"ไม่มีคำว่าแต่หรอก ฉันเชื่อว่าไอ้เจ้าเตมันเอ็นดูหนูมาก ถือว่าทำเพื่อคนแก่คนหนึ่งทำให้คนแก่คนนี้สบายใจหน่อยเถอะนะ" เจสันยังเสริมต่อ

"หนูจะพยายามนะคะ แต่หนูไม่รับปากว่าจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน" ข้าวหอมที่ปากตอบออกมาแบบนั้น แต่ในใจนี้ไปไกลมากแล้ว

(ฉันอยากดูแลนายทุกอย่าง อยากให้นายชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบนาย อยากให้นายเป็นห่วงฉันเหมือนที่ฉันเป็นห่วงนาย แต่น่าเสียดาย ฉันคงไม่มีวาสนามากขนาดนั้น) ข้าวหอมได้แต่คิดในใจ

"เธอรับปากฉันแล้วนะ ไอ้เจ้าเตมันเป็นคนน่าสงสาร กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเด็ก พอโตมาเริ่มมีความรัก มันก็ถูกทรยศหักหลังถูกทำร้ายความรู้สึก จนตอนนี้มันทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองปลอดภัยจากเรื่องที่เคยเจอมา ถ้าวันนั้นหญิงสารเลวคนนั้นไม่ทำให้มันเสียใจ มันคงไม่เสียคนแบบนี้" เจสันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

"หนูจะพยายามนะคะ" ข้าวหอมยังใช้คำตอบเดิม เจสันพยักหน้าให้ข้าวหอมแล้วยิ้มออกมาบางๆ

"ฉันหวังว่าเธอจะกำราบไอ้เจ้าเด็กคนนี้ได้" เจสันยังพูดต่อ

"ยายคะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะคะ หนูจะแวะมาหาและมาคุยด้วยบ่อยๆ" ระรินพูดกับยายขวัญด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ความใจดี น่ารัก หวานละมุนของระรินทำให้ยายขวัญผ่อนคลายมากขึ้นไปอีก

"ขอบใจมากนะ" ยายขวัญที่ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกพูดขึ้น

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ" ระรินยิ้มให้ยายขวัญอีกครั้ง

"เอาละ ฉันว่านี้ก็ดึกมาแล้ว ฉันคงต้องขอตัวกลับก่อนไว้วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่" เจสันพูดจบก็ลุกขึ้นยืน ระรินและข้าวหอมเดินพยุงยายขวัญกันคนละข้างเดินออกไปที่หน้าบ้าน

"จะกลับแล้วเหรอครับ" เตชินเดินเข้ามาหาเจสันแล้วถามขึ้น เจย์เดนเดินตามเข้ามาทันที

"ใช่ มันดึกมากแล้ว แกนะดื้อให้มันน้อยๆ หน่อย ถ้าหนูข้าวหอมหนีไปแกคงไม่มีวันตามหาเขาเจอ" เจสันพูดออกมาก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินมาถึง

"ปู่ครับ" เตชินเรียกผู้เป็นปู่ออกมาเบาๆ

"ฉันดูออกว่าแกชอบหนูข้าวหอม และฉันคิดว่าหนูข้าวหอมก็มีใจให้แก เตชินแกอายุเยอะมากแล้วนะ แกควรมาครอบครัวได้แล้ว ดูอย่างไอ้เจย์เดนสิ มีลูกไปแล้ว แกละ ยังลอยไปลอยมาอยู่ได้" เจสันพูดจบ ระริน ขายขวัญและข้าวหอมก็เดินออกมาถึงหน้าบ้านพอดี

"ครับปู่" เตชินตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบามาก

"เอาละ ฉันกลับก่อน"

ทุกคนกล่าวคำร่ำลากัน ก่อนที่เจสัน ระริน และเจย์เดนจะก้าวขาขึ้นรถ รถก็วิ่งออกจากบ้านไป ฝั่งเตชินได้พยุงยายขวัญเดินกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง

"ยายกลัวผมเหรอครับ" เตชินถามขึ้น

"ตอนแรกก็ยอมรับว่ากลัว แต่ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว" ยายขวัญพูดขึ้น

"อย่ากลัวผมเลยครับ ผมไม่มีเจตนาจะทำร้ายยายหรือข้าวหอมเลย ผมแค่อยากตอบแทนที่ยายกับข้าวหอมช่วยชีวิตผมไว้ ทั้งๆ ที่ยายก็ไม่เคยรู้จักผมมาก่อน แค่นั้นยังไม่พอยายยังเสี่ยงชีวิตปกป้องผมอีก" เตชินจับมือยายขวัญแล้วพูดขึ้น

"ยายแกมากแล้วนะเต อีกไม่กี่ปียายก็ตาย ห่วงแต่ข้าวหอม ยายมีหลานแค่คนเดียวพ่อข้าวหอมเองอยู่ไหนก็ไม่รู้ วันๆ กินแต่เหล้าเมายา จะไปฝากข้าวหอมไว้กับมันก็คงไม่ได้" ยายขวัญพูดขึ้น

