Death By A Million Cuts

"Ate Carm! Kanina ka pa hinihintay ni Kuya Achill sa baba! Ang bagal-bagal mo raw!" I grimaced. Hindi ba talaga siya marunong maghintay? Samantalang ako pinaghintay niya ng ilang buwan, ang kapal talaga ng mukha ng lalaking 'to. Achill, if you know him, is a very impatient person. Hindi naman ako natatakot sa ul*l na iyon, sanay na ako sa kanya, sanay na rin siya sa akin. Alam ko na mainipin talaga siya kahit noong college pa lang kami hanggang ngayon. We've been through so much together, we used to be bestfriends. "Teka! Sabihin mo, maghintay siya, i-uuntog ko kamo siya!" sigaw kong pabalik sa kapatid ko na si Cassie. Nandito pa rin ako sa room ko, naka-upo sa gilid ng kama at nakatulala sa pintuan. I'm wearing a blue off-shoulder cocktail dress and peep-toe stilettos, naka-lipstick na rin ako, I'm not a fan of make-ups, just lipstick. Also, I've already fixed my hair to a cute braid—to be more specific—it's called waterfall style braid. I love plaiting my hair, I can do it by myself anyway, hindi katulad ng isa diyan. I rolled my pretty eyes. I'm talking about my younger sister; her name was Clare—pero I often call her 'bruha' because that's my description of her. Napakahaba ng buhok niya pero hindi siya marunong magsuklay, she didn't want to cut it short either. Imagine, papasok siya sa school before with that messy-witch-look hair. Hindi na nahiya ang g*ga, well, wala naman talagang hiya ang isang 'yon. Pati na rin ang magaling niyang kapatid na si Cassie. May pupuntahan kami ngayon ni Achill, we're going to church, to attend the wedding ceremony of Achill's close friends, well, ako na rin, Xander and I were friends na 'daw'. Matagal naman na talaga kaming magkakilala ni Xander pero hindi naman kami close katulad nila ni Fabella or ni Achill. Basta kilala ko siya and I recognized him as my best friend's friend And I'm also invited, of course! Sabay nga lang kaming pupunta ni Achill doon kaya niya ako hinihintay. Ako naman itong nananadya, I'm totally ready, puwede na akong lumabas and I am aware that twenty minutes from now, the ceremony will start. Ano naman kung ma-late? Hindi naman best man si Achill so there's no reason to haste. Siya nga itong nakakainis, eh. Dapat last month pa siya umuwi. Kung hindi siya binantaan ni Xander—I don't know kung ano ang ipinambanta, 'yon lang ang alam ko. I am just hoping na hindi niya sinabi kay Achill ang nangyari sa akin sa nakalipas na buwan. May tiwala naman ako na magiging secret lang naming dalawang 'yon ni Xander. Basta 'yon ang ang naging dahilan ng pag-uwi niya. Mayaman 'tong bestfriend ko. He has a business to manage in Paris, France so he stayed there for almost six months, 'ni tawagan ako hindi niya magawa. Habang ako, halos araw-araw tumatawag sa kanya pero hindi niya man lang sinasagot. Almost everyday, nag-iisip ako kung okay lang ba siya pero hindi man lang ako makatanggap nang maayos na balita. Yes, nagtatampo ako, he's not like that. He's always answering my god*mn calls. I understand that he's busy with his works. Tapos malalaman ko na lang sa pinsan ko na may babae pa lang tina-trabaho, pinagkakabusy-han. I wanted to slap him hard, as well as the girl that Fab was talking about. Gusto kong mag-book kaagad ng flight papuntang Paris para lang makita siya at masapak na rin iyong babae. Nanggigil ako no'ng malaman ko iyon. I even asked her sister if Achill has a girl in Paris. Sinabi niya lang sa akin na wala, hindi raw maghahanap ng girlfriend si Achill, and she told me that she's sure—one-hundred percent—'wag daw akong mag-alala. I sighed. Gusto kong kumalma pero hindi ko magawa. How could I calm down? What if... I don't