เรรันต์ยืนนิ่งอยู่อึดใจนึง ในขณะสายละห้อยจ้องมองไปทางอื่นเหมือนนึกคิด ก่อนจะช้อนตากลับขึ้นไป ทั้งๆที่ข้างในเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาซื่งคลอเต็มเบ้า ไร้ปัญญาจะต้านได้
“รับผิดชอบ? รับผิดชอบยังไงคะ พี่จะยอมเลิกกับพี่แพรว แล้วไปบอกแม่น่ะเหรอ”
...เงียบ...
เงียบกริบ ทุกอย่างนิ่งสงบ เสมือนถูกปิดสวิตส์ เหลือแต่เพียงเสียงหัวใจเท่านั้น ที่มันเต้นแรงของเรรันต์ ที่มันทั้งเจ็บทั้งจุก เพราะไร้ซึ่งรู้คำตอบที่ชัดเจน
“กล้าไหมละคะ” เธอย้ำถามทั้งน้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม เก็บต่อไปคงไม่ไหวแล้ว และไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว “ฮึก ถ้าไม่กล้า ก็อย่ามายุ่งกับหนู”
“รันต์..”
“ไม่ต้องมาสนใจด้วย ว่าหนูจะเป็นยังไง”
บอกพร้อมดันตัวเขาออก ในจังหวะที่เขาพยายามจะเข้ามาจับแขนเธอใหม่
“รันต์ เดี๋ยวสิ ฟังพี่ก่อน”
“ไม่ฟังแล้ว ฟังไปมันก็ยิ่งทำให้หนูรู้สึกแย่ การที่พี่มายืนช่างใจอยู่แบบนี้ ทำเหมือนเสียดายพี่แพรว ถ้าจะต้องสูญเ
