Song-Love-Music เพลง-รัก-ดนตรี

-จี กวิน- ผลั๊วะ!! "โอ้ย!! ห่าเอ้ย ตบกูทำไมวะ" ผมที่นั่งวาดรูปอยู่ที่โต๊ะดีๆ ต้องสบถออกมาเสียงดัง แล้วเงยหน้าเหวี่ยงๆของตัวเองมามองไอ้คนที่ตบหัวผมเมื่อกี้ แล้วก็ต้องชะงักกับคนตรงหน้า ที่ยืนกอดอกมองหน้าผมอยู่ ทำผมต้องทำหน้าเจื่อนลงทันที "ผมตบแล้วมันทำไมหรอครับ กวิน?" "มะ ไม่ทำไมครับ.." "ผมสอนอยู่ ทำไมคุณไม่สนใจผม ..หื้ม?" อาจารย์หรี่ตามองผม ทำผมคนนี้ถึงกับต้องรีบก้มหน้าก้มตามองโต๊ะตัวเองไป ใครจะไปสู้สายตาได้วะ.. หน้าดุชิบหาย "ไม่เคยจะตั้งใจเรียน เกรดถึงได้รั้งท้ายขนาดนี้ ..นี่ถ้าปล่อยคุณขนาดนี้มันทำให้คุณเอาเอฟมาฝากผมเทอมที่แล้วแบบนี้ ..ติวมั้ย?" เสียงหัวเราะเพื่อนผมดังเบาๆปนกับเสียงที่อาจารย์กำลังบ่นผม ทำผมอารมณ์เสียขึ้นมาทันที "ไม่!" ผมตะโกนออกมาแบบลืมตัว ก่อนจะรีบยกมือมาโบก พร้อมกับรีบแก้ตัวไป "คือผมหมายถึง ผมจะตั้งใจเรียนกว่านี้ครับ" ใครจะไปอยากติวเลขกัน แค่นี้ก็ปวดประสาทผมมากพอละ นี่ถ้าต้องมาให้ใครนั่งสอนตัวต่อตัวกับผม ผมคงได้อ้วกพอดี ผมตวัดสายตาเหวี่ยงๆไปมองไอ้ซานที่นั่งหัวเราะผมไม่หยุด ก่อนมันจะอุบอิบรีบหยุดหัวเราะ แต่กูก็เห็นมึงหัวเราะเยาะกูอยู่ดีไอ้สัด! "หรอ" "..." "เอากระดาษที่วาดรูปไปคาบ แล้วยืนฟังผมหน้าห้อง.." เอาแล้วไง แฉกูอีกแล้ว! ผมถอนหายใจออกมาเซงๆ มือก็หยิบกระดาษที่วาดรูปมาคาบไว้ ก่อนจะเดินเซงๆหมดแรงออกไปหน้าห้อง ไม่วายเสียงอาจารย์ยังบ่นตามหลังผมมาอีก.. "หูก็ฟังที่ผมสอนไปด้วยนะครับ" อือ.. ใครจะไปฟัง ผมยืนเกาหัว หน้าก็เซงๆ ถอนหายใจหนักๆ กับชั่วโมงเรียนที่เหลือที่พวกเพื่อนๆในห้องกำลังตั้งใจเรียนกัน ขาเริ่มปวดแล้วว่ะ.. ผมที่ทำหน้าหมดอะไรตายอยากอยู่หน้าห้อง สายตาก็ต้องไปสะดุดกับไอ้สามคนที่กำลังจะเดินผ่านมาทางผม ก่อนไอ้หนึ่งในนั้นจะมองหน้าผมตอนที่ผมเองก็กำลังแอบเสือกเรื่องที่พวกมันพูดอยู่ "เค้าบอกวันนี้มีคอนเสิร์ตเฟรชชี่หน้าตึกวิศวะนี่หว่า" "มีคอนเสิร์ตด้วยหรอวะ" "เออดิ วงดังด้วยนะมึง ..ไปดูป๊ะ?" "ไอ้พวกพี่ต้าวแม่งเล่นป๊ะวะ" "ทำไม? ถ้าพี่แม่งเล่น มึงจะไม่ไปดู" "ไม่ไปดูก็หมาดิ กูจะไปดูแม่งเล่นสด อยากรู้ว่าแม่งจะเก่งอย่างปากพูดมั้ย หมั่นไส้หน้า" "หราา.. แล้วมึงอ่ะไอ้ทัพ จะไปดูป๊ะ?" ผมที่ยืนแอบฟังพวกมันพูดๆอยู่ก็สังเกตหน้าไอ้คนที่มองหน้าผมอยู่ ที่เพื่อนมันถาม แต่เสือกไม่ได้สนใจเพื่อนมันเลย "ไอ้ทัพ!" "ห๊ะ? พวกมึงว่าไงนะ" "โว๊ะ แม่งไม่สนใจที่กูพูดเลย ..