CHAPTER 3 – The Glitch in Her Eyes
1021 Words
FRANKS’ POV
Tatlong araw na mula nang magsimula kaming maging partner ni Rosalia, at hanggang ngayon… hindi ko pa rin alam kung anong klaseng tao siya.
Tahimik. Matalino. Minsan parang robot.
Pero minsan… may bigat sa mga mata niya na hindi mo maipaliwanag. Parang may nakatago sa kanya, at kahit gaano mo subukang basagin, hindi mo matutunton.
Sabi nga ni Matt kanina habang naglalakad kami papunta sa lab:
“Bro, ikaw lang yata ang may guts kausapin ‘yung walking antivirus na ‘yon.”
“Walking antivirus?” natawa ako.
“Oo! Wala kang makuhang emotion. Pag ngumiti ‘yon, siguro may napasok na Trojan sa system.”
Napailing ako. “Ikaw lang talaga makaisip nun.”
---
Pagpasok ko sa lab, andoon na naman siya. Nakaupo sa dulo ng classroom, naka-focus sa laptop, walang iniintinding mundo kundi ang code sa screen niya. Same calm face, same hoodie, same everything.
“Morning,” bati ko, pilit na normal.
“Too early to be noisy,” sagot niya, hindi man lang tumingin sa akin.
“Bakit parang allergy mo sa small talk?” usisa ko, naisip na parang joke lang para hindi halata ang kaba.
“Because small talk is a waste of bandwidth,” sagot niya, tuwid at walang halong emosyon.
“Grabe ka naman, Miss Efficiency,” biro ko, sabay ngiti.
She sighed, tumingala sa kisame.
“If you spent half your energy coding instead of talking, baka tapos na thesis mo.”
Ouch.
Pero ang totoo? Medyo kilig.
Bakit parang kahit maliwanag ang boses niya at malamig, may dating sa puso ko?
---
Habang nagco-code kami, biglang nag-flicker yung ilaw sa lab.
“Uh, what’s happening?” napahinto ako sa pag-type.
Tapos, nag-brownout.
Lahat nag-panic. May tumakbo sa lab para maghanap ng flashlight. May iba namang nagulat at nagmamadali. Pero si Rosalia… steady lang. Parang sanay na sa ganitong sitwasyon.
Inilabas niya agad ang phone niya at nag-type nang mabilis. Para bang may sinusundan siyang invisible pattern.
“Uh, what are you doing?” tanong ko, medyo hawak-hawak ang keyboard ko na parang puwedeng sumabog sa takot.
“Checking the source,” sagot niya, deadpan.
“Source? Brownout lang ‘to ah—”
“Not just brownout,” tiningnan niya ako, matalim ang mga mata.
“It’s a test.”
Bago ko pa maintindihan, bumukas ulit ang ilaw. Ngunit sa projector ng lab, biglang lumitaw ang isang mensahe:
> HELLO, CIPHERQUEEN. READY TO PLAY AGAIN?
Napatigil lahat.
“Cipherqueen?!” bulalas ng prof, halatang hindi makapaniwala.
Pero si Rosalia, cool lang. Nag-log out at pinatay ang laptop niya. Tumayo siya, malamig ang boses.
“It’s nothing. Just spam.”
Tumingin siya sa akin saglit.
“Delete the logs.”
“Wait—Rosalia, what was that?”
“Nothing,” she said again, eyes sharp.
“Forget it happened.”
Tapos lumabas siya ng lab, parang wala lang nangyari.
---
Of course, hindi ko kinalimutan.
Because seriously… Cipherqueen?
That night, habang nasa dorm ako, sinubukan kong mag-search.
Pag-type ko ng “Cipherqueen hacker,” biglang nag-blackout yung browser.
Lumabas lang sa screen:
> Stop digging, Franks. Curiosity kills. —R.
Napatayo ako sa kama.
“She knows I’m searching her?!” bulong ko sa sarili ko.
May kasunod pa:
> I told you. Some bugs aren’t meant to be fixed.
Tumigil ako sa pag-type.
Bakit parang may lungkot sa message niya?
Parang may hinanakit sa likod ng bawat letra, kahit mala-robot ang tono.
---
Kinabukasan, wala siya sa class.
First time.
“Bro,” sabi ni Matt habang naglalakad kami sa hallway, “narinig ko may nasunog daw na data center kagabi sa outskirts. Police said it’s cyber-related.”
I felt a chill.
Rosalia…
May koneksyon ba siya dun? O baka… may kalaban siyang sinusundan?
---
Kinagabihan, habang naglalakad ako sa parking lot, may nakita akong figure sa dilim.
Siya.
Nakaupo sa hood ng kotse, may hawak na flash drive, nakatingin sa malayo. Parang pagod, pero composed pa rin.
“Rosalia,” sabi ko, tahimik.
Tumingin siya.
“You shouldn’t be here.”
“Neither should you.”
Tahimik. Ang hangin, mabigat, parang humihinga kasama namin.
“Who’s Cipherqueen?” tanong ko, mahina pero diretso.
Sandaling katahimikan.
Tumingin siya sa akin—yung titig na parang sabay na malamig at malungkot.
“Someone I buried a long time ago.”
“Then why is she back?”
She looked down.
“Because I made a mistake… and someone found it.”
Gusto ko sanang itanong pa, pero tumunog ang phone niya. Tiningnan lang niya sandali, tapos tinapon sa basurahan.
“Let’s go, Franks. We have work tomorrow.”
Tapos naglakad palayo, parang walang nangyari.
---
Habang nakatingin ako sa kanya, isang bagay lang ang malinaw:
She’s not just a hacker.
She’s running from something—
or someone.
And for some reason…
I think I just walked straight into her code.
---
Habang pauwi ako, hindi ko maiwasang isipin ang lahat.
Bakit kahit ganito siya ka-cold, may pagka-intriga sa kanya?
Bakit kahit tila delikado siya, gusto ko pa rin siyang tulungan?
Naalala ko yung unang araw namin sa lab. Parang simpleng project lang, pero ngayon… nasa gitna na kami ng cyber war na hindi ko maintindihan.
Parang bawat ngiti niya o bawat keystroke… may secret na hindi lang tungkol sa computer.
At kahit na ayaw niyang kilalanin, ramdam ko… may bagay sa kanya na gusto kong tuklasin.
---
Pauwi sa dorm, nakatambay ako sa laptop ko.
Nag-open ako ng notepad, sinulat ko ang lahat ng pangyayari, bawat mensahe, bawat titig.
Parang gusto kong maunawaan siya—hindi lang bilang hacker, kundi bilang tao.
“Cipherqueen,” bulong ko sa sarili ko.
“Kung talagang may lihim ka, sana… minsan, ipakita mo rin sa akin.”
Ngunit alam ko sa sarili ko: sa mundo niya, trust is the most dangerous code of all.
---
At habang nakahiga ako, nakangiti—kahit alam kong delikado—alam kong may bago akong challenge sa buhay.
Hindi sa coding, kundi sa puso.
Because one thing is clear:
Rosalia Aleiagh Dominguez isn’t just a hacker.
She’s a puzzle.
And I… am hopelessly curious.
- Writer
