เกิดใหม่เป็นผู้ชายยากจน

ย้อนเวลาในยุคที่อดอยาก

"ตีมันให้ตาย! ตีมันให้ตาย! ไอ้ผีพนันจางเสี่ยวหนิง บังอาจติดเงินเถ้าแก่หวังของข้า ในเมื่อเจ้าไม่มีเงินยี่สิบชั่งมาคืนเถ้าแก่หวัง ก็เอาชีวิตเจ้ามาแลก!"

หัวหน้าอันธพาลสั่งให้ลูกน้องสามสี่คนรุมทำร้ายจางเสี่ยวหมิงบุตรชายที่ไม่ได้เรื่องและยากจน เป็นคนติดการพนัน,ดื่มสุรา,ตบตีลูกเมีย เป็นคนน่ารังเกียจ

"อย่า! อย่าตีข้า! เดี๋ยวข้าจะเอาเงินมาคืนพวกเจ้า อย่า..อย่าตีข้า..! อ๊าค..!" เสียงร้องขอชีวิตของจางเสี่ยวหนิงพยายามดิ้นรนให้พ้นจากการถูกทุบตี

"ไอ้คนไร้ค่าเช่นเจ้า! ตายไปแผ่นดินจะได้สูงขึ้น พวกเจ้าหยุดตีทำไม ตีมันต่อไป!" หัวหน้าอันธพาลหันมาสั่งลูกน้อง

"รับนายท่าน อ้าวเฮ้ยพวกเราผู้จัดการ!"

"อ๊าค!!! ..ข้ากลัวแล้ว ข้าเจ็บ ....ชะ ช่วย..ข้า...ด้วย....อุ๊ค..!"

จางเสี่ยวหนิงร้องขอชีวิตจากหัวหน้าอันธพาลพลันสายตา หันไปเห็นสองแม่ลูกนั่งซุ่มดูอยู่ไม่ไกลผู้เป็นแม่เอามืออุดปากลูกชายเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียง จางเสี่ยวหนิงมองไปร้องขอให้สองแม่ลูกให้ความช่วยเหลือ

แต่นางไม่อาจทำอะไรได้ได้แต่นั่งดูและน้ำตาไหลเหมือนสวรรค์จะลงโทษจางเสี่ยวหนิงคนชั่วให้ได้รับกรรมที่กระทำเอาไว้ฟ้าฝนโปรยปรายลงมาราวกับหาฝน

ลูกสมุนอันธพาล "นายท่านไอ้คนไร้ค่ามันสลบไปแล้วแต่หายใจโรยรินจะให้พวกข้าทำเช่นไรกับมันดี" ลูกน้องคนหนึ่งกล่าว

หัวหน้าอันธพาล "เอามันไปโยนทิ้งที่หน้าผาหลังหมู่บ้านให้หมาป่ากิน!"

ลูกน้องอันธพาล "แต่นายท่านเถ้าแก่หวังให้เราแค่มาสั่งสอนไม่ได้สั่งให้ฆ่ามันสักหน่อย"

โอ๊ย! ลูกน้องอันธพาลโดนฝาเท้าของลูกพี่ตัวเองกระเด็นหงายหลัง

หัวหน้าอันธพาล "เจ้าเป็นใคร! ถึงกล้ามาขัดคำสั่งข้า ข้าเป็นหัวหน้าหรือเจ้าเป็นหัวหน้า หรือเจ้าจะให้ฆ่าโยนเจ้าลงหน้าผาแทนมัน!

ลูกน้องอันธพาล "ไม่ขอรับ! ข้าไม่กล้า ถ้าผิดไปแล้วได้โปรดในท่านให้อภัยด้วย"

หัวหน้าอันธพาล "งั้นก็ทำตามคำสั่งข้ารีบไปเถอะฝนตกลมแรงเช่นนี้ไม่มีผู้ใดเห็นหรอก"

"ขอรับนายท่าน" ร่างของจางเสี่ยวหนิงโดนโยนลงไปที่หน้าผาหลังหมู่บ้านอย่างไม่ใยดี สวรรค์มีตา

จางเสี่ยวหนิงนอนตากฝนร่างกายท่วมไปด้วยเลือดเขาค่อย ๆ สิ้นลมหายใจแต่ก่อนที่เขาจะสิ้นลมหายใจ ภาพในหัวการกระทำชั่วต่างๆของเขาหลั่งไหลเข้ามา

ทำให้เขาหวนนึกถึงภรรยาและลูกที่เขาทั้งตบตีและไม่เคยดูแลผู้เป็นบิดาเลยแม้แต่น้อยเขาจึงอธิษฐานว่าอยากจะกลับมาแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นตัวเขาเองหรือใครก็ตามขอให้สวรรค์เมตตาครอบครัวของเขา

