Meryem
“Oyyy anam oyyy! Vallahi bittim, harcandım!” diye bağıra çağıra dolanıyordum evin içinde.
Taziye telaşı nihayet bitmişti, millet evine dağılmıştı çok şükür de bizim ev, savaş meydanı gibiydi.
Yengem sağ olsun, yardımcısı olmasına rağmen illa her işi kendi başına hallederdi.
Tabii biz de zavallı gönülsüz askerler gibi sağa sola koşturuyorduk: ben, Güneş, birkaç akraba kurbanı daha...
Asıl sinirimi bozan şey mi?
Azat öküzünün hâlâ mışıl mışıl uyumasıydı!
Perdeleri takacak adam uyuyor!
Uykunun dibine vurmuş, evin içinde horultusu yankılanıyor resmen.
Alıverdim elime perdeleri, bağıra çağıra odasına doğru yürüdüm.
“Azat! Perdeleri takacaktın, beyefendi hâlâ horul horul!”
Tam o sırada kapıdan mahmur bir kafa uzandı.
Gözleri yarı kapalı, saçı darmadağın.
O yorgun yeşil gözler
