Güneş
Silah elimde titriyordu.
Ne yaptım ben? Ne… ne yaptım?
Birden Şahin sendeledi. Gözümün önünde dizlerinin üzerine çöktü. Ellerimi ağzıma götürdüm. Zaman birden yavaşladı sanki. Gözlerim hızla bedenini taradı… kasığının biraz üstü… kan. Çok fazla değil ama yeterince gerçek.
“Hayır… hayır!”
“Şahin!” diye çığlık attım. Yanına koştum. Dizlerimin üstüne çöküp ellerimle yarasına bastırdım. Ama avuçlarım kana bulandı. Sıcaktı. Gerçekti.
“Ben… ben seni vurmak istemedim! Yemin ederim! Sana değil, kendime... kendime çevirmiştim! Neden geldin? Neden önümde durdun?!”
Gözleri bana bakıyordu ama pusluydu bakışı. Bir insanın rengi hemen solar mı? Onun ki solmuştu. Solukları kısa, kesik kesikti. Bileğime dokundu, parmak uçlarıyla. Sanki bir şey söylemek istedi ama dili dönmedi. Acıyla inledi
