เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 4: เตือน

ทวีปไม่ได้เจอหน้าน้องชายต่างมารดามาเนิ่นนาน อย่างน้อย ๆ น่าจะสัก 4-5 ปีได้ พวกเขาดูเปลี่ยนไปมากโข พันทวีดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น สุขุมขึ้น ส่วนทวิชก็ดูร่าเริงขึ้นและยังคงเส้นคงวาเรื่องความยียวน

“เฮียขอโทษด้วยที่ไม่ได้กลับมางานแต่งของหนู แต่ได้ข่าวว่าเป็นแค่งานแต่งเล็ก ๆ ไม่ได้แต่งออกหน้าออกตา ขาดเฮียกับอาอิงไปคงไม่เป็นไร” พันทวีทำท่ายักไหล่แล้วยกแอปเปิลในมือขึ้นมากัดอีกคำ

“ว่าแต่... ที่อาปาส่งเมลมาหาฉันกับเฮียเชียนว่าเฮียโจวทำให้เธอกลายเป็น ‘เมียหลวง’ จริงหรือเปล่า?” ทวิชถามพลางแกะส้มในมือตัวเองออกกินบ้าง

ผลดาได้ยินคำถามจากสองหนุ่มก็หน้าแดง เธอไม่ได้อาย แต่เธอโกรธ ทั้งพี่โจวและลิตามีส่วนทำให้เธอต้องรับบทเมียหลวงที่ถูกสามีทอดทิ้งไม่เหลียวแล

ชีวิตหนูมันบัดซบสิ้นดี!

“ว่าไง? ทำไมไม่ตอบ? แสดงว่าจริง งั้น... ไอ้ที่อาปาบอกว่าเธอจะเลือกพวกฉันให้เป็นผัวถัดจากพี่โจวก็จริงน่ะสิ” ทวิชพูดแล้วหัวเราะน้อย ๆ นัยน์ตามีแววสนุกสนานกับเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้น

“อาเชียน อาอิง พวกมึงกลับมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่? ไปหาอาปาหรือยัง?” ทวีปพูดแทรกขึ้นมาทันที เข้าใจดีว่าผลดาคงไม่อยากตอบคำถามของน้องชายตน

“มึงหุบปากไปเลยอาโจว กูจะไปหาอาปามาแล้วหรือยังก็ไม่ต้องเสือก ว่าแต่... ไหนล่ะเมียน้อยมึง? พกมาด้วยไหม? เด็กดีอย่างมึงริจะมีเมียน้อย คงเด็ดน่าดูล่ะสิถึงยอมขัดคำสั่งอาปากับคุณแม่” พันทวีหันไปถามพี่ชายน้ำเสียงเหมือนกำลังพูดเรื่องสนุกสนาน

ตัวของพันทวีหรือหลี่เชียนอายุน้อยกว่าทวีปเพียงไม่กี่เดือนแถมยังเป็นลูกเมียใหญ่แต่กลับมีความสำคัญด้อยกว่าเพียงเพราะเกิดช้าและที่สำคัญแม่ของเขาที่มีลูกตอนอายุมาก สุขภาพไม่แข็งแรง สุดท้ายก็ตายหลังคลอดเขาได้ไม่นาน ทำให้เขาคิดว่าผู้เป็นพ่อไม่ได้รักใคร่เขาเท่ากับพี่ชายมากนัก ดังนั้นแม้จะมีสายเลือดเดียวกันแต่พันทวีและทวีปกลับไม่ได้ผูกพันกลมเกลียวกันเท่าไหร่ ผิดกับทวิชที่พันทวีมีความรักใคร่เอ็นดูให้ไม่น้อยทั้งนี้เพราะแม่ของทวิชเป็นอนุคนที่สองของเจ้าสัวเทียน พอทวิชอายุได้สามขวบแม่ก็หนีท่านเจ้าสัวไปกับชายชู้ ลูกชายคนกลางและคนเล็กที่ไม่มีแม่คอยดูแลจึงสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ

