เมียเดียวของพวกเฮีย

Chapter 3: เฮียเชียนและเฮียอิง

ผลดาเดินลงมาจากห้องนอนชั้นสอง หน้าตาซีดเซียวไม่ได้ดูดีขึ้นจากสองวันก่อนเลย สองตาบวมช้ำ ตั้งแต่วันนั้นที่นั่งคุยกับเจ้าสัวเทียนเรื่องหย่ากับทวีปสามเดือนหลังจากนี้ ผลดาก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ดื่มน้ำบ้าง ออกมาหาอะไรกินบ้างกันไม่ให้ตายก็แค่นั้น

สาวน้อยวัย 22 เดินตรงไปยังห้องครัวเพื่อที่จะหยิบส้มสูกลูกไม้ขึ้นไปกินบนห้องแต่พอหยิบส้มและแอปเปิลได้อย่างละลูกก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องเธอกับเจอกับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

“ผัก...” เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ต่อหน้าลิตาเขาอาจทำเป็นแข็งกร้าวเหมือนไม่มีใจเหลือให้ผลดาแล้ว แต่อย่างน้อยเขาก็คงสำนึกผิดต่อสิ่งที่ทำลงไปกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียอยู่บ้าง

“พี่โจวมาทำไมคะ? ไม่อยู่กับแม่ของลูกพี่เหรอ?” ผลดาอดประชดประชันเขาไม่ได้

“พี่มาเก็บเสื้อผ้าแล้วก็แวะมาเอางานด้วย ผักดูซูบไปนะ... อาปาจะส่งเด็กมารับใช้แต่เห็นว่าผักไม่ยอม พี่ว่าให้คนมาอยู่เป็นเพื่อนสักคนดีกว่าไหม?”

เหอะ! พูดเหมือนเป็นห่วงหนู วันก่อนหักหน้าหนูต่อหน้านังเด็กลิตานั่นยังทำได้ แล้วไหงวันนี้ถึงทำมาแสดงบทพี่โจวผู้อ่อนโยนเหมือนในอดีตล่ะ?

“เอาคนอื่นมาอยู่เป็นเพื่อนทำไม? เอามาให้เขารู้เหรอคะว่าผักเป็นเมียหลวงที่ผัวทิ้งไปอยู่กับเมียน้อย แล้วนี่พากันไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ? ยังอยู่ในเขตบ้านตระกูลหลี่หรือหอบผ้าหอบผ่อนไปอยู่กันที่อื่น?” หญิงสาวถาม อยากรู้ความเป็นไปของเขานั่นแหละ แต่ก็อดประชดประชันไม่ได้

"พี่... กับลิตา... ยังอยู่ที่นี่ คุณแม่ให้ไปอยู่ที่บ้านพักแขกด้านหลัง คงกลัวว่าหากไปอยู่ที่อื่นแล้วนักข่าวตามไปจะขุดรู้ได้แล้วหาเรื่องมาใส่สีตีข่าวว่าพี่ข่มขืนเด็กนักศึกษาจนท้อง ไปกลับมหาวิทยาลัยกับที่บ้านดูเป็นกิจวัตรประจำวันที่สยบข่าวลือได้ดีที่สุด” ทวีปพยายามอธิบาย

“หึ! คุณอาลินจงช่างวางแผนจริงนะคะ แล้วส่วนไหนของข่าวที่ว่าใส่สีตีข่าวคะ? ที่พี่ได้กับเด็กนักศึกษา... ข้อนี้ถูกนี่คะ ลิตายังไม่ 19 ดีแถมยังเรียนมหาวิทยาลัยที่พี่สอนด้วย หรือว่า... ที่ว่าทำนักศึกษาท้อง ข้อนี้ก็ไม่ผิด ท้องได้ห้าเดือนแล้วด้วย ยังดีที่เป็นท้องสาว ไม่นูนออกมามากคนเลยไม่ทันสังเกต... อ้อ... ที่ว่าใส่สีคงหมายถึงเรื่องข่มขืน เอ๊ะ! หรือว่าพี่โจวข่มขืนลิตาด้วยคะ? เด็กลิตาตอนมาทำงานรับใช้ในบ้านเราก็ดูเรียบร้อยไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่น่าจะไปอ่อยพี่โจวได้ อย่าบอกนะคะว่าพี่โจวข่มขืนลิตาจริง ๆ” ผลดาพูดแล้วยกมือขึ้นปิดปากทำท่าตกใจ

