OWNING MR. HATER

There’s a certain kind of exhaustion that comes with first days — the kind that sinks into your bones before you even leave the house. Alam mo ‘yung kahit fully charged ka sa tulog, parang drained ka pa rin? Ganun ang pakiramdam ko habang nakatayo sa harap ng salamin, nag-aadjust ng ID na hindi ko alam kung kelan huling ginamit. Bhem Acson. Seventeen. Pero kung tatanungin mo ang mental age ko? Siguro nasa early thirties na — the kind of tired that comes from too much drama, too much stress, and too much exposure sa kalokohan ng mundo. Hindi ako queen bee. Hindi rin ako class clown. Somewhere in between lang — ‘yung tipo ng estudyanteng kilala mo sa pangalan, pero hindi mo fully gets kung anong vibe ko. May mga nagsasabing intimidating daw ako. May nagsasabing suplada. Pero sa totoo lang, wala lang talaga akong tiyagang magpanggap. If I like you, you’ll know. If I don’t, well, kitang-kita rin. Pagdating ko sa school gate, dun ko na naalala — ang ID, ang golden ticket sa pagpasok. Hinanap ko sa bag na parang treasure hunt. Pambihira, wala pa sa mood ang utak ko para mag-cooperate. Kung wala akong ID, pwede na akong mag-apply bilang honorary tindera sa labas. Buti na lang, andun siya. Nakapasok din. “Good morning po,” tipid kong bati sa guard. “Good morning din,” sagot niya. Wala nang energy — para bang naubos na sa limang daang estudyanteng nauna sa’kin. Habang naglalakad sa pathway, hinayaan ko munang malunod sa ingay ng first day chaos. May mga tumitili dahil nagkita ulit after two months ng bakasyon, may mga freshie na halatang naliligaw, at may mga tropa na mukhang wala nang balak magbago — same barkada, same spot sa canteen, same chismis. At syempre, hindi pwedeng mawala ang dalawa kong kababata — Daphne at Lora. “BESHEKILS!” Tumitili pa lang ang isa, alam ko na. Wala nang ibang kasing ingay ng dalawang ‘to. Si Daphne — certified flirt. Hindi pa tapos ang homeroom, may target na agad. Si Lora — ang human diary. Walang sikreto ang hindi nadodokumento sa utak niya. Ako? Ako ‘yung designated reality check. Kapag sobrang sabog na ang ideas nila, ako ang humihila pabalik sa lupa. Pero kahit gano’n, hindi ko rin maiwasang mahalin ang kaguluhan nila. Kasi kahit gaano sila ka-immature sa tingin ng iba, sila lang din ang consistent sa buhay ko. “Bhem! Dalawang buwan tayong hindi nagkita, pero bakit parang mas lalo kang naging tita vibes?” Bungad ni Lora, sabay yakap. “Tita ka dyan,” irap ko. “Tawanan niyo lang ako, pero at least hindi ako nag-invest ng feelings sa tatlong lalaking ghoster.” “Hoy unfair! Dalawa lang!” defensive ni Daphne, sabay tawa. Typical first day kwentuhan — catch up, tawa, asaran. Pero habang sila todo discuss sa bagong crush list, ako tahimik lang, pinagmamasdan ang paligid. Hindi ako bitter sa love life nila, pero to be honest? Pagod na akong umasa. Kung may manliligaw man, sure akong bored lang ‘yon o trip lang ako para may mapagpustahan sa barkada. Cute lang ako sa malayo, pero pag nalaman nilang wala akong tiyaga sa pabebe moves? Talo na. Dahil doon, natuto akong maging practical. Studies first, survival second, romance? Bonus lang kung sakali. Kasi ang dami kong nakitang babae na nagbuwis dignidad para sa lalaki — wala akong balak mapabilang sa kanila. Kaya kahit natutukso ako minsan na maki-crush sa mga bagong transfer na chinito o ‘yung tipong varsity player vibes, mabilis ko ring kinakalma ang sarili ko. Hindi ko need ng distraction. At kung may darating mang gulo, hahayaan ko na lang dumating — pero hindi ko sasalubungin. Dumaan ang buong umaga sa halo ng orientation, homeroom chaos, at pagpe-peke na interested ako sa class goals namin for the year. Sa totoo lang, ang goal ko lang naman ay makaligtas nang walang major embarrassment — o bagong mortal enemy. Lunch break. Nakasiksik kami sa pila ng canteen, habang nagbabalak kung ilang softdrinks ang pwede naming inumin bago bumigay ang sikmura namin. Si Lora busy sa pag-catalog ng bagong crushes. Si Daphne, may binabantayang senior. Ako? Mas focused sa lime juice — ang tanging source ng peace sa chaotic na campus na ‘to. “Bhem, may bago kang target this year?” tanong ni Daphne, nakangiti ng may meaning. “Target? Makaligtas sa kahihiyan, ‘yun lang.” Pero deep inside, may maliit na boses na parang nagwi-whisper — Masyado ka nang defensive, Bhem. Kasi kahit anong tigas ko, kahit anong strong independent woman facade ang suot ko, may parte pa rin sa’kin na curious. Paano nga ba ‘pag may dumating na someone na kayang sabayan ang sarcasm ko? Someone na hindi magba-back down kahit na-offend ko na sa tatlong sunod-sunod na irap? Possible kaya ‘yun? Binalewala ko ang thought na ‘yon. Walang space sa schedule ko para sa unnecessary plot twists. Focus na lang sa lime juice. At habang naglalakad pabalik sa room, bigla akong napangiti — hindi ko pa alam na sa mismong araw na ‘to, may isang taong tatawid sa tahimik kong mundo at sisira sa lahat ng carefully crafted walls ko. Pero hindi pa ngayon. Ngayong araw, si Bhem Acson muna — ang Queen ng sariling mundo niya, self-declared, fully independent, at proud member ng I Don’t Need a Man club. Bukas na lang ang gulo.Dahil mas mabuti na iyon duhh. Habang pabalik na SI Bhem sa room grabi ang mga thoughts niya , sa buhay kaya naman ganon na lamang ang itsura niya daig pa ang tita vibes kaya madalas siyang pinagtawanan ng dalawa niyang Best friend na diniya alam kong tunay ba or sadyang palalo lang ang dalawang yon na nagdudulot sa kanya ng stress figure . Super lakas ng Tama ng mga kaibigan ni Bhem ng araw na yon kaya wala naman nagawa di bhem kundi sabayan nalang ang dalawa , habang Ang dalawa ehhh Patay na Patay sa bawat chinito na makikita nila ehh si bhem busy din sa kakaisip , Kaya napuno ng halo halong emosyon ang araw ni Bhem na napatawa na lang siya sabagay first day pa naman kaya pwede pang pa easy easy . To be continued....