สนใจอะไรวะ?" แล้วพวกเพื่อนสองคนของไอ้ที่มองหน้าผมก็หันมามองหน้าผมกันหมด พร้อมกับหรี่ตามองหน้าผมกับนิ่งๆ ทำผมต้องหันไปมองทางอื่น พลางยกมือมาเกาหัวหัวเนียนๆไปของผม ก่อนพวกมันจะเกาหัวตามผมแล้วพากันเดินผ่านผมไปแบบงงๆ มีคอนเสิร์ตหรอวะ.. "เห้ยไอ้จี.. เป็นไงจ๊ะ ปวดขามั้ยเพื่อน" ไอ้ซานทักขึ้นมาตอนที่ผมกำลังคิด ทำผมตกใจหันไปมองหน้ามันเหวี่ยงๆ "น้อยใจมั้ย ไม่ได้เรียนกับกู" พอคิดถึงเรื่องเรียน ทำผมเสียอารมณ์ขึ้นมาอีกรอบ มือก็ดึงกระดาษวาดรูปออกจากที่ตัวเองคาบอยู่ ก่อนจะถอนหายใจเซงๆออกมารอบที่สิบ "เป็นสิ่งที่กูไม่อยากเรียนที่สุด.. แม่งคิดเลขละกูปวดหัว สูตรเชี่ยไรเยอะจนกูงงไปหมด นี่ถ้าไม่ติดว่ากูโดนบังคับลงวิชานี้นะ กูโดดไปละไอ้สัด" "พี่มึงได้ยิน ฆ่ามึงแน่" "เหอะ กลัวตาย" ใช่ครับ อาจารย์ที่สอนคืออาจารย์ซี หรืออาจารย์การิน พี่ชายแท้ๆผมนี่แหล่ะ ..พี่เก่งเลข น้องเอฟเลข สุดจริง "ไปเถอะ เดี๋ยวเสือกมาได้ยินอีก" ไอ้ซานพยักหน้าตอบผมแกลมหัวเราะ ก่อนจะยื่นกระเป๋ามาให้ผม พร้อมกับที่ผมสองคนเดินออกมาหน้าตึก "คนเยอะชิบหาย" "เออดิ.. กูได้ยินว่ามามีคอนเสิร์ตเฟรชชี่" "หรอวะ กูไม่เห็นได้ยิน ตอนมาแม่งรีบมาทางหลังตึก เลยไม่รู้เรื่องกับเค้าเลย" "มีไรกินมั้ยวะ กูหิว" ไอ้ซานมองผมมาด้วยหางตาอย่างเคย เพราะเมื่อไหร่ที่ผมบ่นหิว ไอ้พวกใกล้ๆแม่งโดยแย่งหมด "มึงไปหาไรกินก่อน เดี๋ยวกูโทรตามไอ้ต้ากับไอ้จอมก่อน" "เออๆ รีบตามมา" ผมพยักหน้าตอบมันก่อนจะเดินเรียบๆเอามาดูของขายตามคณะต่างๆของมหาลัย "น้ำแดงแก้วนึงครับ" "น้องกองทัพพพ.. อุ้ยน่ารักเนอะ" "เอ่อ.. น้ำแดงครับพี่" "น้ำแดงแก้วนึงครับ" ผมหันไปมองตามเสียงที่สั่งน้ำข้างๆผม ก่อนจะนึกอ๋อขึ้นมาที่เป็นคนเดียวกับไอ้ที่มองหน้าผมตอนที่เดินผ่านห้องเรียนผม "นี่ค่ะน้องกองทัพ" "อ้าว น้ำผมอ่ะ" ผมที่ตอนแรกจะเอื้อมมือไปหยิบก็ต้องชะงักมือตัวเอง ก่อนผมจะมองค้อนพวกสาวๆที่ยังไม่หยุดดี้ด้าไอ้คนข้างๆผม "นี่เงินครับ" "ไม่เป็นไรๆพี่ให้ แต่จากให้เงินเป็นให้ใจแทนได้มั้ยล่ะคะ" พวกสาวๆก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนได้แซวไอ้ข้างๆผม ก่อนจะกรี๊ดขึ้นมาทำผมตกอกตกใจ ตอนไอ้ทัพส่งยิ้มอ่อนๆไปให้ เออ.. กูไม่ต้องแดกละน้ำ ผมหัวเสียจากห้องเรียนไม่พอยังต้องมาหัวเสียกับคนพวกนี้อีกหรอวะ ผมเดินเซงๆมายืนดูพวกพี่ๆเค้าเล่นเปิดคอนเสิร์ตอยู่ห่างๆ มองดูแบบ..