หวานใจ(ที่รัก)นายเตชิน

หยอด

"ฉันจะดูแลเธอเอง" เตชินพูดพร้อมกับกอดข้าวหอมเอาไว้

"อือ ขอบใจนายมากนะ ฉันว่าฉันควรไปนอน" ข้าวหอมพูดจบก็คลายกอดแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเองทันที

ห้องของข้าวหอม

"น่าอายจัง" ข้าวหอมพึมพำออกมาพร้อมกับยืนหันหลังพิงไปที่ประตู

"บ้า" ข้าวหอมยืนบิดไปบิดมาที่ประตูด้วยความเขินอาย

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูแต่ไม่ดังมาก

"ฝันดีนะครับ" เตชินยืนกระซิบไปที่หน้าประตู แต่ไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ จากข้าวหอมเลย มีแต่ข้าวหอมที่ยืนฟังเตชินพูดออกมาอย่างเงียบๆ ไม่นานเตชินก็เดินออกไปทันที

"นายไม่จำเป็นต้องมาทำอะไรแบบนี้ก้ได้นะ สิ่งที่นายช่วยพวกฉันมันก็มากเกินพอแล้วฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนนายยังไงถึงจะพอกับสิ่งที่นายให้ฉันมา ฝันดีนะนายเตชิน" ข้าวหอมพึมพำออกมาพร้อมกับเดินไปที่ห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย

ฝั่งเตชิน

ทำไมอยู่ๆ ความรู้สึกถึงเปลี่ยนไป เวลาเห็นเธอร้องไห้ทีไรใจฉันจะขาดตามทุกทีข้าวหอม นี้เธอกำลังมีอิทธิพลต่อใจฉันมากเลยนะ ฉันไม่รู้ว่าควรบอกความรู้สึกกับเธอออกไปหรือเปล่า แต่ความรู้สึกวันแรกกับวันนี้มันต่างกันมาก ฉันยอมรับว่าวันแรกฉันแค่อยากช่วยเธอกับยายให้มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่อยากจะเสียเธอไปไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตายก็ตาม ข้าวหอมฉันคิดว่า ฉันน่าจะชอบเธอเข้าแล้วจริงๆ

เตชินที่คิดในใจถึงความรู้สึกที่เปลี่ยนไป ทุกอย่างเหมือนกำลังจะเริ่มต้นไปได้ด้วยดี แต่เตชินยังมีอริอีกหลายทางและศึกหัวใจที่ทั้งดอกเหมย สาวๆ ที่คลับที่เตชินเคยไปโปรยเสน่ห์ไว้อีก งานนี้เตชินก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านไปได้ง่ายๆ แค่เรื่องดอกเหมยข้าวหอมอาจจะถอดใจไปเลยแม้แต่ตอนนี้ที่จะทำให้ข้าวหอมชอบเตชินขึ้นมาบ้างยังไม่มีวิธีเลยก็ว่าได้

เช้าวันต่อมา

"วันนี้ฉันจะพาเธอไปที่บ่อน ทุกอย่างที่เป็นงานของฉัน เธอก็จะได้รับรู้ทุกอย่าง" เตชินพูดขึ้นขณะเดินออกมาที่หน้าบ้านกับข้าวหอม

"ฉะ"

"แล้วเธอก็ห้ามไปจากฉัน สัญญาได้ไหม" เตชินพูดขึ้นก่อนที่ข้าวหอมจะพูดอะไรออกมา

"นายหมายความว่ายังไง" ข้าวหอมหยุดเดินแล้วถามเตชินขึ้น

"อย่างที่บอก ฉันไม่ใช่คนดี ฉันเป็นคนดูแลบ่อนที่พ่อเธอมาติดการพนัน ฉันเป็นคนดูแลเงินกู้ทั้งหมด ฉันถึงได้โฉนดมาให้เธอไง" เตชินยอมเล่าทุกอย่างที่เป็นข้อเสียให้ข้าวหอมฟัง ข้าวหอมนิ่งไปกับสิ่งที่เตชินเล่าออกมา

"ข้าวหอม เธอ" เตชินพยายามที่จะถามข้าวหอม

"ไม่ได้ว่าอะไรนิ ยังไงนายก็เป็นคนสารภาพออกมาเอง ยอมรับว่ามีอึ้งบ้าง อยากงอนนายนะแต่" ข้าวหอมหยุดคำพูดไว้แค่นี้

"แต่ แต่อะไร" เตชินถามขึ้น

(แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ไง) ข้าวหอมได้แต่ต่อคำตอบในใจโดยไม่ได้พูดอะไรออกมามากกว่านี้

"ไปกันหรือยังละ รออะไรอีกเหรอ" ข้าวหอมถามขึ้น แม้จะน้อยใจที่เตชินไม่ได้บอกความจริงให้เร็วกว่านี้

