หลังจากมั่นใจว่าสิ่งที่ได้ยินจากปากคิมหันต์หูเธอไม่ได้ฝาดไป เธอหย่อนคิ้วเสมือนใช้ความคิด พลางใช้กำลังทั้งหมดที่มีผลักอกเขาออกตอนเผลอ
“ปล่อยหนู!”
จนกระทั่งเธอหลุดออกจากพันธนาการนั้นสำเร็จ ยืนมองหน้าคนที่นอนหงายอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจ ก่อนตั้งคำถาม
“เลิกกับพี่แพรว เลิกทำไมคะ”
มันคือคำถามที่เธออาจจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ได้ ทว่า..แค่เธออยากได้ยินจากปากคิมหันต์ซ้ำ เขายันตัวเองจากท่านอนเป็นท่านั่ง แล้วพูดหน้าตาย
“มารักกับรันต์ไง”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ กับการทิ้งคนทั้งคนที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิด”
เรรันต์เลิกคิ้วถาม คิมหันต์ยิ้มยียวน
“สำหรับคนอื่นพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่มันง่าย พี่เลิกก็คือ...เลิก”
“ฮึ ชุ่ย”
หญิงสาวกัดฟันสบถ คนตรงข้ามหุบยิ้ม พลางขมวดคิ้วทันที
“นี่รันต์ด่าพี่เหรอ”
เค้นถามเสียงต่ำ จนเรรันต์กระพริบตาปริบ เสมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ก่อนแสร้งทำใจดีสู้เสือ
“ใช่ค่ะ”
“ฮึ ..” คิมหั