กูมาทำเชี่ยไรที่นี่ "อ่ะ" อะไรเย็นๆมาทาบที่แขนทำผมต้องสะดุ้งก่อนจะให้ไปมองใครบางคนที่ยื่นน้ำแกงมาให้ผม "ให้กูทำไมวะ" "ก็เห็นหมาเดินหงอยๆออกมาเหมือนขาดน้ำ เลยขอพี่มาให้อีกแก้วนึง" "เห้ย พูดดีๆ ใครหมา" "จะเอามั้ย" "เอาดิ" ผมรีบเอามือไปคว้าแก้วน้ำแดงก่อนไอ้ทัพอะไรนั่นจะเอาคืนไป พร้อมกับปากที่รีบคาบหลอดแล้วดูดน้ำในแก้ว ผมดูดน้ำแดงจนพอใจ แล้วใช้หางตาหรี่ตมองไอ้คนที่มันเองก็ยืนดูดน้ำแดงข้างๆผม ตาก็มองไปทางเวทีที่กำลังเล่นคอนเสิร์ตอยู่ ก่อนมันจะหันมามองหน้าผมเหมือนกัน "มีปัญหาอะไรกับหน้ากูหรอ" อ้าวไอ้นี่ ไม่ติดว่าเอาน้ำมาให้กูนะมึง "เพื่อนมึงอ่ะ" "อยู่หน้าเวที" "แล้วมึงไม่ไป มายืนไรกับกู ทำอย่างกับรู้จักกัน" ผมพูดเสร็จก็ดูดน้ำแดงไปทีนึง ก่อนจะมองหน้ามันไปด้วย เอาน้ำมาให้ทั้งที่ไม่รู้จักกันเนี่ยนะ ..อะไรของมัน "ไล่กู?" "เออ" "งั้นกูขอค่าน้ำ" "ได้ไงวะ มึงได้จากพวกพี่มาฟรีไม่ใช่หรอ มาเก็บตังที่กูได้ไง" "ก็มึงไม่ให้กูยืนนี่" "อะไรของมึงวะ เพื่อนกูก็ไม่ใช่" ผมดูดน้ำจนหมดแก้ว แล้วยื่นคืนให้มันไป ก่อนมันจะก็รับแก้วไปแบบงงๆ "อ่ะ เอาคืนไป กูแดกอิ่มละ" "เห็นแก่กินชิบหาย.." "บ่นไรมึง?" ผมเอียงคอถามมันอย่างเอาเรื่อง ก่อนมันจะไหวไหล่กลับมาให้ผมแบบกวนๆ "ไปหาเพื่อนมึงโน่นเลยไป" แล้วมันก็ยอมเดินไปดีๆ "เห้ยไอ้จี" "พวกมึงแม่งมาช้าชิบหาย" ผมเลิกสนใจไอ้ทัพก่อนจะหันไปสนใจไอ้พวกเพื่อนๆที่บอกไปหากันจะผมรอคนเดียวเซงๆแล้วเนี่ย "มึงรู้จักไอ้กองทัพด้วยหรอวะ" "ไม่อ่ะ" "เอ้า ก็เห็นยืนคุยกันตั้งนาน" ไอ้จอมขมวดคิ้วมองหน้าผมงงหนักไปกว่าเดิม ที่ได้ยินว่าผมไม่ได้รู้จักกับไอ้ทัพ "เรื่องมันสั้น ขี้เกียจเล่า" "เอ้า สั้นยาวกูฟังได้หมดอ่ะ.." "เล่าหน่อย กูอยากรู้" ไอ้ต้าที่ยืนเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งอยู่ยังเข้ามาเสือกกันเป็นทอดๆ ก่อนผมจะไปแย่งเอาถึงลูกชิ้นมันมากินต่อ "ของกู!" "ขอกินหน่อย" "เดี๋ยวไอ้จี มึงมาเล่าก่อน" ไอ้ซานเอามือมันมาเกี่ยวไหล่ให้ผมมายืนนิ่งๆฟังพวกมันพร้อมกับไอ้จอมที่ยังยืนมองหน้าผม