เสน่หาคุณอาจำเป็น

​ ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ร่างใหญ่ของอาจารย์หนุ่มผู้ที่มีบุคลิกนิ่งขรึมยืนรอรับหลานสาวที่จะลงเครื่องในเวลาอีกไม่ถึงสิบนาที มือใหญ่ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือสีดำเงาเรียบหรูขึ้นมา ก่อนจะเปิดดูรูปถ่ายของเด็กสาววันใสเมื่อสองปีที่แล้ว ซึ่งก็ยังผ่านไปไม่นานมากนักใบหน้าของนาเดียร์ก็คงพอจะมีเค้าโครงเดิมหลงเหลืออยู่บ้างหากทว่าสาวน้อยไม่ไปทำศัลยกรรมตามประสาเด็กสาวสมัยใหม่เสียก่อน เมื่อถึงเวลา ม.ร.ว.ธนภัทรก็ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู เงยมองตามผู้คนที่เริ่มทยอยเดินออกมา จนพบเข้ากับเด็กสาวผิวขาวเนียนในชุดเสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นเพียงแค่คืบสีผมของเธอเป็นสีแดงเชอรี่ จนเขาต้องรีบยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ทว่าใบหน้าหวานกับดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ เด็กสาววัยสดใสเปลี่ยนไปราวกับไม่ใช่คนเดียวกัน ดวงตาคมจ้องมองชายหนุ่มที่เดินเคียงคู่มากับเธอแบะทำตัวสนิทแนบแน่นเสียจนเกินงาม "อาแม็กซ์ใช่ไหมคะ" เธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของคุณอาหนุ่มคนเดียวกันกับเมื่อสองปีที่แล้ว ดวงตาของเขายังคงทอดมองเธออย่างเรียบนิ่งไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ ซึ่งต่างจากเธอที่ยังคงเฝ้าแต่แอบรักเขามาตลอดหลายปี ยากที่จะลบเลือนความรู้สึกนี้ให้จางหายไป "ใช่ อาเอง" เขาตอบเธอกลับไปเพียงแค่สั้นๆ พลางมองเด็กสาวด้วยสายตาที่ตำหนิ "สวัสดีค่ะอาแม็กซ์ นี่พอล เป็นบอยเฟรนด์ของเดียร์เองค่ะ" เธอยกมือขึ้นไหว้เขาอย่างที่เด็กควรกระทำกับญาติผู้ใหญ่ ก่อนจะแนะนำชายหนุ่มลูกครึ่งให้ผู้เป็นอาได้รู้จักและหายข้องใจ "ยินดีที่ได้รู้จักครับ" หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันยื่นมือออกไปข้างหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ส่วนคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าก็จำเป็นต้องยื่นมือออกไปจับตามมารยาทและตอบรับเพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้น "ไปเถอะค่ะ เดียร์เพลียมากแล้ว" เขาเห็นหนุ่มฝรั่งยกมือขึ้นมาปัดปอยผมข้างแก้มของเด็กสาวก่อนจะเดินโอบเอวกัน ทำราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ คุณอาอย่าง เขาก็ได้แต่เดินตามไป ถ้าจะพูดตักเตือนถึงเรื่องวามเหมาะสมก็อาจไม่เหมาะสมเท่าไหร่ในเวลานี้ ในระหว่างทางที่นั่งรถกลับ ภายในรถยุโรปบีเอ็มดับบลิวคันหรูเงียบสนิท ตั้งแต่ที่นาเดียร์แยกกับชายหนุ่มที่เธอได้แนะนำกับเขาว่าเป็นคนรักเธอก็ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ได้แต่นั่งนิ่งและทอดสายตามองไปข้างนอกรถ "การที่เดียร์จะคบหากับเพื่อนต่างเพศในฐานะคนรักมันดูจะเร็วเกินวัยไปหน่อยนะ อาคิดว่า..." "เดียร์โตแล้วค่ะ ตัดสินใจเองได้ อาแม็กซ์อย่าเป็นกังวลเรื่องเดียร์เลยค่ะ" นาเดียร์พูดจบก็ยกขาขึ้นเกยกับอีกข้างในลักษณะไขว่ห้างทำให้ชายกระโปรงตัวสวยที่มีความสั้นเพียงแค่คืบล่นลงจนถึงโคนขาอ่อน เธอจึงถือโอกาสในการที่จะโชว์อวดเรียวขาเสลาให้กับผู้เป็นอาได้ยลโฉม และมันก็เหมือนจะได้ผล เมื่อเธอลอบเห็นสายตาของคุณอาที่แสนจะเย็นชาเหลือบมองมา "อาแม็กซ์มองขาเดียร์เหรอคะ?" ด้วยความที่เป็นสาวมั่น นาเดียร์ไม่คิดเหนียมอายที่จะถามออกไปตรงๆ "เอ่อ...อาขอโทษ อาแค่คิดว่าการแต่งตัวแบบนี้คงจะไม่เหมาะนัก เพราะที่นี่เป็นประเทศไทย" แม็กซ์ถึงกับสะอึกกับคำถามของเด็กสาว เขาเพียงแต่มองตามสัญชาตญาณความเป็นอาไม่มีจิตคิดเป็นอื่น "ก็เพราะว่าเป็นประเทศไทยและอากาศร้อนขนาดนี้ เดียร์ถึงต้องใส่เสื้อผ้าให้น้อยชิ้นไงคะ" นาเดียร์เถียงคำไม่ตกฟาก แอบนึกหมั่นใส้คุณอาหนุ่มกับบุคลิกแสนจะเย็นชาที่เขาเป็น ถ้าหากเขากับเธอไม่ได้รู้จักกันในสถานะอากับหลาน เธอคงทำอะไรตามใจของตัวเองได้มากกว่านี้ "แต่ตอนนี้อามีสถานะเป็นผู้ปกครองของเดียร์แล้ว เพราะฉะนั้นเดียร์ต้องเชื่อฟังอา" เขาเปล่งวาจาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเข้มขึ้น หากทว่าสาวน้อยคนนี้ได้เปลี่ยนไปมากเหลือเกินจนเขาแทบจะคิดไม่ตกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามมาอย่างแน่นอน อย่างแรกคือการกระทำและนิสัยของนาเดียร์ที่ออกจะก้าวร้าวและการแต่งตัวของเธอก็ดูเหมือนจะแก่แดดเกินไปสำหรับเด็กสาววัยสิบแปดปี "ค่ะ" เธอตอบรับแค่เพียงสั้นๆ ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปด้านข้าง รู้สึกเจ็บปวดกับคำว่าผู้ปกครองที่เขามีให้กับเธอ นาเดียร์ได้แต่ข่มความรู้สึกของตัวเองกดเอาไว้ให้ลึกสุดหัวใจ จะมีสักวันไหมที่เธอจะอาจเอื้อมถึงหัวใจของผู้ชายคนนี้ อยากเขารักเธอแบบที่เธอรักเขา หรือเพียงแค่ในความฝันก็ยังดี มาแล้วค่ะ สำหรับตอนแรกของอาแม็กซ์ ฝากคุณอาผู้แสนเนี๊ยบและเย็นชาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของรีดเดอร์ทุกคนด้วยน๊า ​