มธุรสเริงไฟ

2.3 แฉ

ด้านอุษาพยายามติดต่อเพื่อนรักมือเป็นระวิง ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยเหงื่อที่ผุดซึมไปทั่ว

“หวาน! รับสิรับ…” กดแล้วกดอีกจนแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง “โธ่! หวานนะหวาน มัวทำอะไรอยู่ หรือว่า!?”

ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง เมื่อคิดถึงผงสีขาวป่นละเอียดที่มธุรสขอไว้ก่อนหน้านี้ ยานอนหลับชนิดแรงที่มธุรสไหว้วานให้หล่อนหาจากเพื่อนชายเพื่อที่จะจับอัคคีให้อยู่หมัด ทว่าสิ่งที่เพื่อนชายเอามาให้นั้นกลับกลายเป็นยาเลิฟ!

“โธ่เอ้ย ตายแน่ยัยหวาน ฉันจะทำยังไงดีนะ ส๊าธุ! ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นคืนนี้เลย แล้วพรุ่งนี้ลูกจะรีบนำพวงมาลัยไปถวาย…สาธุ” 

ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นไปตามคาด คนคิดผิด คิดไม่ดียอมได้รับผลกรรมนั้น ดังพุทธสุภาษิตที่ว่ากันไว้ว่า กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง…

อัคคีผงกศีรษะขึ้น มือหนาคว้าแก้วเหล้ามาตรงหน้าแล้วเทบรั่นดีลงไปอีก โดยไม่สนใจร่างบางที่นั่งมองตาไม่กะพริบอยู่ข้างๆ

“อาเพลิง เข้านอนเถอะนะคะ นี่ก็ดึกมากแล้ว”

‘อาเพลิง’ ไม่สนใจเสียงที่ดังเตือนนั่น เขารู้เพียงอยากดื่มให้เมาแล้วลืมเรื่องทุกอย่าง ลืมภาพที่เห็น ลืมเสียงที่ได้ยิน ลบทุกอย่างออกจากใจให้หมดไปในคืนนี้ เพื่อพรุ่งนี้จะได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับวันใหม่ ที่สดใส วันใหม่ที่จะหลอมให้เขาเป็นคนใหม่ที่เข็มแข็งมากกว่าเก่า…

เหล้าแก้วนั้นถูกดื่มจนหมด หญิงสาวเฝ้ามองด้วยใจระทึก เวลาผ่านไปเชื่องช้า จากวินาทีเป็นนาที จากนาทีเป็นห้า เป็นสิบและยี่สิบนาที และแล้วปฏิกิริยาบางอย่างก็เกิดขึ้นกับอัคคี ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย จู่ๆ เขาก็ร้อนวูบวาบขึ้น เหงื่อกรานแตกซิกและเกิดความต้องการชนิดหนึ่งพร้อมๆ กัน เขาหันขวับไปมองยังมธุรสที่ยิ้มให้ทันทีที่ถูกมอง 

“กลับไปซะ!” ออกปากไล่พลางลุกขึ้นยืน เตรียมสาวเท้าขึ้นไปยังห้องของตนแล้วขังตัวเองไว้ในนั้น ปิดกั้นความต้องการทั้งหมดทั้งมวล ทว่ายิ่งขัดขืนก็ยิ่งทนไม่ไหว

“อาเพลิง เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้หวานช่วยพยุงขึ้นห้องไหมคะ” ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อใบหน้าคมคายแดงก่ำ ชายหนุ่มตวัดตามองเจ้าของสัดส่วนยวนตาแล้วเมินหน้าหนี รับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างภายใต้กางเกงเนื้อดีที่กำลังดิ้นพล่านและแกร่งโชนขึ้นจนคับคั่ง แต่ทว่าสำนึกส่วนดีบังคับไมให้เขาคิดถึงร่างกายอวบอิ่มภายใต้ชุดนอนบางเบาของหล่อน

“ไม่ต้อง!”

“อาเพลิง!”

