เด็กเฮียขุน (ขุนพล+ราเชน)Mpreg

ตึก! ตึก! ตึก! เสียงฝีเท้าของวัยรุ่นนับสิบจากถิ่นอื่นที่วิ่งตามมาเป็นเหมือนแรงฮึดให้คนที่ไม่ได้ตั้งใจเรียกตีนอย่าง เชน หรือ ราเชน ต้องโกยเท้าวิ่งเร็วขึ้นมากกว่าปกติ ทั้งที่ไม่เคยจะวิ่งหนีมีแต่วิ่งเข้าหา แค่คราวนี้ร่างกายไม่น่าจะรอดจึงจำต้องวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต เพราะเผลอไปเรียกตีนพวกมันเข้า จะอะไรล่ะก็ดันไปเล่นกับเมียชาวบ้านเข้าแบบไม่ได้ตั้งใจ แล้วดันซวยไปล่อโดนเมียของหัวหน้าแก๊งซอยตันซึ่งเป็นคู่อริเก่าอย่างไอ้อาร์ม เข้าให้ จะทำไงได้ก็น้องมันบอกว่าโสดผัวตาย เห็นสวยหมวยเอ็กซ์มาทอดสะพานให้ทุกวันก็เลยอดใจไม่ไหว สุดท้ายต้องพาตัวเองวิ่งหนีอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ แฮ่ก ๆ ๆ ๆ "ให้กูหายใจก่อนไม่ได้เหรอไงวะ" ราเชนพูดหอบหายใจกับตัวเอง ก่อนจะพาร่างสูงไม่น้อยกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรวิ่งเข้าไปในซอยคับแคบเพื่อจะได้ลี้หลบพวกมัน ทั้งที่ซอยนี้ ยายทอง พูดเตือนเสมอว่าหากไม่จำเป็นอย่าวิ่งเข้ามาเส้นทางนี้เพราะเป็นที่มั่วสุมของพวกแก๊งอันธพาล โดยไม่รู้ว่าหลานตัวเองก็เป็นหนึ่งในพวกนักเลงหัวไม้ดังกล่าวด้วย และที่โกยแน่บอยู่ในตอนนี้ เขาไม่ได้กลัวแต่ก็ไม่ได้บ้าพอที่จะเอาหน้าหล่อ ๆไปให้พวกมันใช้ตีนกระทืบเล่น ที่มีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะใช้ความหล่อหากินไปวัน ๆ มีเงินหาเลี้ยงชีพตัวเองและยายได้ พร้อมทั้งส่งตัวเองเรียนก็เพราะหน้าตาล้วน ๆ จากเด็กพาร์ทไทม์ในร้านอาหารธรรมดาที่หน้าตาดีเลยได้ทิปเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง รับจ้างไปเรื่อยเกือบทุกอาขีพ วินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยก็ทำมาแล้วทั้งนั้นจนเป็นขาใหญ่ของชุมชนแออัด โตมาหน่อยก็ผันตัวเองมาทำงานในร้านเหล้าผับในบาร์ จนกระทั่งเปลี่ยนมาทำอาชีพโฮสต์ มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินกว่าคนอย่างราเชนจะทำได้ ก็แค่เอาอกเอาใจสร้างความสุข สนุก เพลิดเพลิน ให้ความรู้สึกดีผ่อนคลายจากเรื่องราวเคลียดๆมาทั้งวัน มาทำหน้าที่นั่งดื่มนั่งดริ้งค์หรือเล่นเกมซุกซนกับลูกค้านิด ๆ หน่อย ๆ เป็นการเซอร์วิสแบบใกล้ชิดถึงเนื้อถึงตัวเท่านั้นก็ได้เงินคืนละเป็นหมื่นเป็นแสนหรือหากหน้าตาดีเซอร์วิสเก่งถูกใจลูกค้าคืนละเป็นล้านก็เคยกันมาแล้ว แต่สำหรับตนที่เป็นเด็กใหม่ทำงานได้เพียงแค่สามวันเท่านั้นจึงยังไม่เคยรับทิปหนักเท่าดาวอันดับต้น