โลกปัจจุบันปี 2025 เสี่ยวอ้าว พ่อค้าก๋วยเตี๋ยวที่เปิดร้านก๋วยเตี๋ยว จนขายดิบขายดี มีชื่อเสียงในตัวเมืองหางโจ เขาถือว่าเป็นเศรษฐีในเมืองหางโจวเลยก็ว่าได้

เขาไม่มีลูกมีเมีย ขณะที่เขากำลังเดินทางกลับบ้านกลับถูกรถชน ในคืนวันฝนตกหนัก และภาพก็ตัดไป เหลือเพียงแสงสีขาววูบ เข้ามาในความคิดของเขา.....

"ที่นี่มันที่ไหน! แล้วทำไมฉันถึงปวดเมื่อยไปทั้งตัวขนาดนี้"

ขณะที่เสี่ยวอ้าว ลุกขึ้นยืนสภาพหลายอย่างที่เปลี่ยนไป ต้นไม้ ใบหญ้าเขียวขจี สภาพการแต่งกายที่สวมใส่ เสื้อสีขาวเหมือนในยุคจีนโบราณเขาที่เขาเห็นในหนัง รู้สึกสับสนและพยายามนึกคิดก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่นี่เกิดอะไรขึ้น

แต่ไวเท่าความคิด เมื่อภาพในหัวของเจ้าของร่างไหลเข้ามาในความคิดของเขา เจ้าของร่าง : (ชื่อจางเสี่ยวหนิง อายุ 30 ปี เป็นคนสำมะเลเทเมาไม่เอาถ่าน ตบตีทั้งภรรยาและลูกชายกับสาว เป็นคนเห็นแก่ตัว ขี้ขโมย แม้แต่พ่อของตัวเองที่นอนป่วยอยู่ก็ไม่เคยแยแส)

"นี่เจ้าของร่างเดิม มันชั่วช้าขนาดนี้เลยหรือไง" เสี่ยวอ้าว ที่เห็นทุกอย่างในความคิดของเจ้าของร่างเดิม เขาจึงต้องจัดการหลายอย่างให้เข้าที่ แม้ว่ายังมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่เขาก็เลือกที่จะเดินกลับไปที่บ้านซอมซ่อที่ผ่านเข้ามาในความทรงจำของเขา

ระหว่างที่เดินทางกลับมาบ้าน ด้วยสภาพของเขาเลอะเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดสีแดงตามตัว เนื้อตัวมอมแมม รอยผมช้ำเต็มตัวไปหมด

ทุกคนในหมู่บ้านต่างพากันมุงดูและมองเขาอย่างตัวประหลาด เจ้าของร่างเดิมที่ถูกโยนลงจากหน้าผาสูงโดยกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ในภาพความทรงจำ

ขณะที่เขาเดินผ่านตลาดและได้พบกับคนในภาพความทรงจำที่โยนเขาลงจากหน้าผาสูงทำให้กลุ่มคนเหล่านั้นตกใจ

ทางด้านอันธพาล ที่เคยดักฆ่าเจ้าของร่างเดิม ที่เห็นเขาก็ตกใจเซถาล้มไปกับพื้น

"นี่! นี่! เจ้า เจ้าทำไมยังไม่ตาย!"

อันธพาลลูกน้องของเถ้าแก่หวัง เจ้าของบ่อนพนันที่เลื่องชื่อในเมืองนี้ ตกใจที่เห็น จางเสี่ยวหนิง คนที่เขาเพิ่งสั่งให้ลูกสมุน โยนลงไปในหน้าผาลึกหลังหมู่บ้าน กลับมาเดินในตลาดหมู่บ้าน ราวกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เสี่ยวอ้าวที่อยู่ในร่างของจางเสี่ยวหนิงเมื่อเห็นใบหน้าของโจรกระจอก ก็นึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาในหัวได้ทันที

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ที่ไหลเข้ามาในหัวของจางเสี่ยวหนิง เมื่อเขาได้ไปติดเงินบ่อนพนันและเสียเงินทั้งหมด จนไม่มีเงินคืนเถ้าแก่หวัง เจ้าของบ่อนพนันหน้าเลือดที่เอารัดเอาเปรียบ

และคอยแต่จะยึดทรัพย์สิน ของผีพนันทุกคน เขาหลอกให้จางเสี่ยวหนิงเจ้าของร้านเดิมเล่นการพนันจนหมดตัว จึงสั่งให้นักเลงกระจอกที่คุมบ่อน มาทวงเงินจางเสี่ยวหนิง