ร่างสูงเดินแกมวิ่งขึ้นไปชั้นสองของบ้าน หญิงสาวมองตามแล้วเม้มปากแน่น ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างปลงๆ เมื่อแผนการที่วางไว้อย่างดีมาโดยตลอดล่มไม่เป็นท่า

“โธ่เอ๊ย! เซ็งชะมัด อาเพลิงนะอาเพลิง เฮ้อ…” มธุรสถอนหายใจเฮือก เดินวนไปวนมาด้านล่างอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปบนห้องต้องห้าม ซึ่งมีเจ้าของห้องหน้าดุครอบครองอยู่

มธุรสไม่ได้คาดหวังว่าอีกฝ่ายจะลืมกดล็อกประตูห้องนอน แต่ลูกปิดที่หมุนได้รอบจนสามารถเปิดเข้าไปได้ต่างหากที่เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย หญิงสาวข่มกลั้นความตื่นเต้นก่อนปิดประตูลงอย่างเบามือแล้วกวาดสายตามองหาร่างสูงใหญ่ที่ป่านนี้คงล้มตัวนอนยาวสิ้นฤทธิ์บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ทว่าความเป็นจริงกลับไม่ใช่ บนเตียงกว้างไม่มีร่างของอัคคี แต่เสียงซู่ซ่าจากน้ำที่ไหลลงกระทบพื้นนั่นต่างหากที่ทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้วมุ่น

“เมาขนาดนี้ โดนยาเข้าไปขนาดนั้น ยังมีแรงอาบน้ำอีกหรือไงนะ คนบ้าอะไร อึดชะมัดยาด!” หญิงสาวบ่นพึมพำอย่างไม่ใคร่จะเข้าใจนัก นึกแปลกใจในตัวยานอนหลับของเพื่อน หล่อนสั่งตัวแรงที่สุด แล้วเหตุใดจึงไม่มีทีท่าว่าจะออกฤทธิ์เสียที…

“ยัยษาถูกหลอกขายแน่ๆ ต้องเป็นยาปลอมแน่ๆ โธ่เอ๊ยกะจะให้หลับยาวสักหน่อย ฮึ่ย! บ้าจริง เสียแผนหมด! ยิ่งเข้าถึงตัวยากๆ อยู่” ร่างบางหมุนตัวเตรียมออกจากห้อง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาประตูห้องน้ำก็เปิดผลัวะออกมาทันกัน หญิงสาวชะงัก ชายหนุ่มเองก็ชะงัก 

“เอ่อ... อาเพลิง”

นัยน์ตาคมกริบกวาดมองคนที่ปลุกอารมณ์ของเขาให้ตื่นขึ้นอย่างแค้นเคือง ทุกอย่างเลวร้ายเพราะหล่อน แล้วเขาก็เกิดเป็นบ้าขึ้นมาตอนนี้อีก จู่ๆ ก็เกิดอารมณ์ตามประสาชายที่เขามั่นใจว่าไม่ปกติสักนิด เขาไม่รู้สาเหตุที่เกิดขึ้น แต่ที่รู้คือ… เขากำลังต้องการและที่สำคัญต้องเดี๋ยวนี้ด้วย!

มธุรสรู้สึกแปลกวาบกับสายตาคมที่มองมายังหล่อน หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของชายหนุ่ม และความเปลี่ยนแปลงนั้นกำลังทำให้หล่อนสั่นไปทั้งตัว เมื่อร่างสูงในผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียวสาวเท้าก้าวมาหยุดตรงหน้า ดวงตากลมโตหลุบมองแผงอกที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำแล้วใจเต้นรัว ไม่คิดฝันว่าจะได้เห็นเขาในลักษณะนี้ 

“ก็บอกให้กลับไปไง…” เสียงพูดของเขากระด้างแต่กลับไม่หนักแน่นเหมือนครั้งก่อนๆ จนหญิงสาวต้องสบตาเขาอีกครั้ง ทว่าเกือบต้องอุทาน เมื่อไหล่มนทั้งสองข้างถูกฝ่ามือหนาของชายหนุ่มกุมลงมาหนักๆ แล้วไล้เบาๆ คล้ายปลุกเร้าอะไรบางอย่างในกายหล่อนให้ตื่นเพริด…

“เอ่อ คือ หวานเป็นห่วงอาเพลิงค่ะ ก็เลยตามขึ้นมาดู นี่ก็กำลังจะกลับแล้วนะคะ” ทำท่าขยับห่าง แต่กลับถูกรวบกอดไว้อย่างรวดเร็ว ผิวกายของเขาเย็นลื่นและแข็งกระด้างในบางจุด โดยเฉพาะบนแผงอกกำยำซึ่งมือเล็กของหล่อนวางทาบอยู่นี้

