หวานใจ(ที่รัก)นายเตชิน

ตอนที่2ช่วยเหลือ

หลังจากที่ลุงต้อมหมอยาประจำหมู่บ้านได้ทำการรักษา โดยการใส่ยา เจียดยาไว้ให้ข้าวหอมไปต้มและจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เตชินเสร็จแล้วก็เดินออกมาหายายขวัญที่หน้าบ้าน

"ต้อม ถือว่าครั้งนี้ฉันขอร้องแกอย่าบอกใครเรื่องนี้ ถ้ามีคนถามบอกว่าแกมาเจียดยาแก้ปวดท้องให้ฉัน ได้ไหม" ยายขวัญเริ่มต้นประเด็นขึ้น

"ไม่มีปัญหาหรอกยาย แต่อย่าลืมเอายานี้ให้เขากินทุกวันจนกว่ายาจะหมดห้ามขาดแม้แต่วันเดียวนะ ดึกๆ อาจจะมีไข้ขึ้นเช็ดตัวบ่อยๆละกัน" ต้อมหมอยาประจำหมูบ้านพูดขึ้น

"ขอบใจแกมาก"

"ไม่เห็นต้องขอบใจเลย ถ้าไม่มียายผมเองก็แย่ เรื่องแค่นี้เองช่วยๆ กัน" ลุงต้องพูดจบก็เดินกลับบ้านไปทันที

"ยาย เราช่วยเขาแบบนี้เราจะไม่เดือดร้อนเหรอคะ" ข้าวหอมที่เริ่มวิตกกังวลถามขึ้น

"จะปล่อยเขาตายไปยังงั้นเหรอ ข้าวหอมยายไม่เคยสอนให้แล้งน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์นะลูก"

"ข้าวรู้จ๊ะยาย เอาเถอะหวังว่าจะไม่มีอะไรก็ที่เลวร้ายแล้วกันนะ" ข้าวหอมมองไปที่คนป่วยนอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียงนอน

"เอาเถอะ คืนนี้ยายฝากดูแลเขาด้วยนะ ยายต้องไปนอนแล้ว"

"จ๊ะยาย" ข้าวหอมรับคำแล้วบรรจงค่อยๆ ป้อนยาต้มที่ลุงต้อมเจียดให้

"ฉันหวังว่านายจะไม่นำความเดือดร้อนมาให้ฉันกับยายหรอกน่ะ" ข้าวหอมมองไปที่หน้าของเตชินแล้วพึมพำออกมา

"หนาว หนาว อื้อ หนาว" เตชินเพ้อออกมาด้วยพิษไข้ ข้าวหอมรีบไปเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้เตชินทันที

เช้าวันต่อมา

"อื้ออ" เตชินส่งเสียงออกมาพร้อมกับค่อยๆ ลืมตาขึ้น ใบหน้าที่ร้อนผ่าวบ่งบอกได้ว่าตอนนี้เตชินเองกำลังมีไข้ เตชินสาดส่องสายตามองไปรอบๆ บ้านหลังเล็กที่ดูทรุดโทรมแต่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความอบอุ่น เตชินมองไปรอบๆ จนไปสะดุดเข้ากับร่างของหญิงสาวร่างหนึ่งที่นอนฟุบอยู่ข้างๆ เตียงของเตชิน

"ข้าวหอม ข้าวหอมลูก ข้าวตื่นยัง" เสียงสูงอายุเหมือนจะเรียกผู้หญิงคนนี้ พร้อมกับเสียงเท้าที่ก้าวเดินเข้ามา เตชินรีบหลับตาลงทำเหมือนกับว่ายังไม่ตื่น

"อื้ออ จ๋ายาย" ข้าวหอมพูดออกมาด้วยเสียงงัวเงียที่พึ่งตื่น

"เขาเป็นไงบ้างลูก" ยายขวัญถามหลานสาวออกมา

"ไข้ขึ้นทั้งคืนอะยาย ตอนนี้ตัวหายร้อนแล้วข้าวไปอาบน้ำก่อนนะยาย" ข้าวหอมพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ ยายขวัญเดินมาเอาผ้าที่เช็ดตัวเตชินออกไปตากพร้อมกะละมังน้ำออกไปเททิ้งด้านนอก