ๆ ของที่นี่ แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่... "หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ยไอ้เหี้ย!" "หยุดก็เหี้ยสิวะ มึงจะเอากูให้ได้ใช่ไหมไอ้อาร์ม!" แม้จะรู้ดีว่าการตะโกนต่อล้อต่อเถียงกับคู่อริเก่า จะเป็นการยั่วยุให้อีกฝ่ายอารมณ์เดือดดาลมากกว่าเดิมแต่ราเชนก็ยังทำ เพราะมันคันปากยุบยิบจนห้ามไม่อยู่ "กูบอกให้มึงหยุดไง ไอ้สัสเชน! ไอ้แมงดาคลองเตย มึงมากราบตีนกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้สันดานชั่ว!!" "หยุดก็ตายสิไอ้เหี้ย ไอ้พวกเวรเอ้ย...พ่องมึงเป็นนักวิ่งกันหรือไงไม่เหนื่อยกันเลยนิ แฮ่กๆๆ" ..ไอ้พวกนี่มันเป็นพวกวิ่งสี่คูณร้อยหรือยังไงกันวิ่งเร็วชิบหาย จนเขาที่ต้องหยุดโกยเอาอากาศเข้าปอดเพราะหอบหายใจไม่ทันอยู่หลายรอบอีกนิดเดียวเท่านั้นก็จะถึงถิ่นของตัวเองที่ใครก็เรียกว่า สลัม พอถึงที่นั่นต่อให้มันมาเป็นร้อยเขาก็ไม่กลัว... ที่ข้ามไปฝั่งนั้นก็เพราะว่าบาร์ใหม่ที่ไปทำเงินหนา หากไม่มีแม่ยกจ่ายทิปหนัก ๆ เขาคงไม่ข้ามถิ่นไปเรียกตีนพวกมันถึงรังแน่ กับไอ้อาร์มเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เรียนประถมจนมัธยมยันมหาวิทยาลัย...แรกๆก็ไม่มีอะไรมาก แค่กวนตีนกันไปตามประสาวัยคะนอง แต่เมื่อวันก่อนนี่สิดันไปก่อเรื่องเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ราเชนวิ่งต่อไปโดยไม่ลดความเร็วลง ทั้งที่ในใจได้แต่ภาวนาเรียกหาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายให้มาช่วยดลบันดาลให้ตนรอดพ้นจากตีนของพวกไอ้อาร์ม "มึงไม่รอดแน่ ต่อให้คืนนี้มึงรอด กูก็จะไปปล่อยมึงไว้แน่จะไปดักมึงทุกที่" เสียงตะโกนขู่ตามหลังดังมาเป็นระยะ ยิ่งเป็นกำลังใจให้ฮึดสู้เพื่อโกยหนีเอาตัวรอด "กูไม่กลัวมึงหรอกโว้ย!" แม้ว่าปากจะเอ่ยไปแบบนั้น แต่ภายในใจกลับคิดอีกอย่าง คืนนี้ทำงานแทบไม่ได้พักเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด เลิกงานมาตีสองไปช่วยน้องๆมันเก็บของจนเสร็จแทนที่จะได้กลับบ้านชิว ๆ แต่ต้องมาวิ่งหนีตีนพวกมันให้หอบแดกอีก...เฮ้อ! ชีวิต "กูจะวิ่งไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย!!" ราเชนรู้ดีว่าการที่เห็นชอยแคบๆที่อยู่อีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า ไม่ได้เกิดจากพ่อจำแม่จำที่ส่งกระแสจิตมาชี้ทางสว่างส่งตรงมาจากฟากฟ้าให้แต่อย่างใด หากแต่เป็นสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเจ้าตัวเองที่รู้ดีว่าอีกเส้นยาแดงผ่าแปดเขาก็จะรอดปลอดภัย แค่กัดฟันวิ่งเลี้ยวเข้าไปในชอยแคบ ๆข้างหน้าที่มีแค่สองคนเดินสวนกันได้ เขาก็จะรอดพ้นจากตีนนับสิบคู่ เพราะพวกนั้นไม่กล้าข้ามถิ่นตามเขาเข้ามาอย่างแน่นอน แต่ทว่า.... ปัง!! ปัง!! "เฮ้ย!!..