พันธะร้ายพ่ายรักเธอ

บทที่3 คนเคยคบ

แป้งร่ำเดินขึ้นมาที่ห้อง เมื่อแทรกร่างเข้ามาแล้วเธอก็กวาดสายตามองทุกอย่างภายในห้องกว้างขวางมาก ดีหน่อยที่คุณหญิงเมตตาเธอให้เธออยู่ที่ตึกเดียวกันไม่ให้ลงไปอยู่ที่บ้านเล็กฝั่งของแม่บ้าน

เมื่ออยู่ในห้องคนเดียว เธอก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาดื้อ ๆ ไม่รู้ว่าการเริ่มต้นทำงานจะเป็นอย่างไร อีกทั้งเธอก็ยังไม่ได้เจอกับคุณคงคาเลย ไม่รู้ว่านิสัยใจคอเขาเป็นแบบไหน เขาดุร้ายหรือเปล่า

แป้งร่ำสาวเท้าไปนั่งที่ปลายเตียงกวาดสายตามองตู้เสื้อผ้า จากนั้นก็ลุกขึ้นหมายจะรื้อเสื้อผ้าออกมาเก็บใส่ตู้ ให้เรียบร้อย

เธอใช้เวลาอยู่ในห้องสักพักกว่าจะเก็บทุกอย่างให้เข้าที่ หลังจากนั้นเธอก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง กวาดสายตามองหาแม่บ้าน เพราะเธอไม่รู้ว่าต้องเริ่มงานจากจุดไหนดี

ไม่นานนักเดือนแจ่มแม่บ้านสาวคนเดิมก็เดินมาเรียกเธอ เพื่อไปหาคุณหญิงเต็มที่ห้องโถง

"คุณพรรัมภาจัดการธุระตัวเองเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ"

"ค่ะ...เอ่อพี่ไม่ต้องเรียกแป้งเต็มขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เรียกแป้งเฉย ๆ ก็พอ"

"อืม...จะดีหรือคะ"

"แป้งพึ่งจะยี่สิบสาม เรียกแป้งเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ"

"อ้อ...คุณแป้งอายุน้อยกว่าพี่ห้าปี งั้นเรียกคุณแป้งแล้วกันค่ะ"

แป้งร่ำเธอไม่ได้โต้ตอบแต่กลับส่งยิ้มให้กับเดือนแจ่มด้วยไมตรีของเธอ

"อ้อ...จริงสิแป้งต้องเรียกว่าพี่อะไรคะ?"

"เรียกพี่แจ่มก็ได้ค่ะ"

เธอพยักหน้างก ๆ จากนั้นก็เดินตามเดือนแจ่มมาที่ห้องโถงเห็นคุณหญิงเต็มนั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว

"มาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้างห้องที่เตรียมไว้ให้เธอ พอใจไหม"

"ดีมากเลยค่ะ ขอบคุณ คุณหญิงที่เอ็นดูหนูค่ะ"

เมื่อได้ยินเด็กพูดแบบนั้น คุณหญิงเองก็ยิ้มขึ้น จากนั้นก็พูดประโยคใหม่กับแป้งร่ำ

"ไม่ต้องเรียกฉันคุณหญิงหรอก เรียกว่าคุณป้าก็พอ"

"ค่ะ!!"

หลังจากตอบตกลงแบบนั้นคุณหญิงก็ลุกขึ้นจากโซฟาหรู หญิงสูงวัยเดินนำแป้งร่ำขึ้นไปที่ชั้นบนอีกครั้ง ทว่ามันอยู่คนละฝั่งกับห้องเธอ เพียงแค่เดินแยกบันไดไปอีกทางก็เท่านั้น

เมื่อคุณหญิงป้าพาเดินมาถึงแล้วหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง เธอก็หันกลับมามองแป้งร่ำอีกครั้ง

"ฉันอยากจะบอกเธอไว้ว่า คงคาไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาอารมณ์ก็แปรปรวน ฉะนั้นเขาอาจจะดุเธอบ้างหวังว่าเธอจะเข้าใจใช่ไหม"

"เข้าใจค่ะ"

แป้งร่ำก็ตอบไปส่ง ๆ ว่าเข้าใจ อันที่จริงมันก็แค่ใช้ความอดสูงเพื่อที่จะให้ตัวเองอยู่ที่นี่ได้ ไม่อยากให้แม่ต้องเดือดร้อน และตัวเองก็ไม่ต้องโดนต่อว่าด้วย

คุณหญิงเต็มเปิดประตูแทรกร่างเข้าไป พร้อมด้วยแป้งร่ำเมื่อเธอเข้ามาแล้วก็เห็นหนุ่มหน้าตาดีนอนเอนหลังพิงหมอนใบใหญ่ ท่อนล่างของเขามีผ้าห่มผืนบางปกปิดไว้อยู่

"คงคา ไม่นอนพักละลูก"

ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาดี หันมาทางมารดา จากนั้นก็พูดขึ้นเสียงเรียบ

"ผมยังไม่ง่วงครับ"

แป้งร่ำยืนมองเขาอยู่ทางด้านหลังคุณหญิง สิ่งที่เธอคิดคือเขาก็ไม่ได้ร้ายอะไรน้ำเสียงแววตาออกจากอ่อนโยนด้วยซ้ำ

"อ้อ...จริงสิ แม่พาพยาบาลคนใหม่มาให้" พูดจบคุณหญิงก็หันหน้ากลับมามองเธอ ทำให้แป้งร่ำต้องสาวเท้าก้าวมาหยุดต่อหน้าเขา

"สวัสดีค่ะ" เธอยกมือขึ้นไหว้ ส่วนคงคาเขาก็นิ่งมองหน้าเธอแต่ก็ไม่พูดอะไร

"หนูแป้ง เธอจะมาช่วยดูแลลูก" คุณหญิงเอ่ยบอกลูกชายแต่ก็ยังไม่ได้บอกความจริงทั้งหมดว่าแป้งร่ำเธอเป็นคู่หมั้นที่พ่อของเขาเคยพูดไว้สมัยเป็นหนุ่ม ๆ กับเพื่อนรักสมัยนั้น

คงคายังคงเงียบอยู่ เขามองหน้าแม่สักพัก ก่อนที่จะเงยหน้าไปมองแป้งร่ำแล้วเอ่ยพูดเสียงเรียบ

"หน้าตาดีขนาดนี้จะมาดูแลคนป่วย คิดผิดหรือเปล่า"

"ไม่ผิดหรอกค่ะ" เธอพูดแค่นั้น จากนั้นคุณหญิงถึงพูดต่อ

"น้องเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อลูก พึ่งเรียนจบมาก็เลยขอมาช่วยดูแลลูกนี่ไง" เมื่อรู้แบบนั้นเขาก็ไม่ได้พูดต่อ ได้แต่เงียบและหลบสายตาลง จะว่าไปคงคาเป็นคนที่อ่อนโยนมากแต่ด้วยอุบัติเหตุทำให้เขาต้องเดินไม่ได้และยังหลับไปนานเป็นเดือนเมื่อฟื้นตัวขึ้นมาก็เหมือนจะรับอะไรไม่ได้ ซึ่งมันก็ต่างจากพี่ชายเขามาก รายนั้นค่อนข้างร้าย นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว

"งั้นแม่จะออกไปก่อนให้น้องอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน"

ดูเหมือนคุณหญิงเองก็อยากจะปล่อยโอกาสให้ทั้งคู่ทำความคุ้นเคยกันมาก เมื่อคุณหญิงออกไปแล้วแป้งร่ำเธอก็ยืนนิ่งไม่รู้ว่าจะพูดอะไร กระทั่งเป็นเขาพูดขึ้นก่อน

"ฉันง่วงแล้ว"

"อ้อค่ะ"

ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะต้องดูแลยังไง ทำให้เธอเก้ ๆ กัง ๆ อยู่มาก จนคงคาเอ่ยบอกเธอห้วน ๆ

"นี่ เธอต้องมาพยุงฉันนอนราบสิ"

"อ้อ..."

แป้งร่ำรีบเข้ามาประคองคงคาให้นอนราบก่อนที่เธอจะคว้าเอาผ้าห่มมาห่มให้เขา จากนั้นก็เอ่ยถามเขาอีกครั้ง

"คุณคงคาจะเอาอะไรเพิ่มไหมคะ"

"ไม่!!"

เขาตอบแบบนั้นก็หลับตานิ่ง ส่วนแป้งร่ำเห็นว่าเขาหลับตาเธอก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ ได้แต่กวาดสายตามองทั่วห้องทุกอย่างสะอาดไม่น่าจะมีอะไรให้เธอทำ เธอเลยเดินออกมาจากห้อง หลังจากนั้นก็มุ่งหน้าลงมาที่ชั้นล่าง เดินเลาะไปเรื่อยจนกระทั่งเจอห้องครัว และเห็นพี่แม่บ้านสาวคนนั้น

"พี่แจ่มมีอะไรให้แป้งช่วยไหมคะ"

"อ้าว!คุณแป้งเข้ามาทำไมค่ะ คุณคงคาละ"

"เขาหลับค่ะ แป้งไม่รู้ว่าจะทำอะไร"

"อ้อ...โดยปกติพยาบาลที่มาดูแล เธอก็นั่งเฝ้าอยู่แต่ในห้องไม่ได้ออกไปไหนนะ"

"เหรอคะ"

"แต่จะว่าไปนั่งเฝ้าก็ไม่ใช่เสียทีเดียว ต้องบอกว่านั่งคุยโทรศัพท์จนไม่สนใจคนป่วยมากกว่า"

ว่าแล้วก็เป็นการนินทา ส่วนแป้งร่ำเธอก็ยิ้มหวานขึ้น กระทั่งแม่บ้านอีกคนของที่นี่พูดขึ้น

"นี่แจ่ม เธอล้างผักไว้ให้ป้าศรีหรือยัง" ป้าศรีที่อีกคนเอ่ยถึงคือแม่ครัวของที่นี่มีหน้าที่ทำอาหารจัดการทุกอย่างในครัว

"เรียบร้อย"

แป้งร่ำเห็นว่ามื้อนี้ดูท่าอาหารจะเยอะ เท่าที่เธอเห็นคุณป้าเต็มก็อยู่แค่คนเดียวส่วนคุณคงคาก็ไม่น่าลงมาทานได้ แต่ทำไมทำกับข้าวหลายอย่าง

"นี่คุณป้าทานคนเดียวหรือคะ"

"ไม่ใช่หรอกวันนี้ลูกชายคนโตจะกลับมาทานข้าวด้วยโดยปกติคุณอัคคีจะพักที่คอนโด นาน ๆ จะเข้าบ้านน่ะ"

"ชื่อ...อะไรนะคะ"

"อัคคี!!"

ชื่อที่พี่แม่บ้านบอกเธอ มันทำเอาแป้งร่ำขมวดคิ้ว ก็มันดันชื่อเหมือนอดีตคนที่เธอเคยคบตอนสมัยเรียนนะสิ