Bago ang lahat ng kaguluhan sa gala, bago pa man ako nagsuot ng gown at heels at ngumiti sa mga taong hindi ko naman close, may gabing muntik na akong sumabog.
That night, nakaupo ako sa lamesa namin habang ang nanay ko ay nag-aayos ng mga tuyong bulaklak sa altar namin. Tahimik. Ilang araw na akong balisa. Laging tulala. Laging âdi mapakali.
âPinky,â tawag ni Mama. âAnong iniisip mo? Parang ang bigat ng mundo sa balikat mo.â
Huminga ako nang malalim. Then finally, I blurted out, âMa⊠ang hirap pala. Ang hirap ng panata.â
Napalingon siya. âAnong panata ang tinutukoy mo, anak?â
I bit my lip. Tumulo ang isang luha, but I wiped it quickly. ââYung panata ko, Ma. Na magustuhan ko lang talaga ang isang tao sa buhay ko, and Iâll do everything to make them mine. Kasi âyon ang tradisyon natin, âdi ba?â
Tumango siya, approaching me with a soft expression. âOo, Pinky. But whatâs making it hard?â
I looked at her, helpless. âBecause the man I want⊠may iba na. May fiancĂ© siya. Pero gusto ko pa rin siya, Ma. At every time na sinusubukan kong layuan siya, parang lalo lang akong nahuhulog. Tapos ngayon⊠may dumating na bago. Si Draemon. Mabait siya, may malasakit, and⊠he makes me feel seen. Pero Ma⊠hindi siya âyung pinanata ko.â
Umupo si Mama sa tabi ko, hinawakan ang kamay ko.
âAnak,â panimula niya, âAng panata ay hindi lang basta pangako. Isa âyang paalala ng puso mo kung ano ang tunay mong gusto. Pero hindi ibig sabihin noon ay kailangan mong saktan ang sarili mo. Tradisyon nga natin ang manindigan sa isang tao⊠pero hindi ibig sabihin nun na ikakadena mo ang sarili mo sa taong hindi para saâyo.â
Nanahimik ako. âPero Ma⊠paano kung siya pa rin talaga ang gusto ko? Kahit na masakit?â
She sighed, brushing my hair back gently. âThen, kailangan mo talagang tanungin ang sarili mo. Mahalaga ba ang panata kung hindi ka naman masaya? At kung meron nang ibang taong handang alagaan ka, tanggapin ka, ipaglaban ka⊠hindi mo ba âyon karapat-dapat pag-isipan?â
I blinked back the tears. âSo... hindi kasalanan kung⊠kung mahalin ko rin si Draemon?â
âHuwag mong isipin ang kasalanan, anak. Isipin mo kung saan ka magiging totoo sa sarili mo. Sometimes, the heart changes. And thatâs not weakness. Thatâs growth.â
I buried my face in her shoulder, finally allowing myself to cry.
âSana lang, MaâŠâ I whispered, âsana lang maintindihan din ng puso ko na âdi lahat ng gusto natin, sa atin.â
She rubbed my back gently. âKaya bukas, bago ka pumunta sa gala⊠magdasal ka. Hindi para hingin kung sino ang para saâyo, kundi para malinawan ka kung sino ang karapat-dapat sa panata mo.â
That night, I slept with her words echoing in my head.
And for the first time in a long time, I let myself consider:
What if the promise I made with my heart⊠wasnât about choosing the man I wantedâbut the one who truly chose me?
Iba talaga âyung pakiramdam kapag naka-gown ka, full glam, at nakatayo ka sa harap ng malaking salamin sa restroom ng isang mamahaling hotel kung saan ginaganap ang gala ng Rivera Publication. Hindi ko alam kung dahil ba sa gown ko na makintab na pula, o dahil ba pareho silang naroroonâsi Mr. Ismael Rivera, ang panata ng puso ko, at si Draemon, ang lalaking unti-unti kong hindi maalis sa isipan.
âPinky!â tawag ni Draemon habang papasok ako sa hall. Nakangiti siya, suot ang navy blue tuxedo na parang pinasadya para sa kanya. Gwapong-gwapo. Nakakabaliw.
âHi,â sabi ko, trying to stay composed kahit ang dibdib ko parang binabayo ng kabayo.
âYou look absolutely ravishing,â bulong niya habang inaalok ang kanyang braso.
âChar,â sabi ko, rolling my eyes playfully. âMamaya ka na magsimulang mangbola. May trabaho tayong tatapusin.â
âThatâs true,â aniya, sabay kindat. âBut that doesnât mean I canât appreciate my partner.â
Partner. Sh*t. That word hit me differently. Sa project naming dalawaâang bagong diversified content model na may events, branded content, at membershipsâkami ang leads. Almost every day, weâd meet, brainstorm, even argue over small details. Pero he always made sure to listen. He always asked how I was, brought coffee when I looked stressed, and once, nagdala pa ng champorado when I had cramps.
Napalingon ako sa gitna ng hall. At nandoon siya. Si Mr. Ismael. Nakaupo sa presidential table, in dark gray suit, looking like a literal CEO of heartbreaks.
Nagtama ang paningin namin. He nodded. I nodded. Walang words. Pero may tensionâ'yung tipo ng titigan na may kasamang tanong: âBakit ngayon ka pa nagiging maganda?â
âHey,â sabi ni Draemon, gently pulling me closer. âYou okay?â
I blinked. âYeah. Yeah. Iâm good.â
Then I walked ahead para batiin ang iba pang mga guest.