“จะรีบไปไหนล่ะ อยากอยู่นักไม่ใช่หรือ?…” เสียงทุ้มของเขาสั่นพร่าชอบพิกล สัญญาณอันตรายบ่งบอกให้หล่อนรีบผละหนี ทว่าขาเรียวกลับก้าวไม่ออก มันแข็งทื่อหนำซ้ำยังยอมก้าวตามแรงดึงเข้าไปภายในห้องอย่างรวดเร็ว ตามอารมณ์คุโชนของคนตัวโต ก่อนถูกผลักให้ล้มลงไปบนเตียงกว้างอย่างไม่ทันระวัง

“อาเพลิง!” ร้องเสียงหลงเมื่ออัคคีโถมร่างเข้าทาบทับกายสาว สัดส่วนใหญ่โตบดเบียดสัดส่วนอ่อนนุ่มทั้งสรรพางค์กาย ก่อเกิดเป็นความรูสึกวูบวาบแปลบปลาบไปทั่ว 

“คิดว่าเธอคงชอบแบบนี้ ใช่ไหม ชอบก็บอกสิ…” จมูกโด่งซุกซบลงซอกคอหอมกรุ่น แค่นั้นมธุรสก็ขนลุกขนชันไปทั่วร่าง ยิ่งถูกบดเบียดเสียดสีมากเข้าก็ยิ่งสะท้านไปทั้งหัวใจ

โอย… ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปต้องต้านเขาไม่ไหวแน่ หล่อนแค่อยากแบล็กเมล์เขา แต่ยังไม่อยากเสียตัวตอนนี้สักหน่อยนี่!

“อาเพลิง! อื้อ อย่าค่ะ อาเพลิงหยุดก่อน ไม่นะคะ อย่า…” เสียงหวานที่ร้องห้ามเงียบลงอย่างชะงัด เมื่อริมฝีปากอุ่นจนร้อนครอบครองลงมา หญิงสาวแทบสำลักลมหายใจเมื่อถูกอีกฝ่ายตวัดรัดลิ้นนุ่มด้วยลิ้นหนาใหญ่ของเขา 

ถึงจะแกร่งถึงจะกร้านหรือว่าร่านในสายตาของอัคคี แต่ความเป็นจริงหล่อนก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบอวดเก่งทำก๋ากั่น แต่เนื้อแท้กลับซุกซ่อนความหวาดหวั่นเอาไว้อย่างมิดชิด ทว่า… คงไม่อาจนำเอามาใช้ได้ในเวลานี้ เพราะหวาดกลัวสิ่งที่อัคคีกำลังทำกับหล่อน เขาฟอนเฟ้นอย่างไม่ปรานีเลยสักนิด มือใหญ่ของเขาจับต้องลงมาบนผิวเนื้อของหล่อนแต่ละทีทำเอาสะดุ้งเยือก ทั้งหนักทั้งแรงจนบางครั้งยังรู้สึกเจ็บจนต้องครางออกมาเบาๆ

“อื้อ…” พยายามสะบัดหน้าหนีการรุกรานอันหยาบกระด้างของเขา ทว่ามือหนาที่บังคับใบหน้าไม่ให้หันหนีและกายแกร่งที่ทาบทับกังขังไม่อาจทำให้หญิงสาวขยับเขยื้อนได้สักกี่มากน้อย ใจหล่อนหวิว กายหล่อนสะท้านไปทุกครั้งที่ถูกบดเบียดเนื้อตัวแข็งแกร่งและแน่นตึงของเขาเข้าหาความอวบหยุ่นของหล่อน ได้แต่ครางในลำคอเบาๆ มือเรียวเล็กก็ไม่ค่อยมีประโยชน์สักเท่าไรในเวลานี้ เพราะนับแต่เขาคลุกเคล้าวงในหล่อนก็แทบจะไปไม่เป็น

“อืม…” เสียงทุ้มดังออกมาจากลำคอ หลังจากนั้นไม่ถึงนาทีริมฝีปากที่ครอบครองเรียวปากสีเรื่อก็ผละห่าง “เต็มที่มาเลยสิหวาน ฉันรู้นะว่าเธอมันโชกโชนมาไม่รู้เท่าไร!”

คนฟังหัวใจกระตุกวาบ นี่เขาคิดเป็นจริงเป็นจังขนาดนั้นเลยหรือ คิดจริงๆ หรือว่าหล่อนเหลวแหลกจนไม่เหลือดี!

“อาเพลิงบ้า! หวานไม่…”

“ดัดจริต!” 

พลันเสียงแควกก็ดังขึ้น คนถูกกล่าวหาว่าดัดจริตหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธและอายเมื่อเสื้อนอนตัวบางถูกมือหนากระตุกทีเดียวก็ขาดเป็นทางยาว…