"ไปสิ" เตชินพูดพร้อมกับจับมือข้าวกอมเดินออกไปขึ้นรถ

ณ บ่อนของเตชิน

เสียงกะจอวอแวดังมาไม่ขาดสาย มีทั้งเสียงของคนที่ดีใจที่ได้เงินและเสียงของคนที่เสียใจที่หมดตัว กลิ่นควันบุหรี่จางๆ ลอยเข้ามาแตะจมูกของข้าวหอม ที่แห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายที่นั่งรายล้อมกันอยู่ต่างคนต่างจับจ้องกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เตชินพาข้าวหอมเดินเข้าไปด้านในที่เป็นห้องลับ ห้องทำงานของเตชินเอง จอโปรเจคเตอร์ฉายบรรยากาศภายในคลับได้อย่างละเอียดทุกซอกทุกมุม

"นั่งก่อนสิ หิวน้ำก็ในตู้เย็นนะ ดื่มได้ทุกขวด" เตชินพูดพร้อมกับถอดเสื้อคลุมออกมาพาดไว้ที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง

"นายทำงานที่นี้เหรอ" ข้าวหอมถามออกมาด้วยความสงสัย

"ใช่ นี้ห้องทำงานของฉัน" เตชิน

"ดูยังไงให้ครบทุกจอ" ข้าวหอมถามออกมาด้วยความสงสัย เพราะมีจอมากมายเรียงรายกันอยู่ ไม่ใช่แค่ห้องที่เล่นพนันแต่ยังมีห้องวรับรอง ห้องกล้องอีก

"ก็ดูเฉพาะจุดที่คิดว่าจะมีปัญหา" เตชินตอบออกมาพร้อมกับเดินไปหาข้าวหอม

"นายนี้ก็เก่งเนอะ ทำงานหลายอย่างพร้อมกันได้"

"ไม่เก่งหรอก สนใจมาเป็นผู้ช่วยฉันไหมล่ะ" เตชินถามขึ้น

"เนี่ยว่าจะถาม นายให้ฉันมาทำงานแต่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย ได้แต่ลอยไปลอยมาไม่เห็นจะมีอะไรให้ทำเลย" ข้าวหอมถามขึ้นแต่ตายังมองไปที่จอโปรเจเตอร์ยักษ์ไม่วางตา

"ทำสิ เธอเป็นกำลังใจให้ฉันไง" เตชินพูดออกมา

ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ ตึกๆๆ เสียงหัวใจของข้าวหอมเต้นไม่เป็นจังหวะ ตอนแรกก็ไม่อะไรมากเพราะเตชินไม่ได้หยอด พอเตชินหยอดเท่านั้นแหละ ใจเจ้ากรรมก็พร้อมยอมพลีให้เตชินทันที

"อย่ามาหยอดซะให้ยาก" ข้าวหอมพูดออกมาแม้ในใจจะเต้นแรงแทบจะทะลุออกมา

"ไม่ได้หยอดข้าวหอม ฉันพูดจริง" เตชินทำหน้าตาและน้ำเสียงจริงจังพูดออกมา

"อย่ามาล้อเล่นแบบนี้สิ" ข้าวหอมพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินห่างออกไปไม่มากนัก เตชินโบกมือให้ทุกคนในห้องออกไปให้หมด

"เอาเถอะ ยังไงๆ ซะเธอก็ต้องมาเป็นผู้ช่วยฉันอยู่ดี" เตชินเลือกที่จะเบี่ยงเบนประเด็นแล้วพูดออกมา

"ให้ทำอะไรบ้างอะ" ข้าวหอมถามขึ้น

"ก็ทำทุกอย่างตั้งแต่เช็คเอกสาร ดูยอดบัญชี แต่เธอห้ามไปไหนไกลเกินกว่าระยะสายตาของฉันก็พอ" เตชินพูดจบก็ไปนั่งที่โต๊ะประจำของตัวเอง

"ได้" ข้าวหอมพูดจบก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามเตชิน

"เริ่มจากอ่านอันนี้" เตชินยื่นแฟ้มเอกสารให้ข้าวหอมอ่าน ข้าวหอมหยิบไปอ่านด้วยความตั้งใจ

(ทำไมนะ ทำไมฉันถึงไม่กล้าจะบอกเธอ ฉันคือเตชินผู้ไม่กลัวใครแต่มากลัวเธอปฏิเสธฉันนี้นะข้าวหอม เห้อ ไม่น่าเลย หวังว่าสักวัน ฉันจะกล้าบอกเธอว่าชอบเธอ หลังจากที่เลิกกับดอกเหมยมาเธอคือคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงขนาดนี้ ขอละข้าวหอมเธออย่าทิ้งฉันไปไหนเลยนะ) เตชินนั่งมองข้าวหอมแล้วได้แต่พึมพำในใจ