พันธะร้ายพ่ายรักเธอ

บทที่2 หน้าที่ใหม่

เช้าวันถัดมา บรรยากาศในช่วงเช้าค่อนข้างจะแจ่มใส ท้องฟ้าเปิดจนเห็นพื้นสีฟ้าสวยสดไม่มีกลุ่มก้อนเมฆให้อึมครึมเลยสักนิด

แป้งร่ำยกกระเป๋าของตัวเองขึ้นไปใส่ท้ายรถเก๋ง โดยมีคนขับไปส่งที่บ้านอัศวัตร ในขณะที่เธอกำลังเก็บของขึ้นบนรถ ชลธินีแม่ของเธอก็เดินเข้ามาหา จากนั้นก็เปล่งเสียงเข้มเป็นคำสั่ง

"ไปอยู่ที่นั่นอย่าทำตัวมีปัญหาละ แกก็โตแล้วรู้จักอดทนให้มาก หากบ้านเราไม่เดือดร้อนก็คงไม่ต้องพึ่งพาแกให้ทำแบบนี้"

คำพูดของมารดาเธอ ไม่ได้สร้างแรงผลักดันในชีวิต แต่กลับทำให้แป้งร่ำหดหู่ใจมากกว่า แต่ก็อย่างว่าเธอได้ยินคำพวกนี้มาจนชินเสียแล้ว ไม่ว่าจะเดือดร้อนอะไรก็ต้องเป็นเธอที่ต่อสู้ให้ครอบครัว โดยที่ผู้เป็นแม่ไม่เคยเห็นใจหรือสงสารเธอแม้แต่น้อย

หลังจากเอาของขึ้นรถไปแล้ว เธอก็หันกลับมายกมือไหว้ลาแม่พร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น ทว่าแม่ของเธอรับไหว้ก็จริงแต่แววตาที่ส่งผ่านมานั้น เหมือนอยากให้เธอไปเสียให้พ้น ๆ ไม่มีคำห่วงใยอะไรให้เธอสักนิด

แต่ที่สุดแล้วก็ต้องหันกลับมาแทรกร่างเข้าไปที่ด้านหลังจากนั้นคนขับก็พาเธอเคลื่อนรถออกมาจากบ้านศิวะโรจน์

ระหว่างทางมา ดวงตาของเธอเหม่อมองออกไปนอกตัวรถอยู่บ่อยครั้ง ความรู้สึกมันหดหู่รู้สึกคิดถึงพ่อที่ตายจาก หากพ่ออยู่เธอก็คงไม่ต้องลำบากไปอาศัยอยู่บ้านคนอื่น ชีวิตของเธอก็คงดีกว่านี้ไม่ต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อเงิน!

รถของแป้งร่ำถูกเลี้ยวเข้ามายังคฤหาสน์หลังใหญ่ แค่ล้อรถแล่นเข้ามายังเขตบ้านอัศวัตร ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้น ตื่นตากับความใหญ่โตมโหฬารตรงหน้า ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะย่างก้าวเข้ามาอยู่ตระกูลที่ใหญ่โตขนาดนี้

เมื่อรถวิ่งเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ สายตาของเธอยังคงก้มมองกับตัวบ้านที่มันใหญ่โตราวกับในละครที่เธอเคยดู อันที่จริงบ้านของเธอก็เคยมีเงิน พ่อของเธอก็เป็นนักธุรกิจแต่ตัวบ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่านี้ ดูเหมือนความใหญ่โตนี้มันจะมากกว่าบ้านเธอสองเท่าด้วยซ้ำ

"คุณแป้งถึงแล้วนะครับ"

คนรถของเธอหันมาบอก จนแป้งร่ำต้องตื่นขึ้นจากภวังค์ จากนั้นก็หันไปคว้าเอากระเป๋าใบเล็กที่วางอยู่ข้างกาย แล้วเปิดประตูลงไป ส่วนคนขับรถก็ลงด้วยเช่นกัน เพราะต้องยกกระเป๋าลงไปให้เธอด้วย

แป้งร่ำหยุดยืนนิ่งมองเข้าไปในตัวบ้านที่เงียบสงบ สายตาของเธอคล้ายจะมีความกังวลมากมาย กระทั่งคนขับรถเลื่อนกระเป๋าลากใบใหญ่มาให้เธอ ไม่นานนักก็มีคนออกมาต้อนรับเธอที่หน้าบ้าน

"คุณคือคุณพรรัมภาใช่ไหมคะ" หญิงรายนั้นเอ่ยถาม หากจะให้เธอเดาละก็คงเป็นแม่บ้านขอที่นี่ เพราะการแต่งตัวดูเรียบร้อยแต่ชุดที่สวมใส่น่าจะเป็นยูนิฟอร์มมากกว่าที่จะเป็นชุดทั่วไปใส่เล่น

"ใช่ค่ะ"

"เชิญเข้าไปข้างในได้เลยค่ะ"

เธอคนนั้นทำมือเชื้อเชิญแป้งร่ำเข้าไปในบ้าน ส่วนแป้งร่ำเธอกำลังจะหันหลังกลับไปลากกระเป๋าตัวเอง ทว่าแม่บ้านคนนั้นกับพูดขึ้นอีกครั้ง