ผมเลิกคิ้วมองมันไปทั้งที่ในปากก็ยังเคี้ยวลูกชิ้นที่แย่งไอ้ต้าไปด้วย หน้าพวกมึงนี่มีแต่ข้อสงสัย.. "มันแค่เอาน้ำมาให้กู" "ไหนน้ำ" "มันก็เอาไปทิ้งแล้วดิ" "แล้วมันเอามาให้มึงทำไม" ไอ้ซานก็ยังเค้นผมไม่หยุด ทำผมสูบลมหายใจแล้วถอนออกมาเซงๆกับหน้าเค้นคำตอบของพวกมันสามคน "ก็พี่ร้านน้ำแม่งกรี๊ดๆมัน แล้วเสือกไม่เอาน้ำให้กู แต่เอาไปให้มันแทน กูเลยเดินหนีมา มันเลยตามเอาน้ำมาให้กู จบ. เอาลูกชิ้นมาให้กูแดก!" "กูไม่ให้!" "ทำไมต้องให้กูโมโหหิวด้วยวะห๊ะ!" "ทำไมต้องรับผิดชอบเอามาให้ด้วยวะ" ยัง ยังไม่หยุดสงสัยอีก ไอ้เวรพวกนี้นี่! "หยุดก่อนมึง อย่าพึ่งแดก" ไอ้จอมแย่งเอาลูกชิ้นที่กำลังจะเข้าปากผมเก็บกลับเข้าไปที่ถุง แล้วคืนให้ไอ้ต้าเฉย! "อะไรของพวมึงนักหนาวะ! แม่งก็แค่เอาน้ำมาให้กูเนี่ย!" "ไม่อะไรเว้ย ถ้าไม่มีข่าวว่าไอ้ทัพชอบผู้ชาย!" ผมที่ตอนแรกทำหน้าเหวี่ยงหงิดหงิดไปให้พวกมัน ก็ต้องอึ้งแดกยืนงงในดงกล้วยไปแบบคิดอะไรไม่ออก "ไม่ใช่ว่ามันมาจีบมึงใช่มั้ย" "....." "ไปแหย่มัน" ไอ้ต้าที่เคี้ยวลูกชิ้นตุ้ยๆเอาตีนไปเตะขาไอ้จอมที่พูดใส่ผมเมื่อกี้ "ฮ่ะๆ ก็กูหมั่นไส้แม่งแย่งของเพื่อนแดกอ่ะ ..หน้าเลือดชิบหาย" "กูตกใจหมด.. ไม่กินละ ซื้อแดกเองก็ได้วะ" แล้วผมก็เดินงอนพวกมันออกหาลูกชิ้นปิ้งทันที แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะพวกมันตามหลังมาอยู่ดี ........................................... ผมที่แยกออกจากพวกเพื่อนมาเข้าห้องน้ำ ก่อนจะไปทำธุระอะไรให้เสร็จ แล้วรีบเดินกลับเพื่อจะรีบไปกลับหอไปทำงานต่อ พลัก! "ขอโทษครับ" "ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบคนนั้นไปก่อนจะก้มลงไปช่วยเก็บเอกสารที่ตกพื้นช่วยเค้า แล้วยื่นคืนคนนั้นไป แต่ก็ต้องชะงักกับรอยยิ้มที่คนตรงหน้าส่งมาให้ "พี่ติน" "เจอหน้าพี่ทำไมต้องไม่พอใจทุกที"   "หน้าพี่แม่งไม่หน้ามอง" ผมตอบคนตรงหน้าไปเซงๆ เป็นคนที่ไม่อยากคุยที่สุดก็พี่ไอ้ต้านี่แหล่ะ แม่งจะตามจีบกูอะไรนักหนา เออครับ! จีบกู จีบผู้ชายด้วยกันเองนี่แหล่ะ.. "น้อยใจว่ะ" "ไม่ต้องพล่ามพี่ รีบๆไปเลยมึง" "ใจแข็งนักนะ" "รำคาญเว้ย" ผมยื่นของคืนให้พี่มันก่อนจะรีบเดินออกมาหาพวกเพื่อนๆที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ "ไม่มีซิกบอกอะไรกูเลยนะพวกมึง" "เนี่ย คนนึงก็บังคับกูงี้ คนนึงก็บังคับกูงั้น ..กูไม่ช่วยสักคนอ่ะ" "แล้วพวกมึงสองตัว?" "ก็กูอยากให้มึงมีผัวอ่ะ" "มีผัวพ่อมึงไอ้สัด!" ผมพุ่งเข้าไปตบกบาลไอ้ซานที่พูดจาให้ผมขนลุกเข้าไปเต็มแรง ทำมันเกาหัวตัวเองที่โดนตบไป ก่อนผมจะเดินหนีพวกมันกลับหอไปแบบเซงๆ อยู่ต่อก็ผีหลอกละ เดี๋ยวพี่แม่งเสือกออกมาเจออีก! ...............................................   "กวิน" "พี่.." "ไม่ต้องเลยมึง ..อายมั้ย เป็นน้องกูเสือกเรียนวิชากูได้ห่วยแตก ติดเอฟวิชากูเทอมที่แล้วเนี่ย" ผมสายตาเหนื่อยๆส่งไปให้พี่ซีที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากดขี่ข่มเหงผมให้ตั้งใจติวไอ้เลขพวกนี้ "แต่ไอ้พวกนั้นแม่งหนีไปกินข้าวกันแล้วนะพี่ เดี๋ยวบ่ายนี้นี่ต้องเข้าเรียนวิชาเอกอีก สำคัญนะเว้ย" "ละวิชาโทกูมันไม่สำคัญตรงไหน! มึงจะจบพร้อมน้องๆมึงรึไง" "เบาดิ อายเค้า" "อายพ่อมึง" "ก็พ่อพี่นั่นแหล่ะ" ผลั๊วะ!! อื้ม สมใจอยากกู.. ผมเอามือเกาหัวตัวเองที่เมื่อกี้โดนพี่ซีตบเข้ามาเต็มๆเน้นๆ หน้ายู่ๆผมก็ยู่หนักเข้าไปอีก นี่ถ้าไม่ใช่พี่ชายกูสวนกลับไปละ ห่าเอ้ย "ไม่ต้องเสือกด่ากูในใจ" "รู้ทันทุกเรื่อง" "กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่ออกท้องแม่มามั้ย ..ถ้าวันนี้มึงแก้พวกนี้ไม่ได้วันนี้ไม่ต้องแดกข้าว" "โห่ ไรวะ.." ผมบ่นเบาๆ แต่ก็ยอมทำควิซที่พี่ซีเอามาให้อยู่ดี.. ผมกับพี่ซีเอาอายุต่างกัน 8 ปีครับ ตอนนี้พี่ซีเป็นอาจารย์บรรจุของมหาลัยผมเต็มตัวเมื่อปีที่แล้ว แล้วบังเอิญจังเลย มาบังคับให้ผมสอบเข้าที่นี่ และบังคับลงวิชาของเค้าเป็นวิชาโท ผมเป็นคนโง่เลข โง่ชนิดที่หาอะไรเปรียบไม่ได้ โง่จนได้โล่ จริงๆมันก็ไม่ได้ยากเว้ย ไอ้ทำได้ก็ทำได้อยู่ แต่มันปวดหัว.. ถ้ามานั่งคิดพวกนี้ ต้องกินยาพาราดักรอคืนนี้ไว้เลย "จารย์ครับ" "อ้าว ว่าไงกองทัพ" "เอกสารจารย์นาครฝากมาให้จารย์ครับ ให้ผมเอาไปไว้ที่ห้องเลยมั้ยครับ" "ไม่ต้องๆ เดี๋ยวผมเอาไปเอง ..คุณมาก็ดีละ มาเฝ้ากวินให้ผมที เดี๋ยวผมต้องไปธุระต่อ ถ้ากวินทำไม่ถูก ไม่ต้องให้ไปกินข้าวนะ" ผมได้ยินพี่ซีพูดก็รีบเงยหน้าที่ตั้งใจแก้ควิซไปมองหน้าพี่ซี ก่อนจะเสตามองไปทางไอ้ทัพที่กำลังจะเออออรับคำ "เดี๋ยว.. ไหนบอกจะสอนเองไง" "เงียบๆไป กองทัพติดท๊อปในวิชานี้ ให้กองทัพสอนอ่ะดีละ ..