"ไม่ต้องห่วงนะครับยาย ผมจะไม่มีทางให้ใครมาทำอะไรข้าวหอมได้แน่นอน" เตชินพูดแล้วมองไปที่ข้าวหอม

ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ เสียงหัวใจของข้าวหอมเต้นรัว

(บ้าเอ๊ย มาเต้นอะไรตอนนี้ ใครจะไปคิดว่านายเตบ้านี้จะทำให้ใจฉันเต้นแรงได้ขนาดนี้ ข้าวหอมเอ๊ย แกคงหลงรักอีตาเตบ้านี้ไปแล้วสินะ) เสียงในใจของข้าวหอมที่กำบังบ่นให้ตัวเองไปหลงรักคนแบบนี้

"ผมมีอีกเรื่องที่ต้องบอกทุกคน หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ"เตชินพูดจบกล้าก็เดินเข้ามาพร้อมเอกสารซองสีน้ำตาล ยายขวัญมองหน้าข้าวหอมเพราะไม่รู้ว่าเตชินกำลังจะทำอะไรกันแน่

"นายหมายความว่ายังไง" ขาวหอมถามขึ้น

"นี้เป็นสัญญาซื้อขาย เดิมทีฉันไม่ได้คิดว่าจะใช้สัญญาตัวนี้ แต่ทุกอย่างมันเร็วเกินไปฉันตั้งตัวไม่ทัน เลยจำต้องใช้สัญญาตัวนี้แทน" เตชินยื่นเอกสารให้ข้าวหอม ข้าวหอมเปิดอ่านด้วยความสงสัย

ข้าวหอมเปิดเอกสารแล้วอ่านทุกตัวอักษร ข้าวหอมไม่ได้ติดใจอะไรเพราะเป็นการซื้อขายปรกติ สะดุดที่ราคา 64 ล้านบาท ไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยสำหรับข้างหอม จนข้าวหอมเปิดไปหน้าสุดท้าย สะดุดไปที่ชื่อ

"นี้มัน นายนี้มัน" ข้าวหอมน้ำตาไหลอาบแก้มลงมาจนยายขวัญเองก็ตกใจกับภาพที่เห็น

"ข้าว เป็นอะไรลูก" ยายขวัญรีบถามหลานสาวคนเดียวขึ้น

"เห้อ ใช่ เหมือนที่เธอคิดเลย" เตชินถอนหายใจแล้วพูดออกมา

"พ่อเหรอ ชีวิตฉันมีค่าเท่ากันเงิน 64 ล้านงั้นเหรอ" ข้าวหอมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามหัวเราะแต่น้ำตากลับไหลลงมาเป็นสาย

"อะไรข้าวหอม พ่อแกทำอะไร"

"พ่อขายหนูให้นายเตแล้วยาย จำนวนเงิน 64ล้าน หึ 64 ล้าน" ข้าวหอมที่เหมือนคนสติหลุดไปชั่วขณะพูดออกมา

"ข้าวหอม ข้าวหอม" เตชินเขย่าตัวข้าวหอมจนข้าวหอมได้สติ

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะยาย พ่อแค่ขายหนูด้วยเงิน 64ล้าน แล้วเชิดเงินหนีไปมีความสุขแล้ว" ข้าวหอมหันมาหายายขวัญแล้วตอบออกมาพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลออกทันที

"อะไรน่ะ ไอ้ชั่ว ไอ้ชั่วนั้น"

"ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลยายและข้าวหอมเป็นอย่างดี เงิน 64ล้านผมไม่เสียดาย" เตชินพูดออกมา

"เต" ยายขวัญเรียกชื่อเตชินออกมา

"เชื่อผมนะครับ ผมสัญญาด้วยเกียรติของผม ผมจะดูแลทั้งสองคนให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้" น้ำเสียงที่มุ่งมั่นของเตชินทำให้ข้าวหอมและยายขวัญยิ้มได้อีกครั้ง

"คุณยายคะ ได้เวลาเข้านอนแล้วค่ะ" พยาบาลเดินเข้ามาหายายแล้วพูดขึ้น

"น้ำฝน น้ำฝน พาคุณยายไปพักผ่อนเถอะไป" เตชินพูดขึ้น พยาบาลและน้ำฝนช่วยกันพยุงยายขวัญเดินเข้าห้องไป เตชินและข้าวหอมเดินขึ้นตามมาไม่ห่าง

"ฝันดีคะยาย"

"ฝันดีจ๊ะ" ทันทีที่ประตูห้องของยายขวัญปิดลง

"ฮึกๆๆ ฮึกๆๆ ข้าวหอมที่สกัดกั้นอารมณ์ไว้ ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

"ไม่ต้องร้องนะ ฉันจะไม่มีวันทำแบบนั้นกับเธอข้าวหอม" เตชินเดินเข้ามากอดข้าวหอม ข้างหอกอดตอบเตชินทันที

"นาย ฮึกๆๆๆ" ข้าวหอมร้องไห้ออกมา

"ร้องออกมาให้หมด แล้วอย่าเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนั้นอีก ต่อจากนี้ไปฉันจะดูแลเธอเอง"