Caught up (Tagalog)

Chapter 4

                                                                        TRIGGER WARNING

                    The following content may contain sensitive themes that is NOT suitable for all readers.

                                                                Reader Discretion is Advised.

ALONDRA

“Danke, bis bald.” She said in happy tone, pagkababa ng tawag, napangiti siya ng mapait. Its Saturday she should enjoy her day-off, but she cant, nawala na siya sa mood.

She was in the good mood awhile ago, but now she feel terrible, her tears keep flowing endlessly. Just one call and it make her emotional. Tinignan niya uli ang recent call sa phone niya. She want to hear her again, but she know, its just useless cause she will just feel guilty again and again.

She just stay at her room for awhile, she cant go outside, while her eyes are swelling and red from crying. She still feel bad, namumuo na naman ang galit sa puso niya. Tinaas niya ang manggas ng suot niyang sweatshirt, at her wrist you can see the visible battle scars.

“Thalia? Are you awake?”si Seb, hindi siya sumagot, she just stay in her bed and cover her self with the sheet. “Its already lunch.” Sabi nito ng hindi siya sa sumagot. “Thalia?” Tanong nito, nakapasok na ito sa kwarto niya. I want to be alone.

“What??” Naiirita niyang tanong rito, nakakunot ang noo nito, magsasalita sana ito, pero inunahan niya itong magsalita. “Ayaw kong kumain! Hindi mo ba magets? Umalis ka! Leave me alone!” sigaw niya rito. “Whats wrong? Are you crying?” Tanong nito.

“I said get out!!! Umalis ka sa kwarto ko! Ano ba ang hindi mo magets? GO!” Tinulak na niya ito palabas ng kwarto niya. “Im not in the mood! How I wish na umalis ka na rito, and leave me!” Sigaw niya saka niya nilock ang pintuan. Humagulhol na siya, her emotions are all over the places, kapag nasa ganoong state na siya, mahihirapan na siyang pakalmahin ang sarili niya.

Kinagabihan lumabas siya ng kwarto, she want to say sorry to Seb, wala naman itong kasalanan sa kaniya, pero sinagawan niya ito at kung ano ano pa ang sinabi niya rito. F*** this Anxiety! It never leaves me!

“Seb?” Tanong niya, nasa harapan siya ngayon ng kwarto nito, nakailang katok pa siya, bago siya nagdecide, umalis roon. Natutulog na siguro siya? That’s imposibble he always sleep late, wala pang 9 ng gabi, galit ba siya?

That morning she decide to cook, magluluto siya ng breakfast for the first time. Pagkatapos niya magluto ay nag-iwan siya ng notes that saying how sorry she is. She is not good expressing herself, but she is good in writing, kaya idadaan niya na lang sa sulat, wala siyang tiwala sa bibig niya, iba ang sinasabi.

Gumaan ang pakiramdam niya pagkatapos niyang magsulat ng notes kay Seb. Sana mabasa niya ang sulat ko, at sana hindi na siya magalit sakin.

Pagdating niya sa lobby ng Company ay laking gulat niya na makita niya si Seb na naroon na ng ganoong oras, kausap nito si Sir Dars na nakaupo sa pandalawahan na table na naroon, they are drinking coffee too.

She feel betrayed

Hindi na lang niya binati ang dalawa dahil busy ang mga ito sa pinag uusapan nila. Dumiretso na lang siya sa office, she feel disappointment and feel betrayed at the same time, sayang ang effort ng pagluluto niya at ng paggamit niya ng scented paper para maramdaman nito na sincere siya sa paghingi niya ng tawad dito.

Saan kaya siya galing? Nag sleep over ba siya kay Sir Dars?

Ganoon ba kasakit ng mga sinabi ko?

Napaka sensitive naman niya!

“Nag away ba kayong dalawa?” Pang sampung tanong ni Krizzy sa kaniya ng araw na iyon, naglalakad na silang dalawa palabas ng gate. “Hindi nga, bakit naman kami mag-aaway?” Tanong niya rito. “Hindi kayo nagpapansinan, tapos nakipag palit pa siya ng table sakin...wala ba talaga?” Naiirita na siya, paulit ulit na lang. 

Bakit pakiramdam niya, sinisisi siya ni K.

“Wala nga” sagot niya sa tanong nito napataas na pa ang boses niya, wala na nainis na siya.

He so childish, unprofessional, pati ang trabaho dinadamay niya. Mabuti talaga umalis na siya, so I can have my own space again. I should celebrate, kahit isang bucket lang ng Uncle’s John!

