Stepping On Thin Ice

Chapter 2

"Don't you dare mess up with my decision. Wala akong pakialam kung magsasampa sila ng kaso," naulinigan ko ang isang baritonong boses.

Kumunot ang aking noo. Hindi ko pa man binubuka ang aking mata ay alam ko na lulan ako ng isang sasakyan. The road is bumpy. I can feel the car shaking and the ride is unsteady. Masakit din ang aking ulo. Gusto kong ibuka ang aking mga mata ngunit hinahatak uli ako ng antok. Hindi ko alam kung ano'ng nangyari sa 'kin. Did I passed out again? Is Kuya Rashid taking me to the hospital? Ano'ng ginawa niya roon sa lalake na nakapasok sa hotel room namin ng anak ko? What about my son, Sean?

Napa-ungol ako ng kaunti dahil sa pagkirot ng aking ulo. I then felt a gentle hand stroking my hair. Para akong henehele ng mga kamay na 'yon. I relaxed a bit but when I felt someone softly kissed my temple biglang nagising lahat ng dugo sa aking katawan. It alerted me. I eventually woke up from my senses.

Pinakiramdaman ko muna ang paligid bago unti-unting ibinuka ang mga mata. I know I'm lying on someone else's lap. Madilim sa loob ng sasakyan at wala ring masyadong ilaw sa dinadaanan namin. I saw a man's silhouette from my position. Nakahiga ako sa hita niya habang siya naman ay naka sandal sa backrest ng sasakyan. Napakurapkurap ako at pilit na pinagtagpi-tagpi ang mga pangyayari. Sinubukan kong idilat ng malaki ang aking mga mata dahil masyadong madilim ang paligid. The windows were black and there are droplets of water outside of it. From the left side window, I can see the rain pouring down. Bumaling uli ang tingin ko sa lalake na tahimik na nakasandal lang sa upuan. His position looks a bit tensed while his right hand is playing with my hair. I narrowed my eyes on him. His physique and silhouette are different from Kuya Rashid's.

"K-ku-" hindi ko natuloy ang aking sasabihin nang saglit na umilaw ng kaunti ang paligid dala ng kidlat. Napasinghap ako ng makita ang lalake na pumunta kanina lang sa hotel room namin ni Sean. His eyes were closed while leaning on the car's backrest.

Bumilis ang t***k ng aking puso.

Ano'ng nangyayari bakit siya ang kasama ko? Nasaan si Kuya Rashid at ang anak ko?

Another flash of light came from the sky and then I met a pair of midnight eyes. Sa sobrang pagkataranta ko ay mabilis akong napabangon mula sa pagkakahiga sa kanyang hita.

"S-sino ka? Saan mo ako dadalhin?!" I blurted in so much panic. Sa sobrang kaba ko ay parang kakawala na sa aking dibdib ang aking puso. Nagliwanang ang paligid namin ng makadaan ang sasakyan sa mga poste ng ilaw. My lips and my hands were trembling as I looked at the man sitting in front of me in disbelief. Napabaling ako sa labas ng bintana ng sasakyan. Halos kumawala ang aking puso sa sobrang kaba nang makitang nasa gilid kami ng isang malaking bangin. Kitang-kita doon ang mga ilaw galing sa mga kabahayan sa kalayuan, ang maitim na karagatan, at ang ilaw na nagmumula sa mga sasakyan sa highway. Napatakip ako sa aking bibig nang mahinunang tinatahak namin ang isang bukid.

Napalingon ako sa bandang harapan ng sasakyan, mula sa headlights nito ay kitang-kita naman ang maputik at lubak-lubak na daan sa kalagitnaan ng pag-ulan. "Kuya," my hand landed on the driver's shoulder. "Please, stop the car," kahit alam kong hindi ako pakikinggan ng driver ay naglakas-loob pa rin akong maki-usap. "Kuya, pakihinto po please," halos mapatayo na ako mula sa aking kinau-upuan habang pinagyuyogyog ang upuan ng driver sa bandag likuran niya.

"Sheena," the man softly called my attention. Nilingon ko siya bago sinamaan ng tingin. For a second I saw fear and longing from his eyes.

"Ano'ng kailangan mo? May kasalanan ba kaming nagawa sa iyo?" I asked him hysterically.

Marahan niyang hinila ang aking kamay papunta sa kanya. I instinctively took it back. Hindi namawala ang talim ng aking mga tingin sa kanya. He was suddenly so caught off guard with my actions.

Napabuntong hininga siya bago pumungay ang kanyang mga mata. "Please, calm down. I mean no harm, Sheena," aniya. He attempted to take my hand again but I shook my head and my hand away. Umatras ako papalayo sa kanya hanggang sa nakasandal na ang likuran ko sa pintuan ng sasakyan.

