Haviye huzursuz uykusunun arasında artık alıştığı kokunun burnuna dolmasıyla hafif araladı gözlerini, Zemheri yanındaydı şimdi, gece kaçta gelmişti hiç bilmiyordu bir hayli derin dalmıştı uykuya zira ama şimdi başını yasladığı çıplak göğsün cezbedici kokusu kendine getirmişti onu. Biraz daha yükseğe tırmanıp Zemheri'nin boyun girintisine koydu başını kolunu da doladı ona sondu madem, madem Zemheri tercihini bedeninden yana yapmamıştı kokusunu zihnine hapsetmeliydi bu inatçı adamın. Geri durmadı bir çekince göstermedi, kafasını iyice yasladı yerini sağlamlaştırmak ister gibi.
Haviye gözlerini açtığı an uyanan Zemheri ise tepkisiz kaldı bir süre ama Haviye ölüme davet ediyordu onu inatla. Ne kadar daha dayanabilirdi bilmiyordu.
"Kendimi tutamayabilirim."
"Ben de öyle sanıyordum ama tuttun