âMaâam Pinky, you're glowing tonight,â bati ng isa sa mga interns habang tinutulungan akong ayusin ang slit ng deep red gown ko.
âPakisabi âyan kay Mr. Rivera,â sabay kindat ko. âPara malaman niyang hindi lang si Callie ang marunong magpa-wow.â
I laughed a little at my own joke, pero deep down, may halo talagang kaba sa dibdib ko. Hindi dahil sa press na nandoon. Hindi dahil sa event. Kundi dahil sa naroon siya. Mr. Ismael Riveraâmy boss, my secret obsession, my panata.
Ilang minuto pa ang lumipas ay pinapunta na ako ng mga moderators sa may ballroom.
At ayun nga siya.
Pagdating ko sa ballroom, naunang tumama ang tingin ko sa table ng board of directors. Doon siya. Nakaupo sa tabi ni Callie, looking clean and collected in a black suit. The light caught his sharp jawline and that stubborn cowlick in his hair. The same one I always wanted to brush down with my fingers.
Naramdaman ko ang lakas ng pintig ng puso ko. Tangina, Pinky. Bawal. Hindi dapat.
âPinky!â Draemonâs voice pulled me back. âYou ready?â
He looked so effortlessly elegant in his tux. Calm, confident. He offered his arm, and I took it. Kahit sa loob-loob ko, may ibang gusto kong hawakan.
Kami ni Draemon ang magpe-present ng bagong digital strategyâbranding, native advertising, at exclusive content model na pinondohan ng investors. We nailed it. Even the executives stood and clapped. Draemon leaned in and whispered, âTheyâre not clapping for me. Theyâre clapping for you.â
I smiled, but my eyes drifted again. Mr. Rivera was watching. Nakasandal lang siya, arms crossed. Callie, meanwhile, looked less amused. Nang ibaba niya ang kamay ni Mr. Rivera sa mesa at ipulupot ang sarili sa braso nito, doon ko naramdamang hindi na siya galitâna-threaten siya.
After the presentation, while most were mingling and taking photos, I headed toward the open bar. Kumuha ako ng wine at nagsimulang umikot-ikot sa gilid. I needed air.
Then I felt someone behind me.
âYou always surprise me,â came that familiar, low voice.
Napalingon ako. Si Mr. Ismael.
âSir,â sabi ko, medyo conscious bigla. âAkala ko po kasama nâyo si Maâam Callie.â
âSheâs busy talking to the COO,â he said, eyes never leaving mine. âIkaw ang hinahanap ko.â
Putek.
âTalaga lang, sir?â I teased, trying to keep it light. âBaka may sasabihin lang kayong work-related.â
âActually, wala. I just wanted to say⊠you were incredible tonight. Composed. Confident. And stunning.â
Biglang lumambot ang tuhod ko. âAh ganon? Wow, napaka-rare po ng compliment na âyan from you, sir.â
He smiled slightly, sipping his whiskey. âWell, you deserve more than you get.â
A pause. Then, âPinkyâŠâ
âYes, sir?â
âYou said last time, when you burst out in my office, that you had a panata?â
Napakunot ang noo ko. âPo?â
âNothing. Just⊠Iâve been thinking lately about what it means to want something so bad that youâd do anything for it.â
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Naalala ko ang altar. Ang kandila. Ang pangakong binitawan ko habang umiiyak.
âI guess we all have somethingâor someoneâwe're willing to fight for,â I said quietly.
Before he could respond, Callie arrived.
âIsmael,â she said sharply, ignoring me. âYouâve been gone a while.â
Mr. Rivera turned to her. âJust congratulating Pinky.â
âRight,â she said, her eyes narrowing. âShe did⊠okay.â
Then she looked at me like I was trash wrapped in silk.
âI hope youâre not mistaking your bossâ kindness for anything else, Pinky,â she added, voice icy. âHeâs not yours to admire.â
âCallie,â Mr. Rivera warned, but I just smiled.
âNo worries po, Maâam,â I said, stepping closer to her, my voice sweet. âWala po akong intensyong magustuhan siya. Hindi ko kontrolado âyun.â
Then I looked at Mr. Rivera straight in the eye. âBut sometimes, kahit ayaw mo, puso mo na ang pumipili.â
I turned and left before either of them could speak. The heels clicking against the ballroom floor were the only sound I heard.
Sa labas ng hall, pinikit ko ang mga mata ko. I tried to breathe.
Then a coat was gently placed over my shoulders.
It was him. Mr. Rivera. AGAIN.
âYou didnât deserve that,â he said softly.
âIâve been called worse.â
âYou deserve better than to be a secret.â
I blinked. âAnong ibig mongââ
But before I could finish, he stepped closer, only inches between us. He reached out and tucked a strand of hair behind my ear.
âI wish I met you first,â he whispered.
I looked away, my heart beating erratically. âBut you didnât.â
âI know.â
Tahimik kami pareho. Then, he said, âOne dance?â
âSir?â
âOne dance. No strings. Just⊠this moment.â
And under the soft yellow lights of the balcony, while the rest of the party continued inside, he held me. No cameras. No pressure. Just a slow, painful, beautiful dance I knew Iâd remember forever.