คฤหาสน์สกุลเติ้ง
“นายท่าน”
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย เมื่อเห็นความกังวลบนสีหน้าของพ่อบ้าน
“ว่าอย่างไร” แล้วหันไปอุ้มภรรยาลงจากรถม้า ไม่ได้สนใจต่อสายตาของบ่าวไพร่แต่อย่างใด ผิดกับคนถูกอุ้มที่หน้าแดงก่ำ
“มีสตรีมาจากเมืองหลวง นางบอกว่าเป็น..” พ่อบ้านรอจนเขาอุ้มฮูหยินลงจากรถม้าเรียบร้อยแล้วจึงรายงาน
“พูดมา” เห็นท่าทางอ้ำอึ้งผิดนิสัยของพ่อบ้านก็ยิ่งอยากรู้
“นางบอกว่าเป็นคนรู้ใจของนายท่าน” พ่อบ้านลดเสียงลงเป็นกระซิบเพราะไม่อยากให้ฮูหยินได้ยิน
“คนรู้ใจของข้าหรือ..ผู้ใดกัน” ถามกลับด้วยความแปลกใจ ทันใดนั้นชื่อหนึ่งก็ผุดขึ้นมา “หมี่มี่หรือ”
“ใช่” แล้วชี้ไปที่รถม้าที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงมุมกำแพงคฤหาสน์
เขามองตามนิ้วมือของพ่อบ้าน คิ้วที่เพิ่งคลายปมขมวดเข้าหากันใหม่ เมื่อเห็นเกวียนหลายคันที่จอดอยู่
“ขนมาขนาดนั้น จะมาอยู่ถาวรเลยหรือไร”
“นางว่าอย่างนั้น”
เขาเพียงแค่ถามประชด แต่คำตอบที่ได้รับ