“คือ... เขา... เขาท้องอยู่ เดินเหินไม่สะดวกนัก” ทวีปก้มหน้าหลบสายตาพันทวีอย่างมีเงื่อนงำแล้วตอบคำถามตะกุกตะกัก

“ท้องเล็กนิดเดียว ดูยังไงก็ไม่รู้ว่าท้องห้าเดือน ให้ออกมาเดินเหินออกกำลังกายบ้างเถอะค่ะ คนที่ต้องอยู่บ้านหลบหน้าผู้คนคือหนูต่างหาก โดนเด็กในบ้านแย่งผัว แค่จะเดินไปหาคุณอาลินจงที่บ้านใหญ่หนูยังไม่กล้าเลย กลัวคนงานแม่บ้านเอาไปนินทา” ผลดาพูดขึ้นมา น้ำเสียงมีความขมขื่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“หือ? คุณหนูจะกลัวไปทำไม? คนที่แย่งผัวชาวบ้านน่ะต้องอายถึงจะถูก ให้เขาเก็บตัวอยู่ในบ้านไป ส่วนเธอที่โดนแย่งผัวไม่ต้องอายสักนิด ที่สำคัญ...” ทวิชเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าน้อยของผลดาแล้วพูดพลางทำหน้าใสบริสุทธิ์เหมือนเด็กหนุ่มผู้ใสซื่อ

แต่เฮียอิงอายุใกล้จะสามสิบอยู่แล้วนะคะ!

ผลดาคิดในใจแล้วใช้นิ้วชี้เล็ก ๆ จิ้มยันหน้าผากเฮียอิงเอาไว้ก่อนที่เขาจะเลื่อนใบหน้าหล่อใสเข้ามาใกล้มากกว่านี้

“...ที่สำคัญ หลังจากที่หนูหย่ากับผัวระยำที่ทิ้งหนูไปมีคนอื่นหนูจะได้ผัวดี ๆ หล่อ ๆ รวย ๆ มาแทนที่ ดังนั้นหนูไม่ต้องอายหรอกยัยผักต้ม จุ๊บ!” พันทวีพูดต่อประโยคที่น้องชายพูดไว้แล้วก้มใบหน้าหล่อเหลาที่แทบจะทำให้ใจของผลดาหยุดเต้นลงจุมพิตบนแก้มเนียนซีดไร้สีเลือดของเธอ

“เฮียเชียน! เฮียมาหอมแก้มหนูทำไม?” ผลดารีบถดตัวออกมาแล้วยกมือน้อยขึ้นลูบใบหน้าที่ยังคงเหลือรอยร้อนผ่าวจากริมฝีปากของหนุ่มหน้าหล่ออยู่

“ปัญญาอ่อนหรือเปล่าคุณหนู? ถ้าหอมคือกดจมูกลงไปแบบนี้... ฟอด!” ทวิชหัวเราะน้อย ๆ แล้วบอกเธอพลางโน้มตัวลงกดปลายจมูกโด่งสวยเข้าบนแก้มเนียนนุ่มคนละข้างกับที่พี่ชายของเขาจูบเมื่อสักครู่แล้วสูดหายใจเข้าเอากลิ่นกายสาวที่หอมอ่อน ๆ เหมือนแป้งเด็กเข้าปอดฟอดใหญ่

“ฉะนั้นที่เฮียเชียนทำไปเขาเรียก ‘จูบ’ ที่ฉันทำถึงจะเรียกว่า ‘หอม’ เข้าใจไหมครับคุณหนูผลดา?”

