Gear Engineer คณิตหวงรัก

เอี๊ยดดดดด ตู๊บ!! รถยุโรปแบรนด์ดังสีดำของหนุ่มหล่อหนึ่งในแก๊ง วิศวะPKR เขามีนามว่า คณิต พุ่งเข้าชนท้ายรถยุโรปของหญิงสาวร่างเล็กอย่าง พิม เข้าอย่างจัง เนื่องจากเธอเบรกจอดไฟแดง จึงเป็นเหตุทำให้เกิดอุบัติเหตุในครั้งนี้ “เห้ย!! ชนมาได้ไงเนี่ย!” พิมพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดและหัวเสีย เมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของรถยนต์ หญิงสาวรีบเปิดประตูเดินตรงไปหาคู่กรณีอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกชนแล้วหนี ก๊อก! ก๊อก! มือเรียวสวยเคาะกระจกที่ติดฟิล์มดำของรถสปอร์ตหรูคู่กรณีสองสามครั้ง เธอรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายไม่ยอมลงมาเสียที “วันซวยอะไรของฉันเนี่ย!” หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเอง เนื่องจากคนตัวเล็กพึ่งไปเจอ ไทก้า เพื่อนสนิทสมัยเรียนที่อังกฤษมา อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่มีจิตใจเป็นผู้หญิง เธอมักจะกอดแขน จับมือ พูดคุยใกล้ชิดสนิทสนมกันโดยไม่สนใจสายตาผู้คนที่มองมา คนอื่นๆ มักจะคิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แอร็ด!!! ในตอนนี้เจ้าของรถคู่กรณีของเธอก็ได้เปิดประตูลงมาแล้ว อีกฝ่ายเป็นผู้ชายกำลังจะยืนเต็มความสูง เขาใส่เป็นกางเกงยีนขายาวและเสื้อเชิ้ตสีดำติดกระดุมเพียงแค่สี่เม็ด ใส่สร้อยเกียร์ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ อีกทั้งยังใส่แว่นตาสีดำ พิมยืนจ้องมองอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่ง เธอรู้สึกคุ้นกับคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก เมื่อเขาถอดแว่นกันแดดสีดำออก คนตัวเล็กจึงเบิกตาโพลงโตในทันที เขาคือ พี่คณิต “พี่คณิต…” เธอเอ่ยชื่ออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของเธอกลับเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ หญิงสาวเคยเจอกับคนตรงหน้าครั้งล่าสุดเมื่อห้าปีที่แล้ว ก่อนที่เธอจะไปเรียนที่ประเทศอังกฤษ คณิต เป็นลูกชายของ กชพร กับ อนิรุต ซึ่งแม่ของพิมเป็นเพื่อนสนิทของกชพร ทั้งคู่จึงมีโอกาสได้เจอกันบ่อยครั้งตั้งแต่ในวัยเด็ก “อืม! โทษที พี่รีบไปหน่อย” คณิตพูดขึ้น เขาตั้งใจขับรถชนรถของเธอ เพื่อให้ยัยเด็กคนนี้ได้เห็นเขาและจำเขาได้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นชายหนุ่มจงใจให้มันเกิดขึ้น เพราะเมื่อครู่เขาดันรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นลูกสาวเพื่อนแม่ตัวเองทำตัวร่าน ไปกอดแนบชิดกับผู้ชาย อีกทั้งเธออายุเพียงแค่สิบเก้าปีเท่านั้น ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำกันวะ “เอ่อ! งั้นเราโทรเรียกประกันมาเคลียร์กันดีไหมคะ พี่รีบไปไหนหรือเปล่า?” พิมเอ่ยถามอีกฝ่ายขึ้น เพราะเธอดูจากสภาพรถแล้วไม่น่าจะฝืนขับต่อไหว ถ้าฝืนเศษซากอาจจะปลิวไปตามแรงลมก็เป็นได้ “ไม่รีบ!” สิ้นเสียงของเขา หญิงสาวก็ต่อสายโทรออกหาเจ้าหน้าที่ประกันภัยรถยนต์ของตัวเองทันที ขณะที่คนตัวเล็กกำลังเดินคุยโทรศัพท์ พร้อมกับมองจุดเชื่อมของรถทั้งคู่ที่ปะทะกันอยู่นั้น ทว่าดันมีสายตาคมเข้มของอีกฝ่ายมองหญิงสาวทุกการกระทำ ไม่ว่าจะตอนเธอย่อตัวลงดูความเสียหายของรถ เดินวนไปมาเพื่อบอกข้อมูลของสถานที่เกิดเหตุให้เจ้าหน้าที่รับทราบ เมื่อคุยเสร็จเรียบร้อยแล้วร่างบางก็กดวางสายไป พิมหันไปมองคนตัวโต กลับพบว่าอีกฝ่ายจ้องมองมาทางเธอ จึงทำให้ทั้งคู่สบประสานสานตากันอยู่ครู่หนึ่ง “พี่คณิตไม่โทรหาประกันเหรอคะ?” เธอเลิกคิ้วสวยถามอีกฝ่ายออกไป “ไลน์ไปบอกแล้ว” “ค่ะ” คนตัวเล็กเดินขึ้นไปรอบนฟุตบาทที่มีชายหนุ่มยืนอยู่ก่อนหน้าทันที เพราะตรงนั้นที่เขายืนอยู่มีร่มจากต้นไม้ และตอนนี้เธอรู้สึกแสบร้อนตามผิวหนังเป็นอย่างมาก ผิวขาวๆ ของหญิงสาวในตอนแรกได้แปรเปลี่ยนมาเป็นสีแดงระเรื่อ เนื่องจากแดดช่วงเวลาบ่ายสองค่อนข้างร้อนและแรงจัด อีกทั้งเธอยังใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวกระโปรงสั้นอีกด้วย คนตัวโตจ้องมองเธอจากมุมข้าง เขาเห็นมือเล็กลูบวนไปมาบริเวณหัวไหล่ของตัวเองอยู่นาน ชายหนุ่มจึงนึกสงสารเห็นว่าเธอเป็นลูกเพื่อนสนิทแม่ อีกทั้งเขาก็เคยเล่นด้วยเมื่อครั้งนานมาแล้ว ตอนนี้เธอก็เปรียบเสมือนน้องสาวของเขา คณิตจึงสาวเท้าเดินไปเปิดประตูรถ เพื่อหยิบเสื้อช็อปวิศวะสีแดงเลือดหมูของตัวเองมายื่นให้กับอีกฝ่าย “ใส่ซะ!” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความห่วงใย “….” “ใส่คลุมไว้ แดดมันร้อน” “ขอบคุณค่ะ” ระหว่างที่ยืนรอเจ้าหน้าที่ประกันอยู่นั้น คณิตเหลือบสายตาเห็นร้านคาเฟ่ร้านหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก เขาจึงเอ่ยชวนคนตัวเล็กขึ้น “ไปนั่งรอที่คาเฟ่ ตามพี่มา!” “ห๊าา ค่ะ” ไม่ทันที่เธอจะได้ถามไถ่อะไร อีกฝ่ายก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กได้แต่ก้าวเท้าเดินตามชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้ ภายในร้านคาเฟ่ “รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวท่านหนึ่งเดินมารับออเดอร์ แต่สายตาของเธอมองไปทางคณิตไม่ละสายตา พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้อีกด้วย ทว่าคนตรงหน้ากลับนิ่งเฉย ไม่มีท่าทีใดๆ เขาไม่สนเหรอ พนักงานคนนี้ก็ออกจะสวย หรือที่เธอเคยได้ยินคุณป้ากชพรพูดว่าพี่คณิตอาจจะไม่ได้ชอบผู้หญิงจะเป็นเรื่องจริง (พิมได้แต่คิดในใจ) “เอาอะไร?” เสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามเธอขึ้น “อะ เอ่อออ” พิมรีบก้มมองเมนูโดยเร็ว เพราะเมื่อครู่เธอมัวแต่นั่งจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอยู่นาน “หึ!” คณิตเคล้นหัวเราะในลำคอเบาๆ เพราะเขาเห็นหญิงสาวมัวแต่จ้องมองใบหน้าของเขานานสองนาน “เอาชอร์ตเค้กสตรอว์เบอร์รี เค้กช็อกโกแลต ส่วนน้ำ..เอาเป็นชาพีช แล้วก็โกโก้” ชายหนุ่มเอ่ยสั่งออกไป เขาจะกินคนเดียวหมดเหรอ? ไหนเมื่อก่อนไม่ชอบของหวาน อีกทั้งเมนูที่สั่งมามันคือ ของโปรดเธอ “คุณผู้หญิงรับอะไรเพิ่มไหมคะ” พนักงานหันมาเอ่ยถามพิมที่กำลังนั่งอ้าปากค้าง “เอา…” คนตัวเล็กกำลังจะเอ่ยสั่ง ทว่าอีกคนดันพูดแทรกขึ้นซะก่อน “เอาแค่นี้ ผมสั่งเผื่อเธอแล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับพนักงาน ก่อนจะหันมามองคนตรงหน้า พิมได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง ในใจเต็มไปด้วยคำถาม เขาบังเอิญสั่งขนมที่เธอชอบ หรือว่าเขาจำได้กันนะว่าเธอชอบทานอะไร แต่นั่นมันก็นานหลายปีมาแล้ว เขาคงไม่น่าจะจำได้หรอก “มองทำไม? มีอะไร” คณิตเห็นสายตาของคนตรงหน้าจ้องมองเขาไม่หยุด อีกทั้งเดี๋ยวเธอก็ทำหน้านิ่ง เดี๋ยวก็ขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม “ขนมที่สั่งไป พี่จำได้เหรอคะ..ว่าพิมชอบทานอะไร?” คนตัวเล็กตัดสินใจเอ่ยถามออกไป “สั่งไปงั้นแหละ” “อ๋อ ก็ว่าอยู่” เมื่อพิมหายข้องใจ เธอจึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาเล่นระหว่างรอขนม ไม่นานพนักงานคนเดิมก็เดินมาเสิร์ฟ “ขออนุญาตเสิร์ฟค่ะ” พนักงานวางขนมและน้ำ พร้อมกับส่งยิ้มให้คณิตเหมือนเดิม ก่อนจะเดินออกไป “หูย!! น่ากินจัง” พูดจบพิมกำลังจะเปิดกล้องเพื่อถ่ายลงสตอรี่ คณิตมองเธอด้วยแววตาเรียบนิ่ง แต่กลับยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ชอบถ่ายของกินเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน “เอ่อ พิมขอยืมแก้วโกโก้พี่ถ่ายด้วยได้ไหมคะ” ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่เขาเลือกที่จะเลื่อนแก้วโกโก้เข้าไปในกล้องให้กับเธอ เมื่อถ่ายรูปอัพลงสตอรี่เสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กก็เริ่มลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย ประหนึ่งว่าเธอพึ่งจะเคยกินครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้นแหละ เมื่อเห็นคนตรงหน้าทานอย่างมีความสุข คณิตก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว