เกิดใหม่เป็นผู้ชายยากจน

พัฒนาการชีวิตพร้อมระบบ

"ท่านพี่ ทำไมถึงตื่นมาแต่เช้าจังเจ้าคะ" หนิงเอ๋อถามขณะที่เธอก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะเข้าใกล้สามีเพราะไม่รู้ว่าเขาอารมณ์ดีหรืออารมณ์ร้าย

"ข้าเห็นว่าเจ้าเหนื่อยมาทุกวัน แล้ววันนี้ข้าจะทำอาหารให้เจ้าแล้วก็ลูก ๆ กิน เสร็จแล้ววันนี้ข้าจะออกไปข้างนอกเสียหน่อย เจ้าอยู่ดูแลบ้านให้ดีแล้วตอนเย็นข้าจะกลับมา" จางเสี่ยวหนิงพูด

"เจ้าค่ะท่านพี่" หนิงเอ๋อทำตามคำสั่งของ จางเสี่ยวหนิงทุกคำ เธอไม่เคยที่จะขัดคำสั่งของจางเสี่ยวหนิงเลยเธอรู้สึกว่าจางเสี่ยวหนิงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"โอ้โห..! ปลาทอดฝีมือท่านพ่ออร่อยที่สุด" ลูกสาวคนรองกล่าวออกมาพร้อมทำตาโตขณะที่จางเสี่ยวหมิงตักปลาใส่จานให้กับลูกสาวและลูกชาย

"จริงหรอน้องรอง" ลูกชายหันมาถามจึงได้รีบครีบปลาเข้าปากอีกคน อร่อยจริง ๆ ด้วย ท่านพ่อของข้าทำกับข้าวอร่อยที่สุด

ลูกชายคนโตได้พูดกล่าวชื่นชมผู้เป็นพ่อครั้งแรกตั้งแต่เขาอายุสิบสองปี ก็แทบจะไม่มีความทรงจำดี ๆ ระหว่างพ่อลูกเลยสินะ เสี่ยวอ้าวคิดในใจ

"หากเจ้าชอบก็กินเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ มาช่วยงานแม่เจ้าได้" จางเสี่ยวหนิงกล่าวกับลูกชายของเจ้าของร่าง

"ข้าจะโตมา ดูแลท่านแม่ ท่านพ่อ น้องรองและท่านตา เป็นอย่างดี" ลูกชายคนโตกล่าวเสียงหัวเราะคึกคัก ในยามเช้าทำให้ป้าฉิงอี้คนที่สอดรู้สอดเห็นประจำหมู่บ้านได้ยินเสียงก็รู้สึกสงสัยและเกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา

นางจึงเดินไปหาเพื่อนบ้านคนอื่น ๆ และเริ่มนินทาตระกูลจาง นี่พวกเจ้าได้ยินเสียงหัวเราะคึกคักของตระกูลจางดังออกมาหรือไม่ป้าฉิงอี้หันไปถามกับชาวบ้านคนอื่นๆที่เป็นเมียคณะที่กำลังนั่งเด็ดผักเหี่ยว ๆ

"ข้าได้ยินตั้งแต่เช้า แล้วล่ะไม่รู้ว่ามีความสุขอะไรนักหนา กับแค่ปลาสิบตัว,ไก่สองตัว" ชาวบ้านอีกคนนึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"เป็นข้า ข้าก็หัวเราะ มีความสุขนะ ที่สามีข้าสามารถหาเนื้อให้ข้ากินได้ ดีกว่าต้องมานั่งกินผักเหี่ยว ๆ กินแต่ซุปผักทุกมื้อ" ชาวบ้านอีกคนนึงพูดเสริม

"แต่พวกเจ้าคิดดูสิ! คนไร้ค่าอย่างจางเสี่ยวหนิงจะเอาปัญญาที่ไหน ไปหาเนื้อหาปลา นอกจะไปลักขโมยที่อื่นมา" ป้าฉิงอี้พูดจาใส่ร้ายจางเสี่ยวหนิง เป็นฟืนเป็นไฟ

"แต่ก็จริงอย่างที่ป้าฉิงอี้บอกนะ ว่าคนไร้ค่า ติดการพนัน ดื่มแต่สุราไปวัน ๆ อย่าง จางเสี่ยวหนิง เนี่ยนะกลับตัว เป็นไปไม่ได้!" ชาวบ้านก็ต่างพากันนินทาสนุกปาก