know, nag-wo-worry ako, hindi mabilang ang mga what ifs ko. Gusto ko siyang pagbawalan, gusto kong magalit. I shouldn't think this way—like a jealous girlfriend, because I'm not his. Hindi niya ako girlfriend, walang kami. Pero masisi ba ako ng ninuman kung malalaman ‘tong nasa utak ko? I love him. Yes, I really love him. It all started in our college days. Dinala niya ako sa Taal Lake ng kaming dalawa lang and I will never forget that. Ang mas ikinaiinis at ikinagagalit ko pa ay iyong tatawagan niya ako sa phone para sabihin lang na magbihis na ako at bilisan ko dahil isasabay niya ako. Um-oo nalang 'din ako, wala naman akong karapatan na magreklamo as long as he's with me and we're closed to each other. We're best friends. That's the reason why I won't want to confess my feelings to him. I treasured our friendship relationship. I smiled. Smiles that a balsam apple can only top in sourness. "Pandak! Hindi ka lalabas diyan?!” Narinig ko na ang mga katok niya’t boses sa kuwarto ko. I rolled my eyes. Hindi rin ako sumagot sa kaniya. "Kanina ka pa?! Aren't you done dressing yourself up? We're late as f*ck! James and Xander are both looking for us! Come on." Napatayo na lang ako kasabay ng aking pagbuntong hininga. Kinuha ko na lang din ang purse ko. "I'm done, wait me up," sabi ko na lang. I know that he heard me but...hindi siya tumitigil sa pagkatok. "Achilliance! Ang ingay mo! Tumahimik ka, kakaltukan kita!" inis na sabi ko sa kanya. Ganito talaga ako. Ganito talaga kami. "Bilisan mo na kasi, naiinip na ako, eh. ‘Wag ka na magpaganda diyan dahil hindi ka naman talaga gaganda.” Rinig kong sabi niya. Tiningnan ko na muna ang sarili ko sa salamin at inayos ang dapat ayusin bago ko binuksan ang pinto. Parang nawala iyong inis ko sa kanya. "Put*ngina mo, nagpakita ka pa sa akin." Napakaguwapo talaga niya kahit kailan,he's wearing a tuxedo that really suits in him. Mas lalo siyang naging good looking. Napakasuwerte naman ng babaeng nakalaan para sa kanya. Well, tumigil na ako na mag-assume na ako iyon dahil sabi nga, sa magkaibigan, may linyang hindi dapat tinatawid so dapat akong maging ready. Kung... Hindi niya ako sinagot nakatingin lang siya sa akin at nakakunot ang noo. Kilala ko siya, malamang, hindi niya nagustuhan ang suot ko o ang ayos ko. "Wala kang pakialam sa suot ko." Inirapan ko siya. Matapos kang makipaglandian sa mga babae mo, tang*na ka. Gusto kong idugtong 'yan pero 'wag na lang. Alam ko na about sa suot ko na naman iyon, inunahan ko na siya, dahil alam ko naman na sisitahin niya na naman ako. Matagal na siyang may concerned sa mga sinusuot kong damit. Gusto kong mag-assume na he likes or loves me too back then kasi he's caring and he's always want to stay with me. Pero hindi, eh, he sees me like his other younger sister. He's two years older than me, ang ka-edad ko ay si Fe—his sister. I sighed. "Change it, 'Dak, ikaw ang makakatikim ng kaltok sa akin," he said in a more serious tone. "Ayaw ko nga, male-late na tayo 'di ba? Let's go na." I said to him. Minsan niya lang ako tawagin sa name ko, that's Carmie ㅡ tinatawag niya ako na 'pandak' o kaya naman 'dak' daw for short dati pa. Lagi niya na akong inaasar the first day na makilala ko siya, hanggang sa naging close friends kaming dalawa until now. I'm twenty-nine and he's thirty-one. Matatanda na kami pero parang walang pinagbago ang ugali namin simula college. Dapat meron... pero ewan ko ba, ganoon pa rin. Nauna na ako sa kanya. I go downstairs, alam kong nakasunod lang si Achill sa akin. Na-miss ko siya, I want to hug him pero ipapaalala ko sa kanya na may kalandian siya at hindi man lang siya tumawag sa akin. "Ang bagal mo mag-ayos, Carmie." Sinalubong ako