HE WANTS ME (Hendrickson Sy)

First encountered

"Nandito ako sa harap ng bahay niyo," text ko kay Tria.

Mabilis niyang binuksan ang gate nila para sa akin. Bago pa siya magtanong, ang mga mata niya ay nanlaki na. Nakasuot na siya nang pantulog at ang buhok niya ay sobrang gulo. She sighed, then gave me a startled look because of my appearance.

I rolled my eyes. I've been feasting on mosquitoes here outside for a while.

Nakatingin pa rin ako sa sarili ko.I look like a complete mess, dagdag pa na suot ko ang dress na binigay sa akin ni Dion. I felt even more annoyed.

"Gabi na," aniya.

"Psh," sambit ko.

"Oh my! Dud something happen?!" she asked hysterically.

Hindi pa ako nakakapag-react, bigla na lang siyang umiling at naging nanay ko na para bang kukurutin ako. I smiled bitterly. There was a moment of silence before I automatically bowed my knees. Nang maramdaman ko na papalapit siya sa akin nanginig nginig ja ang labi ko at naramdaman ko ang yakap niya.

I cried... and cried until I was too tired to cry. Ilang minuto akong nakatulala sa harap ni Tria. Hindi ko alam kung paano at saan ako magsisimula dahil nahihiya ako sa kanya. Mukhang inaasahan na niya ito dahil hindi ko siya pinakinggan kanina. Pero... pinalakas niya pa rin ang loob ko at matiyagang naghintay. I couldn't ask for more...

I felt dizzy while telling her what happened earlier. My throat is dry and aching. Sa buong oras, nakayakap lang ako sa kan'ya at sinusubukan na bumalik ang lakad ko na nawala dahil sa sakit na ginawa ni Dion sa akin.

I couldn't help but cry, while Tria stroked my hair. Lagi siyang bumubulong sa akin na hindi ko naman maintindihan... o dahil siguro pagod na ang isip ko na ma-process ang lahat, pero sure ako na ang salitang iyon ay puro comforting words, I just felt my own calm when she did that.

Hinahanda ko na rin ang tenga ko sa ano pang sasabihin niya, pero ilang minuto na ang nakalipas pero hindi pa rin siya gumagalaw.

"Why aren't you saying something?" I asked her curiously.

I let go of the hug at na surpresa ako nang makita ko siyang umiiyak na parang baliw. Kahit na gusto kong matawa sa hitsura namin ngayon, hindi ko magawa. Suddenly, I felt relieved. It was as if something really heavy was lifted.

"As far as I'm concerned, I'm the heartbroken Tria."

"I'm just so proud of you, Elle... It's rare to encounter like in the movie scenes!" masigla niyang sambit.

Bigla na lang din siyang na buhayan na para bang nakalimutan na niya kung gaano kawawa ang hitsura ko. Hindi ko alam mung tama ba ang desisyon ko na pinuntahan ko si Tria dahil feeling ko mas lalong sumasakit ang ulo ko. I made a face when I realized how pathetic I am.

"You should've kicked his ass! It's a good thing that you finally witnessed his true colors, right? At ano?! Hindi man lang nakaramdaman ng konsensya ng babae niya? The nerve of that b*tch!" bulalas niya kaya napatawa ako.

Nagsimula na akong mag-panic dahil lumalakas na ang bibig niya. She's still a war freak when it comes to me. Napailing na lang ako. Sumenyas ako sa kan'ya na hinaan niya ang boses kaya at nang kumalma na siya, tumingin ako sa bedside table niya. Hindi ko na-realized na nandito pala ako ngayon sa kuwarto niya.

Kumunot ang noo ko nang makita ang picture niya. Nakasuot nang sumbrero habang nakahawak sa beywang niya na naka-pose. She's a little boyish that time.

I suddenly remembered those times when she always defended me from bullies in high school. I smiled a little.

"Thank you, Chantria."

Automatic siyang lumingon sa akin kaya mabilis ong iniwas ang tingin ko para maiwasan ang kahihiyan.

"Wow, I really love you, Hera Brielle!" sigaw niya habang may pa-treary eyed pa with matching finger heart.

