เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 5: 1 แถม 1

ผลดาเดินตามหลังพันทวีไปด้วยหัวใจที่เต้นรัว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกในละครน้ำเน่าอย่างไรบอกไม่ถูก และที่บอกไม่ถูกอีกอย่างคือในชายสามคนที่ ‘ยื้อแย่ง’ เธอเมื่อครู่ใครคือพระเอกของเธอกันนะ?

ผัวเลว ๆ ที่ทิ้งเธอไป แต่หล่อ... หล่อแบบเลว ๆ และเป็นเลวระดับปริญญาไม่ใช่แค่เลวระดับอนุบาล

น้องชายคนแรกของผัวเลว ๆ ที่ดูขรึมจนเธอกลัวแต่หล่อจนเธอแทบหยุดหายใจ

น้องชายคนที่สองของผัวเลว ๆ ที่ดูกวนตีน แต่หล่อใสจนอยากกรี๊ดแทบสลบ

แต่จะใช้คำว่า ‘ยื้อแย่ง’ ก็คงไม่ถูกนัก พี่โจวไม่ได้แย่งเธอ เขาแค่พยายาม ‘ทักท้วง’

“เฮียเชียน ปล่อยมือหนูได้แล้วค่ะ บ้านใหญ่อยู่อีกตั้งไกล เฮียจะจูงมือหนูไปตลอดทางเลยเหรอ?” ผลดาถามหนุ่มหน้าหล่อ

เขาได้ยินคำถามจากเธอแล้วหยุดเดิน ปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระแล้วหันหน้ามามองเธอพลางหัวเราะน้อย ๆ แค่เขาหัวเราะโลกทั้งโลกก็เหมือนจะสว่างขึ้นมาอีกนิด ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เป็นตอนกลางวันใกล้เที่ยง แสงตะวันสาดจ้า

นั่นแหละ... พอเฮียเชียนหัวเราะมันจ้าขึ้นไปอีก อย่ามาเถียงหนู!

“ทำไม? กลัวเหงื่อออกเยอะจนมือเปียกโชกเหมือนตอนเป็นเด็กหรือไง? เฮียไม่ได้อยากจูงมือหนูไปตลอดทางถึงบ้านใหญ่หรอกนะ... เฮียอยากจูงมือหนูไปตลอดชีวิตต่างหาก” พันทวีมองดวงหน้าน้อยของหญิงสาวแล้วพูดเสียงนุ่ม

ทวิชที่เดินตามมาด้านหลังได้ยินคำเกี้ยวสาวของพี่ชายจึงได้แต่อมยิ้ม

“จีบน้องล่วงหน้าไม่รอผมเลยนะเฮียเชียน” ทวิชแซวพี่ชายตัวเอง

“ก็มึงอะช้า... กูต้องเริ่มก่อน ใจกูร้อน” พันทวียิ้มแล้วตอบน้องชาย

ทวิชคว้ามือผลดามากุมบ้างแล้วดึงร่างเธอให้เดินตามเขาไป

“ตาฉันจูงมือเธอบ้างนะยัยคุณหนู ขอฉันรุกว่าที่เมียตัวเองบ้าง” เขาหันมามองสาวเจ้า บอกเธอแล้วขยิบตาให้เธอทีหนึ่ง

ผลดาใจเต้นตึกตัก จริงอยู่เธอเคยเล่นกับพวกเขาตอนเด็ก ๆ แม้จะจำเหตุการณ์ตอนเล่นกันได้บ้างแต่เธอแทบจะจำหน้าพวกเขาไม่ได้เลย มันทำให้เธอรู้สึกคุ้นแคยแต่ก็เหินห่าง ฟังดูแปลกแต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกยาก เหมือนจะรู้จักพวกเขาแต่ด้วยรูปร่างหน้าตาที่ไม่ค่อยเหมือนตอนยังเด็กนักทำให้เธอไม่คุ้นเคย ที่สำคัญ... สิ่งที่พวกเขาพูดและแสดงออกมามันบ่งบอกได้เลยว่าพวกเขารู้เรื่องข้อเสนอที่เธอบอกเจ้าสัวเทียนไปแล้ว

ว้าย! พวกเฮียรู้แล้วว่าหนูเสนอขอเปลี่ยนตัวผัว!

