เด็กผม

ไม่มีการออมมือ หรือไว้หน้าใคร ญาติเป็นเพียงสมญานามเท่านั้น ส่วนอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลข

หาก เขาอยากได้ ก็แค่แหกกฎ แล้วก็จะได้ ไม่เห็นจะมีอะไรยากตรงไหน

" ฉายาหน้ามึนเหมาะสมแล้วกับคิมหันต์ "

ซอด..แซด... ซอด..ซอด...

เสียงโทรทัศน์ถูกเปิดทิ้งไว้ไร้ช่องสัญญาณ บ่งบอกให้รู้ว่าคนเปิดดูไม่รู้หลบอยู่ที่ไหน หลงเหลือแต่เพียงห้องหรูกว้างรสนิยมดีเท่านั้น ดวงตากลมโตเสมือนปลานิลกวาดมองไปทั่ว ก่อนจะหยุดอยู่ตรงประตูอีกบานที่ข้างในใช้เป็นห้องนอน แง้มจนแสงไฟข้างในเล็ดลอดออกมา

“ดีจัง พี่คิมยังไม่นอน”

เธอฉีกยิ้มกว้างเสียจนขึ้นรอยบุ๋ม กำชับตุ๊กตาตัวโปรดที่อุ้มมาด้วยไว้แน่น พลางเดินเนิบนาบเข้าไปหา หวังจะให้เจ้าของห้องเล่านิทานให้เธอฟัง

แอด...

แต่ทว่าหลังบานประตูเปิดออก เธอกลับเห็นสิ่งนี้ที่ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่งแทน

“เห้ย!”

ในจังหวะหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งกำลังขัดจรวดของตัวเองอย่างเมามันส์อยู่ ถึงกับตกใจ หลังหันมาเห็นเด็กน้อยวัยสิบขวบยืนตาแป๋วมองเขาอยู่ คนๆนั้นก็คือคนเดียวกันกับที่เธออยากให้เล่านิทานนั่นแหละ

“เรรันต์ ดึกดื่นป่านนี้ เข้ามาทำไม!”

เขาแผดเสียงห้วนพลางดึงผ้านวมมาปิดท่อนล่าง ในขณะเด็กตรงหน้า ไม่ได้รู้สึกรู้สาหรือตกใจอะไร เธอกลับยืนหน้านิ่งไร้ความรู้สึก ก่อนจะยื่นหนังสือขนาดเอสามที่ถือมาด้วยไปให้

“หนูนอนไม่หลับ จะให้พี่คิมเล่านิทานให้ฟังหน่อยค่ะ”

ทำเอาคนฟังอย่างคิมหันต์ถึงกับอารมณ์ค้าง ตีหน้าผากตัวเองดังโป๊ะ ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ดึงหนังสือจากมือเธอถือไว้ แล้วออกคำสั่ง

“อ่ะๆ ก็ได้ แต่เรรันต์ต้องหันหลังให้พี่ก่อน”

“ได้ค่ะ”

เพื่อที่เขาจะได้จัดแจงน้องชายให้เข้าที่เข้าทาง เกิดมันโผล่หัวออกมาทักทายกันอีกรอบ มีหวังเด็กสิบขวบคนนี้ได้ใจแตกแน่ๆ เขาจะเข้าข่ายเป็นคนวิปริตโรคจิตไหมเนี่ย!