บทนำ
453 Words
บทนำ
ตามตำนานเขาบอกว่ามังกรของเกาหลีมีอุปนิสัยที่ใจดีและมีความเมตตา
แต่ว่า… มันเป็นอย่างนั้นจริงเหรอ
“คุณเป็นใคร อย่าเข้ามานะ!”
“เจ้านั่นแหละเป็นใคร ทำไมถึงมาเพ่นพ่านอยู่ในหอนางโลมเช่นนี้ แถมยังแต่งกายเหมือนไม่ใช่คนของแผ่นดินซานซูยูอีก”
“….”
“ยังจะมาทำหน้างงอยู่อีก งั้นข้าจะให้พวกผู้ชายมาลากเจ้าออกไปนะ!” คนตรงหน้าไม่พูดเปล่า แต่เธอยังทำท่าจะตะโกนเรียกคนให้มาลากเวียงพิงค์ออกไปด้วย นั่นจึงทำให้เขาที่ยังไม่ได้เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้ามากนักรีบอธิบายทันที
“ผมชื่อเวียงพิงค์…เป็นนักศึกษาจากมหาลัยชาแอ” เขาบอกข้อมูลส่วนตัวให้กับคนตรงหน้า พร้อมพยายามกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ เพื่อคาดเดาว่าตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ไหนกันแน่ ทำไมเวียงพิงค์ถึงรู้สึกเหมือนตัวเองมาโผล่อยู่ในกองถ่ายพีเรียดเกาหลีเลย
“นี่เจ้าเป็นคนเสียสติไปแล้วเหรอ นักศึกษาคืออะไร มหาลัยคือที่ไหนทำไมพูดจาไม่รู้เรื่อง” เธอบอกกลับมา ในขณะที่เวียงพิงค์ก็ได้แตนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาเพราะทำอะไรไม่ถูก
เนื่องจากความทรงจำล่าสุดที่เขาพอจะจำได้ คือเวียงพิงค์กำลังง่วนอยู่กับการหาข้อมูลเกี่ยวกับสัตว์ในตำนานของประเทศเกาหลี หลังเขามาเรียนคณะภาษาและวรรณคดีที่เกาหลีใต้
แต่ไม่รู้ทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้มาโผล่อยู่ที่นี่
“เจ้าออกไปจากหอนางโลมของข้าได้แล้ว ไม่งั้นข้าจะให้คนมาลากเจ้าออกไปเอง” เธอพูดเสียงเข้ม โดยก่อนที่เวียงพิงค์จะลุกขึ้นและออกไปจากที่นี่ตามคำสั่งของเธอนั้น เขาก็ได้เงยหน้าขึ้นเพื่อถามข้อมูลจากเธอเพิ่มเติมอีก เผื่อว่ามันจะทำให้เขาสามารถเดาออกว่าที่นี่มันคือที่ไหนกันแน่
“ก่อนจะไป… ผมขอถามอะไรอีกครั้งนะครับ ที่นี่คือแผ่นดินอะไรนะ”
“ที่นี่คือแผ่นดินซานซูยู อาณาจักรของกษัตริย์ยงฮวา”
“ซ—ซานซูยูงั้นเหรอ” เวียงพิงค์พึมพำ ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีอะไรกันแน่ เพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึงหนึ่งเดือน เขาเพิ่งจะศึกษามาว่าแผ่นดินซานซูยูนี้มีมังกรขึ้นเป็นกษัตริย์ปกครองแผ่นดิน และในทุก ๆ ปีพวกชาวบ้านจะต้องส่งตัวแทนของหมู่บ้านไปสังเวยให้กับกษัตริย์ของแผ่นดินนี้ เนื่องจากกษัตริย์องค์นี้ต้องการเลือดมนุษย์ เพื่อเพิ่มพละกำลังให้ตนเองได้ปกครองแผ่นดินซานซูยูนี้ต่อไป
- Writer
