รักร้ายนายรุ่นพี่บริหาร

บทที่ 2 ปรากฎตัว

"ไอ้เสือวันนี้มึงอย่าลืมที่นัดกันไว้นะเว้ย เรามีรับน้องที่คณะวันแรก มึงอย่ามัวแต่แหวกอกสาวจนลืมว่าวันนี้มึงต้องขึ้นไปทำหน้าที่เฮดว๊าก" ไอ้ปอนด์เพื่อนสนิทร่วมเอกของผมมันขยันแซวผมทุกเรื่องเพราะรู้จักพฤติกรรมกันดี และมันชอบเรียกผมว่าไอ้เสือยิ้มยาก ซุ่มเงียบฟาดเรียบตลอด

"กูรู้หรอกน่าไม่ต้องย้ำมาก ถึงกูจะแหวกอกสาวแต่กูก็ยังมีแรงเหลือแหกอกน้องๆตอนเย็นได้" ผมยักไหล่ไม่ยี่หระใดๆกับคำแซวของกลุ่มเพื่อนก่อนเก็บของเดินออกจากห้องเรียนไปเงียบๆ เพราะมีนัดกับดาวคณะอักษรคิดว่าคงใช้เวลาจัดการไม่นานแล้วไปทำหน้าที่ถูกยัดเยียดให้อย่างไม่ตั้งใจ เพราะความนิ่งกินเงียบทำให้พวกเพื่อนปีสามพร้อมใจกันยกตำแหน่งเฮดว๊ากให้

"น้องๆปี 1 มารวมกันตรงนี้นะคะ" เสียงเรียกรวมน้องปี 1 คณะบริหารของกลุ่มรุ่นพี่สันทนาการสาวปี 2 เมื่อเห็นว่าเหล่านักศึกษาปี 1 เริ่มทยอยมารวมตัวและเสียงพูดคุยจอแจเริ่มดังมากขึ้นเรื่อยๆ ผมเดินมาจากคณะอักษรทันพอดีกับเสียงเรียกรวมของน้องปี 2 ผมหยุดยืนและหันไปเห็นเพื่อนๆปี 3 นั่งกองรวมกันอยู่หลังเวทีจึงเดินตามไปสมทบนั่งลงข้างไอ้ปอนด์ที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว

"ไงไอ้คอปเตอร์กระชุ่มกระชวยดีไหมวะ" ผมนั่งลงไม่ทันไรไอ้ปอนด์มันเล่นจ้องตาผมเพื่อจับผิดทันที ดูจากสายตาวิบวับแพรวพราวของไอ้เสืออีกตัวของสาขาก็รู้ว่ามันพูดถึงเรื่องอะไรและผมก็ไม่คิดปิดบังเพราะเราต่างรู้ๆกันดี

"ก็งั้นๆ" ผมตอบมันตามความรู้สึกที่ได้สัมผัสมาในขณะที่สายตาของผมทอดมองไปข้างหน้าเพื่อสำรวจบางสิ่ง ไอ้ปอนด์มันรู้ดีว่ามีดาวคณะบริหารมาติดพันผมและทักมาให้ผมไปเจอกันและมันก็จบลงเรื่องเดียวความต้องการเรื่องเซ็กส์ระหว่างชายหญิงที่ไม่มีอะไรผูกมัดมันเป็นความยินยอมพร้อมใจของแต่ละฝ่ายก่อนจะมีสัมพันธ์กัน

"มึงมองอะไรนักหนาวะกูเห็นมึงจ้องนานมากหรือมึงเจอเป้าหมายใหม่" ผมยังคงนั่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรมันออกไป สายตาของผมจับจ้องมองไปยังน้องผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ดึงดูดสายตาจนหันไปมองทางอื่นไม่ได้เลย ไอ้ปอนด์มันคงเห็นผมนั่งเงียบนานไม่ยอมพูดอะไรกับสายตามองนิ่งอยู่ที่เดิมมันจึงรีบถามและมองตามไปอย่างกระตือรือร้น

"มึงเล็งคนไหนไว้วะ แม่งสวยทั้งสามคนคนละอย่าง น้องปี 1 ปีนี้อย่างแจ่ม มึงดูน้องคนนั้นอย่างสวยคมเฉี่ยวดูมั่นใจสดใสด้วยกูอย่างชอบ" สายตาของผมไปสะดุดอยู่ที่น้องปี 1 ตัวเล็กผมลอนสีน้ำตาลหน้าตาสวยน่ารักราวตุ๊กตาปั้นเวลาเธอยิ้มออกมาแต่ละครั้งทำหัวใจของผมยิ้มตาม คนที่ไอ้ปอนด์มันกำลังมองและพูดถึงคงเป็นกลุ่มเพื่อนที่นั่งด้วยกัน ผมจึงละสายตาจากน้องตัวเล็กไปมองคนที่ไอ้ปอนด์มันพูดถึง สองสายตาคมปะทะกันเธอสบตากับผมนิ่งไม่หลบสายตาน้อยคนนักที่จะกล้าจ้องตาผมนานโดยที่ไม่เขินอาย เราต่างคนต่างไม่ยอมหลบสายตาจ้องกันเขม็ง สายตาน้องเขาดูไม่เป็นมิตรเหมือนคนกำลังหาเรื่องกัน และผมก็จะไม่มีวันหลบสายตาเธอเช่นกันเพราะผมไม่เคยแพ้ใครในการเล่นจ้องตา

"ไอ้คอปเตอร์มึงจะกินเลือดกินเนื้อน้องเขาหรือไงวะต้องมองขนาดนั้นด้วย กูกับมึงไปเตรียมตัวได้แล้วพวกปี 2 มันขึ้นเวทีกันหมดอีกหน่อยก็ถึงตาพวกเรา" เสียงเรียกของไอ้ปอนด์ทำให้ผมต้องละสายตาไปจากน้องผู้หญิงกลุ่มนั้น ผมมองจ้องขึ้นไปบนเวทีเห็นพวกปี 2 กำลังแนะนำตัวกันเกือบครบทุกคน