ไอ้เหี้ยอาร์มแค่ล่อเมียมึงแค่นี้ แม่งเล่นปืนเลยเหรอสัส! อ้าว! ดะ...เดี๋ยว...อุ๊บส์" "ชู่วว!!" เสียงคล้ายกระซิบดังขึ้น จนราเชนตกใจหันไปมองก็เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีแต่งตัวดีไม่อาจคาดเดาอายุได้ ยืนหลบมุุมในที่ลับตาคน ท่าทางเหมือนอ่อนแรงเต็มทน พอ ๆ กับเขาที่ยังหอบแฮ่กๆวิ่งหนีตีนนับสิบคู่ "มึงเป็นใคร ละ..แล้วมาทำเหี้ยอะไรอยู่ตรงนี้" ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายพูด ราเชนก็ชิงถามก่อนด้วยน้ำเสียงระรัวด้วยความสงสัย จะว่าเป็นเด็กส่งยาก็ไม่น่าจะใช่ เพราะจากการแต่งตัวด้วยสูทราคาแพงแบนด์หรู แล้วนาฬิกาบนข้อมือเรือนเหยียบล้านนั่นอีก แล้วหน้าตาท่าทางก็ไม่น่าจะใช่เด็กส่งยาอย่างที่เคยเดินสวนทางกันไปมาอยู่บ่อย ๆ "เงียบ!" เสียงทุ้มกดต่ำทรงพลังคล้ายกับเคยออกคำสั่งจนเคยตัวเอ่ยขึ้น ทำให้คนที่โดนปิดปากอย่างไม่ทันตั้งตัว ถูกลากเข้าไปอยู่ในซอกหลืบถึงกลับต้องกระพริบตาปริบ ๆ ด้วยยังปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคมสีดำขลับดูฉลาดเฉลียวมองมา อีกทั้งยังถูกเขาโอบรัดร่างเอาไว้แน่นให้มาหลบอยู่ข้างกัน ก่อนจะมีเสียงวัยรุ่นคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกลจากที่หลบซ่อนตัวนัก "ทางนี้! กูเห็นไอ้เหี้ยเชนมันวิ่งมาทางนี้" หนึ่งในพวกไอ้อาร์มแก๊งเด็กซอยตันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคู่อริโกยแน่บมาทางนี้ "ผมว่าหนีก่อนเถอะพี่อาร์ม เมื่อกี้เสียงปืนดังขึ้น เดี๋ยวอีกสักพักพ่อก็มากันเต็มสลัมแน่ ไม่รู้ว่าพวกเหี้ยมันส่งยาแล้วล่อกันเองหรือเปล่า" "จริงลูกพี่ ปล่อยไอ้เหี้ยเชนไปก่อน ไว้เราค่อยเอาคืนวันหน้าก็ยังไม่สายไว้ค่อยไปจัดมันคืนที่มหาลัยก็ได้" "เออ..งั้นรีบไปจากที่นี่ดีกว่า ก่อนที่พ่อมึงจะมารวบ" ไอ้อาร์มเห็นด้วย ไม่นานเสียงฝีเท้าของคนนับสิบก็เดินออกไป แต่ทว่าก็มีเสียงฝีเท้าไม่ต่ำกว่าสองหรือสามคนก็เดินเข้ามาแทนทีพร้อมกับเสียงพูดของคนกลุ่มหลังเอ่ยขึ้นเสียงคล้ายไม่สบอารมณ์อย่างหนัก "พวกวัยรุ่นนักเลงหัวไม้ แม่งทำเสียเรื่องชะมัด" แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่พวกคนใส่สุดดำทั้งชุด