She took a long time to really ask me to call her by her first name. Bukod sa akin, may isa pang tumatawag sa kanya ng ganoon. Pakiramdam niya ay nadudumihan ang kanyang pangalan kapag binanggit iyon ng taong iyon.

Sus. She just don't want to admit that she's being thrilled.

"Ano na ang plano mo?" tanong niya.

I snatched her chocolate. "Back to normal I guess?"

"You mean... Back to martyr stage?" pagbibiro niya.

I let out a small sigh. What do I mean by normal?

Humiga ako. Hinayaan kong gumala ang aking iniisip hanggang sa puntong muntik na akong malunod sa mga iniisip. Maybe... I'll just think that nothing happened today. I'll forget about him, and be happy just like what he wanted.

Just maybe.

In-entertained ako ni Tria hanggang sa makatulog na kami.

It's empty. My heart and my... I touched my stomach. Kasabay ng tunog nito ang malakas na pagbukas ng pinto.

"Good morning, Sunshine! Breakfast?" masiglang bati niya sa akin habang nakasuot pa rin ng cooking apron.

As usual, masigla na naman si Tria na parang kumakain ng energy bar kada minuto. Dumiretso ako sa salamin para tingnan ang namumukol kong mukha. I look awful.

Dumiretso ako sa banyo niya habang bababa siya dahil may amoy na galing sa kusina. Napabuntong hininga na lang ako. Mukhang sunog na naman ang almusal natin ngayon. Pagbaba ko, naabutan ko siyang confident na nakatingin sa table.

"I'm not impressed at all, Tria," pang-aasar ko.

Galit niyang tinapik ang kamay ko nang sinubukan kong kumuha ng bacon.

"Hmm!" inis na sabi nya.

Umupo ako sa upuan habang nakatingin sa cellphone ko, walang messages at walang tawag mula kay Dion. Natukso akong buksan iyon kanina, pero pinipigilan ko lang ang sarili ko. I tapped my fingers three times to the table before I finally decided to open it.

"Ouch!" sigaw ko.

Hinawakan ko ang noo ko habang nakahawak sa beywang si Tria sa harap ko. She sticks her tongue out of her mouth before eating again as if nothing happened.

"Hey!" pasigaw kong tawag sa kan'ya.

"You don't have table manners, best friend. You're still snobbing my perfectly fried egg!" Nag-pout siya.

Nag-aatubili akong kainin ang perpektong ginawang sunny-side up na itlog, tulad ng sinabi niya. Isang oras pa kaming nagkukwentohan bago kami pumuntang dalawa sa kumpanya. Habang nasa byahe kami, nakaramdam ako ng kaba out of nowhere. Nawala lang iyon nang makita ko ang mukha ko sa side mirror. Though, natatakpan na ng foundation yung namamaga kong mata, I still looked like a f*cking mess. I tried to smile just like I used to, but it looked so fake kasi yung mata ko... sobrang lungkot.

"Are you alright?" malambing na tanong ni Tria.

I nodded at Tria like crazy until I shook her completely. She laughed.

I really want to start my day without anything on my mind rather than work. I want to forget even just today... But it seems too impossible anymore because every minute, my mind will again find its way back to what happened yesterday, and that scene will flash non-stop like a playing vinyl.

Lumipad ang isip ko kung saan-saan hanggang sa makarating kami sa kumpanya. Binati kami ng mga empleyado pagkapasok. Diretso lang ang lakad ko nang hindi nakipag-eye-contact sa kanila, pero hindi pa ako nakakapasok nang may biglang humila ng damit ko sa likod. Sa sobrang gulat ko muntik na akong madulas. Handa na akong bumuntong hininga kay Tria nang makitang hindi siya nakatingin sa akin. Hindi ako nakapag-react nang magsenyas siya na itikom ang bibig ko, saka may tinuro gamit ang nguso niya sa harapan.

What?

Kunot ang noo ko. Pagkaharap ko kung saan siyang nakatingin, unti-unti nang nagsasara ang glass door sa main entrance.

"Sir Hendrickson, kako!" she said annoyed because I didn't see him right away.

Doon ako huminto. Naalala ko ang nakita ko kanina. Nakita ko lang ang likod niya. Hindi ko man lang naramdaman ang presensya niya dahil masyado akong abala sa paligid.