เธอยังจำได้เมื่อวันแรกที่ลินจงพาสาวน้อยวัย 16 ที่ชื่อลิตามาอยู่เป็นเพื่อนคอยรับใช้สะใภ้ใหญ่ของบ้านอย่างเธอ ผลดาไม่คิดเลยว่าเด็กสาวจะกลายมาเป็นหอกข้างแคร่ ความมองโลกในแง่ดีของเธอทำให้เห็นเพียงว่าลิตาเป็นเด็กในบ้านของเจ้าสัวเทียนที่ลินจงเอ็นดูและสนิทสนมกับทวีป ไม่คิดเลยว่าจะ ‘สนิทสนม’ ถึงขั้นร่วมเตียงกัน

“ผัก... ทำไมต้องพูดประชดประชันพี่ด้วย? ตอนที่เราคุยกันเรื่องนี้พี่ก็ให้ผักเลือกแล้วว่าผักจะหย่าไหมแต่ผักเลือกที่จะไม่หย่าเอง”

“หนูไม่ได้เลือกเองค่ะ คุณแม่ของพี่ไม่อยากให้หนูหย่า” สาวน้อยโต้ตอบทันควัน

“แต่ผักก็หย่าได้ ถ้าผักจะหย่าจริง ๆ ใครจะห้ามได้? แต่นี่... ผักอยากแต่งกับน้องชายพี่ทันทีที่หย่าถึงยอมเป็นเมียรักษาหน้าไว้ให้พี่จนกว่าพี่จะได้รับมอบตำแหน่งรองคณบดี” ทวีปทักท้วง

หน็อย! ไอ้พี่โจว ไม่คิดเลยว่าจะเอาดีเข้าตัวเอาชั่วเข้าคนอื่นได้ขนาดนี้

“หนูไม่อยากพูดแล้ว แค่ลงมาเอาอาหาร พี่ต้องเอาอะไรก็ไปเอาเถอะค่ะ เก็บของเสร็จจะได้กลับไปดูแลเมียกับลูกในท้อง ห่างเมียน้อยมาบ้านเมียหลวงนาน ๆ เดี๋ยวลิตาจะอกแตกตายเอา”

ขอหนูพูดประชดอีกสักดอกให้มันสะใจหน่อยเถอะน่า

“ลิตาเขาไม่อกแตกตายหรอก เขารู้ว่าพี่ไม่เคยทำอะไรผัก พี่สัญญากับเขาเอง เรารักกันก่อนที่พี่จะแต่งงานกับผักแล้ว...” ทวีปพูดเสียงเบาเหมือนสารภาพบาป

ผลดาอ้าปากค้างทำตาโตแล้วยกมือขึ้นทาบอกทันที ขนาดเธอที่เป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดีและไม่เคยทำร้ายใครก่อนยังอยากจะโด๊ปเครื่องดื่มชูกำลังสักสองขวดแล้วกระโดดถีบหน้าไอ้พี่โจวตอนนี้สักที

“นี่พี่เป็นชู้กันตั้งแต่ยังไม่มีหนูเป็นเมียเลยเหรอ? แล้ว... ยัยเด็กลิตานั่น... ตอนนั้นก็แค่... 16??!!” ผลดาถามเสียงสั่น

“พวกพี่ไม่ได้เป็นชู้กัน พวกเรารักกัน แต่คุณแม่กับอาปาอยากให้พี่แต่งกับผัก ตอนนั้นลิตาเพิ่งจะ 15 ยังไม่ 16 ดี อนาคตยังอีกไกล... พี่ไม่อยากทำลายอนาคตน้องเขา พี่เลยตัดใจแต่งกับผัก... ไม่คิดว่าคุณแม่จะส่งน้องเขามาอยู่ที่เรือนหอของเรา...” ทวีปสารภาพออกมาหมดเปลือก

คำสารภาพของทวีปเปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงมาบนใจที่บอบช้ำอยู่แล้วของผลดา

“อ้อ... พอลิตามาพี่เลยสาบานรักกับเขา ตลอดสองปีที่เราแต่งงานกันพี่เลยอ้างว่าหนูยังเด็ก... แล้วแอบไปเย่อคนที่เด็กกว่าสินะ หนูก็คิดอยู่แล้วว่าผู้ชายบ้าที่ไหนเห็นเด็กสาวอายุ 20 แล้วยังเรียกว่าเด็ก โธ่! หนูก็คิดว่าเป็นคนดี ที่แท้ก็แอบมีชู้! ไอ้เลว! พี่มันระยำ!” ผลดาน้ำตาไหลพราก สาวน้อยยกส้มในมือขึ้นมาปาออกไปสุดแรง หมายจะให้ลูกส้มโดนหัวสามีหน้าคมอย่างจัง

ปึก!

