Choices
797 Words
Rosalia Pov
Tahimik ang mundo… o baka ako lang ang ganitong pakiramdam.
Nakahiga ako sa bed ng infirmary, kumikislap ang mga monitor sa dilim. Ang tunog ng mga beep ng makina at ang mabilis kong paghinga—mabagal, hindi pantay—parang sinasabi sa akin na kahit hacker, mortal pa rin ako.
Kahit kalahating gising, ramdam ko pa ang epekto ng kaguluhan: yung flashing skull icon sa campus network, ang takot sa mukha ni Matt, at yung countdown na nagtitik sa dilim ng web. At higit sa lahat… si Franks.
Nakita niya ang sobra.
At sa kabila ng lahat… buhay pa rin siya.
Sinubukan kong gumalaw. Sakit. Bigat ng katawan. Ang kwarto umiikot ng bahagya—paalala na kahit ako, na kumokontrol sa sistema, may hangganan.
“Franks…” bumulong ako, mahina. Gusto kong marinig siya, malaman kung okay siya.
Nandiyan siya. Ramdam ko sa bawat t***k ng puso niya sa sahig. Mainit. Totoo. Tanging presensya niya lang ang pumipigil sa panic ko ng kaunti.
Kahit nakahiga, tumatakbo ang utak ko.
Mga linya ng code, backdoors, firewall, proxy… lahat tumatakbo sa isip ko.
Ramdam ko ang panghimasok ni Specter—banayad pero matindi. Ang taong ito ay bihasa, kalkulado, delikado.
Siya ang dahilan kung bakit kailangan ko pa ring gumising. Franks… hindi niya alam ang panganib. Hindi sanay sa dilim ng digital world. At he was here.
Ngunit kailangan niya rin. Kailangan niya. Kahit nakakatakot, kailangan ko siya.
Bumukas ang mata ko nang bahagya.
Nandiyan siya, nakaupo sa tabi, nakatingin sa paligid na para bang inaasahan ang bawat panganib. Kahit Franks, na kadalasan ay patawa at chill, nanginginig. At ayoko siyang makita ng ganito.
“Franks,” bumulong ako, mahina pero may tiwala. “Huwag kang mag-panic.”
Tumingin siya sa akin. “Ro… gising ka na. Kumusta ka?”
Tumawa ako ng bahagya, mapait. “Parang nakaligtas sa digital apocalypse… kasi nakaligtas nga.”
Lumapit siya. “Kakayanin natin. Magkasama tayo.”
Ramdam ko ang tensyon. Takot, pangamba, koneksyon. At sa gitna ng kaguluhan, sumakit ang dibdib ko. Nakita ko siyang nanginginig, hindi handa… at alam kong napasok niya ang mundo ko dahil sa akin.
Gusto ko siyang itaboy. Ngunit kailangan ko siya dito.
Kinuha ko ang tablet, nagsimulang mag-scroll ang code. Ang panghimasok ni Specter ay subtle, nakatago sa mga packet. Ngunit ramdam ko ang bawat hakbang niya, bawat galaw.
Kahit halos walang lakas, mas mabilis pa rin ang utak ko.
Specter… mali ang akala niya.
Akala nila kapag mahina ang katawan ko, mahina rin ang utak ko.
Traced ko ang backdoor. Redirection. Proxy override. Signature familiar… hindi Zero, pero bihasa. Someone trained. Someone dangerous.
Layunin: ihiwalay si Franks, guluhin siya, painitin ang emosyon.
Realidad: protektahan ko siya, kahit ang sarili ko malagay sa panganib.
Pumikit ako ng sandali. Ramdam ang t***k ng puso ko.
Specter hindi lang hacker. Siya ay paalala ng lahat ng nais kong limutin—betrayal, failure, mga nawalang kasama. Bawat tingin ko kay Franks, naaalala ko: hindi niya alam ang lahat. At ayoko siyang maapektuhan.
Ngunit baka huli na.
Baka nadala ko na siya sa digmaan ko.
Biglang may ping sa tablet. Backdoor attempt. Iba. Familiar.
Veyron.
Ang hacker na akala ko patay na sa buhay ko. Ang nagtaksil dati. Halos winasak ang lahat ng itinayo ko.
Ngayon… bumalik. Hindi subtle. Gusto ng chaos. Gusto ng leverage. At mas lalong masama… si Franks ang pain.
“Franks… hindi lang isa ang kalaban natin.” bumulong ako.
Tumingin siya, may takot. “Isa lang? Ro… sino?”
Hindi ko pa masabi lahat. Kailangan niyang manatili sa safety ng room.
Isolate. Execute. Protect.
Tumayo ako sa bed, tablet sa lap, mata sa screen.
Firewall reinforcement. Proxy tracing. Packet isolation.
Specter… adapt.
Nagpakalma ako, huminga nang malalim.
Hindi ako puwedeng pumalya.
Si Franks, lumapit, hinawakan kamay ko. Warm, human, real.
Huwag pabayaan. Huwag sirain.
Ngunit sa sandaling iyon, bumigay ako. Chest aching. Mind screaming.
He’s my anchor. And that terrifies me.
“Hindi ko gusto mawala ka, Franks.”
“Ro… hindi ako aalis. Nandito lang ako. Pinagkakatiwalaan kita.”
Tibok puso ko tumigil sa sandali.
DIGITAL CLOCK TUMITIK
Nag-ping uli ang tablet.
Red letters:
ACCESS BREACH DETECTED. MULTIPLE INTRUSIONS. VICTIM: FRANKS MANUEL. LOCATION: CAMPUS NORTH WING.
HINDI. HINDI. HINDI.
Tumayo ako, ignore ang sakit. Kailangang gumalaw. Protect. Override. Counterattack.
Franks, panicked, “Ro! Anong nangyayari?!”
Hindi ko puwedeng sabihin lahat.
Stay grounded. Keep him safe.
Biglang flash, live feed sa screen.
Masked figure. Familiar. Slow, deliberate.
Message red letters:
“WELCOME BACK, CIPHERQUEEN. DID YOU MISS ME?”
Not Specter. Not Zero.
Someone else. Someone I thought buried. Someone who knew everything.
At mas masama…
Nasa gusali. Pinapanood tayo.
Tumingin sa Franks. Nanginginig pa rin.
This fight isn’t just digital anymore.
Realization hit me:
Na-trap na natin sarili sa kanilang laro
- Writer