“งื้อออออ... แล้วพวกเฮียคนหนึ่งมาจูบหนู คนหนึ่งมาหอมหนูทำไม?” สาวน้อยนิ่วหน้าแล้วยกสองมือขึ้นมาประกบใบหน้าน้อยที่บัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อทดแทนหน้าที่ซีดแทบไม่มีสีเลือดก่อนหน้านี้

“ก็พวกเฮียเห็นหนูหน้าซีดกลัวจะเป็นลม ตอนนี้หน้ามีสีเลือดแล้ว ดูแข็งแรงขึ้นมาเลยเชียว เฮียยังไม่ได้ไปหาอาปาเลย หนูพาเฮียกับอาอิงไปหาอาปาหน่อยสิ” พันทวีตอบง่าย ๆ แล้วยื่นมือใหญ่ไปคว้ามือเล็กของผลดาต่อหน้าสามีของเธอก่อนจะจูงเธอออกไปทางประตูบ้าน

“เดี๋ยว! อาเชียน มึงจะเอาผักไปไหน?” ทวีปทักท้วงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นน้องชายคว้ามือภรรยาออกไปต่อหน้าต่อตา เรื่องจูบเรื่องหอมเขายังพอมองข้ามได้เพราะรู้ดีว่าที่เขาทำเอาไว้กับเธอมันทำให้เขาไม่มีสิทธิ์พูดอะไรมาก แต่นี่เล่นลากกันออกไป มันดูจะเกินไปหน่อยแล้ว

“เฮียโจวไม่ได้ยินที่เฮียเชียนพูดหรือไง? พวกผมจะพาคุณหนูผักไปหาอาปา อาปาจะได้รู้ว่าพวกผมกลับมาแล้ว ว่าที่ผัวใหม่ของผลดากลับมากันแล้ว...” ทวิชพูดยิ้ม ๆ แล้วยักคิ้วให้พี่ชายคนโต

ตั้งแต่ยังเป็นเด็กคนในบ้านส่วนใหญ่ล้วนมองทวิชด้วยสายตารังเกียจด้วยเหตุว่าคุณนายสามของบ้านหนีตามชายชู้ไป จริงอยู่คุณนายลินจงแม่ของทวีปเอ็นดูลูกคนเล็กของท่านเจ้าสัวไม่น้อยแต่หากเทียบกับลูกชายของตัวเองก็นับว่าห่างชั้นกันมากนัก ตัวอาปาก็คงรักเขานั่นแหละ แต่ด้วยความว่าเขาหน้าตาคล้ายแม่ทุกครั้งที่มองเขาอาปาคงรู้สึกเหมือนมองเมียที่หนีตามชู้ดังนั้นในตระกูลหลี่เขาจึงนับได้ว่าเป็นลูกแกะดำ ลำดับชั้นก็ด้อยสุดในสามพี่น้องแถมแม่ยังไม่รักดีหนีตามชายอื่นไปอีกต่างหาก

‘หม่าม้าของมึงอาจแค่ไม่อยากอยู่เป็นเมียอาปาร่วมกับคนอื่น... มึงยังโชคดียังเคยเห็นหน้าหม่าม้า กูยังไม่เคยเห็นหน้าหม่าม้ากูเลย มีแต่แม่ลินจงที่เลี้ยงกูมา และกูก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางรักกูเท่ากับอาโจว’

เฮียเชียนเคยบอกเขาแบบนี้ ชีวิตเฮียเชียนเองก็บัดซบไปไม่น้อยกว่าเขา สองพี่น้องไร้แม่จึงสนิทสนมกันมากกว่าเฮียโจวที่ได้ความรักจากทั้งอาปาและแม่ลินจง... รวมไปถึงความรักจากผลดาด้วย

แต่ในที่สุดวันนี้ที่ทวิชไม่เคยคิดจะฝันก็มาถึง... วันที่เฮียโจวพลาดท่าหลงใหลไปกับมารยาหญิงอื่นถึงขนาดทำให้ผลดาทนไม่ไหวและออกปากขอเปลี่ยนผัว

“ถ้าเฮียโจวเงียบแสดงว่าก็รู้ใช่ไหมว่าเมียตัวเองขอเปลี่ยนตัวผัว? ผักเขาไม่ยอมเป็นเมียหลวงของเฮีย ดังนั้นเฮียกลับไปดูแลเมียน้อยเฮียแล้วอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของผมและเฮียเชียนอีก” ทวิชหยุดยิ้มแล้วพูดน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขาดูเคร่งขรึมขึ้นมาภายในเวลาเสี้ยววินาที

