Arliyah Villareal
I WAS BUSY checking on a few books under the table when I heard small footsteps behind me. Napalingon ako at naabutan ko roon ang ama ni Sandro.
I took one step backward and bowed my head as I secretly glanced at him, pero nang maabutan ko itong malamig at may riin ang titig sa akin ay mabilis akong napaiwas.
“Ma-magandang hapon, Mr. Ciejo…” It feels weird to call him the way how I addressed Sandro before. Pakiramdam ko ay iisang tao lang ang kausap ko, lalo na at wala silang pinagkaibang dalawa.
“Where is Sandro and why are you roaming around the mansion alone?” dahan-dahan siyang lumapit sa akin, nanatili ang distansyang mga mata at tila masusi akong binabasa.
“Na-naliligo ho sa kuwarto niya. Hinihintay ko lang siyang matapos para mangabayo mamaya.”
Tumaas an