หลังจากอาหารมื้อเช้าผ่านไป จางเสี่ยวหนิง นำตะกร้าแขวนไปที่หลัง เพื่อออกเดินทางไปจับปลาที่ห่างจากหมู่บ้านห้ากิโลเมตรอีกครั้ง และเขาอยากตรวจสอบระบบ ว่าตอนนี้ผลผลิตด้านในเป็นเช่นไรบ้าง

"ข้าจะรีบกลับมา พร้อมกับอาหารมื้อเย็นวันนี้เจ้าดูแลบ้านให้ดีนะหนิงเอ๋อ" จางเสี่ยวหนิง กล่าวกับภรรยา

"เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าจะดูแลบ้านเป็นอย่างดี"

"ท่านพ่อ ข้าไปก่อนนะ" จางเสี่ยวหนิงหันไปบอกกับผู้เฒ่าจาง

"ไปเถอะ!" ผู้เฒ่าจางกล่าวเบา ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นลูกชายนำตะกร้าใส่ของเก็บผักเอาไว้ที่หลังของตัวเองเขาถึงกับปาดน้ำตา

"ท่านพ่อ ท่านพี่เปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ ถึงแม้จะเปลี่ยนไปในชั่วข้ามคืน แต่มันก็เป็นการเปลี่ยนที่ดีขึ้นนะเจ้าคะ" หนิงเอ๋อเข้ามาปลอบผู้เฒ่าจางที่กำลังปาดน้ำตา

"ข้าหวังว่า มันจะเป็นการเปลี่ยนแปลงอย่างจริงใจ ที่ไม่ใช่การเสแสร้งนะหนิงเอ๋อ" พ่อเฒ่าจางก็ไม่ได้ไว้วางใจลูกชายของตัวเองมากนัก

"ข้าก็หวังเช่นเดียวกับท่านท่านพ่อ"อิงเอ๋อหันมาพูดกับพ่อเฒ่าจาง

หลังจากที่ก้าวขาออกจากบ้าน จางเสี่ยวหนิงก็เห็นชาวบ้าน พยายามเดินตามเขาไปทุกที่ เพราะอยากรู้ว่าจางเสี่ยวหนิง เอาปลาและอาหารมาจากไหนเขาไม่ได้คิดจะหวง

จางเสี่ยวหนิงเดินออกมาจากหมู่บ้านด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขารู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องและเสียงซุบซิบของชาวบ้านที่คอยเดินตามมาห่าง ๆ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

"ก็มาดูกันเสียหน่อย ว่าคนไร้ค่าอย่างข้า จะหาปลาจากที่ไหน" เสี่ยวอ้าวพูดกับเจ้าของร่างเดิมจางเสี่ยวหนิง

ป้าฉิงอี้ที่แอบติดตามมาดูรวมถึงชาวบ้านกลุ่มหนึ่งตามจางเสี่ยวหนิงไปห่างๆ

เขาเดินลัดเลาะไปตามทางเดินดินที่คุ้นเคย มุ่งหน้าไปยังแม่น้ำที่ห่างจากหมู่บ้านไป ห้ากิโลเมตร โดยมีชาวบ้านที่ต้องการสอดแนมตามมาเป็นกลุ่มใหญ่

พวกเขาแสร้งทำเป็นว่า เดินมาหาของป่าหรือไปทำธุระใกล้ ๆ เพื่อไม่ให้จางเสี่ยวหนิงจับได้ แต่แท้จริงแล้วสายตาทุกคู่ก็จับจ้องไปที่ตะกร้าและท่าทางของเขา

เมื่อมาถึงริมแม่น้ำ ที่ค่อนข้างเงียบสงบ จางเสี่ยวหนิงวางตะกร้าลงข้าง ๆ แล้วหันไปมองกลุ่มชาวบ้านที่ยังคงแอบ ๆ ซ่อน ๆ อยู่ตามพุ่มไม้ เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ถลกขากางเกงขึ้นเล็กน้อย แล้วเดินลงไปในน้ำที่ตื้นเขิน

ชาวบ้านที่ตามมาต่างพากันสงสัย

"ดูสิ เขาทำอะไรของเขาน่ะ?"

"จะจับปลาได้จริงหรือ? หรือแค่ออกมาเดินเล่นเฉย ๆ"

"คอยดูเถอะ ถ้าเขาขโมยมาจริง พวกเราจะแจ้งทางการ!"