“Napaka sungit mo kasi, ikaw siguro ang may kasalanan. Lagi ka kasing ganiyan, nagiging friendly lang iyong tao sayo. Why you always push the people around you, hindi ka ba nalulungkot?” she trigger, si Krizzy, she hit the bulls eye.

“Okay, you just want to know kung sino ang may kasalanan right? I will answer your question, since, naiirita na ako sayo. Yes, ako ang may kasalanan, its my fault, ako nagpalayas sa kaniya, dahil ayaw ko sa kaniya. Yes I like pushing everyone, what its called again? Mauerbauertraurigkeit, yeah thats what I feel right now. Kaya leave me alone, and dont approached me.” Sabi niya rito at saka tinalikuran ito.

“You are hopeless.” Narinig niyang sabi nito. So? This is me, hindi niyo pwedeng diktahan ang nararamdaman ako.

She is restless, apat na gabi na siyang hindi makatulog, kahit na uminom siya ng dalawng tablet ng sleeping pills at tatlong tasa ng gatas ay hindi niya magawang makatulog. Lumabas siya ng kwarto niya, at binuksan ang dating kwarto ni Seb at doon siya humiga.

It was a good sleep, not that long pero nakatulog siya. She really cant stop thinking what she did kahapon, si K na nga lang ang may lakas loob na makipag close sa kaniya, pero tinulak niya rin ito palayo sa kaniya. She is the real problem here, ang attitude niya ang utak niya...Ako!

“Morning A.” Bati sa kaniya ni Mandy, agad din siyang bumati rito. Apat na araw na siya sa office ng pinsan niya, doon muna siya habang wala ito, hindi sa umiiwas siya kina K or Seb but it was requested of her cousin, pero sigurado siya iba ang iniisip ng mga ito sa kaniya. Mag isa lang kasi si Amanda doon at dahil supportive siyang pinsan ay sasamahan niya si Amanda. Hindi siya heartless, magaling siyang makisama, iyon lang mapili siya.

“This is your coffee.” Nilapag nito ang umuusok pang black coffee sa table niya. Nahihiya siyang tanggihan ang coffee nito, kaya iinumin na lang niya, she is not allowed to drink coffee dahil sa insomnia niya but she just cant drink that coffee, nag effort magtimpla si Amanda, and se dont want to watse her effort cause she know, how i feels to be ignored, at not appreciate your deeds.

I guess hindi na naman ako makakatulog ngayong gabi, okay lang sanay na ako.

Through email na lang sinisend sa kaniya ni Madam Ruel ang mga trabaho niya, pasalamat siya, hindi na puro pa edit ng mga flyers ang pinapagawa nito. She was drinking her coffee ng may kumatok sa pintuan, nagkatinginan sila ni Amanda.

“Yes, Jas?” Pagkabanggit ng pangalan nito, ay agad siyang tumakbo sa loob ng cr na nasa loob ng office. Nagtagal pa siya ng limang minuto roon, bago siya lumabas. Bumalik siya agad sa upuan niya ng masiguradong wala na ang lalaki sa loob. She know, that mali ang ginawa niyang iyon, parang sinabi niya na rin na siya ang may mali sa pag-iwas iwas niyang iyon, but its her body who move, kaya ang reflexes ko ang sisihin niyo hindi ako.

“Nandito si Jas kanina, nagiinvite siya ng dinner, want to come?” Tanong nito sa kaniya, pagkaupo niya sa upuan. “Really, thats nice, but Im not free tonight.” Sabi niya. Im sure hindi ako invited diyan, mabait lang talaga si Amanda, she dont want me to be feel left out.

“Sayang naman, it would be nice kung nandoon ka. Hindi ba pwede ikansel ang lakad mo? It would be awkward for me, wala pa naman akong masyadong close sa kanila.” Sabi nito, but it would be awkward kung nandoon siya, hindi pa ako matunawan, she like free food but the things is her.

“Krizzy is there, dont worry.” Mabilis niyang saad. K, kanina nakasaby niya ito sa CR, and that girl just ignore her, hiindi man lang niya ako tinignan, pero ako naman talaga ang may mali, its natural that she act like that towards her.

Maaga na lang siyang umuuwi, alas kwatro pa lang ay nasa gate na siya, ganoon siya kaexcited at unmotivated. Dumaan muna siya sa Convinience Store, bumili ng Kariman, at ng isang bucket ng fried chicken at isang can ng beer.

After seven years she will taste that bitter taste again, and she is excited as hell. Agad siyang naligo pagkatapos niyang maglinis ng bahay. She turn off the lights, and she walk to her room and start to eat the chicken and the beer.