“ผัก... พี่จะบอกผักตั้งแต่วันก่อนที่เราคุยกันแล้ว... เรื่องอาเชียนกับอาอิง พี่ว่าผักหย่ากับพี่แล้วหาทางแต่งกับคนอื่นจะดีกว่า อย่าเลือกสองคนนี้เลย พี่เตือนด้วยความหวังดี” ทวีปพูดออกไปด้วยความรู้สึกปนเป เขารู้ดีว่าพันทวีและทวิชมีรสนิยมทางเพศอย่างไร มันแปลกประหลาดจนพ่อของเขารับไม่ได้และประกาศตัดพ่อตัดลูกกับน้องชายทั้งสองของเขา แต่ผลดาไม่รู้... และเขากำลังจะบอกให้เธอได้รับรู้

“ผักต้ม ตอนหนูจะแต่งงานกับอาโจวมีใครเคยเตือนหนูหรือเปล่าว่าหลี่โจว หรือนายทวีป ลี้ไพพงศ์เป็นคนยังไง?” พันทวีที่กุมมือน้อยของหญิงสาวถามเธอเสียงเรียบ

“ปละ... เปล่าค่ะ” ผลดาตอบทันที

“ถ้าตอนนั้นเฮียหรืออาอิงอยู่เมืองไทยพวกเราจะเตือนหนูแน่ ๆ ว่าหนูทั้งแสนดี ทั้งน่ารัก ทั้งอ่อนโยน ทั้งเฉลียวฉลาด ไม่เหมาะเป็นเมียไอ้คนความคิดตื้น ๆ เหลาะแหละ เป็นไม้หลักปักเลน ดีแต่หน้าตา การศึกษา และรวยเพราะเงินที่บ้านอย่างอาโจวหรอก” พันทวีพูดเหมือนด่าทวีปไปในตัว

“เหอะ! ทำเป็นพูดดี มึงกับอาอิงแม่งมั่วผู้หญิงมากกว่ากูเป็นสิบเท่า!” ทวีปพูดออกมาอย่างหัวเสีย รู้สึกเหมือนกำลังโดนน้องชายดูถูก

“พวกกูมั่วเพราะพวกกูยังไม่มีเมีย ไม่มีเมียแสดงว่าพวกกูนอนกับผู้หญิงเพื่อเฟ้นหาเมียได้ หากพวกกูตัดสินใจมีเมีย สายตาของพวกกูก็จะมองแต่เมียของพวกกูเท่านั้น ต่อให้มีผู้หญิงที่คนอื่นคิดว่าดีเลิศเลอกว่าเมียกูกูก็ไม่สน เพราะสำหรับกู คนที่กูเลือกมาเป็นเมียคือคนที่ดีที่สุด สวยที่สุด และกูรักของกูที่สุด” พันทวีพูดแล้วหันหลังให้ทวีปพลางดึงมือผลดาเดินออกจากบ้านไปทันที ไม่รอต่อปากต่อคำรอบสองกับทวีป

ทวิชหันไปยักคิ้วแล้วทำหน้ายียวนใส่พี่ชายคนโตก่อนจะเดินตามหลังเฮียเชียนของเขาออกไป ในอกรู้สึกสะใจพิกลที่เห็นเฮียโจวทำหน้าตาบูดบึ้งเหมือนจะเป็นจะตาย

ตอนเด็ก ๆ เฮียโจวมักได้ของเล่นทุกชิ้นที่อาอิงกับเฮียเชียนไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปากขอกับอาปา แต่วันนี้เขาและเฮียเชียนจะได้ของของเฮียโจวบ้างแล้ว ได้โดยที่ไม่ต้องเอ่ยปากขอจากอาปาเสียด้วยเพราะของชิ้นนั้นเอ่ยปากขอมาเป็นของของพวกเขาเอง