เฉกเช่นแสงเดือน ที่มองภาพนั้นด้วยความริษยา นังเด็กนั่นควรจะถูกเฉดหัวออกไปจากไร่ หรือไม่มันก็ต้องหนีไปเพราะความอับอาย ไม่ใช่ได้นั่งเชิดหน้าชูคอเป็นนายหญิงของไร่พฤกษ์พนา ตำแหน่งนั้นมันควรเป็นเธอต่างหาก
“บ่ายนี้จะเข้าเมือง เอาไรไหมครับลุง ไอ้พัน”
“เอ...คงไม่ล่ะครับ เพราะผมกับลุงบัติต้องไปจัดการเรื่องกับข้าวกับปลา แล้วก็พวกเครื่องดื่มอยู่แล้ว” พันแสงตอบยิ้มๆ
“งั้นก็ดี จัดการให้เรียบร้อยทุกอย่างล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ คุณเข้ม ผมจะจัดการให้เรียบร้อย ว่าแต่ว่ามีเลี้ยงพระตอนเช้าไหมครับ” สมบัติถาม
“มีก็ดี แต่เปลี่ยนเป็นเลี้ยงพระเพลดีกว่า ถึงจะเป็นงานแบบเรียบง่าย ผมก็อยากให้ถูกต้องตามประเพณี ยังไงรบกวนลุงบัติกับป้าปลิวเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายพุดด้วยนะครับ”
“โอ ยินดีเลยครับ”
เสียงของโรมรันยังดังก้องในหัวกลับไปกลับมา พุดแก้วอยากหยิกตัวเอง มันเป็นไปได้เหรอ มันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย หรือว่าเธอกำลังฝัน อีกหน
