My GirlFriend Is A Hacker

CHAPTER 5 – The Code Beneath Her Skin

FRANKS’ POV

Hindi ko alam kung anong mas nakakakaba—ang mismong project namin, o ‘yung text message kagabi na parang galing sa multo ng internet.

> “You’re too close to her, Franks. Step back.”

At ang mas weird?

Pagtingin ko kinaumagahan, wala na sa inbox.

Ni screenshot, wala.

Parang hindi siya totoo.

Pero ramdam ko—totoo ‘yun.

---

Pagdating ko sa lab, si Rosalia agad ang una kong hinanap.

Pero wala siya.

Wala rin sa class, wala sa hallway.

Si Matt, abala sa chips.

“Bro, chill. Baka absent lang.”

“Hindi siya nag-aabsent,” sagot ko, sabay upo. “Never.”

“Wow, you sound like a concerned boyfriend.”

“Shut up.”

Pero hindi ko maitago.

Bakit nga ba parang… nag-aalala ako?

---

1:00 P.M.

Nakaidlip ako sa harap ng laptop nang biglang nag-flash ang screen.

Black. Then a message appeared:

> R: Don’t panic. Just follow my lead.

Napabangon ako.

“Rosalia?” bulong ko, pero wala siyang reply.

Sunod-sunod ang lines of code na lumabas sa screen ko—automated sequences na hindi ko maintindihan.

Parang may nagta-type on its own.

> They’re coming. Don’t connect to Wi-Fi. Don’t answer calls. Don’t leave the room.

“WHAT IS HAPPENING?!” sigaw ni Matt.

Pero bago pa kami makagalaw, kumurap ulit ang mga monitor sa buong lab.

Tapos sabay-sabay silang nag-display ng parehong image—isang pulang skull logo na may binary code sa paligid.

At sa gitna noon, may message:

> HELLO, CIPHERQUEEN. DID YOU MISS US?

---

Lahat natulala.

Si Prof, nagsisigaw.

“Who’s responsible for this?! Someone shut it down!”

Pero walang gumagana.

Ang Wi-Fi, unstable.

Ang firewall, breached.

At bago pa ako makagalaw, bumukas ang pinto ng lab.

Si Rosalia.

Nakasuot ng itim na hoodie, may backpack, may ear comm, at—seryoso, parang ibang tao.

Wala na ‘yung tahimik na nerd girl na partner ko.

Ang aura niya ngayon?

Chilling. Powerful. Dangerous.

“Everyone, unplug your devices. Now.”

Walang nagsalita.

“NOW!” sigaw niya ulit, this time with authority.

At lahat, sumunod.

Lumapit siya sa main terminal, mabilis na nag-type.

Hindi ko na alam kung anong ginagawa niya, pero bawat pindot, parang may katumbas na explosion sa code world.

“Rosalia, anong—”

“Quiet, Franks.”

Tumigil ako.

Yung tono ng boses niya—commanding, calm, pero may halong takot.

“Hindi sila titigil hangga’t hindi nila ako natatagpuan.”

“Sino sila?” tanong ko.

She didn’t answer.

Pero nang tumingin siya sa akin, ramdam ko na—ito na ‘yung side ng mundo niya na ayaw niyang ipakita.

---

ROSALIA’S POV

Alam kong darating ‘to.

The minute that message appeared last night, alam kong hindi na ako ligtas.

They found me again.

“CipherQueen,” sabi ni Franks kagabi.

Akala ko nakalayo na ako sa pangalang ‘yon. Pero mali ako.

Ngayon, nandito sila.

And I can’t afford to lose control.

“R-what are you doing?” tanong ni Matt sa likod ko.

“Patching into the main defense protocol,” sagot ko, sabay type. “They’re breaching from an old route—my old route.”

I could feel their presence sa system—parang mga anino na kumakalat sa dark web tunnels.

This wasn’t just hacking.

It was war.

“Rosalia,” tawag ni Franks. “You need help?”

“No. Just… stay close.”

Hindi ko alam kung bakit ko ‘yun nasabi.

Maybe because for the first time, natatakot akong mag-isa.

---

FRANKS’ POV

Nakatingin lang ako sa kanya habang nagta-type siya—sobrang bilis, parang walang pahinga.

Ang monitor, puno ng mga scrolling codes at flashing warnings.

Parang pelikula.

Pero ito, totoo.

“Rosalia, you’re shaking,” sabi ko.

“Shut up, Franks. Focus on the secondary port. Disconnect the lab from the grid.”

“Uh… paano?”

She glared. “Just pull the damn cable!”

Napailing ako at sumunod. “Okay okay! Chill, hacker queen!”

“Don’t call me that,” sabi niya, seryoso pero parang pinipigilan ang tawa.

“Eh ano gusto mo? Code Princess?”

“Mas gusto ko kung tahimik ka.”

“Hindi ko alam kung kaya kong tahimik habang apocalypse ‘to!”

Natawa siya nang konti.

First time kong nakita siyang ngumiti habang may chaos.

And weirdly… kilig pa rin ako kahit end of the world na yata ‘to.

---

5 Minutes Later.

Biglang nag-stabilize ang monitor.

“Done,” sabi ni Rosalia. “I locked them out.”

Everyone clapped.

Pero hindi siya ngumiti.

Kinuha niya ‘yung flash drive sa bulsa niya at inilagay sa laptop.

“Now to trace them back…”

“Rosalia,” sabi ko, mahina. “Sigurado ka bang safe ‘yan?”

“Hindi.”

