Odamın duvarlarına sanki bu eve ilk kez gelmişim, ya da istenmeyen bir misafirmişim de bana evin en ücra, en rutubetli odasını layık görmüşler gibi bakıyordum. Bu yaşıma kadar yaşadım sandığım ama koca bir yalandan ibaret olduğunu öğrendiğim hayatımı serdim önüme. Babamın beni omuzlarında okula götürüşünü, çoğu kez iş kıyafetleri ile alışını, Doruk doğduğunda yaşadığım sevinci, onu sevmek için yaklaştığımda yediğim azarları, annemle aramda her yaşımda açılan mesafeyi ve babamın isteği ile aldığım vekaletin üzerimde yaptığı ağırlığı. Nasıl kalkacaktım bu yükün altından? Birilerine anlatsam ne diyecektim ki? Ben annemin babamın kızı değilmişim, Doruk'un ablası hiç olamamışım zaten. Üstelik kimsem de kalmamış dünyada. Genç yaşında öldü diye bildiğim halam annemmiş meğer. Babam askerden dağıtı