ni Mama pagdating ko sa living room. Nandoon silang tatlo, kasama ni Mama sina Cas at Clare—my sisters. "Alam mo naman na diyan nagmana si Clare," sabi ni Cassie. Napairap ako. "Hoy, sa iyo iyan nagmana hindi sa akin," sabi ko pa sa kan'ya. "...and really? Wala kayong mga trabaho kaya nandito pa rin kayo na dalawa?" tanong ko pa. "We lost our job," sabay na sabi nila ni Clare. Napangiwi ako, I have an idea why. Itong mga pasaway na 'to! Malamang nasa school na si Papa. Principal ang tatay namin sa highschool na malapit lang sa bahay namin while kindergarten teacher naman si Mama—nasa leave nga lang siya ngayon. "Anyway, bagay sa iyo 'yang dress mo, ang pangit mo." Hindi ko nalang pinansin ang sinabi ni Clare. "You look tall, simple but elegant," sabi naman ni Cas. I rolled my eyes. Kahit mga kapatid ko inaasar ang height ko, hindi lang si Achill—5'1 lang ang height ko, 'Di man lang nga ako umabot sa balikat ni Achill. Napakatangkad niya naman kasi, 5'9 ang height ng g*go. Minsan naiisip ko na baka dahil pandak ako kaya hindi mutual ang feelings namin ni Achill, wala naman siyang sinasabi na hindi niya ako gusto, pero alam ko na hinding-hindi niya ako magugustuhan dahil kapatid lang ang turing niya sa akin. "Pero bakit na naman kayo walang trabaho, ha?" I asked. Imbes na si Cas at Clare ang sumagot ay si Mama. "Alam mo naman iyang mga kapatid mo, napakabait." Mama smiled at me. Hinawakan niya pa ang buhok ko. "I think mas bagay kung ibi-nun mo na lang iyang buhok mo para naman ma-expose iyang balikat mo sa likod, nag-off-shoulder ka pa," Mama suggested. Napangiti nalang ako, bago pa ako makasagot sa kanya ay inunahan na ako nu'ng isa. Nang lingunin ko siya ay naka-upo na pala siya sa sofa at nakaharap siya sa phone niya ㅡ parang may ka-text ang g*go. Nakaramdam naman ako ng inis. "'Wag na Tita, first of all, maitim batok niyan and late na kami," sabi niya.Yes, late na talaga kami. Natawa nalang sila mama. "Late na pala kayo, ano pang hinihintay niyo rito? Si Ate kasi kabagal-bagal," sabi ni Clare. Binehlatan ko na lang siya. "We gotta go, Ma," sabi ko at saka nilingon si Achill, hinatak ko na siya papalabas ng bahay. We're neighbors, magkatapat lang ang bahay namin kaya naiinis din talaga ako dahil hindi niya man lang ako in-inform na dumating na siya. Dati-rati naman pumupunta siya agad sa bahay namin, kukunin niya ako tas gagala kami sa kung saan - saan. Hindi naman ito ang first time na umalis siya papunta sa ibang bansa para sa business. I sighed. May napapansin ako pero ayaw kong paniwalain ang sarili ko na parang may nagbago. Ewan ko ba—kapag kasi may babae iyan—sasabihin niya sa akin, iku-kuwento niya pa nga nang detalyado tapos mapipikon ako sa kalandian niya at matatawa lang siya. Tapos hindi man lang siya tumawag for past six months! Ayaw kong sitahin at magtanong sa kanya. Hahayaan ko na lang dahil ayaw kong malaman ang sagot niya. Iyong conclusion ko pa nga lang hindi ko na gusto, eh, paano pa kung manggaling sa kanya? "Ang kapal mo, tang*na ka," inis na sabi ko sa kanya habang naglalakad kami palabas ng bahay. I was holding his arm and tread on me. Ibinulsa niya ang cellular phone niya habang naglalakad kami. "Why? I'm just telling the truth—maitim naman talaga batok mo,” sabi niya sa akin. Hindi lang naman iyon ang dahilan kung bakit ko siya sinabihan ng makapal. Hello? Dekada na itong pagmamahal ko sa kanya, hindi ko alam kung dapat ko na ba talagang itigil ito. Pero paano? Kung hindi siya mawala-wala sa radar ko, ayaw ko rin naman na mawala siya sa radar ko. Ang gulo ko, gusto kong mag-move on pero ayaw ko naman siya na mawala sa tabi ko. Ayaw ko rin kasing masira ang friendship naming dalawa, gusto