2 เผชิญหน้า
1296 Words
เสียงหัวเราะคิกคักของเปิ้ลดังขึ้นทันทีที่ประตูห้องปิดสนิท ความเกร็งและความกลัวเมื่อครู่มลายหายไปสิ้น เหลือเพียงใบหน้าของสาวช่างฝันที่กำลังเคลิบเคลิ้ม
“แค่หล่อดีเองเหรอขวัญ! แกพูดออกมาได้ยังไง นี่มันระดับสามีแห่งชาติเลยนะ!”
เพียงขวัญส่ายหน้าอย่างอ่อนใจกับท่าทีของเพื่อน “หล่อแต่รูปน่ะสิไม่ว่า... แต่นิสัยนี่ติดลบเลยนะเปิ้ล น่ากลัวจะตาย”
“ตรงไหนกัน” เปิ้ลเถียงเสียงสูง “ก็เขาเป็นหมอไง ต้องดูน่าเชื่อถือ ต้องเด็ดขาด คนไข้จะได้เชื่อฟัง ที่เขาดุฉันก็เพราะเขาเป็นห่วงไม่ใช่เหรอ”
“เป็นห่วงหรืออยากจะสั่งอย่างเดียวก็ไม่รู้” เพียงขวัญบ่นอุบอิบ “หน้าตาก็เฉยชา พูดจาก็เหมือนไม่ได้ใส่อารมณ์ความรู้สึกอะไรลงไปด้วยเลยสักนิด มีดีแค่หล่อจริงๆ นั่นแหละ แต่ปากนี่จัดจ้านไม่เบาเลย”
“แหม... ก็ยังดีกว่าหล่อแล้วยังปากหวานนะ แบบนั้นน่ะเจ้าชู้จะตายไป” เปิ้ลยังคงเข้าข้างหมอหนุ่มสุดใจ “ฉันชอบแบบนี้แหละ ดุๆ นิ่งๆ ดูน่าค้นหาดีออก”
“จ้า... แม่คนชอบของแปลก” เพียงขวัญแขวะกลับไปเบาๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “คอยดูเถอะ... ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพี่นนท์ แฟนแกว่าแกแอบปันใจให้คุณหมอสุดหล่อ”
คำขู่ของเพียงขวัญได้ผลชะงัด เปิ้ลรีบโบกไม้โบกมือเป็นพัลวัน หน้าตาตื่นขึ้นมาทันที “เฮ้ย! ไม่เอาหน่าขวัญ อย่าหาเรื่องให้ฉันสิ แค่ชื่นชมในความหล่อเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยสักหน่อย ตัวจริงของฉันก็มีแค่พี่นนท์คนเดียวเท่านั้นแหละน่า”
“เหรอ... เสียงสูงเชียวนะ”
“ก็เออสิ!”
ทั้งคู่แซวเล่นกันไปมาอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนรัก บรรยากาศที่เคยหนักอึ้งเมื่อครู่กลับมาสดใสอีกครั้ง เสียงหัวเราะของทั้งสองดังคลอเบาๆ อยู่ในห้องสี่เหลี่ยม
หลังจากคุยเล่นกันไปอีกพักใหญ่ เพียงขวัญก็เริ่มรู้สึกเปลือกตาหนักอึ้งขึ้นมาจากการตื่นแต่เช้าแล้วต้องมาผจญรถติดอีกเกือบชั่วโมง
“ยัยเปิ้ล... เดี๋ยวฉันลงไปซื้อกาแฟข้างล่างแป๊บนึงนะ เริ่มง่วงแล้ว”
“ดีเลย! ฝากซื้ออเมริกาโน่เย็น ไม่หวานแก้วนึงสิ อยากกินอะไรขมๆ ให้ตื่นหน่อย”
“ได้ๆ เดี๋ยวมานะ” เพียงขวัญหยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งเพื่อนรักให้นอนอมยิ้มอยู่กับความคิดของตัวเองบนเตียง
ชั้นล่างของโรงพยาบาลมีร้านกาแฟเล็กๆ ซ่อนตัวอยู่มุมหนึ่ง กลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟคั่วลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณ ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายจากกลิ่นยาที่คุ้นชินได้เป็นอย่างดี เพียงขวัญเดินไปต่อคิวซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน ส่วนใหญ่เป็นบุคลากรของโรงพยาบาลในชุดสครับและญาติผู้ป่วย
“รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวเอ่ยถามเมื่อถึงคิวของเธอ
“อเมริกาโน่เย็น ไม่หวานแก้วนึงค่ะ แล้วก็...ลาเต้ร้อนอีกแก้วค่ะ”
“ทั้งหมดหนึ่งร้อยสี่สิบบาทค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เพียงขวัญจ่ายเงินแล้วขยับไปยืนรอเครื่องดื่มที่ด้านข้างเคาน์เตอร์ เธอก้มหน้าลงเล่นโทรศัพท์เพื่อฆ่าเวลา แต่แล้วจู่ๆ เธอก็สัมผัสได้ถึงเงาของใครคนหนึ่งที่ทาบทับลงมาจากด้านหลัง พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมเย็นๆ สะอาดๆ ที่เธอเพิ่งได้กลิ่นไปเมื่อไม่นานมานี้... กลิ่นที่เธอจำได้แม่น
หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง
“กาแฟดำร้อน”
เสียงทุ้มต่ำที่เรียบสนิทและคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง เพียงขวัญไม่กล้าหันไปมอง เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ตั้งใจจ้องหน้าจอโทรศัพท์ต่อไป แต่สมาธิทั้งหมดกลับไปจดจ่ออยู่กับร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล
เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“เครื่องดื่มได้แล้วค่ะ อเมริกาโน่เย็นกับลาเต้ร้อน”
“ขอบคุณค่ะ” เพียงขวัญรีบรับแก้วมาถือไว้ในมือ ตั้งใจจะเดินเลี่ยงออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่จังหวะที่เธอหันกลับมานั้น ร่างของเธอก็เกือบจะชนเข้ากับแผงอกกว้างของเขาที่มายืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ
หมอภาคย์...
