วิวาห์บาปทาสเสน่หา

ตอนที่ 1 เจ้าบ่าวผู้เย็นชา

ภายในห้องหอ ‘พรนับพัน’ หรือ ‘เค้ก’ อยู่ในชุดเดรสสีขาวที่มีระบายลูกไม้แต่งแต้ม กำลังนั่งนิ่งอย่างเป็นกังวลโดยมีสายตาของเจ้าบ่าวอย่าง ‘ภัสกร’ มองเธอด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูก

งานแต่งงานที่ผ่านพ้นไปเป็นเพียงพิธีเล็กๆ เพื่อให้เป็นไปตามขนบธรรมเนียม ไม่มีแม้แต่แขกที่มาร่วมงาน ไม่มีชุดเจ้าสาวอย่างที่เธอใฝ่ฝัน ไม่มีงานเลี้ยงใดๆ คนในงานมีเพียงพ่อแม่ของเธอและผู้ใหญ่ฝ่ายเขา กับนายทะเบียนที่มาเป็นสักขีพยานเท่านั้น

 พอสวมแหวนแต่งงานและจดทะเบียนสมรสต่อหน้านายทะเบียนเสร็จ ก็ถูกส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ในช่วงสายแล้วนั่งมองหน้ากันในห้องนอนของภัสกรที่ใช้เป็นห้องหอของทั้งคู่

“น่าจะครบเวลาตามฤกษ์แล้ว ลงไปทานอาหารกลางวันกันเถอะค่ะ” เธอบอกเขาเสียงเบา แล้วลุกขึ้นจะเดินออกไปข้างนอก เพราะนี่เป็นการส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์เท่านั้น กลางวันแสกๆ แบบนี้คิดว่าเขาคงยังไม่น่าจะลงมือ ‘เข้าหอ’ กับเธอ

“ผมจะอาบน้ำ” เขาพูดเสียงเรียบแล้วปลดเนกไทออกไป

พรนับพันจึงใช้จังหวะนั้นรีบออกไปจากห้องหอไป เธอยังไม่พร้อมที่จะเป็นภรรยาทางพฤตินัยของเขาในตอนนี้

เธอเดินไปนั่งกับพ่อแม่แล้วยิ้มให้พวกท่านรู้ว่าเธออยู่ได้ เพื่อทำให้ทั้งคู่สบายใจและไม่ต้องห่วงเธอ

“ต่อจากนี้ไปพ่อกับแม่จะมาเยี่ยมเค้กที่นี่ไม่ได้แล้วนะ ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่นะ พวกเราดูแลตัวเองได้” กานดาบอกด้วยความห่วงใย

“ค่ะแม่ พูดอย่างกับจะไม่เจอกันที่โรงงาน เค้กจะรีบทำหน้าที่ของตัวเอง แล้วตอนนั้นเค้กจะกลับไปอยู่กับพ่อแม่นะคะ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่สดใส ทั้งที่ในใจอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มที

“แล้วนายทะเบียนกลับไปแล้วเหรอคะ” เธอแกล้งถามหาแขกคนเดียวของงานที่ไม่ใช่ญาติของเจ้าบ่าวเจ้าสาว

“กลับไปพร้อมกับอาของคุณภัสกรเขานั่นแหละ นี่พ่อแม่ก็กำลังจะกลับเหมือนกัน”

“พ่อขอโทษนะเค้ก ที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้” พรศักดิ์พูดเสียงสั่น ทำให้พรนับพันรีบหันไปยิ้มให้บิดาแล้วรีบพูดให้เขาสบายใจ

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ เค้กไม่ได้จะลำบากอะไรเสียหน่อย บ้านของเขาก็ออกจะร่ำรวย อีกอย่างเค้กต้องมาทำหน้าที่ตั้งท้องลูกให้เขา เขาไม่ปล่อยให้เค้กต้องลำบากหรอกค่ะ” เธอบอกบิดาแล้วกุมมือท่านเอาไว้

“ถ้าพ่อขับรถระวังกว่านี้ ไม่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องแท้งลูก เค้กก็คงไม่ต้องมาชดใช้แบบนี้” พรศักดิ์พูดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นด้วยความสะเทือนใจ

เขาขับรถไปทำงานตามปกติ แต่อยู่ๆ รัตติกาลก็ข้ามถนนมา ทำให้เขาเบรกไม่ทันเฉี่ยวชนเธอจนทำให้แท้งลูก พอรู้ว่าตนเองสูญเสียลูกในท้องเธอก็บอกเลิกเขา ทำให้ภัสกรเอาความโกรธมาลงกับตนและครอบครัว บีบให้ต้องชดใช้ในสิ่งที่เขาสูญเสียไป

“อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ ในเมื่อเขาต้องการลูก เค้กก็จะท้องให้เขาอย่างที่เขาต้องการ ถึงตอนนั้นเค้กก็จะเป็นอิสระ พ่อเองก็เลิกคิดมากได้แล้ว เขาก็แค่คนบ้าอำนาจ เป็นคนรวยที่รังแกคนจนอย่างเรา ทั้งๆ ที่เขานั่นแหละที่ทำให้แฟนตัวเองต้องแท้ง” พรนับพันพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธขึ้งเล็กน้อยในตอนท้าย

หลังจากที่หมอแจ้งอาการเบื้องต้นว่าอาจจะแท้งลูกของคู่กรณีแต่ยังไม่ได้ยืนยันอาการเพราะยังไม่ได้มีการตรวจละเอียด พรนับพันกับบิดาก็จะเข้าไปเยี่ยมเธอเพื่อแสดงความเสียใจและจะแสดงความรับผิดชอบในการรักษาพยาบาล พอทั้งคู่เข้าไปรัตติกาลก็กำลังทะเลาะกับภัสกร