"เฮ้ย! เจ้าคนไร้ค่า จางเสี่ยวหนิง เจ้าติดเงินเถ้าแก่หวัง ยี่สิบตำลึง วันนี้ครบกำหนดชำระคืนแล้ว เจ้าจะไปไหน" อันธพาลที่คุมบ่อนพนันเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกสามคน

"โธ่! ท่านพี่ทั้งหลาย.. ให้เวลาข้าอีกสัก สองสามวัน ให้ข้าได้มีเวลาหาเงินสักหน่อยเถิด ท่านพี่ทั้งหลาย ได้โปรดบอกเถ้าแก่หวัง ว่าข้าขอเวลาอีกสามวัน ข้าจะนำเงินกลับไปคืนให้เถ้าแก่ หวังอย่างแน่นอน ข้าสาบาน!" จางเสี่ยวหนิง บอกกับอันธพาลทั้งสี่คน

"เถ้าแก่หวัง ให้เวลาเจ้ามานานเกินไปแล้ว คนอย่างเจ้ามันไร้ค่า ไม่มีค่าให้พวกข้ามาเสียเวลากับเจ้า ไปเอาเงินมา!"หัวหน้าอันธพาลคุมบ่อนพนันพูดขึ้น

"ได้โปรด...ท่านพี่ทั้งหลาย ไว้ชีวิตข้าด้วย! ข้าขอเวลาอีกนิดเดียว ถ้าได้เข้าไปเล่นในบ่อนพนันอีกครั้ง ข้ารับรอง จะเอาเงินในนั้นมาคืนให้ พี่บอกเถ้าแก่หวังให้ข้าหน่อยเถอะ" จางเสี่ยวหนิงร้องขอชีวิต

"โธ่เว้ย ลากมันไปกระทืบ!" หัวหน้าคนที่คุมอันธพาลสามคน ก็มาดึงร่างของจางเสี่ยวหนิงเข้ามาซ้อม จนจางเสี่ยวหนิงกระอักเลือด นอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้น

ฮ่า! ฮ่า! "หัวหน้า สภาพมันไม่น่าจะรอดแล้ว เอายังไงต่อดีขอรับ" ลูกน้องคนนึงหันมาพูดกับหัวหน้าคนคุมบ่อน ที่นั่งดูจางเสี่ยวหนิงโดนกระทืบปางตาย

หัวอันธพาลคุมลูกน้องมาจากบ่อน ลุกขึ้นแล้วใช้เท้าเขี่ยไปที่ใบหน้า ที่พกช้ำดำเขียวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ของจางเสี่ยวหนิงสลับไปมาซ้ายขวา

"ดูสิขนาดเลือดมันยังไม่คู่ควร ที่จะเปื้อนรองเท้าข้า คนแบบนี้ช่างไร้ค่าจริงๆ เอาร่างของมันไปโยนลงหน้าผาให้หมาป่ากินไป!"หัวหน้าอันธพาลสั่งลูกสมุนทั้งสามคนด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม

"ไม่! อ๊าค...! ข้า..ไม่ยอม..."จางเสี่ยวหนิงร้องขอชีวิตจากกลุ่มอันธพาลของเถ้าแก่หวังที่ส่งมาทวงเงินจากเขา

เจ้า! เจ้า! จางเสียวหนิงใช้แรงเฮือกสุดท้ายลุกขึ้นแล้วจับไปที่ชายพกของหัวหน้าอันธพาลกับลูกน้องอีกคนที่จับร่างของเขาเอาไว้เพื่อร้องขอชีวิต

"ไอ้คนไร้ค่า! เจ้ากล้าใช้มือสกปรกของเจ้ามาสัมผัสตัวของข้า หักกระดูกมัน!"หัวหน้าอันธพาล สั่งลูกน้องให้หักแขน ข้างที่ จางเสี่ยวหมิงสัมผัสมาที่ตัวเขา

"ขอรับหัวหน้า!" ลูกน้องทั้งสามคน แขนทั้งสองข้างของจางเสี่ยวหนิง ด้วยความโหดร้าย และจัดการนำร่าง ของจางเสี่ยวหนิง เจ้าของร่างนี้ โยนลงหน้าผาอย่างไม่ใยดี เหตุการณ์ทั้งหมดแสดงออกมาในห้วงความคิดของเสี่ยวอ้าวที่อยู่ในร่างของจางเสียวหนิง

แต่อันธพาลทั้งหมด ไม่รู้เลยว่า มีแม่ลูกคู่หนึ่ง ที่กำลังหาผักป่าและผลไม้ป่าอยู่นั้น ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด จางเสี่ยวหนิงมองไปที่สองแม่ลูกร้องขอความช่วย เหลือผ่านสายตาและเลือดที่กระอักเต็มหน้า แต่เขาก็ส่งเสียงอะไรออกมาไม่ได้ทำได้แค่ยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้น

