ประทับใจยัยขี้เมา

ตอนที่ 3 เมา

ตอนที่ 3 เมา (รุ่นลูก)

เมื่อเวลาผ่านไป...

@ร้านเหล้า

ในที่สุดเวลาก็เดินทางมาถึงวันนี้ วันที่ฉันกับเพื่อนๆเรียนจบ ทั้งหมดชวนกันมานั่งดื่มฉลองให้กับความสำเร็จของพวกเรา ฉันกับไอ้เพลงก็มากับเขาด้วย

หลังจากที่นั่งดื่มกันได้สักพัก เพื่อนๆก็ทยอยพากันกลับไปทีละคนจนหมด เหลือฉันกับไอ้เพลงสองคนเมามากพอๆกัน

"ไอ้เพลง...พี่ขุนใกล้จะถึงหรือยังวะ"

"ไม่รู้ว่ะ...ช่วงนี้ติดสาว"

"อือ...รออีกหน่อยแล้วกัน" ในขณะที่ฉันกับไอ้เพลงนั่งรอพี่ขุนมารับ ฉันสองคนก็ไม่ได้นั่งเปล่า ดื่มไปพลางๆอย่างต่อเนื่อง พูดคุยกันสนุกสนาน ตามประสาคนโสด ส่วนคนไม่โสดกลับไปนอนกันหมดแล้ว

"เพลง...ฟ้า...รอนานมั้ย" น่าจะเป็นเสียงพี่ขุน ตอนนี้สภาพของฉันกับไอ้เพลง นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ ถ้านอนที่นี่ได้ฉันคงนอนไปแล้ว

"มาแล้วเหรอ...น่าจะมาสักพรุ่งนี้" เสียงไอ้เพลงค่ะ มันสะลึมสะลือพูด

"เดินไหวกันมั้ยเนี่ย" พี่ขุนเดินเข้ามาอุ้มไอ้เพลงไปขึ้นรถ ส่วนฉันก็เดินตามไป แต่ขามันไม่รักดี เดินโซเซไปได้ไม่ถึงไหน ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยด้วยซ้ำ พี่ขุนก็เดินกลับมา แล้วประคองฉันเดินไปที่รถ

"นั่งด้านหน้าแล้วกัน" เสียงพี่ขุนบอกกับฉัน เนื่องจากว่าไอ้เพื่อนเพลงของฉันมันนอนอยู่ที่เบาะด้านหลังจนไม่มีที่นั่งเหลือให้ฉัน

@ขุนเขา

สวัสดีครับ ผมชื่อขุนเขา มีน้องสาวหนึ่งคนชื่อเพลงพิณ ผมรักน้องสาวของผมมาก ตามใจเธอทุกอย่าง อยากได้อะไร อยากไปไหน ไปรับไปส่ง ได้หมดขอแค่ให้บอก ถึงแม้ว่าผมจะติดธุระ มีใครบางคนกำลังงอแงไม่พอใจ แต่ผมก็พร้อมที่จะเลือกน้องสาว

น้องสาวของผมมีเพื่อนสนิทมากๆหนึ่งคน เธอชื่อเฟื่องฟ้า ฟ้าเป็นเด็กนิสัยน่ารักคนหนึ่ง พูดจาดี กิริยามารยาทอ่อนน้อม ผมเห็นเธอเป็นน้องสาวอีกคนของผมเลยก็ว่าได้

ในขณะที่ผมกำลังประคองน้องฟ้าเข้าไปนั่งด้านในรถตรงเบาะด้านข้างคนขับ อยู่ๆลำคอของเธอที่อ่อนไปอ่อนมาก็พับลงมาซบอยู่ที่บ่าของผม

กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด แต่ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจเธอเลยแม้แต่น้อย แต่กลับสะดุ้งเบาๆเมื่อผมกับเธอเผลอไผลสัมผัสเนื้อตัวกันเข้า

"ฟ้า...นั่งดีๆ" ผมจับศีรษะของเธอยกขึ้นให้พิงเบาะเอาไว้แล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอจนเสร็จ จากนั้นผมก็ผละออกมาปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ

ผมขับรถออกไปตามท้องถนนได้สักครู่ เสียงไอ้เพลงก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า...