ตอนนั้นเธอจับใจความได้ว่าเพราะภัสกรเอาแต่ทำงาน ไม่สนใจเธอที่บอกว่าแพ้ท้องขับรถเองไม่ไหวและอยากให้เขาพาไปตรวจครรภ์ แต่เขากลับไล่ให้เธอนั่งแท็กซี่ไปเอง พอเธอลงจากแท็กซี่จะข้ามถนนก็ถูกรถของพ่อเธอชนเข้า

“นี่คุณจะบอกว่า ผมเป็นสาเหตุให้แฟนผมแท้งเหรอ” ภัสกรพูดขึ้นมาจากด้านหลังในชุดลำลอง แววตาที่มองมายังครอบครัวของคู่กรณีนั้นดูแข็งกร้าวจนน่ากลัว

พรนับพันเงียบไป เธอยอมรับว่าเกรงกลัวในอำนาจของเขา เพราะว่าหลังจากเหตุการณ์นั้นที่รัตติกาลบอกเลิกเขา แล้วหนีออกไปจากโรงพยาบาล เขาก็มาอาละวาดกับครอบครัวเธอ ใช้อำนาจบีบเรื่องธุรกิจโรงงานลูกชิ้นบิดาจนลูกค้าหนีหาย

ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจยื่นข้อเสนอให้เธอมาชดใช้ด้วยการตั้งครรภ์ลูกให้แก่เขา และบังคับให้จดทะเบียนสมรสเพื่อที่จะให้ลูกเป็นของเขาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

“ผมถามไม่ได้ยินเหรอ” เขาถามเสียงเครียด

พ่อแม่ของพรนับพันเริ่มไม่สบายใจ กังวลว่าเขาจะโมโหร้ายแล้วลงไม้ลงมือกับลูกสาวของตน

“ก็ฉันได้ยินแฟนคุณบอกอย่างนั้นนี่ค่ะ ถ้าคุณสนใจเธอ เอาใจใส่เธอสักนิด เธอก็คงไม่ต้องนั่งแท็กซี่และเดินข้ามถนนเองจนทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นมา” พรนับพันพูดในสิ่งที่เขาอยากให้เธอตอบ

“ที่ฉันแท้งก็เพราะความไม่สนโลกของคุณ” เสียงที่รัตติกาลตวาดลั่นห้องฉุกเฉินยังคงดังก้องในหูของภัสกรจนถึงตอนนี้

เขากัดกรามแน่นมองหน้าเจ้าสาวหมาดๆ ของตนด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ก่อนจะหันไปมองพรศักดิ์ด้วยสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยาม

“ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด ครอบครัวนี้น่าสมเพชนะครับ สั่งสอนลูกสาวพวกคุณให้ดีก่อนกลับด้วยก็แล้วกันว่าภรรยาที่ดีควรทำตัวยังไง” เขาพูดกับพรศักดิ์ คนที่ขับชนแฟนสาวของเขาจนทำให้สูญเสียลูกในท้องไป

ความตั้งใจที่จะแต่งงานกับแฟนสาวหลังจากที่รู้ว่าเธอตั้งครรภ์ก็ต้องถูกยกเลิก เพราะรัตติกาลเสียใจจนหนีไปและไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย ทำให้เขาต้องเอาความโกรธนี้ไประบายกับคู่กรณีและต้องการตัวพรนับพันมาเพื่อทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดกับการที่ลูกสาวของตนต้องมาชดใช้กรรมแทน

“คุณภัสกร ให้เกียรติพ่อแม่ฉันด้วยนะคะ” พรนับพันพูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาก้าวร้าวกับพ่อแม่ของตน

“ไม่เป็นไรหรอกเค้ก” พรศักดิ์บอกลูกสาวให้สงบลง เพราะกลัวเขาจะไม่พอใจแล้วเธอเองที่จะไม่มีความสุข

ภัสกรเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างไม่ยี่หระ ทำให้พรนับพันกำมือแน่นด้วยความโกรธ แม้จะรู้ดีว่าเขาสามารถทำให้ธุรกิจของพ่อแม่เธอดิ่งลงพื้นได้ทุกเวลาตามที่เขาขู่ แต่ในความกลัวและกังวลนั้นไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้เขามาดูถูกโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร

“งั้นพ่อกับแม่กลับก่อนดีกว่า เชื่อฟังคุณภัสกรนะลูก อย่างน้อยเขาก็เป็นสามีของลูกแล้ว ไม่ว่าอย่างไรคนเป็นเมียก็ต้องดูแลและเชื่อฟังสามี อย่าให้เขาว่าเอาได้ว่าพ่อแม่ไม่ได้สั่งสอน” กานดาบอกลูกสาวด้วยความห่วงใย ไม่พอใจลูกเขยแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก

“บ้านหลังนี้คงไม่ได้ต้อนรับพ่อกับแม่อีก เอาเป็นว่าเจอกันที่โรงงานนะลูก ดูแลตัวเองด้วย ถ้าทนไม่ไหวก็กลับมา พ่อยอมธุรกิจเจ๊งดีกว่าให้ลูกพ่อต้องตกนรก” เขาบอกแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความเจ็บปวดปนกังวล

“เค้กไม่ยอมให้ธุรกิจที่พ่อแม่สร้างมาต้องถูกเขาทำลายแน่นอนค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเค้กจะดูแลตัวเองให้ดี” เธอรับปากทั้งคู่แล้วโผเข้ากอดเอาไว้

หลังจากนี้ไปไม่มีพวกท่านคอยปกป้อง เธอต้องเอาตัวรอดในเงื้อมมือของภัสกรให้ได้ด้วยตัวเอง

************************