เมื่อห้องนี้เหลือเวกัสกับพลับพลึง ร่างสูงก็ก้าวเข้าไปในห้อง สายตาไม่ละไปจากดวงหน้ารั้นของคนตรงหน้าที่มองสบตาเขาอยู่
สภาพห้องที่ดูเละไม่น้อย ชุดเดรสกองอยู่พื้นกระจัดกระจาย รองเท้าส้นสูงแยกคู่อยู่คนละฝั่งภายในห้อง ตลับเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งตัวยาวแตกประมาณสองสามตลับ
“แต่งตัวซะ” เขาเลือกจะมองข้ามสิ่งที่เกิดขึ้น สั่งเธอเสียงเรียบ จ้องมองร่างบางตรงหน้าไม่วางตา
“.....” แต่เธอยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง ท้าทายเขาด้วยสงครามเย็น
“เลือกเอาว่าจะเปลี่ยนเอง หรือจะให้ฉันเรียกพนักงานมาจัดการ...”
“แต่ฤทธิ์มากอย่างเธอไม่ใช่พนักงานหญิงเหมือนเมื่อกี้นะ” ทางที่จะปราบพยศเธอง่ายที่สุดก็คือคำขู่ แล้วหากขู่ยังไม่ได้ผล ก็คงไม่พ้นต้องทำให้เจ็บตัว
และเขาอยากทำให้เธอจดจำได้แล้วว่าตัวเองอยู่ในจุดไหน ไม่มีอะไรสามารถต่อรองหรือร้องขอเขาได้เลย
“แล้วคิดว่าทุกอย่างจะราบรื่นเหรอ” พลับพลึงย้อนถามกลับไป สิ่งที่เขาน่าจะ
