หมาน้อยของคุณเลขา

ถึงแล้วผมจะปลุกเอง

“เดี๋ยวผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ” อารีเอ่ยปฏิเสธเสียงเรียบเธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อยหลังจากต้องนั่งตรวจเอกสารอยู่นานและพบว่ามันไม่มีความผิดปกติอะไรเลยเหมือนกับว่าทุกอย่างได้ถูกตรวจสอบไว้หมดแล้วร่างบางปรายสายตามองไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะตอนนี้มันห้าทุ่มกว่าแล้วทั้งๆ ที่เวลาเลิกงานมันอยู่ที่6โมงเย็นแท้ๆ

“แฟนมารับหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบเหมือนไม่ได้คิดอะไแต่ใจจริงหวังคำตอบอย่างอื่นไว้อยู่ร่างบางชะงักมือที่กำลังเก็บของอยู่ทันทีแต่ไม่นานก็ตอบกลับไป

“เลิกกันแล้วค่ะ” อารีตอบกลับเสียงเบาก่อนจะสพายกระเป๋าขึ้นเตรียมตัวกลับบ้านที่กว่าจะถึงก็คงกินเวลาไม่น้อยและพรุ่งนี้ยังคงต้องตื่นเช้ามาทำงานอีก

“อ๋อ..โทษที” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะมองร่างบางที่เดินไปอย่างไม่สนใจเขา

เช้าวันต่อมา

“พี่อารีคะ พี่อารี พี่อารี!”

“อ่าว่าไง” ร่างบางที่ฝุบหลับอยู่บนโต๊ะค่อยๆ โพล่ศรีษะขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากหาวแบบไม่แคร์ภาพลักษณ์เพราะตอนนี้เธอรู้สึกง่วงขั้นสุดและพึ่งได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาหลังจากถึงบ้านก็คิดว่าตัวเองจะได้นอนหลับอย่างสบายใจแล้วแต่ยังไม่ทันที่หัวจะถึงหมอนไลน์ก็เด้งเข้ามารัวๆ และมันไม่ใช่จากใครที่ไหนเป็นเจ้านายของเธอที่ส่งเอกสารการประชุมที่ไปประชุมมาเมื่อช่วงสายและขอให้เธอสรุปก่อนจะเอามาประชุมในตอนเช้านี้

“โหยพี่ได้นอนบ้างมั้ยเนี่ย คุณโรมก็นะ ใช้งานหนักขนาดนี้ได้ไงกัน!” พนักงานสาวที่ถือเอกสารมาส่งเอ่ยบ่นเธอมองไปยังใบหน้าของอารีที่แสดงถึงความอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดก็ไมใช่ว่าไม่เคยเห็นหรอกแต่หลังๆ มานี้ดูเหมือนคนตรงหน้าจะทำงานหนักเสียเหลือเกินแถมยังพึ่งได้ข่าวมาว่าพึ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมาหลายปีนี้อีก

“พี่สบายดีแค่ง่วงนิดหน่อยนี่เอกสารที่พี่ฝากปริ้นซ์ใช่มั้ย ขอบใจมากนะ” ร่างบางกล่าวด้วยรอยยิ้มก่อนจะตีหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อให้ตัวเองตื่นหมุนนาฬิกาข้อมือมาดูและพบว่าอีกไม่กี่นาทีเจ้านายของเธอจะถึงบริษัทแล้วเพราะฉะนั้นเธอต้องรีบไปจัดห้องประชุมและเตรียมกาแฟให้ทันที

ร่างสูงเดินเข้าบริษัทด้วยใบหน้าแจ่มใสออร่าความหล่อที่มีใครเห็นก็ต้องหันมองมือและสายตาง่วนอยู่กับไอแพดตรงหน้าที่กำลังดูตารางงานที่เลขาส่งมาให้เมื่อเช้าตรู่อย่างพิจารณาและพบว่าวันนี้ตารางของเขาไม่ได้หนักอะไรมากนัก

“สวัสดีครับท่านประธาน/สวัสดีค่ะท่านประธาน” โรมันเพียงพยักหน้ารับเล็กน้อยท่ามกลางการต้อนรับที่พบเจอทุกเช้าร่างสูงตรงดิ่งเข้าไปยังห้องทำงานที่มีเลขาสาวกำลังวางกาแฟไว้ให้เขาอย่างพอดิบพอดี

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” อารีเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มโรมันพยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงพร้อมยกกาแฟขึ้นจิบ

“เดี๋ยวอีก10นาทีจะมีการประชุมฝ่ายอีเว้นท์อีกรอบนะคะ”

