บทที่ 13
แม่ทัพผู้หลงคำอนุจนโง่งม
ฮวาซือเล่อหยุดยืนอยู่ด้านหน้าห้องบรรทมของท่านอ๋องสาม ในระหว่างทางที่นั่งรถม้ามาที่นี่ก็ได้ฟังอาการป่วยของท่านอ๋องมาบ้างแล้ว
“ท่านอ๋องหม่อมฉันฮวาซือเล่อเพคะ”
ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากคนป่วยที่อยู่ภายในห้องแต่อย่างใด หญิงสาวหันไปสบตากับองครักษ์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายราวกับต้องการความเห็นจากเขา
“ท่านอ๋องหม่อมฉันเข้าปะ.....”
“แค่ก...แค่ก...เสี่ยวอี้พานางกลับไป”
น้ำเสียงแหบพร่าของชายหนุ่มเอ่ยขึ้น หญิงสาวที่ถูกขับไล่ขมวดคิ้วเข้าหากันใบหน้าเริ่มแสดงความไม่พอใจ นางเป็นหมอจะทิ้งคนป่วยแบบเขาไปได้ยังไง
“หม่อมฉันไม่ไปเพคะ หม่อมฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าจะรักษาท่านอ๋องให้กลับมาเดินได้”
“แม่นางซือเล่อข้าว่า...” เสี่ยวอี้แสดงสีหน้าลำบากใจเพราะเดิมทีคิดว่าหากเป็นนางท่านอ๋องจะยอมรับการรักษาเสียอีก
“หม่อมฉันจะเข้าไปนะเพคะ”
“ไสหัวออกไป....คะ..แค่ก..แค่ก....อย่าเข้ามา..