"Hindi ko siya nakita," sagot ko.

Hmm?

I covered my own mouth when I realized what I said. I flipped my hair and then preceded Tria in entering before she teased me.

"He's handsome, Elle! It's a pity you didn't see him," She made a weird pout and like crazy gave me a teasing look.

Yeah, right.

Tambak-tambak na mga folder sa mesa ko pagdating ko sa opisina. Nang tignan ko isa-isa ang mga ka-team ko, sabay-sabay silang nag-peace sign sa akin bago umiwas ng tingin. Ipinagkibit-balikat ko na lang ito at hindi nag-aksaya ng oras para simulan ang trabaho ko.

In the middle of silence, I felt nervous again. I clutched my chest because of the sudden pumping of my heart. I froze when I saw my hands shaking. That was when I started to panic.

My meds... I forgot to take it. "Sh*t."

Tatayo na sana ako para tawagan si Kiana nang makarinig kami ng malakas na sigaw mula sa itaas — partikular, mula sa opisina ni Sir Hendrickson. We all had that same, 'here we go again' expression bago mabilis na ibinalik ang mga mata sa kanya-kanyang monitor. We didn't hear exactly the conversation but we can tell, that whoever the person is, I hope he or she is fine.

I hope so.

I felt Tria standing at the next table and saw her running like a hurricane to Adrian — the other team's member.

"Anong nangyari?" nag-aalalang tanong niya.

Mukha siyang takot na takot na halos mawalan na ng kulay ang mukha niya.

"Na-late ako sa pag-submit ng mga sportswear collection designs for this month, at... hindi rin nagustuhan ni S-Sir," sagot niya.

"Oh," yun lang ang lumabas sa bibig ni Tria.

Nagkaroon ng sandaling katahimikan. I sighed, tapos napatingin ako kila Kiana. Nakaramdam sila ng simpatiya dahil nakikita nila ang kanilang mga sarili sa mga pagkakataong nakakatanggap lamang sila ng hindi magandang feedback mula kay Sir Hendrickson. Been there, done that. I want to be heard.

Pagkatapos ng commercial na iyon, malungkot silang bumalik sa kani-kanilang istasyon habang ako ay nakatitig pa rin sa kawalan. Ramdam ko ang tensyon ng mga miyembro ng team ko dahil malapit na rin ang submission date namin.

Another employee failed to impress the oh-so-great Mr. Hendrickson Sy.

"What a bummer," I said with a smirk.

The noisy cafeteria opened for us for lunch break. Tria has been teasing me while I have been giving her a boring look.

I was about to hit her when she suddenly threw the bottled water at me. It went well and I caught it.

"Stressed?" tanong niya.

"Exactly," sagot ko.

"Sa tingin ko, frustrated ka kanina dahil hindi mo nakita si Sir, right?" nang-aasar na naman siya.

I had stared back at her dumbfounded, not sure what to say. I don't really sometimes get the logic she says. Curious ako, oo... pero hindi 'yong sobrang lapit na talagang magiging interestedo ako sa kan'ya.

Hmmm, wala rin akong choice. Kinuha ko ang cellphone ko, I flashed my wicked grin. "You know, Tria... Wesley was asking your number—"

That's it.

Hinawakan niya ang mga kamay ko bago nagmadaling kumain. "Kahit kailan talaga panira ka ng trip!" inis na sabi niya.

Patuloy lang kami sa pagtawa nang bigla kong naramdaman na nasa library ako sa sobrang tahimik. Tinatamad akong tumingin sa wristwatch ko. May fifteen minutes pa kami.

Suddenly I felt drowsy. Thankfully, this is what I'm looking for. This is really what I'm aiming for today. Some kind of peace...

Sinubsob ko ang mukha ko sa lamesa. Naisip ko na naman ang nangyari kahapon, hindi ko alam kung bakit pero nakaramdam ako bigla ng konting pagmamalaki sa sarili ko.

Just kidding, I was able to do that?

"Elle, hey. It's sir!" I heard Tria call me.

Hindi umabot sa puso ko ang masayang tagumpay ko. Dahil ang kapalit ay isang pamilyar na pakiramdam na pinakaayaw ko sa lahat.