เดี๋ยวผมขอไปทำธุระของผมก่อนนะครับ คุณกวิน" แล้วทำไมต้องพูดเน้นที่ชื่อผมด้วยวะ "ธุระแน่เร้อ" "ธุระส่วนตัว เด็กๆอย่างคุณไม่เข้าใจหรอก" ไม่เข้าใจก็แย่ละ เห็นพี่เอยโทรจิกตั้งหลายรอบ ไอ้เราก็คิดว่าจะเลิกติวแล้วรีบไปกินข้าวกับแฟน ดันหาตัวตายตัวแทนมาทิ้งไว้นี่อีก ผมมองตามพี่ซีที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะละสายตาจากพี่ซีมามองหน้าไอ้ทัพที่กำลังนั่งลงกับเก้าอี้หินอ่อนอีกตัว "มึงไปหาข้าวแดกได้เลยนะ เดี๋ยวกูนั่งรอตรงนี้" "มึงคิดว่ากูไม่ทันเกมมึงหรอ?" รู้ทันกูอีก.. ผมหรี่ตามองไอ้ทัพที่มันก็มองหน้าผมกลับมาด้วยหน้าตากวนๆของมัน ก่อนจะถอนหายใจยอมแพ้กับหน้านิ่งๆของมันที่จะไม่ยอมปล่อยผมไปตามที่พี่ซีบอก "หน้าตามึงก็ดี ติดเอฟเลขเนี่ยนะ" "ใครบอกมึง กูทำควิซยังทำได้เลย" "ทำมั่วๆของมึงเนี่ยนะ ที่มึงทำแม่งไม่ถูกสักข้อ ละมึงจะได้ไปแดกข้าวมั้ย ไอ้ควาย" ลากยาวเลยนะมึง กูยอมรับก็ได้ว่ากูติดเอฟเลข "แล้วถ้ามึงเข้าใจผิดๆแบบนี้ กูไม่เฝ้ามึงทั้งวันหรอห๊ะ" "ละใครบอกมึงให้มาเฝ้ากู" "จารย์การิน" "เออๆ แม่ง.. มึงก็สอนกูดิ นั่งทำไรอ่ะ ไม่ต้องแดกคงแดกข้าวกันพอดี" ผมบ่นๆแบบตัวเองกำลังเสียหน้า ก่อนจะเห็นว่ามุมปากไอ้หน้านิ่งนี่กระตุกทีนึง ..กูไม่ได้ตาฝาดแน่นอน มึงจะเยาะเย้ยว่ากูโง่กูพูดมาเถอะไอ้สัด "เนี่ย มึงเอาตัวนี้มาแก้ตรงนี้ แล้วเอาตัวนี้มาถอด" "ไอ้เห้ยเอ้ย กูปวดหัว ..ให้กูไปแดกข้าวก่อนได้มั้ยวะ" "...." "กูแม่งหิวชิบหาย" "งั้นมึงแก้ข้อนี้ให้กูก่อน แล้วเดี๋ยวไปหาข้าวกิน" "จริง?" ไอ้ทัพพยักหน้าตอบผม ก่อนผมจะก้มหน้าก้มตาแก้ข้อที่มันให้ทำ ถอดโน่น แก้นี่ ยกกำลังนี่.. "อ่ะ มึงดูก่อน" ไอ้ทัพรับชีทผมไปดู ก่อนมันจะเอาปากกาแดงกากบาทเต็มหน้ากระดาษ แล้วเอาชีทนั่นมาฟาดกลางกะบาลผม "โอ๊ะ อะไรของมึงวะ" "ผิดหมด" "ไหน กูก็แก้ตามที่มึงบอกอ่ะ กูทำผิดตรงไหน" "แก้ตามที่กูบอก แต่มึงแก้ผิดข้ออ่ะ ไอ้ควายเอ้ย" มันถอนหายใจเบื่อหน่ายกับคนอย่างผมเต็มที ก่อนมันจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงมัน ทำผมมองตามมันแบบงงๆ "ไปแดกข้าว" "กูทำผิดไม่ใช่หรอวะ" "จะไปมั้ย?" "ไปดิ" ผมรีบเก็บของผมยัดใส่กระเป๋าของตัวเองจนหมด ก่อนจะลุกมายืนมข้างๆมัน "มึงก็สอนกูรู้เรื่องได้เนาะ" "ทำไมวะ จารย์การินก็สอนแบบที่กูสอน" "ไม่รู้ดิ แต่กูเข้าใจที่มึงอธิบายมากกว่า ..