เติ้งอี้เทียนมองคนข้าง ๆ อมยิ้มกับความงามที่อาจจะไม่ได้งามล่มเมืองล่มแคว้น แต่ก็งามบาดใจจนเป็นแผลฉกรรจ์ได้เลย
การแสดงออกของเขาไม่รอดพ้นสายตาของจูอิน
“ข้าคงจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้าลูกเขยเสิ่นมาด้วย” จูอินเริ่มเปิดบทสนทนาระหว่างมื้ออาหาร
“น่าเสียดายที่เขาไม่ได้มา” อี้เทียนตอบยิ้ม ๆ คีบเนื้อปลาต้มหวาน อาหารจานที่ดีที่สุดบนโต๊ะ ใส่ถ้วยข้าวให้สตรีข้างกาย
อยากบอกให้นางทนกินอาหารรสชาติแย่ กับเนื้อปลาที่ไม่ได้เรื่องนี้ไปก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยกลับไปกินของอร่อยที่บ้านเรา แต่ก็ต้องสำรวมอาการเอาไว้
อ้ายเหม่ยปวดใจกับความใส่ใจของอี้เทียน โกรธเกลียดซินซินจนตัวสั่น แต่ไม่สามารถจะทำอะไรได้ ได้แต่กำมือข่มกลั้นเอาไว้
จูอินอยากจะตำหนิการกระทำของอี้เทียนด้วยถ้อยคำรุนแรง ที่เขาทำตัวไร้ยางอาย เห็นเมียชาวบ้านดีกว่าลูกสาวของนาง
จูก่านต้งเองก็ตกใจกับการกระทำของอี้เทียน แต่พอมองไปทางบิดาและเห็นท่านยังนิ่ง จึงไ