ko lang na mawala itong feelings at hindi ang friendship namin. I was nineteen when I realized that I should move on and accept the fact that he will never love me as I do, pero wala eh, kahit anong pilit hindi ko kaya. Hindi ko rin naman kayang iwasan siya kasi close na close na talaga kami. Mas lalong hindi ko rin kayang umamin. "For your information, Achill, alam mo na maputi ako from head to toe at kasama na ang batok ko so 'wag ka magkalat ng fake news," inis na sabi ko sa kanya. Natawa lang siya at hinawakan ang buhok ko. "Okay, sabi mo eh..." He laughed. That's too genuine, as if nawala talaga lahat ng inis ko sa kanya. I smiled. Ewan ko ba, there's always something in my chest, para akong nagpapalpitate kapag tumatawa siya. I feel happy whenever he's happy—maybe because I am so in love with him. I'm so in love with my best friend. We stopped walking in front of his car. Humarap ako sa kanya at ipinakita sa kanya ang ngiti ko. He raised his thick left eyebrow and said this; "Why are you smiling? Anyway, I missed you." And I missed him too. He even caressed my hair. I was looking at his eyes, his beautiful eyes. I love his eyes too. It's just like, I'm looking at my favorite dark chocolate. Yes, that's the color of his eyes. Hindi ako magsasawang tingnan 'yon. The corner of my mouth quirks because of this. "Hindi mo ko na-miss, t*nga—bahala ka sa buhay mo." Hinampas ko pa ang kamay niya. He wanted to put his arm on my shoulder, but I kept myself off. "Ang sungit mo naman ata ngayon. May regla ka yata, eh," sabi niya sa akin nang mauna na akong pumasok sa kotse niya. Inirapan ko lang siya. "Pangit mo," sabi ko. "Bilis, late na tayo—ang bagal -bagal mo," sabi ko sa kanya. Napangiwi naman siya at pumasok na sa sasakyan niya. "Ako pa talaga ang mabagal, ha." Pagkapasok niya sa sasakyan ay agad niyang pinisil ang pisngi ko,tangina masakit, ang bilis-bilis ng kamay ng buwisit na 'to. "Aray, ano ba?! Achilliance!" I hissed. Buti nalang hindi talaga ako nagme-make up, kung meron man akong make-up ngayon, malamang sira na. Iyong left cheek ko lang naman iyong dinali niya at pilit kong tinatanggal ang kamay niya. Pinaghahampas ko na nga siya pero siya tawa lang nang tawa. Nakakainis naman itong tao na ito. Malamang mapula na itong kaliwa kong pisngi. "Achilliance, put*ngina! Masakit!" Binitawan niya na rin ang pisngi ko at in-istart ang engine ng sasakyan. Ako naman ay napahaplos nalang sa pinisil siya. Ang sama-sama na siguro ng itsura ko dahil sa sobrang inis ko. Sinamaan ko siya ng tingin, tawa lang siya nang tawa. Natatawa na rin ako pero pinipigilan ko lang kasi hindi naman dapat talaga ako matawa. Tumingin ako sa rear-view mirror at agad akong napangiwi ng makita ko kung gaano ka-pula. Sh*t! "Achill!" Hindi na niya nalagay sa ignition iyong car key niya dahil pinaghahampas ko na siya. "Tang*na mo talaga! Nakakainis ka na! Perwisyo na lang lagi ang binibigay mo sa akin! Ngayon ka na nga lang ulit nagpakita tapos gaganitohin mo pa ako?! Ang sama mong kaibigan, bahala ka! Hindi na ako pupunta sa kasal! Pumunta ka ng mag-isa mo!" inis na sigaw ko sa kanya habang pinaghahampas. Hindi ito ang unang beses na ginawa niya ito. Sobrang nakakainis lang dahil ngayon pa talaga?! Pupunta kami sa kasal tas parang sasabog na bulkan na ang pagmumukha ko! Putanginang kaibigan ito. "Dak, enough hahaha, it's okay. Papantayin natin, I'll pinch your right cheek—" Sinabunutan ko siya sa sobrang inis ko. Lahat na lang ginagawang biro! "Aray Pandak! Bitawan mo buhok ko. F*ck! Sisikmuraan kita!" Binitawan ko naman pero gulo-gulo na. Parang madulas na tuloy ang mga palad ko dahil sa gel na inilagay niya sa buhok niya. His hairstyle is