Nazlı'nın anlatımıyla
Yemeğe değil de düşmana batırıyordu sanki çatalı. Hiç saklamadan gülüyordum haline.
" Nejat çocuk gibisin gerçekten küstün mü bana ! "
"Yemek bitene kadar konuşmuyorum Nazlı! Ayrıca çocuk muyum canım ben ? "
Küsmüştü işte. Hatta annesine küsüp yemeğini yemeyen çocuklara benziyordu tam şu anda !
Benim yemeğim bitmişti zaten. Yerimden kalkıp ona doğru ilerledim.
Zar zor oturduğu tabureyi biraz geri çektim. Hiç yardımcı da olmuyordu hani !.
Yeterli bir mesafe açınca, sorgulayan bakışları altında gidip sol dizine oturdum.
Elindeki çatalı alıp, makarnayı doladım iyice. Madem çocuk gibi küsüyor birileri, ben de onunla çocuk gibi ilgilenirdim.
" Aç bakalım hayatım ağzını ! "
Çatalı ağzına getirince hiç ikiletmeden hemen açtı ağzını. Tabağındaki bütün makarnayı,