"ที่นี่ที่ไหนวะแมร่ง" เตชินสบถออกมาพร้อมกับเดินออกไปมองรอบๆ และกำลังจะก้าวขาเดินออกไป

"เห้ย มึงไปถามบ้านหลังนั้นดูดิ มีใครเห็นผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาบ้างไหม" เตชินสะดุดเข้ากับเสียง เสียงหนึ่งที่ดังลอดเข้ามา มันคือเสียงคนที่ตามไล่ล่าเตชินเมื่อคืนนี้

"ยาย เมื่อวานค่ำเห็นคนแปลกหน้าที่โดนยิงผ่านมาทางนี้บ้างไหม" เตชินลุ้นกับคำตอบของยายที่กำลังจะตอบ

อุ๊บ มีมือมาจากข้างหลังปิดปากเตชินแล้วดึงเตชินให้กลับเข้ามาในห้อง

"คนพวกนั้นมาตามหานาย ไปนอนลงที่เตียง" ข้าวหอมพูดขึ้น

"เธอจะทำอะไร"

"บอกให้ไปก็ไปดิ อยากรอดไหมห๊ะ หรืออยากตายอยู่ตรงนี้" ข้าวหอมถามขึ้น เตชินเดินไปนอนลงบนที่นอนเพราะตอนนี้เตชินเองไม่มีทางเลือก

"ห้องนี้ใครอยู่" เสียงชายคนหนึ่งถามขึ้นห้วนๆ

"ห้องนี้เข้าไปไม่ได้ ห้องหลานสาวฉัน" ยายขวัญพูดขึ้น

ปึง ปึง เสียงคนกำลังถีบประตูเข้ามา เตชินมองไปที่หน้าของข้าวหอม

"เงียบๆ อย่าส่งเสียง เล่นตามน้ำไปก่อน" ข้าวหอมถอดเสื้อตัวข้างนอกออกเหลือแค่เสื้อสายเดียวที่อยู่ข้างในแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มผื่นเดียวกับเตชิน

ปึง ปึง ปัง เสียงประตูกระแทกเข้ากับผนังห้อง

"ว๊าย" ข้าวหอมส่งเสียงออกมาพร้อมกับยกผ้าห่มขึ้นมาปิดที่หน้าอกไว้

"พวกคุณเป็นใคร เข้ามาทำอะไร" ข้าวหอมถามขึ้นเสียงดัง เตชินทำท่าบังข้าวหอมโดยการหันหลังให้พวกนั้นพร้อมกับผ้าห่มที่ห่มขึ้นมาจนถึงลำคอ

"บอกแล้วว่าเข้าไม่ได้ ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้" ยายขวัญพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ

"บ้าฉิบ" ชายคนนั้นสบถแล้วเดินออกไปทันที

"เห้อ เกือบไม่รอด" ข้าวหอมถอนหายใจออกมาพร้อมกับหยิบเสื้อมาใส่

"มากินข้าวกันก่อนแล้วค่อยเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น" ยายขวัญพูดจบก็เดินออกจากห้องไป

"เพราะนายฉันกับยายเกือบซวยไปด้วยเลย" ข้าวหอมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

"ฉันไม่ได้ขอให้ช่วย"

"ปากดีนักนะ ทีตอนพวกนั้นบุกเข้ามาทำไมไม่ปากดีแบบนี้บ้างละ ไอ้คนไม่รู้จักบุญคุณ" ข้าวหอมพูดจบก็เดินออกไปทันที

"ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้" เตชินกัดฟันกรอดแล้วเดินตามข้าวหอมออกไป