Paggising niya ay tirik na tirik na ang araw, at nang makita niya ang orasan ay alas onse na. Natawa siya ng makita kung saan siya inabutan ng pagtulog kagabi, nasa banyo siya. If she remember correctly she as about to pee ng bumagsak siya sa floor.

Delikado talaga, sa susunod sa arinola na ako iihi. Dont get her wrong, she just like to pee sa arinola, like sa province.

Its natural to people like her na may insomnia ang magcollapse kapag nakainom ng alak. Para silang patay kapag nakatulog pagkatapos uminom. Kaya pinagbawalan siya ng Doctor niya uminom ng alak. But she feel she need to drink, hindi sa masama ang loob niya, buts its because kung hindi siya iinom noon, sigurado, babagsak na ang katawan niya sa kakulangan ng tulog dahil sa mga unwanted thoughts nila. It will be hard if that happens dahil mag isa lang siya pad, walang mag aalaga sa kaniya pag nagkasakit siya, she dont want to burden her family, dahil masasakal lang siya.

She is afraid na meron siyang internal hemorrhage kaya pumunta siya ng hospital ng hapong iyon, nagpa x-ray rin siya ng wrist niya dahil hindi niya maigalaw ang kanang kamay niya. Unfortunately may sprain lang ang right wrist niya, its good that she dont need to cast, and she just splint.

Right handed siya kaya ang hirap sa kaniya na kumilos, but if she stay at her pad, sigurado hiindi rin siya mapapalagay, her thoughts keep her restless, and she dont like it. She afraid of her self, baka mas lalo lang siyang malugmok sa lungkot kung naroon lang siya, she need to work para mawala ang mga thoughts na iyon.

Dumaan siya ng HR ng umagang iyon, para dalhin ang Medical Certificate, pasalamat siya na wala pa masyadong tao kaya hindi niya naagaw ang atensyon ng mga tao roon. Bela is shocked ng makita siya, and insisting that magpahinga muna siya, ng ilang araw.

“Im good, may left hand pa naman ako.” Sabi niya saka umalis na roon. Amanda is also worried ng makita ang kamay niya, kinuha pa nito ang shoulder bag niya at laptop bag niya, hindi naman mabigat ang mga iyon pero makulit talaga ito.

“You should rest muna kahit two days, I dont think you can work like that.” Sabi nito, nang makita siyang hirap na hirap sa pagttype. “Im fine, dont worry about me.” Sabi niya. “By the way Mandy kamusta ang dinner niyo last night?” Tanong niya, she is not curious, gusto niya lang maiba ang topic nila, ayaw niyang itanong nito ang nangyari sa kaniya. She is sensitive when it come to her self, baka maikwento niya rito ang pinagdadaanan niya, at magbago ang tingin nito sa kaniya, at layuan siya. Im afraid that they criticize me and judge me.

“Seb brought us sa isang Korean Restaurant, and guess what, ang dami ng nakain ko. After that, pumunta kami sa karaoke bar, we sung, and got drunk, then umuwi na rin kami before midnight.” Excited itong nagkwento sa kaniya, so it means okay lang talaga silang dalawa, hindi ako kawalan. Well I dont care, sanay na akong mag isa.

Bago maglunch, ay nag abot siya ng mga invitation for the upcoming Anniversary ng Company, everyone are invited. Seb is the one who design that invitation, and he do great. This is it, take a deep breath, they wont hurt you, you are strong, you are good. Now, stop thinking and do your job.

After a moment of talking to herself, ay kumatok na siya at pumasok. She feel weird, she dont know but she feel unwanted. Nag-iwas ng tingin si Sir Dars ng ngumiti siya rito. Its okay, Im fine...Im fine.

“Good Morning Madam, this are the invitation, and this is the files you need.” Sabi niya rito, at inabot niya rito ang mga invitations. “Paki distribute na lang po ng mga ito, all the info needed are already written there.” Tumango tango naman ito. Aalis na sana siya, but she was called again.

“Anong nangyari diyan?” Tinuro nito ang kamay niyang may splints. “Nothing Madam, just my clumsiness.” Tipid niyang sagot. “Thats new, kaya pala wala ka kahapon at noong isang araw.” Sabi nito at tinignan siya. “You dont look good, okay ka lang ba talaga?” Concern na tanong ni Madam, somehow, she feel good that someone ask her kung okay lang ba siya, those kind of question make her feel happy.

“Im fine Madam,” Im not, save me. “Thank you for your conncerns Madam.”She said, umalis na siya roon, any moment babagsak ang luha niya, mga luha niya na akala niya ay naubos na. She dont to cry, kaya she take deep breathe, that it helps her to calm down.