textured slicked back hair with a disconnected undercut, and he looks more handsome because of that. "Sikmurain mo, kung kaya mo, kaasar ka!" sigaw ko sa kanya. Sanay na ako sa gunggong na ito.Inayos niya nalang ang buhok niya habang ako naman ay napahaplos - haplos lang du'n sa pinisil niya. Akmang kakaltukan niya ako, susuntukin ko rin sana siya in return pero biglang may tumawag sa amin. Nakaparada na pala sa amin ang kotse ni Misael—pinsan ko. His Mom and my Mom are siblings. May isa pa akong pinsan—si Fabella pero busy iyon ngayon kaya minsan na lang talaga kami magkita. "Kayong dalawa diyan..." sabi nito. Sumandal na lang ako sa sandalan ng inuupuan ko at huminga nang malalim. "What?" said Achilliance. "Aren't you aware that Xander's looking for the both of you? Late na kayo. He's been calling me for an hour asking me if you two will come to his wedding. Kanina pa kayo hinihintay! Hindi ba kayo tinawagan ni Xander?" There's an annoyance in his voice. Xander had invited him for as long as I can remember, but he refused to come because of a scheduled meeting. And now he's here. Bigla akong may naalala. I rolled my eyes. Tahimik lang ako. "Chill, Sael, we're just five minutes late, and I think we're not going to attend the wedding ceremony anymore. Mauuna na kami ni Pandak sa hotel, I will call him to inform, doon na lang kami magkikita -kita..." Hmm, I think, good idea iyon—'wag na kaming tumuloy sa church diretso reception na. I'm not looking at the two of them, nakikinig lang ako but I know thatthey're talking window to window—sa bahay ako nila Achill nakatingin. Nasa tapat lang kasi kami. "...and tang*na mo, anong ginagawa mo rito?" Achilliance added. Well, I know that he will ask. Misael flew to Canada yesterday for his meeting with their company's investors. Achill knows that too—siya pa. Nalalaman niya kaagad lahat ng bagay - bagay. Except sa feelings ko sa kanya, hindi niya pa puwedeng malaman. Gusto kong umamin kapag okay na ako—na ang aaminin ko lang ay iyong thought na minahal ko siya. "Then call him na hindi na kayo aattend, kanina pa kayo hinihintay. You haven't informed them earlier that you're running late," sagot ni Misael. "Tuloy pa rin ang kasal kahit ma-late kami or wala kami sa ceremony, Sael, pero hindi mo sinagot ang tanong ko. You told me yesterday that you were in Canada for your important meetings today.” Nilingon ko na sila. Misael made a 'tsk' sound. "They cancelled the meeting. Emergency daw, at least makaka-attend pa rin ako sa kasal nila kahit sa reception lang," sabi ni Misael. Tinaasan ko siya ng kilay. "You can't fool me, my dear cousin. Alam ko naman na hindi sila iyong nag-cancel kung hindi ikaw." I rolled my eyes. Napatingin sa akin si Achill at nanlaki naman ang mata ni Misael. "Fab texted me na pupunta sa kasal nila Xander at Crisselle si Hanna, kaya I know na iyon ang reason," dugtong ko. Expected ko na na baka bumalik sa bansa si Misael dahil sa text ni Fab sa akin. Tinaasan ako ng kilay ni Achill. "Naka-uwi na pala si Hanna?" ibinalik niya ang tingin kay Misael. "Bro, okay lang iyan. Nakikiramay ako sa iyo." Mahina pero halata talagang nang-aassar itong isa. Natawa na lang din ako. "Tang*na mo, bahala na kayo diyan." And then just like that, pinaharurot niya na ang sasakyan niya papalayo sa amin. Nagkatinginan naman kami ni Achill at sabay na natawa. "What do you think would happen next?" natatawang tanong ko sa kanya. "Let's just see..." he said and put the keys in the ignition. "Gusto mong dumaan muna ng mall?" he asked me. Pinaandar niya na ang sasakyan, ako naman ay irap ng irap. "Of course not! Aware ka ba sa suot natin? My ghad, Achill you're so b*bo talaga,” sabi ko