“อืม..ว่าแต่ช่วงนี้ขอบตาดูคล้ำๆ นะรักษาหน่อยก็ดี” จากปากที่กำลังยิ้มก็ค่อยๆ หุบลงทันทีอารีมองจ้องลึกไปยังคนตรงหน้าที่เอยคำพูดออกมาอย่างไม่แคร์แถมยังนั่งจิบกาแฟดูหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจ แล้วที่เธอเป็นแบบนี้มันเพราะใครกันที่ชอบให้ทำงานล่วงเวลา แถมยังสงงานมาให้ช่วงดึกอีก เธออยากจะตะโกนแบบนี้ออกไปแต่ก็ทำได้เพียงอดกลั้นและครี่ยิ้มรับมันเท่านั้น

“ค่ะ ดิฉันจะรีบไปรักษาทันที” อารีเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะขอตัวออกไปถ้าไม่ติดว่างานนี้ได้เงินดีเธอคงลาออกไปตั้งแต่1ปีแรกแล้วแต่เพราะต้องเลี้ยงดูที่บ้านพร้อมกับการจ่ายหนี้ที่ไปกู้มาเรียนเลยได้แต่นั่งหน้าทนทำมันไป

“อืมมม” โรมันนั่งจ้องโฆษณาที่แทรกเข้ามาในน้าเพจเฟสบุ๊คของตัวเองมันคือโฆษณาร้านอาหารชื่อดังมือหนาเลื่อนดูรูปอาหารที่มีหน้าตาน่ากินด้วยความพอใจแถมวันนี้ยังเป็นวันศุกร์คงดีไม่น้อยถ้าเขาได้ผ่อนคลายตัวเองด้วยการทานอาหารดีๆ แบบนี้ โรมันกดคัดลอกเบอร์โทรของร้านก่อนจะกดโทรออกทันที

“สวัสดีครับขอจองโต๊ะหน่อยครับ”

(เป็นกี่ท่านดีคะ) ร่างสูงคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบกลับไป

“สองที่ครับ เวลาหนึ่งทุ่ม”

(รับทราบค่ะ) โรมันตัดสายไปด้วยความพึ่งพอใจที่จริงก็กะจะไปนั่งกินคนเดียวแต่จู่ๆ ภาพในหัวที่ฉายให้เห็นภาพเลขาของตัวเองเจ้าตัวเลยอยากเลี้ยงอาหารดีๆ ให้สมกับที่เธอทำงานดีมาตลอด

“หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ” หลังจากผ่านการทำงานมาทั้งวันวันนี้ก็จบตารางงานของเขาแล้วเจ้าตัวดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น

“งั้นเลิกงานได้” โรมันเอ่ยขึ้น

“ได้เลยค่ะ!^^” อารีเอ่ยขึ้นอย่างดีใจตอนแรกก็แอบคิดว่าจะได้อยู่เคลียร์งานอะไรอีกหรือป่าวแต่ผิดคาดที่ตอนนี้เธอจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนอย่างเต็มที่เสียที ร่างบางกำลังจะหมุนตัวเดินออกจากห้องด้วยความอารมณ์ดีแต่สุดท้ายก็ต้องหยุดชะงักด้วยคำเรียกของอีกฝ่าย

“อารี”

“คะ? ต้องการอะไรรึเปล่าคะ?” อารีเอ่ยถาม

“ผมจองร้านอาหารไว้”

“อ่าค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ^^” ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะฉีกยิ้ม

“คุณก็ไปทานกับผมด้วยสิผมอุส่าห์จองไว้สองที่” คำพูดของอีกฝ่ายทำเอาเธอหุบยิ้มทันที

“คะ? แต่ดิฉันยังไม่..”

“จะปฏิเสธว่างั้น?” ร่างบางมองไปยังสายตาคมที่จ้องมาหาเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“แหมมจะปฏิเสธได้ยังไงกันคะ นานๆ คุณโรมจะเลี้ยงอาหารทั้งที..” ร่างบางเอ่ยตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติที่สุดแต่ภายในใจได้แต่ร้องไห้เพราะตอนนี้เธอแทบไม่เหลือแรงจะทำอะไรหรือไปไหนแล้วทั้งนั้น

“ดี งั้นไปเตรียมตัวเลย”

“ค่ะๆ -.-” ร่างบางเดินออกมาด้วยสภาพห่อเหี่ยวปากของเธอแบะคว่ำลงใช่ว่าไม่ใช่เรื่องดีที่เจ้านายของเธอจะเลี้ยงอาหารเพราะพาไปแต่ละที่ก็หรูๆ แพงๆ ทั้งนั้นถือว่าเป็นบุญปากที่จะได้กินของดีๆ แต่ทำไมมันต้องเป็นวันนี้ด้วยวันที่เธออยากกลับไปนอนมากที่สุดฮื่อออ