เวลาพี่ซีสอนวกไปวนมาละกูปวดหัว" "พี่ซี?" "จารย์การินอ่ะ พี่กู" ไอ้ทัพพยักหน้ารับแบบงงๆมือก็เกาหัวไปด้วย ก่อนผมกับมันจะเดินไปที่ศูนย์อาหารคณะวิศวะ ตอนนี้กินที่ไหนมันก็เหมือนกันหมด มีข้าวให้ผมกินก็พอแล้ว "มึงกับจารย์การินคุยกันแบบนี้ตลอดหรอวะ" "แบบไหนวะ?" ผมหยุดหน้าร้านข้าว มือชี้สั่งแกงที่ราดข้าว ก่อนจะหันไปมองหน้ามันพร้อมกับขมวดคิ้วไม่เข้าใจ "ก็แบบ.." "ไอ้จี" ผมที่กำลังลุ้นกับคำถามไอ้ทัพก็ต้องหันไปมองตามเสียงที่ทักเรียกผมเชิงคนรู้จัก "อ้าว ไอ้โฟร์ หาข้าวแดกหรอมึง" "เออดิ มึงอ่ะมาไง ที่นิเทศไม่มีข้าวให้แดกรึไง" "โดนซ่อมว่ะ ควิซผิดหมด" "ฮ่ะๆ มึงก็ทุกที อยู่โรงเรียนก็เอาศูนย์ไปฝากเค้าตลอดนี่หว่า" "ให้ทำไง ก็แม่งโง่เลขจริงๆนี่หว่า" ผมเอื้อมมือไปรับจานข้าวของตัวเอง แต่ก่อนที่ผมจะจ่ายค่าข้าวตัวเอง ไอ้คนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆก็จ่ายค่าข้าวผมคิดรวมไปกับของมันเรียบร้อย ทำผมขมวดคิ้วงงๆมองหน้ามันไป "แล้วนี่มึงมากับไอ้ทัพได้ไงวะ" "เรื่องมันยาวว่ะ ขี้เกียจเล่า" "เออๆ ไว้ค่อยคุยนะมึง งั้นกูไปธุระก่อน" ผมพยักหน้าตอบมันไป พร้อมกับยกมือโบกลาเป็นเชิงไปให้มัน ก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ทัพที่ยืมรอผมเซงๆ "กูคุยแป๊บเดียวนี่ทำหงุดหงิดนะมึง อ่ะถือ เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำก่อน มึงไปหาโต๊ะนั่งรอเลย" ผมบอกๆไอ้ทัพ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาซื้อน้ำ แล้วเดินตามกลับไปหามันที่นั่งรออยู่ "อ่ะ แลกกับข้าวนะ" "ข้าวกูแพงกว่า" "เอ้า งั้นมึงจะเอาไรเพิ่ม น้ำอีกแก้วมั้ยล่ะ?" "ไม่อ่ะ" "...." "เอาใจมาแลกได้ป้ะ" ผมที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากก็ต้องชะงักช้อนตัวเอง ก่อนจะมองค้อนไปให้มัน ที่มันมองผมกลับมาหน้านิ่งๆ ทำผมไปไม่ถูกเหมือนกัน "แดกๆข้าวเข้าไปได้ละมึง กูมีเรียนต่อ" ......................................... "ขอบคุณนะมึง หายโง่ขึ้นเยอะ ..