sa kanya. He just poked my temple in return. "Iyan napapala mo sa mga babae mo, kab*bohan." Bigla ko nalang nasabi na agad ko namang pinagsisihan. Nasa biyahe na kami at sana hindi niya narinig. "What did you say?" he asked. Napailing nalang ako at inalis ang kunting kabang naramdaman ko. "Wala, sabi ko, ite-text si Syhea, I-inform ko siya na hindi tayo makakapunta sa wedding ceromony, jusko, ang ganda pa naman ng damit ko hindi nakita ni father," sabi ko na lang. Ang alam ni Achill ay may crush ako roon sa pari na magkakasal kina Xander. Siya talaga ang pari dito kaya kilala na namin siya. Minsan ko na ring sinabi kay Achill na crush ko iyong pari. He poked my temple again, napa-aray nalang ako at marahang hinampas ang braso niya. "Tsk, kahit kailan hindi maaakit sa iyo 'yon. Buti na rin siguro na hindi tayo makakapunta sa simbahan dahil unang-una masusunog ka, pangalawa, masusuka si father dahil hindi bagay saiyo iyang damit mo. Ang pangit,” sabi niya sa 'kin. I mimicked him. "Una pa sa unang-una, ikaw ang unang masusunog, neknek mo, Achill, kapal kapal mo, matapos kang hindi magparamdam ng ilang buwan," sabi ko sa kan'ya, bumalik na naman iyong pagkaasar ko sa tang*nang 'to. Nakita ko na napangisi ang g*go. Jusko, nakita ko na naman ang mga dimples niya. Parehong malalim ang dimples niya, kabilaan iyon kaya ang guwapo niya talagang tingnan kahit saang banda. "You missed me? Then why I don't receive 'I missed you too' kanina?" tanong niya sa akin. Sumimangot nalang ako at saka ipinalupot ko ang mga kamay ko sa braso niya. Nagda-drive pa rin siya papunta sa hotel kung saan magaganap ang reception. I leaned on his shoulder. "Na-miss kaya kita, ikaw ang hindi naka-miss sinungaling ka," I said to him. Okay lang sa amin ang ganitong physical contact, matagal na naming ginagawa ‘to. Nag-cuddled na nga kami dati niyan ni Achill. Tapos kapag. Nagkakasatan kaming dalawa nahahawakan niya pa ang d3de ko. Actually, nahawakan niya na talaga ito, as in hinawakan niya, iyong sinadya niya talaga. Siraulo iyang ug*k na iyan, eh. "Na-miss nga kita," sabi niya. I looked at his reaction in a rear-view mirror. He was smiling. Inayos ko ang pagkakahilig ng ulo ko, ang comfortable talaga kapag nakahilig ako sa kanya. "Weh, 'di mo man lang nga naalala na tumawag sa akin," sabi ko sa kanya. "Hindi mo rin sinasagot ang tawag ko, 'di ko alam kung nanadya ka o ano, sarap mong tadyakan, tapos 'di ba dapat last month ka uuwi?" tanong ko sa kanya. Okay na rin siguro na sabihin ko itong tampo ko sa kanya. 'Wag ko lang siyang tatanungin about du'n sa mga nilandi niya sa Paris. Pero napapaisip ako na hindi ko na dapat tinanong iyon kasi baka may connect iyon sa babae. Gusto kong bawiin iyong tanong ko pero wala na nasabi ko na. “Alam mo kasi Pandak"—he paused—"my mom wanted me to get married, so... I need to find a girl na deserving, kaya naging busy ako doon, except sa fact na busy na talaga ako sa company namin." Wait, what? Anong get married? Anong find a girl na deserving? What the fuck... Napalayo ako sa kanya. Suddenly, it seemed like my brain froze for a while. He's not looking at me because he's focusing on the road. "Tang*na mo?!" My eyes were wide and big like a watermelon. "Bakit 'di mo kaagad sa akin sinabi?" pahina ng pahina ang boses ko. Dina-digest ko pa kasi iyong mga sinabi niya. Kaya pala...pero medyo masakit iyon sa part ko. Bakit pa siya naghahanap kung nandito naman ako? Pero kasi... hindi naman ako ang type niya, at sure ako do'n dahil ilang beses niya ng sinabi sa akin iyon. "Kasi, gusto kong sabihin saiyo kapag nakahanap na ako," he spoke. "Luckily, I found one." Nalaglag ang panga ko sa sahig. Lucky pa siya no'n, ha, ouch.