"พี่ขุน...แวะปั๊มหน่อยปวดฉี่" สงสัยคงดื่มมาไม่น้อย ยังไปไม่ถึงไหนเลย

"อั้นไว้ก่อนได้มั้ย" ผมถามกลับไป

"จะไหลแล้ว..." เมื่อได้ยินดังนั้น จะชักช้าไม่ได้ รีบหมุนพวงมาลัยเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันไปจอดสนิทที่หน้าห้องน้ำทันที

"ให้พี่พาไปมั้ย"

"ไม่ต้องๆ เดี๋ยวมา..." มันตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเมาๆของมันนั่นแหละ จากนั้นมันก็เปิดประตูเดินลงจากรถไป

"ปึก!" อยู่ๆหัวไหล่ของผมก็มีศีรษะของคนข้างๆเอนเข้ามาซบ

"ฟ้า...นั่งดีๆ" ผมหันไปดุคนขี้เมาเบาๆแล้วค่อยๆจับศีรษะของเธอผลักออกจากหัวไหล่ของผม...ทำไมยัยเพลงไปนานจัง!

ในขณะที่ผมหันกลับไปมองคนที่นั่งโอนเอนอยู่ด้านข้างอีกครั้ง อยู่ๆริมฝีปากนุ่มนิ่มก็สัมผัสกับริมฝีปากของผมเบาๆ ผมพยายามทำตัวให้นิ่งๆเข้าไว้

ผมคิดว่าเธอน่าจะเมามาก แต่แล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ศีรษะของเธอโอนเอนอยู่อย่างนั้น ส่ายไปส่ายมา ดวงตาก็หลับพริ้ม มองยังไงก็ไม่มีสติ

"ฟ้า...นั่งดีๆ" ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอ พยายามเรียกสติให้เธอรู้สึกตัวบ้าง แต่ในขณะเดียวกันนี้เอง น้องฟ้าก็เริ่มมีอาการอึกอักอยู่ในลำคอ

"เฮ๊ย!ๆ ฟ้าอย่าอ้วก..." ผมยังพูดไม่ทันจบดีเลยด้วยซ้ำ

"หมดกัน..." ขอไม่บรรยายตรงนี้นะครับ คิดเอาเอง เป็นจังหวะที่ยัยเพลงเปิดประตูรถเข้ามานั่งพอดี

"กลิ่นอะไรน่ะ"

"อ้วกเพื่อนเราไง แล้วทำไมไปนานจัง"

"อ้วก...มาเหมือนกัน" ผมรีบเหยียบคันเร่งออกสู่ท้องถนนอีกครั้ง

ไม่นานผมก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดในบ้านของน้องฟ้า ใช่แล้วครับผมพาเธอมาส่งที่บ้าน ผมอุ้มน้องฟ้าเข้าบ้าน โดยปล่อยให้ยัยเพลงนอนหลับรออยู่ในรถก่อน

"ฟ้าลูก..." ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว คุณอาทั้งสองน่าจะรอลูกสาวกลับบ้าน

"สวัสดีครับ...คุณอาทั้งสอง น้องฟ้าเมามากเลยครับ ยัยเพลงก็เมามากเหมือนกันนอนรออยู่ในรถ" ผมเอ่ยสวัสดีพวกท่าน ทั้งๆที่ยังคงอุ้มน้องฟ้าอยู่ ไม่รู้จะวางลงตรงไหน

"วางน้องลงตรงนี้ก่อนลูก"

"เราเป็นพี่ชายหนูเพลงใช่มั้ย"

"ครับ...ผมขุนเขา เคยมาส่งน้องฟ้าที่บ้านอยู่หลายครั้ง เลยจำทางมาได้ ยังไงผมต้องขอตัวก่อนนะครับ สภาพน้องสาวของผมก็ไม่ได้แตกต่างไปจากนี้เลยครับ"

"อาต้องขอบใจขุนเขามากนะลูก ที่อุตส่าห์พาน้องมาส่ง"

"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี ยังไงผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ"

"ขับรถดีๆลูก" ผมรีบเดินออกจากบ้านหลังนี้ แล้วพายัยเพลงกลับบ้านทันที แต่สภาพรถของผมนี่สิ...

