เสียงแหลมปรี๊ดแฝงความจริตในร่างเรียบร้อยร้องเรียก คิมหันต์ไม่ได้สนใจตรงนั้น เดินดุ่มๆเข้าไปหาหญิงชายคู่หนึ่ง ที่แสร้งทำกระหนุงกระหนิงให้เห็นกันซึ่งๆหน้า ก่อนจะคว้าแขนเธอแน่นเมื่อเดินไปถึง
“รันต์ เลิกเรียนแล้วทำไมไม่กลับบ้าน”
“อ๊ะ..”
ความแรงของมันถึงขนาดทำร่างเรรันต์เซเข้าไปหา หน้ากระทบอกแกร่ง
“ชักเหลวไหลขึ้นทุกวันแล้วนะ”
วินาทีแรกที่ได้ยินประโยคเหล่านี้ เธอเองก็อึ้ง ที่เขากล้าแหกหน้าเธอต่อหน้าประชาชนในสถานที่สาธารณะ เธอมองซ้ายมองขวา เช็คความมั่นใจทันทีว่า มีใครบ้างที่เห็น ก่อนจะหันกลับมาขมวดคิ้วมอง แสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน
“แล้วพี่คิมจะมายุ่งอะไรด้วยคะ”
ตอกกลับเช่นกันโดยไม่กลัว ละสายตาจากหน้าเขาไปหาแพรววาซึ่งเดินเข้ามาคล้องแขนเขา แล้วยิ่งหงุดหงิด
“อ้าว น้องรันต์ บังเอิญจังเลยนะจ๊ะ”
ถูกทักทายด้วยรอยยิ้ม แต่เรรันต์กลับบึ้งตึงใส่ เธอไม่ตอบรับยินดีด้วย ละสายตากลับมามองหน้าค