"ส่วนกระเป๋าเดี๋ยวมีคนมาเก็บไปที่ห้องให้ค่ะ เชิญคุณพรรัมภา ได้เลย"

เธอเดินตามแม่บ้านสาวคนนั้น และมันก็จริงมีคนเดินสวนออกมาแล้วลากกระเป๋าเธอไป ทำให้เธอต้องหันมามองตาม พร้อมความคิดในหัวว่า ที่นี่ไม่น่าจะมีแม่บ้านแค่คนเดียวแน่ ก็บ้านออกจะใหญ่โตขนาดนี้น่าจะมีไม่ต่ำกว่าห้าคน

แป้งร่ำเดินตามแม่บ้านสาวคนนั้นมาอย่างเงียบ ๆ ทว่าสายตาก็แอบมองไปโดยทั่ว กระทั่งแม่บ้านสาวพาเธอเข้ามาที่ห้อง ห้องหนึ่งสิ่งที่แป้งร่ำเห็นก็คือหญิงสูงวัยแต่ดูท่าทางเป็นคุณผู้หญิงมาก หญิงคนนั้นกำลังยกแก้วชาขึ้นมาดื่มดูสง่าผ่าเผยใบหน้าดูสดใสเปล่งปลั่งมาก

"ถึงแล้วค่ะ" เมื่อแม่บ้านสาวหันมาพูด เท้าเธอก็หยุด จากนั้นก็มองไปเบื้องหน้า ก่อนที่แม่บ้านคนเดิมจะแนะนำ

"คุณหญิงเติมเต็ม ค่ะ เป็นเจ้าของบ้าน"

"สวัสดีค่ะ" แป้งร่ำยกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนน้อม ส่วนหญิงรายนั้นเธอวางถ้วยชาใบเล็กลงอย่างใจเย็น จากนั้นก็มองมาที่เธอ พร้อมประโยคคำพูด

"หน้าตาสวยนี่ ฉันไม่คิดว่าโตขึ้น เธอจะสวยขนาดนี้"

น้ำเสียงของคุณหญิงอ่อนนุ่มแต่ดูน่าเกรงขามมาก

"ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยตอบเสียงแผ่ว พลางยกมือขึ้นไหว้อีกครั้ง

"มานั่งนี่สิ!!"

คุณหญิงเอ่ยสั่ง จากนั้นก็บอกแม่บ้านออกไปทำงานตามเดิม เพราะเรื่องที่จะคุยต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญก็ว่าได้

แป้งร่ำเดินมาที่โซฟาฝั่งตรงข้าม ก่อนที่เธอจะหย่อนสะโพกลงนั่ง จากนั้นก็มองไปทางคุณหญิง

"แม่ของเธอคงบอกแล้วใช่ไหม ว่าเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร"

"บอกแล้วค่ะ"

"งั้นก็ดี หวังว่าเธอจะไม่รังเกียจลูกชายฉันหรอกนะ"

เธอเงียบไปไม่ได้ตอบ ก็ลูกชายของคุณหญิงเธอยังไม่เคยเจอสักครั้ง

"คือคุณคงคา..เอ่อ..."

แป้งร่ำเหมือนอยากถาม แต่ก็กลัวว่าคำถามจะทำให้คุณหญิงไม่พอใจ ทว่า คุณหญิงก็เหมือนจะรู้ ก็เลยพูดขึ้น

"ตอนนี้คงคาฟื้นแล้วแต่ก็ยังเดินไม่ได้ สิ่งที่เธอต้องทำคือดูแลเขา"

หญิงสาวรับรู้จากนั้นก็นั่งเงียบ จนคุณหญิงต้องพูดกับเธอเรื่องข้อตกลงต่าง ๆ

"อย่างที่บอกว่าเรื่องการหมั้นมันเป็นเรื่องราวเมื่ออดีต อันที่จริงฉันไม่อยากจะบังคับใจใครด้วยซ้ำ แต่เพราะแม่ของเธอเดือดร้อนก็เลยมาหาฉันให้ช่วย ในเมื่อครอบครัวเธอรับเงินไปแล้ว ข้อตกลงเรื่องให้เธอมาอยู่ที่นี่ก็คือมาดูแลคงคา ส่วนค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ฉันจะให้พิเศษแล้วกัน หากอนาคตลูกชายฉันพอใจเธอ ก็ค่อยว่ากัน"

"อ้อ...ค่ะ"

หลังจากที่คุยและตกลงกันได้ คุณหญิงก็ให้แม่บ้านคนเดิมเข้ามา เพื่อพาแป้งร่ำไปที่ห้องพักของเธอที่ชั้นสอง แต่เป็นคนละฝั่งกับห้องลูกชายของคุณหญิง

แป้งร่ำเธอเดินตามแม่บ้านคนนั้นมา จากนั้นก็เอ่ยถาม

"ขอโทษนะคะ โดยปกติแล้วใครเป็นคนดูแลคุณคงคาค่ะ"

แม่บ้านสาวที่ชื่อเดือนแจ่ม หันมามองหน้าแป้งร่ำ จากนั้นก็ถอนหายใจ

"โดยปกติจะมีพยาบาลมาดูแลค่ะ แต่เธอขอลาออกก็เป็นจังหวะดีที่คุณเข้ามา คุณหญิงเลยไม่ได้รับใครมาแทน"