Zemheri'nin bir rüzgar gibi geçip gitmesiyle gözlerini sıkıca kapatıp açtı Haviye, Zemheri'nin öfekesinden korktuğunu sanıyordu ama asıl korkması gereken onu hayal kırıklığına uğratmaktı. Anlamıştı ama öyle bir geç kalmıştı ki telafisi yoktu artık.
"Haviye Hanım buyrun."
Kenan'ın konuşmasıyla baktı adama, çaresizdi şuan ama daha fazla üzgündü..
"Ben kendim giderim diyeceğim sizde mümkün değil diyeceksiniz değil mi?"
Güldü Kenan.
"Size eşlik etmekle mutlu olurum diyelim."
"Peki o zaman gidelim Kenan Bey."
Birlikte Kenan'ın aracına bindi ikili. Zihni karman çormandı şuan Haviye'nin. Her bir düşünce bir diğerine çengelle takılmışta biri gittikçe öbürü de ardın sıra takip ediyor gibiydi. Ne içinden çıkabiliyordu ne içine girebiliyordu bu karmaşanın. Kenan kızın düşünceli haline baktı k
