..มหาลัย...
สิ้นวันหยุด เหมือนสิ้นใจ เรรันต์หมดความร่าเริงนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้น หมดแล้วรอยยิ้มบุ๋ม ที่ใครเห็นเป็นต้องมอง ยิ้มครั้งนึงเหมือนโลกน่าอยู่ไปค่อนใบ ถึงเธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ก็เหมือนไร้ความรู้สึกอยู่ดี ปลีกตัวนั่งนิ่งคนเดียวตลอดทั้งวัน จนกระทั่งหมดคาบเรียน ถึงเวลากลับบ้าน ทว่า..เธอยังคงอยู่
ติ้ด ติ้ด ติ้ด
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเรรันต์สะดุ้งโหยง ละสายตาจากตำราเรียนที่เผลอถือติดมือมานั่งจ้อง หวังกลบเกลื่อนสีหน้าใกล้ตายของตัวเอง หันมามองจอ ก่อนกดรับ
(รันต์)
คำแรกที่ได้ยินทำเธอถอนหายใจ กรอกเสียงเหนื่อยลงไป แม้แต่ปลายสายยังรู้
(อยู่ไหนครับ)
“ห้องสมุดน่ะเบส จะมาเหรอ มาสิ”
(ได้ครับ เดี๋ยวไป)
อันที่จริง เขาแค่จะชวนเธอไปทานข้าวด้วยเท่านั้น แต่พอเธอตอบกลับมาเพียงสั้นๆแค่นี้ เขาก็ไปต่อไม่ถูก เลี่ยงไปหาถึงที่ไม่ได้ ทั้งที่ระยะทางที่เขายืนกับห้องสมุดมันห่างกันเป็นกิโล อีกทั้