สาวน้อยอยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ อายก็แสนอาย ตอนนั้นพูดออกไปด้วยความโมโห ทั้งอยากแก้แค้นพี่โจวที่มีเมียน้อยและอยากให้เขาเสียดายที่เขามองข้ามเธอไป

“เออ... คือ... เฮียอิงคะ...” ผลดาพยายามเอ่ยปากอธิบาย

“หือ? ว่าไงครับคุณหนูผลดา?” ทวิชถามเธอ น้ำเสียงร่าเริงแฝงความขบขันที่เห็นเธออ้ำ ๆ อึ้ง ๆ และเขินอายเหมือนสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่ไม่เคยจับมือผู้ชายมาก่อน

“คือ... ตอนนั้นที่หนูพูดกับอาปาไปว่าจะขอเปลี่ยนตัวสามีหลังจากหย่ากับพี่โจวเพราะหนูโกรธพี่โจวค่ะ หนูโกรธที่เขาไม่สนใจหนู โกรธที่เขามีเมียน้อย โกรธที่เขากำลังจะมีพยานรักกับคนอื่นที่ไม่ใช่หนู หนูไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่รู้จะระบายความโกรธด้วยวิธีไหน หนูเลยตัดสินใจบอกอาปาไปแบบนั้น... ถ้าเฮียอิงกับเฮียเชียนต้องกลับมาเมืองไทยเพราะคำพูดพล่อย ๆ ของหนู... หนูขอโทษค่ะ” ผลดาก้มหน้าเอ่ยขอโทษ ยอมรับผิด

“ไม่ต้องขอโทษหรอกผัก ถึงผักจะไม่ได้ตั้งใจพูดแต่พวกเฮียตั้งใจกลับมา... มาเป็นผัวให้ผัก รอเวลาผักหย่า พวกเฮียจะดูแลผักเอง ไม่ต้องห่วง และถ้าหากผักอยากแก้แค้นอาโจวพวกเฮียก็จะช่วย เมียอยากทำอะไรพวกเฮียจะสนับสนุนหมด” พันทวีที่เดินตามหลังสองหนุ่มสาวเอาสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วพูดขึ้น

“หา?! พวกเฮียยอมเป็นตัวเลือกของหนูจริง ๆ เหรอคะ? แต่... พวกเฮียไม่ได้รักหนู และหนูก็ไม่ได้รักพวกเฮีย... พวกเราเล่นด้วยกันตอนเด็ก ๆ ก็จริง แต่พวกเราไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้วนะคะ แล้วยิ่งปีหลัง ๆ ที่เฮียสองคนไปทำงานและเรียนต่อที่ฮ่องกง หนูก็ไม่เคยเห็นพวกเฮียแม้แต่เงา” ผลดาท้วงขึ้น

อ้อ... อาปาคงบอกหนูผักแบบนั้น... ไม่ได้บอกว่าตัดพ่อตัดลูกกัน แต่บอกว่าเฮียกับอาอิงไปทำงานและเรียนต่อล่ะสินะ

พันทวีพยักหน้าเหมือนรับรู้คำบอกเล่าจากปากของหญิงสาวแล้วคิดตามในใจ

“เธอโกรธก็ดีแล้ว โกรธก็แต่งงานกับพวกฉันให้หายโกรธ ทำตัวให้เข้มแข็ง ทำตัวให้สวย ให้เฮียโจวเสียดายที่ทิ้งเมียแสนดี สุดน่ารักแบบเธอไป พอเฮียโจวคิดได้เธอก็กลายเป็นเมียพวกฉันไปแล้ว” ทวิชบีบมือน้องเบา ๆ เหมือนเป็นการปลอบใจและแนะแนวทางให้เธอ

“แต่หนูไม่สวยเท่าเมียน้อยของพี่โจว...” ผลดาพูดแล้วก้มหน้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว

“หยุดเลยผักต้ม หนูร้องจนตาบวมไปหมดแล้ว ขืนร้องอีกมีหวังลูกตาหลุดออกมาแน่ ใครกันบอกว่าหนูไม่สวย? เฮียเห็นหนูตั้งแต่ยังเด็กเฮียยังรู้เลยว่าหนูสวย โตขึ้นมาก็ยิ่งสวย นี่ขนาดหน้าตาโทรมผมเผ้าเสื้อผ้าเชยแสนเชยยังสวย” คำปลอบของพันทวีทำให้สาวน้อยต้องก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเอง

เธออายุ 22 แต่สวมเสื้อแขนตุ๊กตาพอดีตัวสีชมพู คอบัวดูเหมือนคุณป้า กระโปรงสีขาวยาวเลยเข่า ผมเผ้าที่ยาวถึงกลางหลังก็มัดเรียบร้อย

"นี่เขาไม่ได้เรียก ‘เชย’ ค่ะ เขาเรียก ‘เรียบร้อย’ สงสัยเฮียเชียนเคยเจอแต่พวก ‘ไม่เรียบร้อย’ ถึงมาหาว่าหนูเชย” ผลดาตอบทันควัน ไอ้น้ำตาที่จะไหลออกมาก็ถูกหยุดไว้ด้วยความคิดอยากเถียงพันทวีให้ชนะเสียก่อน

“เฮียเชียนเขาชมว่าเธอสวย ใส่ใจคำว่า ‘สวย’ สิ อย่าไปใส่ใจคำว่า ‘เชย’ เรื่องเชยแก้ได้ ไว้เดี๋ยวฉันสอนเอง” ทวิชบอกน้องแล้วยักคิ้วให้

“เรื่องทำให้หนูสวยขึ้นไม่ใช่ปัญหา เขาว่าผู้หญิงมีความรักมักจะสวย ดังนั้นพวกเฮียสองคนจะทำให้หนูรัก รับรองหนูสวยขึ้นจนอาโจวเสียดายแน่ ๆ” พันทวีพูดเสริมน้องชายให้ผลดามั่นใจในตัวพวกเขามากขึ้น

“พวกเฮียพูดจาแปลกจัง ทำไมพวกเฮียต้องทำให้หนูรัก ‘สองคน’? อีกสามเดือนหลังจากหย่าหนูต้องเลือกหนึ่งในสองของเฮียมาแต่งงานด้วย ถ้าหนูรักพวกเฮียสองคนถึงตอนนั้นหนูก็เลือกไม่ถูกสิคะ” ผลดาท้วงขึ้นมา

“หือ? นี่เธอไม่รู้เหรอ?” ทวิชหยุดเดิน เขาปล่อยมือน้องแล้วหันมามองหน้าเธอ

“ไม่รู้อะไรคะ?”

“เธอไม่ต้องเลือกไง เธอบอกอาปาไปเองนี่นาว่าต้องการแต่งงานกับพวกฉันแทนที่เฮียโจว ‘พวกฉัน’ หมายถึงฉันและเฮียเชียน ซื้อหนึ่งแถมหนึ่ง” ทวิชพูดยิ้ม ๆ แล้วยักไหล่

“หา!? อะไรนะคะ? ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอะไร? หนูไม่เข้าใจ” ผลดาถามเขาเสียงหลง สงสัยเธอจะนอนน้อยจนหูฝาด หรือไม่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกใครจิตใจมันเลยได้ยินเพี้ยนไปเอง

“ก็ถ้าหนูจะแต่งงานกับเฮีย หนูก็ต้องควบอาอิงไปด้วย หรือถ้าหนูเลือกอาอิงเป็นผัว หนูก็ต้องได้เฮียเป็นผัวด้วยเหมือนกันไงครับ” หนุ่มหล่อจัดพูดขึ้นแล้วยกมือขึ้นเสยผมช้า ๆ รอดูปฏิกิริยาที่แสนตลกขบขันของเมียหลวงพี่ชาย

