พุดแก้วกลืนน้ำลายลงคอ มองแก้วเล็กๆ แต่น้ำในแก้วนี่รสแสบร้อนสุดๆ ก่อนกลั้นใจเทเข้าปากรวดเดียว จะเป็นเพราะเชื่อคำจอมทัพ หรือเพราะดีกรีที่มีในเส้นเลือดก่อนหน้ามันทำให้ใจกล้าก็สุดรู้ พอเหล้าหมด คนกิน สำลัก เรียกเสียงฮาได้รอบวง
โรมรันลูบหลังบางเบาๆ คนตัวนุ่มเอนซบหัวกับไหล่เขาไว้ ปรือตามองหน้าดุๆ แล้วยิ้มแหย
“แสบคอจังค่ะ...”
“เหล้าอ่อนๆ น่าเพื่อน แค่นารีรำพึงสูตรพิเศษ ฮ่าๆ”
“ไอ้จอม ไม่เอาแล้ว กูขึ้นบ้านละ พวกมึงจะซัดกันต่อก็ตามสบาย”
“ตามใจเพื่อน เดี๋ยวสนุกกันอีกหน่อย เที่ยงคืนค่อยกลับไปนอนบ้านไอ้หมอกมัน”
“ตามใจ”
โรมรันไม่สนใจเพื่อนอีก ได้ยินอยู่ว่าเพื่อนๆ คุยกันเรื่องกลับ ไม่ยอมพักบ้านพักของเขา พรพิศก็ขอติดรถกลับไปด้วยจึงหายห่วง ชายหนุ่มปั้นหน้าดุนิ่งมากขึ้น ประคองคนตัวอ่อนกลับขึ้นบ้านท่ามกลางเสียงเย้าหยอกของลูกน้องเพื่อนฝูง ใจจริงอยากตวัดอุ้มแต่ไม่อยากถูกกระเซ้ามากไปกว่านี้
กระทั่งถึ