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

@สนามบิน

วันนี้เป็นวันที่ฉันออกเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ โดยมีคุณพ่อกับคุณแม่มาส่งฉันที่สนามบิน

ส่วนเจ้าผีน้อยร้องไห้ตาบวมอยู่ที่บ้าน...ก่อนมาฉันหันไปบ่นมันนิดหน่อย ก็เจ้าเด็กอ้วนนั่น มันทำเหมือนกับว่าฉันทิ้งลูกแล้วหนีไปเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น...มันใช่ที่ไหนล่ะ!

"คุณพ่อคุณแม่สวัสดีค่ะ" เป็นเสียงไอ้เพลงเอ่ยทักทายคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันทันทีที่มันเดินเข้ามาสมทบ

"คุณอา...สวัสดีครับ"

"อ้าวขุนเขา...มาส่งน้องเหรอลูก คุณพ่อคุณแม่ล่ะ พวกท่านไม่ได้มาด้วยเหรอ"

"ครับ...คุณพ่อกับคุณแม่ยืนส่งลูกสาวอยู่ที่หน้าบ้านก่อนออกมาแล้วครับ พวกท่านกลัวทำใจไม่ได้ เลยขอส่งแค่หน้าบ้านครับ"

"ฟ้า...เพลง...มีอะไรก็โทรมาหาพ่อได้นะลูก"

"ไปด้วยกันดูแลกันและกันให้ดีๆนะลูกแม่เป็นห่วง"

"ค่ะ/ค่า..." เป็นเสียงฉันกับไอ้เพลง ก็คุณพ่อกับคุณแม่ของฉัน พวกท่านพูดแบบเดิมๆมาเป็นอาทิตย์แล้ว พูดแล้วพูดอีกจนฉันจำได้ขึ้นใจแล้ว แต่ฉันก็รู้แหละว่าพวกท่านเป็นห่วง

"พี่ขุนคะ...วันนั้นฟ้าต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะ ที่อาเจียนจนรถพี่เลอะเทอะไปหมด" วันนั้นฉันเมามากจนจำอะไรไม่ได้เลย ที่รู้เพราะไอ้เพลงมันบอก

"ไปอยู่ที่โน้น เราสองคนห้ามพากันดื่มแบบวันนั้นอีกเข้าใจมั้ย" ฉันเหมือนมีพี่ชายเลยอ่ะ คิดแล้วก็อิจฉาไอ้เพลงนิดๆ ฉันเป็นลูกคนเดียว แต่ก็ไม่เคยเหงาหรอกเพราะมีผีคอยคุยเป็นเพื่อนตลอด

"วันนั้นยัยฟ้าบอกว่าจำอะไรไม่ได้เลย ที่รู้เพราะหนูเพลงบอก...มันน่าตีจริงๆ ไปอาเจียนใส่รถพี่เขา อาต้องขอโทษแทนน้องอีกครั้งนะลูก"

"ไม่เป็นไรครับคุณอา...แต่คราวหน้าอย่าให้มีอีกก็พอ" ทุกคนที่ยืนคุยกันอยู่ตรงนี้หัวเราะกันออกมาท่าทางมีความสุข

"ได้เวลาแล้ว เข้าไปด้านในกันได้แล้วมั้ง" ฉันกับไอ้เพลงร่ำลาคุณพ่อคุณแม่และพี่ขุน ก่อนที่จะพากันเดินขึ้นเครื่องไป...