"อย่าส่งเสียงดังนะ เดี๋ยวอันธพาลพวกนั้นจะฆ่าเจ้าได้" แม่หม้ายสาวได้เอามืออุดปากลูกชายเอาไว้ ลูกชายน้ำตาซึมพยักหน้ามองใบหน้าของมารดาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน

"ที่แท้ก็เป็นท่านนี่เอง ที่สั่งให้ลูกน้องโยนข้าลงหน้าผาให้หมาป่ากิน!" จางเสี่ยวหนิงเดินเข้าไปหาอันธพาลที่คุมบ่อน ที่ตกใจจนหน้าถอดสี

"ข้าทำตามคำสั่งของเถ้าแก่หวัง ใครใช้ให้เจ้าไม่มีเงินมาคืนเถ้าแก่ของข้าล่ะ ข้าไม่ผิด!" หัวหน้าอันธพาลยังคงมั่นใจ และเรียกลูกน้องทั้ง สามคนประจันจางเสี่ยวหนิง

"ท่านคิดจะรุมข้าอีกครั้งหนึ่งหรือ หากครั้งนี้ข้ารอดไปได้ พวกท่านนั่นแหละที่จะไม่รอด" เสี่ยวอ้าวที่อยู่ในร่างอ่อนแอของจางเสี่ยวหนิงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าร่างนี้ แทบจะไม่มีแรง แม้กระทั่งหายใจ แต่ก็ต้องขู่อันธพาลทั้งหมดเพื่อให้ร่นถอยไป

"เจ้ามีดีอะไร ที่คิดว่าข้า ทำอะไรเจ้าไม่ได้ไอ้คนไร้ค่า" หัวหน้าอันธพาลตะคอกออกมาพร้อมกับลูกน้องที่ส่งเสียงหัวเราะเยาะเย้ย

"ข้าจะเอาเรื่องทั้งหมด ไปที่จวนอำเภอและไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้าน ว่าพวกท่านโยนข้าลงไปที่หน้าผาให้หมาป่ากิน จงใจฆ่าข้า วันนั้นมีสองแม่ลูกคู่หนึ่ง ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด" จางเสี่ยวหนิงเอ่ยขึ้น

"เจ้าคิดหรือว่า สิ่งที่เจ้าพูด จะมีใครเชื่อ วันนั้นมีแค่พวกข้าเท่านั้น ที่อยู่ในเหตุการณ์ ใครจะเป็นพยานให้เจ้า" หัวหน้าอันธพาลพูดอย่างเชื่อมั่น ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์เริ่มมามุงดูสถานการณ์ที่ตึงเครียด

"ไม่จำเป็นต้องมีใครเชื่อคำพูดข้า แต่สองแม่ลูกคู่นั้น จะเป็นพยานให้ข้า" จางเสี่ยวหนิงชี้ไปที่หญิงหม้ายและลูกชายที่กำลังก้มหน้าก้มตาขายผัก

"ไม่ ๆ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น เจ้าจำผิดคนแล้ว" แม่หม้ายสาวรีบปฏิเสธ

จางเสี่ยวหนิงน่าถอดสี ที่ไม่มีใครยอมเป็นพยานให้กับเจ้าของร่างนี้เลย ("ก็ใช่สิใครจะยอมเป็นพยานให้คนชั่วแบบเจ้าของร่างกัน เป็นข้า ข้าก็คงทำแบบเดียวกับแม่หม้ายสาวคนนั้น" เดี๋ยวอ้าวคิดในใจ)

"พวกเจ้าไม่ต้องพูดมาก! จัดการไอ้คนไร้ค่าคนนี้อีกครั้ง และครั้งนี้ก็จัดการสับร่างมันให้เป็นชิ้นๆ อย่าให้มันเหลือรอด" คำสั่งของอันธพาลที่สั่งลูกน้องสามคนจึงพุ่งเข้ามาหมายจะ เอาชีวิตของจางเสี่ยวหนิง

พลั่ว! พลั่ว! เสียงตบตีกันพัลวัน เสี่ยวอ้าวที่อยู่ในร่างของจางเสี่ยวหนิงใช้พละกำลังอันน้อยนิดหลบทุกการโจมตีของสามอันธพาลได้

"พวกเจ้ามันไม่ได้เรื่องเลี้ยงเสียข้าวสุก ข้าจัดการเอง" หัวหน้าอันธพาลที่โมโหจนสติหลุด พุ่งตัวใช้ดาบหมายจับฟันไปที่ร่างกายของ จางเสี่ยวหนิง แต่ยังไม่ทันได้ลงมือก็มีเสียงหนึ่งหยุดเอาไว้...