กูเข้าเรียนก่อน ไว้เจอกัน" ผมโบกมือให้ไอ้ทัพ ส่วนมันก็พยักหน้าตอบผม ก่อนผมจะเดินแยกกับมันที่หน้าศูนย์อาหารตรงไปตึกคณะตัวเองต่อ ผมเดินเร่งฝีเท้า ตาก็ดูนาฬิกาข้อมือผลัดกับทางที่เดิน ก่อนจะชะลอฝีเท้าตัวเองจนหยุดอยู่กับที่ ตาก็มองไปหน้าตึกที่มีใครสักคนยืนรอผมอยู่ "พี่มาทำไม" "เมื่อเที่ยงพี่เห็นเรากับไอ้เด็กวิศวะนั่งกินข้าวด้วยกัน" "ยุ่งไรวะพี่" "จะไม่ยุ่งได้ไง พี่จีบจีอยู่ จีก็รู้มั้ย" โอ้ย นี่กูจะหนีไม่พ้นจริงๆใช่มั้ยวะ "แล้วไอ้นั่นเป็นใคร ทำไมไปกินข้าวด้วยกันได้" "คนรู้จักเฉยๆ ..จริงๆพี่ไม่ต้องตามจีบผมแล้วก็ได้นะ ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ผู้ชายได้กัน...มันไม่ได้เว้ยพี่" คำพูดผมทำพี่ตินชะงักไปทันที ก่อนพี่มันจะก้มหน้ามองพื้นเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ "คือ..พี่อย่าเสียเวลากับผมเลย" "ไม่ว่ะ จีบแล้วจีบเลย" "โอ่ยยย! อะไรของพี่วะ ..แม่งเอ้ย เสือกเป็นพี่เพื่อนผมทำไมวะเนี่ย!" ผมถอนหายใจออกมาแบบเซงๆ ก่อนจะเลิกสนใจพี่มันแล้วเดินผ่าน แต่ก็โดนพี่ตินเอามือมารั้งแขนผมไว้ "เดี๋ยวดิ.." "อะไรอีกอ่ะ" "จีจะใจร้ายกับพี่แบบนี้ตลอดเลยหรอครับ?" ครับเคิบเชี่ยไรวะ! ผมจิ๊ปากกลับไปให้พี่มัน พร้อมกับหน้าเหวี่ยงๆที่ผมเองก็ไม่พอใจเท่าไหร่ ผมพยายามแกะมือพี่ตินออกจากที่จับแขนผมไว้ แต่พี่มันก็จับแน่นขึ้น แถมยังส่งสายตาอ้อนๆมาให้ผมอีก โถ่เว้ยยยยย! ไอ้ต้าจะมีพี่ทำเชี่ยไรวะเนี่ย แล้วพี่แม่งเสือกชอบกูทำไมวะ!! "ปล่อยสิวะพี่" "ไม่.." "ไอ้พี่ติน" พรึ่บ!! "ปล่อยไอ้จี" ไอ้ทัพ..มาไงวะ? ผมยืนงงๆที่ไอ้ทัพมากระชากแขนผมกับพี่ตินออกจากกัน ก่อนจะมายืนขวางหน้าผม ที่มีพี่ตินมองมาแบบไม่พอใจเท่าไหร่ ผมยืนนิ่งมองไอ้ทัพกับพี่ตินที่มองหน้ากันเหมือนเอาเรื่อง ก่อนพี่ตินจะสูบลมหายใจเหมือนกำลังข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ "มึง.." พี่ตินชี้หน้าไอ้ทัพ สายตาก็มองมาทางผมเหมือนจะให้ผมพูดอะไรอธิบายอะไร "ผมว่าพี่กลับไปเรียนเถอะ" "มึงเป็นใครวะ กูเห็นมึงยุ่งกับจีหลายรอบแล้วนะ" "ผมกับจีคุยกันอยู่.." คำพูดของไอ้ทัพทำพี่ตินมองหน้ามันแบบอึ้งๆ รวมถึงผมเองก็หันไปมองหน้ามันที่ตอบแบบนิ่งๆแล้วไม่มีคำอธิบายอะไรเพิ่มเติมของมันหลุดออกมาจากปากอีก ทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบไปแบบดื้อๆ ในจังหวะที่ผมกำลังงงๆอยู่ ไอ้ทัพก็จับแขนแล้วดึงให้ผมเดินตามมันออกจากตรงนั้นทันที.. ............................................