ผลดาหรี่ตามองเขาแล้วยิ้มน้อย ๆ

“แน่ะ! ล้อหนูเล่นล่ะสิ ตอนหนูเป็นเด็กเฮียเชียนเคยเอาไข่จิ้งจกมาให้หนูแล้วหลอกให้หนูเลี้ยงบอกว่าพอมันโตมันจะกลายเป็นไข่เป็ด อย่าคิดนะว่าหนูจำไม่ได้” สาวน้อยพูดถึงเรื่องราวในอดีต เธอยังเคยเล่นกับพวกเขาสองพี่น้องแต่เมื่อไหร่ที่พี่โจวเรียก เธอก็จะละทิ้งทุกสิ่งแล้ววิ่งไปหาพี่โจวที่แสนดีของเธอทันที

เมื่อเห็นสาวน้อยเท้าความถึงตอนเด็กพันทวีถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ กับตัวเอง ทวิชได้ฟังที่ผลดาเล่าก็อดขำไม่ได้ เพราะเขาจำได้ดีว่าเขาเหยียบไข่จิ้งจกน้องแตกจนเด็กหญิงตัวกลมร้องไห้จ้าบอกว่าเธอยังไม่ทันได้เลี้ยงมันจนโตกลายเป็นไข่เป็ดเขาก็ทำลายความฝันความหวังของเธอเสียแล้ว

“เฮียอิงหัวเราะทำไม? ตอนเด็ก ๆ เฮียอิงก็ชอบแกล้งหนูเหมือนกัน เฮียหลอกหนูว่าหนูเป็นเด็กผู้ชายแต่ตอนหนูเกิดมีแมวมากัดจุ๊ดจู๋หนูขาดจนกลายเป็นเด็กผู้หญิง หนูร้องไห้ไปบอกพี่โจวว่าหนูโตขึ้นมามีลูกให้พี่โจวไม่ได้เพราะหนูเป็นเด็กผู้ชายไม่ใช่เด็กผู้หญิง หนูจำได้นะคะ ไม่ต้องมาทำเป็นลืม” สาวน้อยหันไปเล่นงานทวิชบ้าง แต่แทนที่สองหนุ่มจะหยุดขำพวกเขากลับหัวเราะดังกว่าเดิมเสียอีก

เมื่อครั้งยังเด็กพวกเขาอาจได้เล่นกับเธอน้อยกว่าทวีปเยอะแต่ความทรงจำเหล่านั้นล้วนเป็นความทรงจำที่มีความสุข

“ความจำดีจังผักต้ม” พันทวีเอ่ยชมน้อง

“ไม่ได้จำได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่ราง ๆ หน้าพวกเฮียหนูยังจำไม่ได้เลยค่ะ รู้แต่ว่าตอนเด็ก ๆ พวกเฮียตัวกลม ๆ ไม่รู้โตขึ้นมากล้ามแน่นขนาดนี้ได้ยังไง?” สาวน้อยเอียงหัวอย่างน่ารักแล้วถามเหมือนบ่นกับตัวเอง

“พอพวกฉันเริ่มเป็นหนุ่มก็ผอมลงเองแล้วแหละ เธอเองตอนเด็กกลมกว่าพวกฉันอีก ไว้หางเปียน้อย ๆ สองข้าง แก้มแดง ๆ” ทวิชพูดถึงความหลังไปก็ยิ้มไป คุณหนูผักของเขาอายุห่างจากพวกเขาหลายปี ตอนเธอสี่ขวบทั้งเขาและเฮียเชียนก็โตจนจำความได้ชัดเจนแล้วดังนั้นความทรงจำของพวกเขาย่อมแจ่มชัดกว่า... ตราตรึงในใจมากกว่า...

พันทวีหยุดหัวเราะแล้วทำสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังขึ้นมาก่อนที่จะพูดกับผลดาด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ทุกอย่างเปลี่ยนไปพร้อมกับเวลา เรื่องที่พวกเฮียชอบหลอกหนูก็ด้วย ต่อไปนี้พวกเฮียจะไม่หลอกหนูอีกแล้ว ฉะนั้น... ขอให้หนูรู้ไว้ด้วยว่า ที่เฮียบอกว่าหนูต้องได้เฮียทั้งคู่เป็นผัวน่ะ... เรื่องจริง”