ในห้องครัว

สภาพในห้องครัวเป็นไม้ไผ่เก่าๆ ล้อมรอบไว้เพื่อป้องกัน แดด ลม และฝนที่จะสาดส่องเข้ามาแต่กับข้าวบนโต๊ะกับสภาพของครัวมันช่างต่างกันราวกับฟ้ากับเหว อาหารที่หน้าตาน่ากินมากเรียงรายอยู่บนโต๊ะ

ปึก เสียงข้างหอมวางถ้วยข้างให้เตชินเสียงดัง

"ข้าว อย่าเสียมารยาทสิลูก" ยายขวัญพูดออกมาพร้อมกับมองไปที่หน้าของข้าวหอม

"อย่าไปถือสาหลานยายเลยนะ เด็กคนนี้มันดื้อนัก" ยายขวัญหันมาหาเตชินแล้วพูดขึ้น

"ไม่เป็นไรครับ เด็กน้อยก็นิสัยแบบนี้ไม่รู้จักโต" เตชินทำหน้าตาทำทางยิ้มเย้ยข้าวหอม

"นี้"

"ข้าวลูก ไปตักข้าวได้แล้วจะได้รีบกิน พี่เขาจะได้กินยา เอ่อว่าแต่พ่อหนุ่มชื่ออะไรเหรอ"

"ผม เอ่อผม"

"สมองเสื่อมจำชื่อตัวเองไม่ได้แล้วมั่ง" ข้าวหอมที่นั่งตักข้าวเข้าปากอยู่พูดลอยๆ ออกมา

"ผมชื่อเตครับ"

"กินเยอะๆ นะเต กินแล้วจะได้กินยาสบายใจค่อยเล่าให้ยายฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น"

ทั้งสามคนนั่งทานอาหารกันด้วยความอบอุ่น เตชินไม่เคยได้รับบรรยากาศแบบนี้มาก่อน บรรยากาศที่ทุกคนตักกับข้าวให้กัน รวมถึงยายขวัญตักกับข้าวให้เตชินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีก บรรยากาศแบบนี้ช่างดูอบอุ่นและมีความสุข

"เอาละเล่าให้ยายฟังสิมันเกิดอะไรขึ้น" ยายขวัญเริ่มถามออกมาขณะที่ทุกคนนั่งรับลมกันอยู่ที่หน้าบ้าน

"ผมจำได้ว่า ผมขับรถมาแล้วอยู่ๆ ผมก็โดนดักยิง วิ่งไปไงมาไงไม่รู้ รู้อีกทีผมก็ฟื้นในบ้านของยายแล้วครับ" เตชินเล่าความจริงออกมา

"โดนทำร้ายมาสิน่ะ" ยายขวัญเริ่มต้นพูดขึ้น ข้าวหอมได้แต่นั่งนิ่งฟังที่ทั้งสองคนคุยกัน

"ผม"

"ไม่มีที่ไปสิน่ะ" ข้าวหอมที่เงียบมานานพูดขึ้น

"ประมาณนั้นครับ"

"เอางี้ ฉันยอมให้นายอยู่ที่บ้านหลังนี้ก็ได้แต่นายต้องทำงานแลกข้าว โอเคไหม" ข้าวหอมจ้องมาที่หน้าของเตชินแล้วถามขึ้น

"ไม่โอเคได้ด้วยเหรอ"

"ไม่ได้"

"อือ นั้นสิแล้วจะถามทำไม" เตชินพูดออกมา

"งั้นเอาตามนี้ เตก็นอนห้องนั้นไปส่วนข้าวไปนอนกับยายแล้วกัน" ยายขวัญสรุปให้ทั้งสองคน

"โอเค ดิว" ข้าวหอมพูดแล้วลุกกำลังจะเดินออกไป

"เอ้า นั่งบื้อทำไม ไปดิ" ข้าวหอมหันมาหาเตชินแล้วพูดขึ้น

"อ๋อ ไป ไป" เตชินลุกขึ้นเดินตามข้าวหอมไป