"Saan mo ako dadalhin?!"

He did not answer, sa halip ay pinasadahan niya ng tingin ang aking katawan. I leered at him in so much disgust and anger. He leered sharply at my body too like something is wrong with it. Napatingin na rin ako sa aking suot. I gasped when I realized how messy I look. I am wearing nothing but a bathrobe. Inayos ko ang pagkakatali nito pati narin ang sleeves dahil maling galaw ko lang ay mahuhubaran na ako. What the f*****g-

"T-this is k********g!" I shouted.

"Where are you taking me? Who are you? Hindi kita kilala! Get me out of here!"

Taas baba ang aking mga balikat dahil sa lalim ng aking paghinga. Halos maiyak na ako sa sobrang pagkataranta. He look so arrogant by just staring at me. Parang ako pa itong may malaking utang sa kanya na dapat kong bayaran.

This is insane! Kakabalik ko lang dito sa Cebu and I'm here in an unknown mountain with this stranger trying to console me that everything is just fine! Baliw na ang lalaking ito!

Nilingon ko ang pintuan ng sasakyan sa aking likuran. Taranta kong hinawakan ang door handle nito at sinubukan itong buksan. s**t! "Get me out of here!" tears pooled down my eyes as I tried to open up the car's door.

"Malapit na tayong makarating sa bahay. We will talk once we got home." kalmado ngunit may pagbabanta sa tono niya.

Nilingon ko uli siya at tinignan ng masama. Nagpupuyos masyado ang aking galit at frustrasyon na halos masira ko na ang door handle ng sasakyan. "Kung gusto mo lang naman palang makipag-usap edi sana sa maayos na paraan! Ano ba ang kailangan nating pag-usapan? May atraso ba ang pamilya ko sa 'yo? Trabaho ba ito? Pwedi naman nating mapag-usapan ng mabuti sa maayos na lugar. Hindi itong para kang desperado na kailangan mo pa akong kidnap-pin?!" paghehesterya ko.

The shock on his face was so unreasonable. His jaw clenched and I can see how he's trying to calm his annoyance. Nilingon niya ako at tila kalmado akong tinitigan. "Yes," aniya. Napakurapkurap ako sa sinagot niya.

I bit my lower lip when I saw how his jaw intensified more. Nakakuyom na rin ang kanyang mga kamao habang ang kanyang mukha ay nakaharap na ngayon sa kalsada. He looks so pissed right now but he is trying to restrain himself for some reason. "Malaki ang kasalanan ng pamilya mo sa 'kin. They robbed me and I'm desperate to take it back," he smirked still looking straight.

I opened my mouth to say something pero walang lumabas na salita sa aking bibig. Ilang minuto akong natulala. My parents robbed him? I blinked numerous times upon thinking.

I gaze back at him when I realized something. Bagsak balikat akong napasandal ng maayos sa upuan ng sasakyan. Did I just make my family poor while I'm trying to recover from that accident? Ganun naba ka mahal ang gastusin noong nasa hospital ako at kailangan nilang mangutang sa lalaking 'to?

I fidgeted my fingers. Napadungaw uli ako mula sa bintana ng sasakyan. Hindi na masyadong malakas ang ulan. I can see a huge field with different trees and plants on it. May iilang mga kabahayan na rin akong nakikita.

Napalingon uli ako mula sa kinauupuan nung lalaki. From my view, he still looks so pissed at klarong klaro ito sa paggalaw ng kanyang panga. Is he k********g me to get the ransom money? Because he's so desperate to take it back?

"M-magkano ba ang naging utang nila m-mommy at daddy?" I finally asked after my long silence. He didn't react.

I suddenly felt so guilty for my parents. Were they bankrupt because of me? It is my fault kung bakit kailangan pa nilang mangutang ng malaking halaga para lang sa 'kin. Nanubig bigla ang aking mga mata. I can't believe they keep this a secret!

I still can recall how my mom cried so hard in front of me begging me to remember at least her name. I still can hear my dad crying in my room whenever he thought I am sleeping. I still can remember how my brother tried his best not to cry in front of me and our parents just to console each of us that everything is alright even if it's really not.

I tried to calm myself down from the bursting emotion and guilt that I am feeling. Dumungaw uli ako sa bintana habang pinipigilan ang sariling ma-iyak. What a huge burden I am.

I heave a deep sigh after minutes of consoling and restraining my emotions. Napasandal ako sa backrest. I tilted my head to the man seating not so far from me. "So you're k********g me to get the money my parents are indebted to you? H-how much? Malaki ba talaga? Milyon? Bilyon?" I asked him again hoping to leech for more information. Wala akong nakuhang sagot. Wala sa sarili akong napatingin sa rearview mirror. I saw the driver smirking at me. I bit my lip and my head knotted.