“See yah.” Paalam niya kay Amanda, she will go home since, mapilit si Madam na umuwi na siya, she keep calling her, and message her sa Yahoo Messenger. Dumaan uli siya sa Convenience Store para bumili ng tatlong bucket ng fried chicken, she want to eat alot. Napahinto siya ng makita niya ang mga can ng beer sa stall. If I get drunk, I will be pass out again, but I badly need to sleep, and I want stop this thought in my head, just this one.

JAS

He shouldn't feel bad, but he keep thinking if she was okay, or kumakain pa ba siya. The f*ck dude, stop thinking that woman, she is insane, a retarded! He is glad that umalis na siya roon, he cant stand her attitude, she is mentally unstable.

He is pretending to be friendly, because of her grandfather, and because of his Roberta, he like Roberta, he really like her, she is his ideal type, she is petite with big boobs that he want to touch every time he saw her, her heart shape face that match her wavy hair, her sexy lips that he want to lick every time she open her mouth. Heaven.

Sh*t! I really want her.

He is physically and mentally attracted to her, but she is too far, he cant reached her. Kapag lumalapit siya rito, ay agad na tumataas ang kilay nito, just like her cousin, magpinsan nga sila ni Thalia. Nasa lahi na yata ng mga ito ang pagtaas ng kilay, kahit si Isabel na girlfriend ng kabarkada niya ay mahilig rin daw tumaas ng kilay, naadopt siguro ni Isabel iyon kay Roberta ko.

Pero kahit ganon, Roberta can smile, her smile make his heart flutter, lalo na kapag nakikita niyang nakikipag kwentuhan ito kay Amanda. Ang sarap niya lang titigan, hindi siya nagsasawa sa mukha nito, sayang nga lang hindi niya ito nakikita nitong nagdaang araw, because she is busy. Busy to our future.

Napalingon siya sa pintuan ng makita niyang may pumasok roon ang isang namumutlang babae. He saw how she look sad when she try to smile kay Darwin, but got ignore, natawa naman siya, he like when Thalia got that flustered look in her face.

They are busy, si K nga na usually na palakad lakad sa loob ng office ay tahimik na nagttype ngayon, or its because of Thalia or dahil sa kaniya? Did he make them fight? Tang*na ang bakla ko naman!

Kalalaki niyang tao, ang lakas ng loob niyang magkwento kay K, about what happened last Saturday. Hindi niya kasi maarok ang utak ng babaeng iyon, na laging HB sa kaniya, hindi mahaba ang pasensya niya, at hindi rin siya pleaser, if she want him to leave, aalis siya. Hindi nito kailangan sigawan at itulak siya.

“Anong nangyari diyan?” naagaw ng atensyon niya ang tanong ni Sir Ruel, tinuro nito ang kamay ni Thalia, na curious siya kaya palihim siyang nagmasid sa babae. “Nothing Madam, just my clumsiness.” sagot nito, nakita niya kung paano pa tinago ni Thalia ang kamay nito sa likuran. Is that splints?

“Thats new, kaya pala wala ka kahapon, at noong isang araw.” Sabi ni Sir Ruel, mabait naman pala ang baklang iyon, akala niya, puro reklamo ang alam nitong gawin. He was expecting last last last night na magkakausap na sila ng babae pero hindi pala. He realize that Thalia is his way para mapalapit siya kay Roberta, kaya he need her.

Hirap siyang makalapit kay Roberta if siya lang walang mangyayari, he try to approached her but laging wrong timing, hindi siya makasingit, kaya nga that day he decide to treat everyone, especially her, si Thalia. Ibababa na niya ang pride niya, just to be friend again with her, kaya nga siya pa ang kusang umakyat at personally to ask her that day na sumama sa dinner party, but when he came, wala siya roon, kaya si Amanda lang sinabihan niya that he invited them.

Amanda came alone, wala siya, talagang iniiwasan siya ng babaeng iyon, ang hirap paamuhin ng isang iyon, minsan he cant stop thinking kung may sira ba sa utak ang babaeng iyon or introvert ba siya or may past siya kaya takot itong makipaglapit sa tao. No he cant, hindi siya pwedeng sumuko, he need to do something.

I have better idea. He looked at her hand, its my time to shine.

          **********************************     to be continued   ***********************************************

Danke bis bald means see you soon in German.

Mauerbauertraurigkeit is defined as the sudden feeling of wanting to push people away and put your defenses back up. It often happens when we let our insecurities tell us we’re not good enough and feel afraid that if other people saw us for who we really were, they’d reject us.