“Then why—”

“Because if I don’t fight back now, they’ll find all of you next.”

Tahimik ako.

Naririnig ko lang ang tunog ng keyboard niya.

Tapos biglang nagflash ulit ‘yung screen.

This time, may camera feed.

Live video.

A man in a mask appeared on the monitor.

> “Hello again, CipherQueen. Thought you could hide forever?”

Napatigil si Rosalia.

Yung kamay niya, bahagyang nanginig.

> “You left the game unfinished,” sabi ng lalaki. “And now, we’re here to collect the final score.”

“Who are you?” sigaw ko, kahit alam kong hindi ako papansinin.

The masked man chuckled.

> “Your boyfriend’s brave. Cute.”

Napatingin ako kay Rosalia.

Namula siya ng konti—pero halatang pigil.

“Leave him out of this,” sabi niya.

> “Too late. You dragged him in the moment you smiled at him.”

You smiled at me?

Wait—huh?!

Nagkatinginan kami, pareho kaming natahimik.

---

FRANKS’ POV (continued)

“Rosalia,” sabi ko, mahina. “Sino ‘yan?”

Tumayo siya, huminga nang malalim.

“Someone I used to call… partner.”

“What?!”

“They call him Zero. He was part of my old team. We were the best—until one of us betrayed the other.”

“And that was you?”

She looked at me, diretso sa mata.

“I stopped them before they could destroy something bigger. So yes, in their eyes, I’m the traitor.”

Tahimik ako.

Ang dami kong gustong itanong—pero halatang hindi ito ang oras.

---

Biglang tumawa si Zero sa screen.

> “You can’t hide behind firewalls forever, Queen. Sooner or later, everything you built will crash.”

Rosalia smirked.

“Maybe. But not today.”

Sabay type ulit, sobrang bilis.

Tapos biglang nag-static ang video feed.

BOOM!

Nawala ang signal.

---

After a few minutes…

Tahimik ang buong lab.

Lahat nakatingin kay Rosalia.

“Is it… over?” tanong ni Prof.

“For now,” sagot niya, sabay tumayo.

“Pero hindi ‘to matatapos hangga’t hindi ko siya nahahanap.”

Tiningnan niya ako.

“Franks, I need your help.”

“Wait, ako?”

“Yes. You’re the only one with access sa local government network logs. I need to trace his proxy.”

“Rosalia, delikado ‘yan—”

“Lahat ng ginagawa ko, delikado,” sabat niya.

“Pero kung wala kang tiwala sa akin, pwede kang umatras.”

Tumingin ako sa kanya.

At kahit natatakot ako, hindi ko magawang tumalikod.

“Walang atrasan,” sabi ko. “Partner tayo, ‘di ba?”

Bahagya siyang ngumiti.

“Partner,” bulong niya.

At doon ko na-realize—

Hindi lang pala adrenaline ang tumatakbo sa akin.

Pati puso ko, bug-bug na rin.

---

Later that night…

Nasa rooftop kami.

Tahimik.

Siya, nakaupo sa railing, may laptop sa kandungan. Ako naman, hawak ang dalawang cup ng kape.

“Coffee?” alok ko.

Tiningnan niya ako. “Akala ko ayaw kong mag-caffeine.”

“Yeah, pero tonight, you deserve it. You just saved the entire lab.”

“Hmm,” sabi niya, tinanggap ang cup. “Hindi mo alam kung anong ginawa ko.”

“Hindi ko nga alam, pero trust me—impressive ‘yung pag-type mo kanina. Parang piano recital.”

“Piano recital?” natawa siya nang mahina. “You’re weird.”

“At least, ako lang ‘yung weird na nakasama mo magdamag.”

“Lucky me,” sagot niya, may halong sarcasm pero may ngiti rin.

---

Tahimik kami ng ilang minuto, pareho lang nakatingin sa city lights.

Tapos nagsalita siya, mahina.

“Franks… if one day, mawala ako bigla, huwag mo akong hanapin.”

Napatigil ako.

“Anong ibig mong sabihin?”

“May mga bagay na mas mabuting hindi mo sundan. Ang mundo ko—hindi para sa’yo.”

“Then let me decide that.”

Tumingin siya sa akin.

Yung mga mata niya, hindi na malamig tulad dati.

May takot, may lungkot, pero may halong… pag-asa.

“Hindi mo alam kung anong pinapasok mo,” sabi niya.

“Maybe. Pero kung kasama ka, worth it.”

Napangiti siya, bahagya lang—pero totoo.

“Hindi mo talaga alam kung kailan titigil, ano?”

“Not until you smile like that again.”

---

Sandaling katahimikan.

Tapos, bumulong siya.

“Thank you, Franks.”

“Para saan?”

“For staying. Even when I tried to push you away.”

Ngumiti ako. “Wala ‘yun. Kasi alam ko… kahit cold ka, mabait ka rin deep inside.”

“Don’t push it.”

Tumawa ako. “See? Sabi ko na eh, may kilig din pala sa hacker world.”

Nag-roll siya ng eyes, pero hindi niya napigilang ngumiti ulit.

---

Habang nakatingin ako sa kanya, alam kong may panganib pa rin sa paligid.

Pero sa sandaling ‘to, gusto ko lang tandaan kung paano siya ngumiti—hindi bilang CipherQueen, kundi bilang Rosalia.

At kung totoo man ang banta ni Zero, isa lang ang sigurado:

Handa akong lumaban kasama niya.

Because somewhere between the codes and chaos…

I fell for the girl behind the firewall.