จางเสี่ยวหนิงไม่ได้ใช้แหหรือเบ็ดตกปลาแบบที่ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำ แต่เขาใช้เพียงมือเปล่าดำลงไปในน้ำ และเพียงแค่ไม่กี่อึดใจ เขาก็โผล่ขึ้นมาพร้อมกับปลาขนาดใหญ่สองตัวในมือ

"โอ้โห! มันเป็นไปได้ยังไง?" เสียงป้าฉิงอี้อุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า

จางเสี่ยวหนิงโยนปลาสองตัวนั้นใส่ตะกร้า จากนั้นเขาก็ทำซ้ำอีกครั้งและอีกครั้ง ทุกครั้งที่เขามุดลงไปในน้ำ เขาก็จะกลับขึ้นมาพร้อมกับปลาในมือราวกับว่าปลามันยินดีที่จะว่ายเข้ามาให้เขาจับเอง

ชาวบ้านที่ตามมาต่างพากันอึ้ง พวกเขาไม่เคยเห็นใครจับปลาได้ง่ายดายขนาดนี้มาก่อน ยิ่งกว่านั้นยังเป็นจางเสี่ยวหนิงที่พวกเขาตราหน้าว่าเป็นคนไร้ค่า

เมื่อได้ปลามามากพอสมควร จางเสี่ยวหนิงก็แสร้งทำเป็นว่านั่งพักอยู่ริมฝั่งเพื่อหลบสายตาของชาวบ้านที่ยังคงจับจ้องอยู่ แล้วจึงใช้ความคิดเพื่อเข้าสู่ "ระบบ" ของเขา

ภาพลักษณ์ของพื้นที่เพาะปลูกขนาดเล็กที่มีพืชผักและสมุนไพรเจริญเติบโตงอกงามในพื้นที่มิติส่วนตัวปรากฏขึ้นในความคิดของจางเสี่ยวหนิง

สถานะผลผลิต:

- ปลา: 10 ตัว (ขนาดกลาง) - พร้อมเก็บเกี่ยว

-ผักกาดขาว: 5 หัว - พร้อมเก็บเกี่ยว

-แครอท: 10 หัว - พร้อมเก็บเกี่ยว

-สมุนไพรฟื้นฟู (ระดับ 1): เจริญเติบโตดี

จางเสี่ยวหนิงเก็บปลาและผักบางส่วนจากในระบบใส่ไว้ในตะกร้า ทำให้ตะกร้าของเขาดูแน่นและมีปลาหลากหลายชนิดมากขึ้น

-ปลาในตะกร้า: มีปลาจากแม่น้ำจริงและปลาจากในระบบ (ขนาดและชนิดต่างกัน)

-เพิ่ม: ผักกาดขาว 1 หัว, แครอท 2 หัว

เขายิ้มอย่างพอใจ เมื่อมีแหล่งอาหารที่หลากหลายและไม่จำเป็นต้องพึ่งพาการจับปลาอย่างเดียวอีกต่อไป เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จางเสี่ยวหนิงก็หันไปมองชาวบ้านที่ยังคงยืนมองด้วยความสงสัย

"วันนี้ข้าได้ปลามากพอแล้ว ขอตัวก่อนนะพวกท่าน"

จางเสี่ยวหนิงกล่าวด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ แล้วสะพายตะกร้าที่เต็มไปด้วยปลา และผัก ก้าวเดินกลับหมู่บ้านไปอย่างมั่นใจ โดยมีชาวบ้านที่ตามมาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งอิจฉา สงสัย และเริ่มยอมรับในความสามารถที่เพิ่งปรากฏ

เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นทันทีที่จางเสี่ยวหนิงเดินลับสายตาไป

"ไม่น่าเชื่อเลย! เขาจับปลาได้มากมายขนาดนั้นจริง ๆ!" ชาวบ้านคนหนึ่งกล่าว

ป้าฉิงอี้ที่ใบหน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อยจากความอับอายและไม่พอใจยังคงไม่ยอมแพ้ "ถึงแม้จะจับปลาได้จริง แต่อาจจะเป็นเพราะปลาแถวนั้นมันโง่! คอยดูเถอะ เขาคงทำได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว!"

"แต่ป้าฉิงอี้... ปลามันก็ไม่ใช่ว่าจะว่ายเข้ามาให้จับง่าย ๆ นะ" เพื่อนบ้านที่เคยนินทาเสริมขึ้นมาอย่างลังเล

"ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ตระกูลจางคงจะมีกินไปอีกหลายวันแล้วสินะ"ชาวบ้านที่นินทาก็พากันพูดเสริมถึงตระกูลจามและลูกชายที่ไม่ได้ความเพียงคนเดียวของตระกูลที่ยากจน กำลังจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของเขาจนชาวบ้านต้องสนใจและตามติด.....