“หาวววเอ่อขอโทษค่ะ” ร่างบางรีบเอ่ยขอโทษทันทีหลังจากนั่งรถมาได้สักพักก็เกิดอาการง่วงนอนจนเผลออ้าปากหาวออกไปแน่นอนว่าเย็นวันศุกร์รถต้องติดเป็นธรรมดาอยู่แล้วแต่วันนี้มันติดมากติดนานจนคนง่วงๆ ที่มานั่งเบาะนุ่มๆ พร้อมกับแอร์เย็นๆ จากรถจะอดที่จะง่วงนอนไม่ได้

“ถ้าง่วงก็หลับก่อน ถึงแล้วผมจะปลุก” โรมันเอ่ยบอกเสียงเรียบเจ้าตัวกดปิดเพลงที่เปิดฟังเพื่อให้ร่างบางให้นอนสบายๆ เขารู้ว่าเธอคงเหนื่อยเลยจะพยายามตอบแทนด้วยการเลี้ยงอาหารดีๆ นี่ไง

“ขอบคุณค่ะ” นาทีนี้เธอไม่คิดจะปฏิเสธมันอย่างแน่นอนร่างบางเอนเบาะลงเล็กน้อยก่อนจเอียงตัวหันเข้ากระจกและหลับตาลงซึ่งไม่น่าเชื่อว่าเพียงไม่กี่นาทีเธอก็หลับสนิทไปซะแล้วจนร่างสูงถึงกับแปลกใจที่เห็นร่างบางหลับง่ายเสียเหลือเกิน

รถหรูขับเข้ามายังร้านอาหารสุดหรูเจ้าตัววนหาที่จอดก่อนจะดับเครื่องและหันมามองร่างบางที่ยงขดตัวนอนหลับฝันดีอยู่

“อารี..” ร่างสูงเอ่ยเรียกชื่อของเธอเบาๆ แต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่ไหวติงใดๆ ทั้งสิ้น

“อารี ถึงร้านแล้ว” โรมันยังคงเอ่ยเรียกเขาไม่กล้าใช้มือสะกิดเพราะปกติก็ไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวกันอยู่แล้วร่างสูงตัดสินใจปลดเข็มขัดของตัวเองออกก่อนจะโน้มหน้าไปมองร่างบางที่มุดหน้าผิงประตูรถ

“อารีครับ”

“เฮือกกอ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีหลังจากรับรู้ถึงลมร้อนที่มาปะทะบริเวณใบหน้าแต่ก็ต้องตกใจขึ้นไปอีกเพราะตอนนี้จมูกของเธอและอีกฝ่ายชนกันดวงงตาสวยจ้องลึกไปยังดวงตาคมที่เบิกตากว้างไม่นานร่างสูงก็รีบผละตัวออกไป

“เอ่อขอโทษค่ะ!” อารีเอ่ยขอโทษหัวใจของเธอเต้นด้วยความรัวเร็วไม่รู้ว่าเพราะตกใจหรือเพราะอะไรกันแน่และเธอเองก็ไม่รู้เลยว่าทำไมอีกฝ่ายถึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้ถึงเพียงนี้ได้ ในส่วนของร่างสูงเองก็ตกใจไม่แพ้กันและไม่คิดว่าแค่จะชะโงกไปมองดูแค่นั้นและเขาเองก็เรียกเธอตั้งหลายครั้งใครจะคิดว่าครั้งนี้เธอจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วปานนี้

“ลงกันเถอะผมจองไว้ตอนหนึ่งทุ่มเดี๋ยวจะสายเอา” เป็นร่างสูงที่เอ่ยพูดขึ้นมาก่อนหลังจากที่ต่างคนต่างเงียบเจ้าตัวเปิดประตูรถลงพร้อมกับใช้มือถูกปลายจมูกเล็กน้อย

“เจ็บมากมั้ยคะ” ร่างบางเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย

“ไม่เป็นไร” ร่างสูงตอบกลับเสียงเรียบเขาผายมือให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อนความรู้สึกแปลกๆ ก่อตัวขึ้นที่เขาถูจมูกไม่ใช่เพราะว่าเจ็บตอนมันชนกันแต่เพราะกลิ่มหอมๆ ของเธอมันติดมาด้วยนี่สิทำเอาผู้ชายมากเสน่ห์อย่างเขาถึงกับไปไม่เป็นทั้งๆ ที่ผ่านหญิงมาเยอะแต่ก็ไม่เคยเจอใครตัวหอมเท่าเธอมาก่อน

กรี๊ดดดดดดเขินอยู่นะเอาดีๆ ที่หอมคือไม่ใช่น้ำหอมนะแต่เป็นกลิ่นแป้งที่ฉาบปกปิดความเหนื่อยล้ามากกว่ายิ่งนอนน้อยยิ่งต้องโบกหนาๆ ฮ่าๆๆ

อย่างลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