"น้องๆครับถึงเวลาที่พวกพี่จะเปิดตัวพี่ว๊ากปี 3 มาทำความรู้จักกับน้องๆแล้วนะครับขอให้ทุกคนอยู่ในความเงียบสงบ "เสียงพี่ว๊ากปี 2 ประกาศบนเวทีทำให้ผมไอ้ปอนด์และเพื่อนปี 3 ที่ทำหน้าที่พี่ว๊ากต้องลุกขึ้นยืนเดินออกจากเก้าอี้เพื่อขึ้นไปบนเวทียืนเรียงแถวเป็นระเบียบทำหน้านิ่งดุจหินกันทุกคน

พวกผมเดินขึ้นไปยืนเรียงแถวไม่ทันไรก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวส่วนมากเป็นเสียงรุ่นน้องผู้หญิง ทุกสายตาต่างจับจ้องมายังผมที่ยืนทำหน้านิ่งไม่สะทกสะท้านกับสายตาวิบวับเป็นประกายของรุ่นน้องปี 1 มองขึ้นมา การปรากฎตัวของผมด้วยกางเกงยีนส์สีเข้มเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนขึ้นถึงศอกความสูง 179 ซม.ใบหน้าหล่อเคร่งขรึมเรียบนิ่งดูจะเป็นที่สนใจต่อสายตารุ่นน้องเป็นอย่างมากเรียกเสียงฮือฮาจนเฮดว๊ากปี 2 ต้องปรามเสียงพูดคุยเหล่านั้นให้เบาลง

"เงียบๆกันหน่อย ให้เกียรติรุ่นพี่ 3 กันด้วยเสียงพวกคุณดังกลบไปหมดแล้ว" สมกับเป็นพี่ว๊ากทันทีที่พูดตะคอกเสียงดังลั่นทำเอาน้องปี 1 ก้มหน้าเงียบไม่กล้าพูดคุยเสียงดัง ผมมองไปยังรุ่นน้องสามคนที่ผมนั่งมองก่อนขึ้นเวที น้องตัวเล็กสบสายตาผมเพียงแวบเดียวแล้วหลบตามองต่ำทันที การปรากฎตัวของน้องมีผลต่อการเต้นของหัวใจผมอย่างมาก แต่สายตาเจ้ากรรมดันแวบเผลอไปสบสายตาคู่ประจำจ้องเขม็งกันอีกครั้งเหมือนคนไม่ถูกชะตากันมาแต่ชาติปางก่อน ไม่รู้ว่าผมไปเหยียบตออะไรของน้องเข้าถึงมองผมอย่างไม่พอใจสายตาไม่เป็นมิตร ผมหยุดให้ความสนใจสายตาคมคู่สวยนั้นทันทีเมื่อเพื่อนผมเริ่มแนะนำตัวต่อหน้าน้องปี 1 ผมจึงหันมาสนใจบนเวทีและไม่ได้มองไปยังน้องสามคนนั้นอีกเลย

"พี่ชื่อปอนด์ครับพี่ว๊ากปี 3" ไอ้ปอนด์ก้าวออกไปยืนข้างหน้าพร้อมกับแนะนำตัวกับน้องก่อนมันจะถอยหลังกลับเข้ามายืนเรียงแถวตามเดิม

"พี่คอปเตอร์ครับเฮดว๊ากปี 3 " ผมก้าวออกไปหน้าแถวแนะนำตัวเป็นคนสุดท้ายด้วยใบหน้านิ่งๆเช่นเคย น้ำเสียงเข้มห้วนไว้ท่าเฮดว๊ากปี 3 เพื่อให้รุ่นน้องมีความเคารพยำเกรงไม่ปืนเกรียวรุ่นพี่

การแนะนำตัวเป็นอันจบสิ้นวันแรกกิจกรรมรับน้องจะยังเบาๆแค่เป็นการทักทายพูดคุยแนะนำมหาลัย การเรียน การวางตัวและการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ยังไงให้จบออกไปได้ เมื่อทุกอย่างผ่านพ้นไปผมจึงแยกตัวออกมา เมื่อปี 2 ปล่อยน้องปี 1 กลับไปแล้วพวกรุ่นพี่ค่อยเริ่มกิจกรรมรับน้องอย่างเป็นทางการในวันพรุ่งนี้

"คืนนี้มึงจะไปกับพวกกูหรือเปล่าวะ" ไอ้ปอนด์เดินขนาบข้างเอามือหนักๆของมันพาดลงที่ไหล่ผมแล้วถามว่าคืนนี้จะออกไปตี้กับมันหรือเปล่า มันออกล่าแทบทุกคืน

"ไม่ไปคืนนี้กูจะนอน" ผมหันไปมองหน้ายียวนของมันก่อนตอบออกไปตามตรง

"เออ กูลืมไปว่ามึงกินอิ่มมาแล้ว คืนนี้กูไปกับพวกไอ้ขุนที่เดิมเผื่อมึงสนใจก็ตามไป" ผมไม่ได้ให้คำตอบไอ้ปอนด์พอมันพูดจบก็เดินแยกตัวออกไป ผมจึงเดินตามถนนเพื่อไปยังลานจอดรถจะกลับคอนอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรก

"อ๊ะะ!!" เสียงร้องดังขึ้นผมมองตาเขม็งกับวัตถุเล็กที่ผมสัมผัสได้ถึงการถูกชน และยืนนิ่งมองคนตรงหน้าไม่ละสายตาไปไหน