เขายืนนิ่งในชุดสครับสีเขียวเข้มเหมือนเดิม สายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นมองมาที่เธอตรงๆ เป็นสายตาที่อ่านไม่ออก แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา
“ขะ...ขอโทษค่ะ” เธอพึมพำแล้วพยายามจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“มาเฝ้าไข้ทุกวันเลยเหรอครับ”
คำถามของเขาทำให้เพียงขวัญต้องชะงักฝีเท้า มันเป็นคำถามธรรมดา แต่ด้วยน้ำเสียงและแววตาของเขา มันกลับฟังดูเหมือนการซักฟอกมากกว่าความเป็นห่วง
เธอตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ “ค่ะ...เปิ้ลเป็นเพื่อนสนิทของฉัน”
เขาพยักหน้ารับรู้ช้าๆ สายตาไล่สำรวจตั้งแต่แก้วกาแฟในมือของเธอขึ้นมาจนถึงใบหน้าเรียบเฉยนั้น “เพื่อนคุณดู...ตื่นเต้นกับทุกอย่างรอบตัวดีนะ”
เพียงขวัญขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร “คนป่วยก็ต้องหาอะไรทำแก้เบื่อเป็นธรรมดาไม่ใช่เหรอคะ”
“ก็จริง” เขายอมรับ แต่สายตายังไม่ละไปจากเธอ “แต่คุณดูไม่เหมือนเพื่อนที่...จะเพ้อเจ้อไปกับเรื่องไร้สาระ”
คำพูดของเขาเหมือนมีดที่กรีดลงมาเบาๆ แต่มันคมกริบและตรงจุด เขากำลังบอกเป็นนัยว่าเขารู้ว่าเธอกับเพื่อนมีนิสัยต่างกัน และเขาก็สังเกตเห็นท่าทีของเธอในห้องเมื่อครู่นี้ด้วย
ผู้ชายคนนี้อันตรายกว่าที่เธอคิดไว้มาก
แทนที่จะแสดงอาการร้อนรน เพียงขวัญกลับเลือกที่จะสบตาเขานิ่งๆ แล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้ราบเรียบที่สุด “คนเราก็มีหลายมุมนี่คะ คุณหมอเองก็คงเหมือนกัน...ภายนอกอาจจะดูเป็นแบบหนึ่ง แต่ข้างในอาจจะเป็นอีกแบบก็ได้ ใครจะไปรู้”
ประโยคนั้นทำให้แววตาของหมอภาคย์เปลี่ยนไปวูบหนึ่ง มันเป็นประกายที่วาบขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาทีจนแทบมองไม่ทัน...ประกายของความประหลาดใจที่ถูกท้าทายกลับ มุมปากหยักลึกของเขายกขึ้นเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น
“กาแฟดำร้อนได้แล้วครับคุณหมอ” เสียงของพนักงานดังขึ้นขัดจังหวะ
เขาละสายตาจากเธอไปรับแก้วกาแฟ เพียงขวัญจึงถือโอกาสนั้นหมุนตัวเพื่อจะเดินจากไปจริงๆ เสียที
“เดี๋ยวครับ”
เสียงของเขาหยุดเธอไว้อีกครั้ง
เพียงขวัญหันกลับไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เขาจะต้องการอะไรจากเธออีก
หมอภาคย์จิบกาแฟดำในมือไปหนึ่งอึก ก่อนจะมองมาที่เธอด้วยสายตาแบบเดิม “เพื่อนคุณโชคดีนะ...”
“...”
“ที่มีเพื่อนแบบคุณคอยดูแล”
เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินเลี่ยงผ่านหน้าเธอไป ทิ้งให้เพียงขวัญยืนนิ่งอยู่กับที่ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นน้ำหอมจางๆ ของเขายังคงลอยวนเวียนอยู่รอบตัว
คำพูดสุดท้ายของเขา...มันคือคำชม หรือคำเตือนกันแน่?
เพียงขวัญสลัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว รีบก้าวเดินกลับไปยังห้องพักผู้ป่วยของเพื่อน แต่ในใจกลับรู้สึกปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน การเผชิญหน้ากับหมอภาคย์แค่ไม่กี่นาที กลับทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าการทำงานมาทั้งวันเสียอีก...
- Writer
