เวลาผ่านไปเกือบสัปดาห์ เฟยเหยารู้ข่าวที่ลี่ลู่เสียนจะขึ้นรับตำแหน่ง CEO สืบทอดกิจการห้างลี่หงส์ เขารีบเดินทางมาพร้อมช่อดอกไม้เพื่อมอบให้หญิงสาวถึงบ้าน ลี่ลู่เสียนถอนหายใจแล้วรับช่อดอกไม้งดงามนั้นไว้กับตัวอย่างเสียไม่ได้
“ยินดีด้วยนะ พรุ่งนี้ผมจะไปร่วมงานให้ได้เลยนะลู่เสียน”
“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ข่าวว่าคุณต้องไปดูงานที่อื่น ฉันก็แค่รับตำแหน่งที่ใคร ๆ ก็รู้อยู่แล้วว่าฉันต้องได้” ลี่ลู่เสียนมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าไม่ใยดีเท่าไหร่
“คุณดูไม่มีความสุขเลยนะ นี่เป็นสิ่งที่คุณอยากได้ไม่ใช่เหรอ ลู่เสียน” เฟยเหยาเอ่ยถาม เขาเป็นคนสุภาพทำอะไรวางตัวดีเสมอ แม้จะรู้เต็มอกว่าลี่ลู่เสียนไม่ได้รักเขา แต่เพราะท่าทางเย่อหยิ่งอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ มันกลับมัดใจเขาได้อยู่หมัด
“คุณก็น่าจะรู้ดี” ลี่ลู่เสียนจ้องตาชายหนุ่มเขม็ง
“ใช่ผมรู้ แต่ผมหวังว่าสักวันความรักและความปรารถนาดีที่ผมมีให้คุณจะเอาชนะใจคุณได้”
“ทำไมคุณถึงชอบฉันล่ะ เฟยเหยา ฉันเอาแต่ใจ หักหาญน้ำใจคุณขนาดนี้ ทำไมคุณยังมาชอบฉันอีก” ลี่ลู่เสียนถามอย่างอ่อนใจ
“คุณเองคงไม่รู้ตัวนะว่าตัวเองมีมุมน่ารักๆ อยู่ แล้วผมเองก็ชอบมุมแบบนั้นมาก” เฟยเหยาพูดออกมาจากใจจริงของเขา แต่แม้คำพูดของเขาจะจับใจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถฝ่าปราการหัวใจของลี่ลู่เสียนไปได้แม้แต่น้อย
“ฉันอยากรู้สึกแบบคุณบ้าง” ลี่ลู่เสียนทำหน้าเฉยชา แต่จะว่าไปเธอก็นึกอิจฉาค่หมั้นที่ใจเต้นกับเธออยู่เหมือนกัน
“เข้าไปดื่มอะไรหน่อยมั้ย? เดี๋ยวคุณพ่อฉันจะดุเอาว่าไม่ดูแลคุณ”
“ไปสิครับ” เฟยเหยายิ้มแล้วเดินตามลี่ลู่เสียนเข้าไปในบ้าน
อีกฝั่งภายในห้องอาหารที่มีคณะกรรมการอยู่ 4-5 คน พวกผู้ใหญ่กำลังดื่มกินกันอย่างเคร่งเครียด เนื่องจากอีกไม่กี่วัน" ลี่ลู่เสียน"ลูกสาวของประธานลี่ก็จะขึ้นเป็นผู้บริหารห้างลี่หงส์แล้ว ซึ่งใครๆ ต่างพากันรู้ซึ้งถึงความเอาแต่ใจ และความไม่ยอมใครของเจ้าหล่อนทั่วทั้งเมือง ถึงแม้ความสวยนั่นดั่งเทพธิดาแต่ความหัวแข็งไม่ยอมใครของเธอ ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของเหล่าคณะกรรมการบริษัทเลยแม้แต่คนเดียว
“ผมไม่เห็นด้วยเลยสักนิดที่ลูกสาวประธานลี่จะขึ้นเป็น CEO”
“เรื่องบางอย่างก็ต้องใช้เวลา ตอนนี้อาจจะอึดอัดใจไปหน่อย แต่เชื่อเถอะผมพนันได้เลยว่าถ้าเธอไม่ได้รับการสนับสนุนจากพวกเราก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะบริหารต่อ”
“นั่นสิ ตอนนี้ก็ต้องทำตัวเป็นไผ่ลู่ลมตามไปก่อน”