มันก็ยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน ยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิมสายตากวาดมองไปโดยรอบมองหาคนที่ตนตามไล่ล่ามา "ปล่อยกูนะ!!" คนโดนปิดปากขืนตัวเอาไว้พร้อมกับดีดดิ้นตัวเองให้หลุดพ้นจากมือหนาที่จับแน่นราวกับคีมเหล็ก "ถ้าขืนยังแหกปากโดนเก็บทั้งคู่แน่" คำขู่ได้ผลคนที่กำลังจะง้างปากตะโกนถึงกับหุบฉับมองตาคนปิดปากไม่กระพริบ ก่อนมือหนาจะยอมปล่อย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสงบปากสงบคำลงแล้ว "ทำไมกูจะต้องโดนยิงด้วยวะ" นี่มันหนีเสือปะจระเข้ชัดๆ "ก็ลองสิ...ถ้ามึงอยากลองดูก็ออกไป พวกมันชอบฆ่าคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่" คำขู่ได้ผล แต่ทว่าคนพูดเริ่มหน้าซีดลงทุกขณะ ราเชนสังเกตว่าอีกฝ่ายกุมหัวไหล่ข้างขวาไว้ก็พอจะรู้ว่าน่าจะโดนยิงจากเสียงปืนที่ดังขึ้นสองนัด "พวกมันเป็นใคร" ราเชนเองก็ไม่แน่ใจว่า หากออกไปจะโดนเป่าอย่างที่คนตรงหน้าขู่จริงไหม แต่ก็เลือกที่จะไม่ออกไปในตอนนี้ ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าบางทีเขาอาจจะโดนพวกมันเก็บจริงๆก็ได้ เพราะอย่างน้อยก็ได้เห็นหน้าตาพวกมันแล้ว "ไม่รู้" เจ้าของร่างสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรตอบเบาๆ สายตาสอดส่ายหาทางหนีทีไล่ "คาดว่าพวกมันน่าจะเป็นมือปืน แต่ที่มั่นใจคือพวกมันต้องการชีวิตของกู" เชี้ย!! "มือปืน!!" ราเชนทำหน้าตื่นตกใจ แต่คนพูดทำเหมือนจะไม่กลัวเลยสักนิดราวกับเป็นเรื่องปกติ ของตนก็แค่โดนกระทืบไปหยอดข้าวต้มไม่กี่วันก็หาย แต่นี่เขาโดนไล่ล่าหมายเอาชีวิตเลยนะ แต่ดูท่าทางชิวเหลือเกิน! "จะแหกปากให้พวกมันมาเป่าสมองหรือไง" เขาว่าน้ำเสียงดุนิดๆ "แล้วทำไมกูต้องมาเจอเรื่องเหี้ยๆแบบนี้ไปกับมึงด้วยวะ กูจะออกไปบอกมันว่ามึงอยู่ตรงนี้" พอคิดอีกที เรื่องอะไรจะยอมติดร่างแหไปด้วย เขายังรักสนุกโลกใบนี้ยังมีอะไรทำอีกเยอะ แล้วยังมียายที่ต้องดูแลอีกด้วย อีกอย่างไอ้คนตัวสูงข้าง ๆ ก็คงไม่มีแรงที่จะดึงรั้งเขาเอาไว้อีกแล้ว ดูจากสภาพท่าทางน่าจะเจ็บไม่น้อยทีเดียว "ถ้าไม่กลัวตายก็ออกไป" ราเชนยั้งตัวเองไว้ กำลังคิดว่าจะตัดสินใจอย่างไรดี อีกใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ จะให้เพิกเฉยต่อคนเจ็บตรงหน้าก็กระไรอยู่ เพราะโดยเนื้อแท้ตนไม่ใช่คนใจดำ ไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำที่จะปล่อยให้คนตายต่อหน้าต่อตา