ลูกส้มไม่ยักโดนหัวของทวีปแต่กลับมีมือใหญ่ของใครคนหนึ่งรับมันเอาไว้ก่อน... มือใหญ่ที่ตรงข้อมือมีรอยสักรูปนกอินทรีอยู่

“ของกินมีไว้กินไม่ได้มีไว้ปาหัวคนเล่นนะครับคุณหนูผลดา” เจ้าของมือใหญ่และรอยสักนกอินทรีพูดน้ำเสียงร่าเริง หน้าตาของเขาหล่อเหลาอ่อนเยาว์ ดวงตาสุกใสวิบวับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

มันเป็นแววตาของคนที่มีความสุข... ซึ่งต่างจากหนูโดยสิ้นเชิง!

“คุณเป็นใคร? เข้ามาที่บ้านนี้ได้ยังไง? รู้จักหนูได้ยังไง? เป็นนักข่าวหรือเปล่า? ออกไปเลยนะ!” ผลดาไม่ถามเปล่าคราวนี้มือน้อย ๆ ยกแอปเปิลขึ้นมาหมายปาไปที่หัวของอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญทันที

ปึก!

มือใหญ่อีกมือถูกยื่นเข้ามาขวางระหว่างหน้าหล่อใสของเจ้าของรอยสักอินทรีและแอปเปิลที่ผลดาเหวี่ยงออกไปเต็มแรง

ผลดาได้แต่นิ่วหน้าแล้วมองเจ้าของมือข้างนั้น เขาหน้าตาหล่อเหลาราวเทพบุตร เรียกว่าแค่มองก็แทบหยุดหายใจเลยเชียว หน้าตาเกลี้ยงเกลา ดวงตาคมปลายตาชี้ขึ้น ไม่บอกก็รู้ว่ามีเชื้อจีน

“ยัยผักต้ม คนเขาอุตส่าห์จะมาแก้ปัญหาชีวิตให้ยังเที่ยวปาของใส่หัวใครต่อใครเหมือนเดิมไม่มีผิด กร๊อบ!” เสียงทุ้มนุ่มของเจ้าของมือใหญ่พูดขึ้นแล้วส่งแอปเปิลที่เขารับไว้เข้าปากกัดกินเสียงดังกร๊อบ

เขารู้จักเธอ... ไอ้เจ้าอินทรีก็รู้จักเธอ... แต่เธอไม่ยักรู้จักพวกเขานี่นา

“ทำไมจำว่าที่ผัวไม่ได้ล่ะจ๊ะเมียจ๋า?” เจ้าหนุ่มรอยสักอินทรีถามผลดาเสียงหวานแล้วยักคิ้วส่งให้เธอ

สาวน้อยเริ่มคิดออกแล้วว่าพวกเขาคือใคร...

ตอนเด็ก ๆ เธอเคยมาขลุกอยู่บ้านของคุณอาลินจงครั้งละนาน ๆ เพราะติดพี่โจวมาก พี่โจวมีน้องต่างแม่สองคน คนหนึ่งอ่อนกว่าพี่โจวแค่ไม่กี่เดือน อีกคนอายุน้อยกว่าพี่โจวหนึ่งปี เธอไม่ค่อยรู้ตื้นลึกหนาบางเกี่ยวกับพวกเขา เคยเล่นกันบ้าง เธอแบ่งขนมของเธอให้พวกเขาบ้าง พวกเขาแบ่งของเล่นให้เธอบ้าง แต่สุดท้ายเวลาจะเล่นกันหากพี่โจวตะโกนเรียกชื่อเธอ เด็กหญิงผักตัวกลมก็จะรีบวิ่งแจ้นไปหาพี่โจว ลืมเพื่อน ๆ ตัวน้อยอีกสองคนไปเสียสนิทใจ

ตอนยังเล็กผลดาเป็นคนเหงื่อออกเยอะแถมยังตัวอ้วนกลม วิ่งไปมาแต่ละทีเหงื่อแตกพลั่กจนหลังเปียกชุ่ม เด็กชายที่หน้าตาเหมือนคนจีนมักจะเรียกเธอว่า ‘ผักต้ม’ เพราะเธอเปียกปอนทุกครั้งที่เจอเขา ส่วนเด็กชายอีกคนที่หน้าตาอ่อนโยนยิ้มง่ายมักเรียกเธอราวล้อเล่นว่า ‘คุณหนู’ อยู่เสมอ

เมื่อย้อนคิดถึงวัยเยาว์ได้ ใบหน้าซูบซีดที่หมดอาลัยตายอยากมาหลายวันก็เริ่มมีรอยยิ้มประดับขึ้นมาอย่างบางเบา

ผลดาคิดออกแล้วว่าพวกเขาคือใคร!

พันทวีและทวิช ลี้ไพพงศ์... เฮียเชียนและเฮียอิง.... ว่าที่ผัวคนใหม่ที่หนูรีเควสอาปาไปขี่ม้าขาวมาช่วยหนูให้ออกจากหลุมโคลนของชีวิตบัดซบที่น่าอับอายนี่แล้ว!