The bitterness...

"Hera Brielle!" inis na sigaw ni Tria.

I touched my left ear when I heard Tria call out to me. Masama ko siyang tiningnan bago ako tumingin sa tinuturo niya. Parang slow motion at sa wakas ay nakita ko na— Ate Helen na naglilinis ng lamesa.

I looked back at Tria with death glare and I received her pinch on my hand.

"Turn right, hmmp!" bulalas niya.

I adjusted my seat as fast as lightning when I smelled a strong perfume on my right side. Paglingon ko, nakita ko ang tatlong lalaki na nakasuot ng corporate attires. Tumatawa sila habang palabas sila ng cafeteria. Tumayo pa rin ako pero sobrang late na. I can no longer determine which of them was Sir Hendrickson.

My cheeks heated up when I realized that I had been standing earlier while gazing at the direction they had taken.

"I guess I'm right," natatawa niyang sambit.

I remained poker face.

"May gusto ka nga talaga kay sir!" biro na naman niya.

"W-what?" I can’t believe she looked at me.

Natawa ako ng sobrang lakas na para bang gusto ko maging kontrata bida sa isang fantasy movie.

"How many times do I have to tell you that I don't—" I couldn't continue what I was going to say because Tria spoke immediately.

"Yeah, whatever. I'll memorize that pfft," she said.

Hindi ko na lang siya pinansin dahil parang routine na talaga ni Tria na asarin ako sa boss namin. My goodness! Nahihiya ako sa mga pinagsasabi niya.

Nag-announced sila na magkakaroon ng board meeting kaya puwede na kaming umuwi ng maaga.

"I'll just fix my things," sagot ko kay Tria nang tawagin niya ako.

Habang palabas kami ng opisina, nagkwentuhan kami tungkol sa nangyari kaninang umaga. Hindi ko alam kung kailan kami uuwi doon lang niya io-open ang topic tungkol doon.

"Sir didn't like it? So, he was scolded?" gulat niyang tanong.

"Obviously. Adrian passed the designs late and he wasn't impressed at all. But seriously? What's new? Sir is always angry," sagot ko sabay ikot ko ng mga mata ko.

"He passed the designs late, and the output? It was obviously rushed," suddenly, a familiar voice entered. "How can I accept that design, it wasn't close to being good either."

Our eyes both widened when we heard Sir Hendrickson's voice by our side. I was so shocked to even move. I can't stand this embarrassment. Tria pinched me while I strongly refused to look his way.

Sana lamunin na lang kami ng lupang inaapakan namin ngayon.

This is embarrassing!

I only looked at his Tesla Black with extreme nervousness. Hindi ko man lang mabuka ang bibig ko para makapagsalita dahil hindi ko talaga alam kung paano ako magre-react.

Tria was about to speak when we heard the car engine start.

That's I realized. "W-wait—"

Doon ko nakita ang pagsara ng pinto ng driver seat. May nakita akong figure... or maybe his side view bago niya pinatakbo ng mabilis ang kotse niya.

Nawala tuloy siya na parang bula.

"Naku, Elle! S-si Sir!" Sigaw niya.

Nagsimula siyang sumigaw ng hysterically. Nakaramdam din ako ng uneasiness sa sobrang OA niya.

"Wow, what do I know? I'm just stating facts, I didn't say anything wrong. In the first place, eavesdropping is rude!" I said nervously.

"Yes, he's our boss. So, our boss was... rude?" tanong ni Tria.

Kinagat ko ang lower lip ko sa sobrang kaba. Mas lalo akong na-stress. Napansin kaagad iyon ni Tria kaya kumalma siya.

"Don't panic! It's fine, he didn't look at us or anything," kalmado niyang saad.

Look who's talking. Parang kanina lang ay muntik na siyang umiyak sa kaba. Sabay tingin ko sa mga kamay ko na nanginginig sa takot. Hindi ko alam kung bakit bigla ko nalang naramdaman iyon. It doesn't make any sense.

"I'm not," sagot ko.

"Yes you are, don't panic," sambiy niya muli habang natatawa.

A few minutes have passed before realizing what happened to our first encounter with Sir Hendrickson. I didn't know that it would be so unexpected.

We're doomed.